Куда мы катимся?

[sacred]

Սերժ Սարգսյանն առաջարկում է ընտրություն կատարել Սաշիկի ու Միշիկի միջև

7or/blog, Հոկտեմբեր 24, 2012

Կոռուպցիայի, «ատկատների» ու հովանավորչության դեմ պայքարի թեմայով սերժսարգսյանական շոուից հետո մի անեկդոտ է պտտվում քաղաքում։ Ասում են, թե Սերժ Սարգսյանը որոշում է «չարաշահողներին գլխից բռնելու» ծրագրի շրջանակներում իր ենթակաների հետ շրջել փողոցներով և անձամբ իրականացնել հարկային տեռորը։

«Փակե՛լ տվեք այս օբյեկտը, սիրու՛ն չի»,– բարկացած հանձնարարում է ՀՀԿ «ատկատատյաց» ղեկավարը։ «Չենք կարող, պարո՛ն նախագահ, դա Ձեր եղբայր Սաշիկինն է»,–նրան են պատասխանում հարկահավաքները։ «Դե լավ, որ այդպես է, այն մի սրճարանը հարկման ենթարկեք»,– կարգադրում է նախագահը։ «Չենք կարող, պարո՛ն նախագահ, դա էլ Ձեր փեսա Միշիկինն է»,– ատամների տակից նետում են չինովնիկները։

Սերժը, սակայն, տեսախցիկների առաջ չի շփոթվում ու շարունակում է «հակակոռուպցիոն» ցուցումներ տալ, բայց ամեն անգամ ստանում է «Սա Սաշիկինն է» կամ «Սա Միշիկինն է» պատասխանը, որից հետո իրեն չի կորցնում ու հայտարարում է. «Չեմ հասկանում` էս երկրում մենակ Սաշիկն ու Միշի՞կն են աշխատում։ Դե, դրա համար էլ Հայաստանում տնտեսության վիճակը վատանում է, որովհետև միայն եղբայրս ու փեսաս են օր ու գիշեր քրտնաջան աշխատում, իսկ մնացածդ թամբալություն եք անում»։

Սա, կրկնենք, անեկդոտ է, որը վերջին շրջանում անեկդոտների թոփ տասնյակի առաջին հորիզոնականներում է գտնվում։ Նկատենք, որ անեկդոտն այդ հենց այնպես չի ծնվել։ Այն ցույց է տալիս, թե ինչպիսին է Սերժ Սարգսյանի վարած տնտեսական քաղաքականության բուն էությունը։

Հիմա արդեն բոլորն են հասկացել, որ իր նախագահության առաջին իսկ օրվանից Ս. Սարգսյանը փորձում է կառուցել «մեկ օլիգարխի տնտեսություն», ինչը ենթադրում է մասնավոր սեփականության լայնամասշտաբ վերաբաշխում և մեր երկրի ֆինանսական հոսքերի սեփականաշնորհում։

Մամուլում բազմիցս է գրվել, որ նախագահի եղբայր Ալեքսանդր Սարգսյանը՝ Սաշիկը, սիրում է փայ մտնել այս կամ այն մարդու բիզնեսի մեջ։ Դատելով շրջանառվող տեղեկություններից՝ Սերժ Սարգսյանն այժմ ուզում է «քաղաքակիրթ» տեսք տալ փայմտնոցիին և գործընթացն այդ վստահել իր փեսային՝ Միքայել Մինասյանին՝ Միշիկին։ Ասել է թե՝ ՀՀԿ ղեկավարը «երկրորդ սերնդի բարեփոխման» է գնում և հանրությանն առաջարկում է ուրախանալ այն բանով, որ «չար» օլիգարխ Սաշիկի փոխարեն այժմ փայ մտնելու կամ բիզնես խլելու ֆունկցիան վստահված է «բարի» երիտօլիգարխ Միշիկին։ Դե, իսկ Տիգրան Սարգսյանն էլ այն գործիքն է, որի միջոցով կատարվում է այդ «երկրորդ սերնդի» փայմտնոցին։

Սաշիկի ու Միշիկի փայմտնոցիների ու սեփականատեր դառնալու միջև կա զուտ ձևական տարբերություն։ Եթե Սաշիկը բռնի կերպով է իր փայն ուզում, ապա Միշիկը կիրառում է նորագույն տեխնոլոգիաներ։ Փեսան սկզբում «անկախ» մամուլին է քսի տալիս այս կամ այն բիզնեսմենի դեմ, «քաղաքացիական» կոչված մի քանի «դհոլների» հանում է փողոց ու սոցցանցեր, որից հետո «հերոսաբար» օգնում է իր զոհին՝ խոստանալով «էդ դրանց դեմն» առնել ու բերանները փակել՝ փոխարենը ակնկալելով իր «համեստ» փայաբաժինը։

Մեկ այլ տարբերություն էլ կա. Սաշիկը սահմանափակ հետաքրքրություններ ունի ու ամեն տեղ բիզնես շահ ման չի գալիս, իսկ ահա Միշիկի հետաքրքրություններն անսահմանափակ են, իսկ ախորժակը՝ մեծ։

Եվ այսպես, Սերժ Սարգսյանն իր երիտթիմի հետ միասին ուզում է իրականացնել բոլշևիկյան հեղափոխություն, և բնական է, որ բոլոր նրանք, ովքեր խոսում են բոլշևիկյանին բուրժուադեմոկրատական հեղափոխություն հակադրելու անհրաժեշտության մասին, հայտնվում են «անկախ» մամուլի, սոցիալական ցանցերում օգտագործվող դեմքերի և վճարովի «հայրենասերների» քննադատության տարափի տակ, բայց դե, դրանց ոռնոցներին պետք չէ ուշադրություն դարձնել։ Ինչպես մեկ այլ անեկդոտում են անգլիացիներն ասում, պոռնիկներ են, սը՛ր։

Կորյուն Մանուկյան

[ZIDANE]

21-летняя Армения – заложник Карабаха

[sacred]

Из серии арнем трнем.

Վաճառվում է հանրապետություն

ՄԻՔԱՅԵԼ ՍԱՀԱԿՅԱՆ | 15:49 Հոկտեմբեր 24, 2012

«Ցանկացած շենք ենթակա է վաճառքի, եթե լավ գին տան»,- այսօր հրավիրված ասուլիսում նման հայտարարություն է արել ՀՀ Պետական գույքի կառավարման վարչության պետ Արման Սահակյանը` անդրադառնալով Արտաքին գործերի նախարարության շենքի վաճառքի շուրջ բարձրացված աղմուկին ու դժգոհություններին:

«Օրինակ, եթե ՀՀ տրանսպորտի և կապի նախարարության շենքի վաճառքի վերաբերյալ լավ առաջարկ ներկայացվի, ապա այդ հայտը ենթակա կլինի քննարկման»,- ավելի պատկերավոր լինելու համար՝ ասել է Արման Սահակյանը:

Այս հայտարարություններն ուշագրավ են նրանով, որ Հայաստանի խորհրդարանի իշխող խմբակցության ղեկավարի որդին ու կառավարության անդամն իրականում արտահայտել է այն մտածողությունը, այն արժեքային համակարգը, որով ապրում, գործում է երկրի քաղաքական վերնախավը, և որը դրվում է որոշումների կայացման հիմքում:

«Ցանկացած շենք» արտահայտությունը տվյալ դեպքում կարելի է ընդհանրացնել ցանկացած երևույթի նկատմամբ: Այդ տրամաբանությամբ կարելի է քննարկել ամեն ինչի` երկրի տարածքի, ինքնիշխանության, սեփական քաղաքացիների անվտանգության վաճառքի հարց, եթե լավ գին տվող լինի: Համեմատականը գուցե այնքան էլ գեղեցիկ չհնչի, բայց այս մոտեցումը բովանդակային իմաստով գրեթե չի տարբերվում աշխարհի ամենահին մասնագիտության տեր կանանց գործունեության «սկզբունքից»: Նրանք էլ ապրում ու աշխատում են «փողին մուննաթ» սկզբունքով:

Նախկինում նախարարության կարգավիճակ ունեցող Պետական գույքի կառավարման վարչության գոյության իմաստը պետական գույքի կառավարումն է՝ ոչ միայն ֆիզիկական իմաստով, այլ նաև այն առումով, որ «պետական գույք» հասկացության ներքո հաճախ նկատի է առնվում շատ ավելին, քան զուտ որևէ շենքի կամ շինության տարածքն ու կառույցը: «Պետական գույք» արտահայտությունը ենթադրում է նաև որոշակի ռազմավարական նշանակություն և, ի թիվս այլ պատճառների, նաև այդ պատճառով է պետական գույքի կառավարման առանձին գերատեսչություն գործում: Հակառակ դեպքում կառույցի գոյությունն ընդհանրապես անիմաստ կլիներ, քանի որ գույքի ֆիզիկական պահպանության և օտարման ֆունկցիաները կարող էր կատարել որևէ այլ պետական գերատեսչություն:

Բայց Արման Սահակյանը, լավ իմանալով Հայաստանի պետական համակարգի «ուղն ու ծուծը»՝ շատ լավ հասկացել է, թե որն է իր պաշտոնի իմաստը` «լավ գին տվողներին» պետական շենքերի օտարումը: Լայն իմաստով, այդպես գործում է Հայաստանի ողջ քաղաքական ու պետական կառավարման համակարգը:

Երբ Ազգային ժողովը վավերացնում է ռուսական ռազմաբազաների տարածքը ռուսներին տրամադրելու համապատասխան պայմանագիրը 49 տարով երկարաձգելու օգտին, գուցե դրա համար էլ է «լավ գին տվող» եղել, պարզապես այդ մասին տեղյակ չենք: Հիմա Ռուսաստանի իշխանություններն ամեն ինչ անում են Հայաստանին Եվրասիական միության անդամ դարձնելու համար: ՀՀ իշխանությունները «տակից դիմադրում են». գուցե այն պատճառով, որ ռուսները դեռ «լավ գին» չե՞ն տալիս:

Տվյալ դեպքում, կրկնում ենք, խնդիրը կոնկրետ ԱԳՆ-ի շենքը չէ, այլ մտածողությունը, որ դրված է Հայաստանի պետական կառավարման, Հայաստանի իշխանության հիմքում: Հայաստանը դարձել է երկիր, որում փողով հնարավոր է գնել գրեթե ամեն ինչ: Պետական շենքերը, պետական պաշտոնյաները, պետությունն՝ ընդհանրապես բացառություն չեն: