Переселенцы

[Ундина]

«Трудно, конечно, но наши дети растут здесь армянами»

Армонд Тахмузян приехал из Ирана в Карабах в 1999. «Давно хотел приехать в Карабах, но были проблемы с паспортом. Наконец, они разрешились, я смог приехать сюда и понял, что работы - непочатый край», - рассказал нам Армонд.

Он опоздал на встречу с нами, потому что у родника, откуда он вынужден возить воду, была очередь. Зимой трубы в доме, где живет семья Армонда, замерзают, а летом реки мелеют, и воду опять приходится таскать с родника.

Несмотря на это, Армонд с супругой Артемис и двумя детьми продолжают жить в Карабахе.

Со своей женой Артемис, которая впервые приехала из Австралии в Карабах в 1993 году вместе с баронессой Керолайн Кокс, Армонд познакомился в 2000 году.

«Я по специальности ювелир. В 2001 году мы открыли в Степанакерте сувенирный магазин «Нрени». Но решили расширить бизнес. Больших средств у меня нет, но друзья обещали помочь инвестициями. Мы выкупили участок перед магазином и решили построить здесь здание и открыть туристический информационный центр. На первом этаже поселится моя семья, а остальные этажи мы будем сдавать. Летом к нам будут приезжать наши партнеры-инвесторы, а в остальное время мы будем сдавать комнаты как гостиницу. А прибыль будем направлять на благотворительность», - рассказывает Армонд, показывая план будущей гостиницы.

«Мы люди, почитающие закон. Все, наверное, знают, что мы приехали сюда не на заработки. Честно говоря, нас никогда не проверяли и штрафов не назначали. Хотя, должен сказать, в Карабахе уж слишком строго применяют закон. Бюрократии много. Видимо, все это осталось с советских времен. Как и то, что люди привыкли обманывать государство. Бюрократия – это гнездо для взяточников. Может, все это исчезнет, когда государство разбогатеет», - рассказывает с надеждой Армонд.

«Налоговую систему можно организовать по-другому. К примеру, как только налоговые органы замечают в отчетах ошибку, они тут же назначают штрафы. Не думаю, что это лучший путь. Было бы лучше сначала предупреждать об ошибке, а затем уже, в случае повторения, штрафовать», - говорит Артемис.

«У нас все было не так. Когда я работал в Иране, в конце каждого месяца нам из банка приходил пакет со всеми счетами. Мы только оплачивали счета. А если бывали проблемы, то есть специальные офисы, куда можно обратиться.

Конечно, в Карабахе все меняется, но как-то медленно пока меняется. Мы не хотим становиться для кого-то обузой. Наоборот, мы хотим облегчить бремя других. Сюда приезжают люди созидающие. И у них должна быть возможность жить и работать», - говорит Армонд.

«Трудно, конечно, но наши дети здесь растут армянами», - добавляет Артемис.

18-01-2008 15:10:19 - KarabakhOpen

[Margaryan]

Жить на своей родной земле – уже духовная радость

Вардан Меликян родился в Ираке в городе Басрай. Жил и работал в Багдаде. В период Садама Хосейна жизнь в Багдаде была хорошая, спокойная, работал специалистом по холодильникам и кондиционерам. Он служил в иракской армии. После армии в 1995 году женился на армянке, которая корнями была из Ленинакана. Но война в Багдаде вынудила их в 2004 году переехать в НКР.

«Слава Богу, что сейчас моя семья живет в Кашатагском районе Карабаха. Тут спокойная, размеренная жизнь. Мы живем на родной земле, и это уже духовная радость. Недавно у меня родился сын. О том, чтобы переезжать куда-либо я пока не думаю. В Багдаде у меня остались мать и сестра. Но и их в скором будущем я привезу Нагорный Карабах.», – отметил Вардан Меликян.

Karabakh-news.com

[Ундина]

Владимир Головченко, уроженец Украины, считает, что в жизни периодически надо что-то менять

На этот раз он поменял свою фамилию. Из Головченко он превратился в Саркисяна.

«Новая жизнь – с чистого листа, - говорит Владимир. – Ничто и никто меня не заставлял поменять свою фамилию, просто так удобнее. Мы – одна семья, и у нас должно быть все общее – и фамилия, и общий дом... «

Со своей нынешней супругой, Ириной Саркисян, Владимир познакомился по интернету. В то время он жил в Израиле, и у него была своя семья. ''Два года длилось наше ''виртуальное общение''. На самом деле все оказалось настолько серъезно, что, как видите, я – здесь...''.

В Израиль Владимир поехал жить к своей первой жене. По его словам, за полгода до отъезда ему пришлось пройти курсы по ивриту, так как надо было устраиваться на работу. Затем, сразу по приезду, правительство этой страны организовало еще и полугодичные курсы по обучению языка. Однако, здесь, в Карабахе, Владимир не собирается специально изучать армянский язык, ибо считает, что языку он лучше научится именно в общении с людьми. Ему некуда спешить – он переехал в Степанакерт навсегда.

''В Карабахе намного проще со смешанными браками, тогда как в Израиле на каждом шагу сталкиваешься с проблемами: смешанные браки в Израиле не считаются действительными. А это проблематично сказывается на твоем статусе, быте. В Степанакерт я приехал 20 апреля 2004-ого года. Прошло 2 года – и я нисколько не жалею. У меня – семья: любимая жена и сын, которому уже год и два месяца. На самом деле мне здесь очень нравится: свежий воздух, красивая природа, а самое главное – ни с чем не сравнимая тишина и чистота Степанакерта. Очень нравится мне здесь местная кухня, в особенности, шашлык - что ни праздник , то небо в дыму. И люди здесь намного доброжелательные и дружелюбные, хотя в каждом народе, независимо от национальности и страны, есть и хорошие, и плохие. Единственный недостаток местных жителей - это то, что они иногда бывают слишком любопытные: всем всегда интересно, куда, с кем и откуда ты идешь, во что ты одет и почему...? ''

И, несмотря на все, Владимир часто скучает по своей родине – Украине. Однако, финансовые трудности пока еще не позволяют ему поехать туда. За два года он со своей семьей успел накопить N-ую сумму на приезд матери. Сейчас у маленькой семьи другая цель – накопить деньги на пока еще единственную мечту – постройку собственного дома.

23-06-2006 14:35:42 - KarabakhOpen

п.с. новость старая, но не смогла удержаться, чтобы не запостить :rolleyes:

интересно, как они сейчас живут....

[vaykuneci]

Ճանաչենք մեզ՝ Եղիշէ Աւետիսեան

Մի քանի օր առաջ մահացաւ մօտիկ ընկերոջս՝ Աւետիսեան Եղիշէի մայրիկը: Ծայրագոյն զբաղուածութիւնն ինձ հնարաւորութիւն չի ընձեռել անընդմէջ իր կողքին լինելու, սակայն բարեբախտաբար ամէն ինչ կարգին անցաւ եւ նա կարողացաւ իր ծնողին արժանապէս հողին յանձնել: Այս տխուր իրադարձութիւնը ես առիթ եմ համարում անդրադառնալու մերօրեայ յերոսների ազգանուէր կեանքի «գնահատմանը» մեր հանրութեան եւ, մասնաւորապէս, իշխանութիւնների կողմից:

Եղիշէն Հայաստանի լաւագոյն ստոմոտոլոգներից է՝ բառիս ամենաուղիղ իմաստով: Մի քանի տարի առաջ յանկարծակիօրէն առաջացած ատամնացաւից ձերբազատուելու համար Երեւանում մտայ առաջին իսկ պատահած ատամնաբուժարանը: Ատամի արմատը հեռացնող բժիշկն անմիջապէս նկատեց «իմաստութեան» ատամի կողքի ատամի վրայ արուած աշխատանքը եւ զարմանքով ասաց. «Հայաստանում ես ճանաչում եմ ընդամէնը երկու անձի, ով կարող էր նման գործ կատարել»: Իր յիշատակած մարդկանցից մէկը Եղիշէն էր, որի մասին ասաց, թէ յիմար է, քանի որ «Ղարաբաղի չգիտեմ որ ջանդամում է կորել»:

Արցախեան շարժման, ապա եւ պատերազմի օրերին Եղիշէն Երեւանում էր: Բժշկութեամբ զբաղուելուց բացի նա ակտիւօրէն մասնակցում էր Արցախին աջակցելու տարբեր ձեռնարկներին՝ նիւթական միջոցների հաւաքագրման եւ կազմակերպական բնագաւառներում: Սակայն ռազմական գործողութիւններին չի մասնակցել: Այս հանգամանքը նրա մօտ առաջացրել է «մեղաւորութեան» մի բարդոյթ: Երբ 1994 թ. կազմաւորուել է Քաշաթաղի շրջանը շրջվարչակազմի ղեկավար Ալեքսան Յակոբեանը, ով Երեւանում Եղիշէի մշտական յաճախորդներից էր, նրան պատմել էր վերաբնակիչներին տարրական բուժօգնութեամբ ապահովելու դժուարութիւնների մասին: Նոյն թուականից սկսած Եղիշէն, ով Երեւանում ունէր պատկառելի եկամտաբեր աշխատանք եւ բնակարան Թումանեան փողոցում, սկսեց տարին մէկ անգամ՝ մի ամսով գալ Բերձոր /լաչին/՝ վերաբնակիչներին իր հաշուին անվճար բուժելու համար: 1996 թ. նա հերթական անգամ եկել էր Բերձոր: Հիւանդների հոսքը քաղաքից եւ հեռաւոր գիւղերից այնքան մեծէր, որ նա մի քանի անգամ հետաձգեց Երեւան վերադառնալը: Սակայն մարդկանց հոսքը միայն աւելանում էր եւ նա որոշեց մնալ...

12 տարի նա ապրեց Բերձորում անմարդկային պայմաններում /նա վարչակազմի ղեկավարի ընկերն էր, ուստի պիտի համբերէր/՝ խոնաւութեան եւ բորբոսի մէջ կորած տան երեք խաւար սենեակներում՝ մի քանի աւերակ թուրքական տների տեղում ստեղծելով զմայլելի մրգատու ծառերի պարտէզ: Այդ տարիների ընթացքում նա օրական սպասարկում էր 15-ից 20 հիւանդ՝ կատարելապէս անվճար հիմունքով: Քանիցս յորդորում էի իրեն, գոնէ ունեւորներից պետականօրէն նուազագոյն նախատեսուած վճարը վերցնել, սակայն՝ ապարդիւն: Անվճար բուժսպասարկումը պահպանելու համար քանի-քանի անգամ նա խնդիրներ է ունեցել Ստեփանակերտի առողջապահութեան նախարարութեան պաշտօնեաների հետ: Քանի-քանի անգամ նրանք ստուգողներին էին ուղարկում իր հիմնադրած բերձորեան պոլիկլինիկան ընդամէնը մէկ նպատակով՝ խախտումների կամ յուրացումների հետքեր գտնել-յօրինելու մտադրութեամբ, բայց վերադառնում էին ձեռնունայն: Նրանք բացել էին տալիս մարդկանց բերանները, քանի որ չէին հաւատում, որ բժիշկը չի «տնտեսում» հիւանդների վրայ, քանզի, իրօք, օգտագործւում էին լաւագոյն պլոմբանիւթերը:

2004 թ. Ալեքսան Յակոբեանին ազատել են Քաշատաղի շրջվարչակազմի ղեկավարի պաշտօնից եւ շրջանը գլորուեց անդունդ երկու իրար յաջորդած անասունների՝ Համլետ Խաչատրեանի եւ Ղեւոնդեանի ձեռքով: Այս երկուսի օրօք Եղիշէի նկատմամբ ձեւաւորուել է բացարձակ անհանդուրժողականութեան մթնոլորտ՝ Եղիշէն համարձակւուոմ էր նրանց հետ «չկիսուել»: Մեծագոյն դժուարութիւններով յաջողւում էր ժամանակաւորապէս փրկել իրավիճակը: Սակայն եկաւ 2007 թ. եւ Եղիշէին չներեցին անհատապէս Մասիս Մայիլեանի օգտին քուէարկելու համարձակութիւնը: Տականք Ղեւոնդեանը եւ երիցս վիժուածք ներկայիս ԼՂՀ առողջապահութեան նախարար Արմէն Խաչատրեանն ի վերջոյ յաջողեցրին Եղիշէին ոչ միայն գործից ազատել, այլեւ ֆիզիկապէս արտաքսել Քաշաթաղից՝ արգելելով նրան անգամ սոսկ որպէս սովորական բժիշկ աշխատել: Այսօր, ի դէպ, նոյն վիժուածքային ճնշմանն է ենթարկւում Քարվաճառի գլխաւոր բժիշկ՝ վաստակաւոր մանկաբոյժ Ստեփան Սարգսեանը, ում արդէն մի քանի անգամ յիշեալ նախարարը փորձում է արտաքսել Արցախից:

Այժմ Եղիշէն Երեւանում է, չորրորդ պոլիկլինիկայում աշխատում է որպես ատամնաբուժ: Անցեալ օգոստոսին նա ունեցաւ երրորդ արու զաւակ՝ փոքրիկ Մարկոսին: Այսօր նրա վիճակը շատ բարդ է, սակայն համոզուած եմ, որ նա ոչ միայն կը յաղթահարի բոլոր ընթացիկ դժուարութիւնները, այլեւ մի օր բոլորիս օգնութեամբ կրկին կը վերադառնայ Բերձոր՝ իր նոր եւ իսկական հայրենիքը:

[Javakhk]

Ճանաչենք մեզ՝ Եղիշէ Աւետիսեան

Մի քանի օր առաջ մահացաւ մօտիկ ընկերոջս՝ Աւետիսեան Եղիշէի մայրիկը: Ծայրագոյն զբաղուածութիւնն ինձ հնարաւորութիւն չի ընձեռել անընդմէջ իր կողքին լինելու, սակայն բարեբախտաբար ամէն ինչ կարգին անցաւ եւ նա կարողացաւ իր ծնողին արժանապէս հողին յանձնել: Այս տխուր իրադարձութիւնը ես առիթ եմ համարում անդրադառնալու մերօրեայ յերոսների ազգանուէր կեանքի «գնահատմանը» մեր հանրութեան եւ, մասնաւորապէս, իշխանութիւնների կողմից:

Եղիշէն Հայաստանի լաւագոյն ստոմոտոլոգներից է՝ բառիս ամենաուղիղ իմաստով: Մի քանի տարի առաջ յանկարծակիօրէն առաջացած ատամնացաւից ձերբազատուելու համար Երեւանում մտայ առաջին իսկ պատահած ատամնաբուժարանը: Ատամի արմատը հեռացնող բժիշկն անմիջապէս նկատեց «իմաստութեան» ատամի կողքի ատամի վրայ արուած աշխատանքը եւ զարմանքով ասաց. «Հայաստանում ես ճանաչում եմ ընդամէնը երկու անձի, ով կարող էր նման գործ կատարել»: Իր յիշատակած մարդկանցից մէկը Եղիշէն էր, որի մասին ասաց, թէ յիմար է, քանի որ «Ղարաբաղի չգիտեմ որ ջանդամում է կորել»:

Արցախեան շարժման, ապա եւ պատերազմի օրերին Եղիշէն Երեւանում էր: Բժշկութեամբ զբաղուելուց բացի նա ակտիւօրէն մասնակցում էր Արցախին աջակցելու տարբեր ձեռնարկներին՝ նիւթական միջոցների հաւաքագրման եւ կազմակերպական բնագաւառներում: Սակայն ռազմական գործողութիւններին չի մասնակցել: Այս հանգամանքը նրա մօտ առաջացրել է «մեղաւորութեան» մի բարդոյթ: Երբ 1994 թ. կազմաւորուել է Քաշաթաղի շրջանը շրջվարչակազմի ղեկավար Ալեքսան Յակոբեանը, ով Երեւանում Եղիշէի մշտական յաճախորդներից էր, նրան պատմել էր վերաբնակիչներին տարրական բուժօգնութեամբ ապահովելու դժուարութիւնների մասին: Նոյն թուականից սկսած Եղիշէն, ով Երեւանում ունէր պատկառելի եկամտաբեր աշխատանք եւ բնակարան Թումանեան փողոցում, սկսեց տարին մէկ անգամ՝ մի ամսով գալ Բերձոր /լաչին/՝ վերաբնակիչներին իր հաշուին անվճար բուժելու համար: 1996 թ. նա հերթական անգամ եկել էր Բերձոր: Հիւանդների հոսքը քաղաքից եւ հեռաւոր գիւղերից այնքան մեծէր, որ նա մի քանի անգամ հետաձգեց Երեւան վերադառնալը: Սակայն մարդկանց հոսքը միայն աւելանում էր եւ նա որոշեց մնալ...

12 տարի նա ապրեց Բերձորում անմարդկային պայմաններում /նա վարչակազմի ղեկավարի ընկերն էր, ուստի պիտի համբերէր/՝ խոնաւութեան եւ բորբոսի մէջ կորած տան երեք խաւար սենեակներում՝ մի քանի աւերակ թուրքական տների տեղում ստեղծելով զմայլելի մրգատու ծառերի պարտէզ: Այդ տարիների ընթացքում նա օրական սպասարկում էր 15-ից 20 հիւանդ՝ կատարելապէս անվճար հիմունքով: Քանիցս յորդորում էի իրեն, գոնէ ունեւորներից պետականօրէն նուազագոյն նախատեսուած վճարը վերցնել, սակայն՝ ապարդիւն: Անվճար բուժսպասարկումը պահպանելու համար քանի-քանի անգամ նա խնդիրներ է ունեցել Ստեփանակերտի առողջապահութեան նախարարութեան պաշտօնեաների հետ: Քանի-քանի անգամ նրանք ստուգողներին էին ուղարկում իր հիմնադրած բերձորեան պոլիկլինիկան ընդամէնը մէկ նպատակով՝ խախտումների կամ յուրացումների հետքեր գտնել-յօրինելու մտադրութեամբ, բայց վերադառնում էին ձեռնունայն: Նրանք բացել էին տալիս մարդկանց բերանները, քանի որ չէին հաւատում, որ բժիշկը չի «տնտեսում» հիւանդների վրայ, քանզի, իրօք, օգտագործւում էին լաւագոյն պլոմբանիւթերը:

2004 թ. Ալեքսան Յակոբեանին ազատել են Քաշատաղի շրջվարչակազմի ղեկավարի պաշտօնից եւ շրջանը գլորուեց անդունդ երկու իրար յաջորդած անասունների՝ Համլետ Խաչատրեանի եւ Ղեւոնդեանի ձեռքով: Այս երկուսի օրօք Եղիշէի նկատմամբ ձեւաւորուել է բացարձակ անհանդուրժողականութեան մթնոլորտ՝ Եղիշէն համարձակւուոմ էր նրանց հետ «չկիսուել»: Մեծագոյն դժուարութիւններով յաջողւում էր ժամանակաւորապէս փրկել իրավիճակը: Սակայն եկաւ 2007 թ. եւ Եղիշէին չներեցին անհատապէս Մասիս Մայիլեանի օգտին քուէարկելու համարձակութիւնը: Տականք Ղեւոնդեանը եւ երիցս վիժուածք ներկայիս ԼՂՀ առողջապահութեան նախարար Արմէն Խաչատրեանն ի վերջոյ յաջողեցրին Եղիշէին ոչ միայն գործից ազատել, այլեւ ֆիզիկապէս արտաքսել Քաշաթաղից՝ արգելելով նրան անգամ սոսկ որպէս սովորական բժիշկ աշխատել: Այսօր, ի դէպ, նոյն վիժուածքային ճնշմանն է ենթարկւում Քարվաճառի գլխաւոր բժիշկ՝ վաստակաւոր մանկաբոյժ Ստեփան Սարգսեանը, ում արդէն մի քանի անգամ յիշեալ նախարարը փորձում է արտաքսել Արցախից:

Այժմ Եղիշէն Երեւանում է, չորրորդ պոլիկլինիկայում աշխատում է որպես ատամնաբուժ: Անցեալ օգոստոսին նա ունեցաւ երրորդ արու զաւակ՝ փոքրիկ Մարկոսին: Այսօր նրա վիճակը շատ բարդ է, սակայն համոզուած եմ, որ նա ոչ միայն կը յաղթահարի բոլոր ընթացիկ դժուարութիւնները, այլեւ մի օր բոլորիս օգնութեամբ կրկին կը վերադառնայ Բերձոր՝ իր նոր եւ իսկական հայրենիքը: