Геноцид Армян

[VREZH]

Կոնգրես է ներկայացվելու երկու նոր բանաձեւ

[ZINVOR]

Կոնգրես է ներկայացվելու երկու նոր բանաձեւ

http://www.youtube.c...player_embedded

[Desperado Хайский]

PanARMENIAN.Net - На этот раз представленная в Палату представителей США резолюция о признании Геноцида армян будет пользоваться еще большей поддержкой среди конгрессменов. Об этом на пресс-конференции в Ереване заявил директор Института востоковедения НАН РА, профессор Рубен Сафрастян.

По его словам, тот факт, что вместе с резолюцией о Геноциде армян конгрессмены намерены внести еще и резолюцию о возврате конфискованных христианских церквей со стороны Турции, увеличивает вероятность их принятия.

“Когда резолюции будут внесены в повестку Палаты представителей США, уже тогда начнется борьба вокруг их принятия”, - сказал эксперт. По словам Рубена Сафрастяна, вопрос признания Геноцида армян всегда останется в политической повестке США.

Группа конгрессменов намерена внести две резолюции в поддержку правдивого и справедливого решения вопроса Геноцида армян и возврата конфискованных христианских церквей со стороны Турции. Авторами резолюции “О возврате церквей” являются конгрессмены Эд Ройс и Говорд Берман. В резолюции инициаторы призывают Турцию выполнить международные обязательства и положить конец всем формам религиозного преследования, защищать права человека и религиозные свободы христиан. Также авторы данной резолюции призывают Анкару законным путем вернуть конфискованные церкви армян, греков, ассирийцев, понтийцев, арамейцев (сирийских христиан) и других христианских общин. В свою очередь, авторы резолюции «О Геноциде армян» Адам Шифф и Роберт Долд призывают президента США Барака Обаму признать Геноцид, чтобы предотвратить будущие преступления против человечества.

[Desperado Хайский]

PanARMENIAN.Net - Онлайн магазин Amazon.com пополнился еще одним фильмом о Геноциде армян под названием “1915 г. Геноцид армян”.

Продолжительность фильма 60 минут. В фильме представлены рассказы тех, кто чудом спасся во время Геноцида. Его можно приобрести в Amazon.com за 26 долларов.

Надо отметить, что Amazon и до этого реализовал несколько фильмов и книг о Геноциде армян.

[Desperado Хайский]

PanARMENIAN.Net - В Палате лордов парламента Великобритании 16 июня состоялось обсуждение на тему ”Великобритании давно пора признать Геноцид армян». Обсуждение было организовано по инициативе баронессы Шрилы Флавер. Об этом PanARMENIAN.Net сообщила исполнительный секретарь Британо-армянской парламентской группы дружбы Одет Базиль.

Выступая в ходе обсуждения, Шрила Флавер, которая в апреле в рамках визита парламентской группы посетила Армению и Арцах, заявила, что она побывала в Музее-институте Геноцида армян в Ереване и что увиденное ею было не менее ужасающим, чем музей Холокоста. “Пришло время, чтобы мы признали Геноцид армян”, - заявила баронесса.

Поддерживая баронессу Флавер, лорд Эйвбери сказал, что признание этого преступления Турцией может помочь процессу ее вступления в ЕС. Баронесса Кэролайн Кокс, в свою очередь, напомнила, что в Турции продолжаются преследования в отношении журналистов и писателей, которые используют слово «Геноцид армян», а в учебных материалах отрицается Геноцид армян. По словам Кокс, страна, где существует такая цензура, не может надеяться на вступление в ЕС.

Выступающий в качестве представителя британского правительства на обсуждении госминистр по иностранным делам Великобритании Дэвид Хауэлл заявил, что Великобритания не может вмешиваться в дела двух соседних стран.

[СолнЫчка]

Почему мы должны признать и изучать армянский геноцид

Вопрос: зачем нам это нужно? В отместку Турции? Чтобы улучшить отношения с Арменией? Чтобы восстановить историческую справедливость? Все три ответа неправильны. Турция нам больше не союзник, но и Армения нам не друг, а, точнее, протеже нашего врага Ирана. Восстановить историческую справедливость? Это нам не под силу, и я сомневаюсь, что Комиссия по делам культуры и спорта, которой поручено разбираться в истории многовековой вражды между армянами и турками, способна составить какое-либо представление на чей, собственно, стороне эта правда. История армянского геноцида сложна и запутана, она документирована не так тщательно как история Холокоста, и, начиная с прошлого века, является полем войны двух нарративов – турецкого и армянского.

Но есть одна веская причина для того чтобы серьезно подойти к изучению армянского геноцида – вплоть до введения этого предмета в школьную программу наряду с изучением Холокоста: это часть истории нашего народа и нашего региона.

В последнее время появилось много исторических работ о роли Германии в армянском геноциде. Большинство ученых, в том числе и немецких, склоняются к тому, что немецкие союзники Оттоманской империи были не только пассивными наблюдателями, но и явно солидаризировались с турками. Они видели и свидетельствовали об этом в своих отчетах, что преступление не было спонтанным этническим столкновением, спровоцированным войной между Турцией и Россией, но тщательно планировалось исходя из геополитических соображений: османы не желали присутствия христианского анклава, расположенного между турками и мусульманами Кавказа.

Хотя сегодня мы воспринимаем эти события в контексте противостояния цивилизаций, врядли можно считать армянский геноцид прототипом джихада. Депортируя армян в сирийском направлении и организовывая эту депортацию на манер маршей смерти, которые мы увидели позже во время Холокоста, турки надеялись, что арабские братья-мусульмане добьют их. Но этого не произошло. Сирийские арабы не оказались столь «продвинутыми» исламистами как их палестинский единоверец Амин-Аль-Хусейни. Они, напротив, спасли многих армян от голодной смерти, предоставляя им кровь и принимая в свои семьи армянских сирот. Даже сегодня существует поверье, что многие сирийцы являются потомками армян. Скорее всего, в решении турок уничтожить армян, религия как таковая играла меньшую роль, чем присутствие национального коллектива со своими собственными национальными амбициями, которые могли быть реализованы только за счет Турции.

Израильские историки, в том числе и исследователь Холокоста профессор Иегуда Бауэр, считают, что армянский геноцид является наиболее близкой параллелью Холокоста, и схожестей в этих двух явлениях больше, чем различий. И первая общность состоит именно в том, что речь идет о сознательно принятом и спланированном решении, а не вспышке кровавой этнической розни, каких много в истории народов.

Различие же, по Бауэру, состоит в том, что нацисты видели в существовании евреев центральную проблему мировой истории, и отношение к евреям, согласно его оценке, было для них чем-то вроде псевдо-религии. Турки же стремились уничтожить армян сугубо по причинам политического характера, причем только в Турции.

О том, какое влияние оказал на Гитлера геноцид армян, подробнее всего написал Геворк Бардакджан в своей книге «Гитлер и армянский геноцид» (Kevork B. Bardakjian, Hitler and the Armenian Genocide (Cambridge, Massachusetts: The Zoryan Institute, 1985). Это влияние было большим, чем принято думать, и оно не ограничивается еврейским вопросом – вся концепция Гитлера о завоевании жизненного пространства путем уничтожения этносов сформировалась под влиянием армянского геноцида. В книге приводится выдержки из речи Гитлера в августе 1939 года накануне вторжения в Польшу: «Я отдал приказ и я расстреляю каждого, кто произнесет слово критики, потому что наша цель в войне - это не достигнуть каких либо линий, а физическое уничтожение врага. Соответственно, я привел мои смертоносные формирования в стадию боевой готовности четким приказом безжалостно уничтожать мужчин, женщин и детей польского происхождения и языковой принадлежности. Только так мы завоюем жизненное пространство, которое нам необходимо. Кто, после всего, помнит сегодня об уничтожении армян?»

Почему армянский геноцид нужно включить в израильские школьные программы?

- Потому что он был первым в двадцатом веке прецедентом массового уничтожения одного этноса другим, то есть про-Холокостом.

- Потому что иерусалимский муфтий-нацист начал свою карьеру с геноцида армян

- Потому что соучастниками армянского геноцида были немцы – союзники Турции в Первой мировой войне

- Потому что армянский геноцид и его непризнание таковым Турцией говорит о том, что геноцид и по сей день является легитимным способом решения проблем в нашем регионе. Если бы это было не так, то Турция уже бы давно признала бы армянский геноцид, имевший место много лет назад в Отоманской империи. Но Турция, напротив. настаивает на преемственности своей, построенной на геноциде, государственности, и шантажирует те страны (в том числе и нас), которые время от времени поднимают этот вопрос.

Армянский геноцид демонстрирует нам, что может произойти с целым этносом, соседи по региону которого воспринимают его как инородное тело, и которое они стремятся удалить из региональной ткани. Он позволяет понять, что имеют в виду арабы, когда они говорят о «свободной от евреев Палестине», как недавно выразился лидер палестинской автономии Махмуд Аббас. Он является примером стратегии, которая стремится к тотальной этнической и конфессиональной однородности регионального пространства - любой ценой.

Армянский геноцид актуален. Он вдохновлял нацистов и отцов палестинского национализма. Он вдохновляет сегодня исламофашистов, которые мечтают об окончательном решении израильского вопроса, и которые открыто, с помощью средств массовой информации, призывают к геноциду израильтян. И, наконец, армянский геноцид - это наглядное пособие: что хотели с нами сделать арабы в 1948 и в 1967 году, если бы они выиграли эти войны, и все то, чтоони по-прежнему хотят с нами сделать.

Но, к счастью, не могут.

* Нелли Гутина - автор недавно вышедшей книги "Israel Goes Russian. «Израильтяне. Сделано в СССР», Издательство 2011.

[sacred]

Танер Акчам раскрыл порочную политику ТурцииArmenia Today [ 15.07.2011 | 01:37 ]...

Заявление профессора Танера Акчама, сделанное в прошлом месяце в ходе лекции в публичной библиотеке Глендейла, вызвало эффект разорвавшейся бомбы: секретный источник в Стамбуле сообщил ему, как правительство Турции подкупало американских профессоров для отрицания Геноцида армян.

Заведующий кафедрой по изучению Геноцида армян Университета Кларк (город Вустер, штат Массачусетс), доктор Акчам отметил, что «правительство Турции ведет в США очень последовательную и агрессивную политику», пытаясь поставить под сомнение факт Геноцида армян. Масштабная схема Турции – добиться того, чтобы турецкая политика отрицания стала приемлемой для более широких кругов, точно так же, как приемлема для многих квалификация событий 1915 года в качестве геноцида. Более того, Турция и ее представители путем ряда судебных процессов в судах США пытаются представить критику профессоров, отрицающих геноцид, и исключение ревизионистских материалов из университетских программ как ограничение «академической свободы».

Профессор Акчам – один из первых ученых Турции, признавших Геноцид армян, рассказал, что в ходе визита в Стамбул в прошлом декабре он побеседовал тет-а-тет с одним человеком, у которого имелась «внутренняя информация» о действиях министерства иностранных дел Турции в Соединенных Штатах, связанных с вопросом Геноцида армян. Секретный источник доктора Акчама сообщил ему, что в 2004-2005 годах некий профессор американского университета встретился с «должностными лицами, связанными с министерством иностранных дел Турции». Во время этой встречи профессор заметил, что «у Турции на научном уровне нет программы по противодействию обвинениям в Геноциде армян», и что «предположения о геноциде хорошо подтверждены», он также сказал, что они не смогут сделать многого, «пытаясь открыто противодействовать этому».

Доктору Акчаму по секрету сообщили, что этот американский профессор представил следующие предложения турецким должностным лицам: «Необходимо вырыть яму перед всеми требованиями по геноциду, нужно посеять сомнения, подготовив такие научные работы, которые породят эти сомнения». Доктор Акчам прокомментировал эти слова, сказав, что путем «создания и поощрения новых научных работ» американские научные работники могут «сделать идею о том, что в 1915 году был совершен не геноцид, такой же привычной, как и мнение о том, что это был геноцид».

Хотя в целом известно, что правительство Турции выделяет денежные средства множеству научных работников с тем, чтобы те публиковали статьи и книги, в которых отрицается Геноцид армян, тем не менее, впервые эти предположения подтверждены турецким источником. Тайный информатор сообщил доктору Акчаму, что министерство иностранных дел Турции приняло предложение американского преподавателя и «передало США крупную сумму». Он также сообщил имена тех американских преподавателей, которые получили денежные средства для написания книг, отрицающих Геноцид армян, и сказал, что «имеются подписанные ими документы, и что расписки сейчас хранятся в архивах министерства иностранных дел».

В ходе лекции доктор Акчам отметил, что он не хочет «наводить тень на какого-нибудь ученого». Тем не менее, когда он сравнивает информацию, полученную из Стамбула, с некоторыми недавними публикациями, «вырисовывается картина, вызывающая обеспокоенность и связанная с исследованиями вопроса Геноцида армян».

Затем доктор Акчам обратился к последней книге Майкла Гюнтера «Армянская история и вопрос геноцида» как к «возможному примеру этого подхода». На интернет-сайте издательства книги – «Палгрейв Макмилан» - отмечается, что «хотя 600.000 армян умерли в ходе Первой мировой войны, однако это не было ни умышленной политикой правительства Османской Турции, ни беспричинным односторонним действием. Конечно, ни в коем случае этим нельзя оправдать случившиеся ужасные беспорядки».

Профессор Акчам заметил, что 4 ученых – Хакан Явуз (Университет Юты), Гентер Левин (Университет Массачусетса), Джереми Солт (Университет «Билкент», Анкара) и Эдвард Дж. Эриксон (Колледж штаба и аппарата Корпуса морской пехоты, Вирджиния), которые написали хвалебные рецензии на книгу Гюнтера, «хорошо известны своей позицией и работами по отрицанию геноцида 1915 года». Профессор Акчам не собирался «озвучивать обвинения в адрес автора книги», но при этом добавил: «Странные совпадения между секретной информацией, переданной мне в Стамбуле, и словами на обложке книги, меня разочаровали. Столько».

Хотя никто не должен обвинять научных работников в получении денег от правительства Турции или его доверенных лиц без весомых доказательств, тем не менее, будет очень поучительно, если кто-нибудь из них добровольно выступит и раскроет правду о том, получал ли он финансирование из турецких источников.

Арут Сасунян,

редактор газеты «Калифорнийский курьер»

Изменено 15 июля 2011 пользователем sacred (история изменений)

[Desperado Хайский]

Политика блокады Турции в отношении Армении потерпела полное фиаско, и из интересов Анкары исходит нормализовать отношения с Ереваном. Об этом 25 июля на пресс-конференции в Ереване заявил директор Центра региональных исследований Ричард Киракосян, представляя подробности со встречи представителей гражданского общества Армении с министром иностранных дел Турции 18 июля.

Как передает корреспондент ИА, Киракосян подчеркнул - несмотря на то, что подписанные в Цюрихе 2009 году армяно-турецкие протоколы изжили себя, однако в будущем Турция предпримет шаги, нацеленные на нормализацию отношений с Ереваном. Эти шаги, как он считает, не будут столь значительными, как протоколы, так как Турция опасается резкой реакции Баку. На его взгляд, власти Турции изменили deadline налаживания отношений с Арменией и перенесли его на 2015 год, то есть к 100-летию Геноцида армян.

Раскрывая некоторые подробности встречи с Давутоглу, политолог заметил, что представители гражданского общества Армении в ходе встречи с главой МИД Турции передали три жестких мессиджа. "Во-первых - в вопросе нормализации отношений с Арменией все ожидают конкретных шагов от Турции, так как Анкара приостановила процесс, и в этом плане терпение Еревана не бесконечно. Во-вторых - Турция должна знать, что Армения и диаспора едины в вопросах геноцида и карабахского урегулирования, и, наконец, в-третьих - турецкая сторона не может связывать надежды с карабахским процессом, так как она подписала Цюрихские протоколы, где ничего не говорится об этом", - сообщил Киаркосян.

Вместе с этим эксперт обратил внимание на время проведения встречи Давутоглу с представителями гражданского общества Армении, которое, по его словам, состоялось после того, как глава турецкого МИД встретился с госсекретарем США Хилари Клинтон. "Это свидетельствует о PR-характере нашей с Давутоглу встречи, поскольку, таким образом, Турция желает показать мировому сообществу, что армяно-турецкий процесс не умер", - полагает директор центра региональных исследований.

http://www.regnum.ru/news/fd-abroad/armenia/1428788.html

[sacred]

Ճշմարտությունը Հայաստանի մասին ( «London Daily Telegraph», 1895 թ., հուլիսի 6)

Քրիստոնյաների կոտորածները

Ստորև ներկայացնում ենք Հայաստանում մեր հատուկ հանձնակատարի տասնչորսերորդ փոստային նամակը: Այն ներառում է Գելիեգուզանում քրիստոնյաների նկատմամբ սարսափելի կոտորածների մանրամասները: Որոշ հանգամանքներ արդեն տպագրվել էին Կարսից ստացված հեռագիրների հիման վրա, սակայն մենք թաքցրել էինք այն հատվածները, որտեղ նկարագրվում էին սարսռազդու չարչարանքները զոհերից ոմանց նկատմամբ, հատկապես կանանց, քանի որ դրանք չափից սոսկալի էին թերթում տպագրվելու համար: Մեր հանձնակատարը մեղադրում է թուրքերին այդ գազանային դաժանությունների համար:

Փախստականները լեռներում

Սասունի գյուղերի ամենահաջողակ փախստականները , ովքեր պաշտպանություն գտան Անդոկ լեռան մոտ, վայելեցին միայն միքանիօրյա կարճատև հանգիստ, և շատերը, ում դիակները այժմ թավալվում են այնտեղ` ձյան մեջ, կարող էին հաջողությամբ փախչել, եթե չլինեին այդ ցուցադրական, քաղցրալեզու դավաճանները, որը բազմաթիվ թուրքերի հայտնի բնութագիրն է:

Ամեն վաղ առավոտյան փայտփորիկների երգերը խլանում էին շեփորի պայթյունների մեջ` կանչելով քրդական զորքերին` որսորդության: Նախկինում նրանք գոհ էին մնում միայն պատահական կրակոցներ արձակելով այնտեղ, որտեղ կարծում էին, որ գյուղացի է թաքնված: Հետագայում նրանք փոխեցին իրենց մարտավարությունը: Գյուղացիները հարձակվում էին քրդերի վրա և հագնում էին քրդերի նման, եթե, իհարկե, ունենում էին հնարավորություն: Նրանք դեռ հիմարաբար հույսները դնում էին զինվորների պաշտպանության վրա: Նրանց մարտավարությունը դանդաղ առաջ շարժվելն էր, իսկ նրանց մեծամասնությունը զինված չէին: Ուտելիք դեռ ունեին, բայց ոչ նախանձելի վիճակում գտնվող մարդիկ ամեն ժամ սպասում էին, որ զոհ էին դառնալու մահվան ճիրաններում: Այդ մարդիկ իրենց հետ ունեին ոչխարների հոտեր, այսինքն` միս, բայց դա, այսպես ասած, հումքն էր միայն. Ցերեկվա լույսին ստիպված էին պառկել, որ իրենց չնկատեին, իսկ կրակ վառել չէին համարձակվում` վախենալով հարձակման հրավիրել թուրքերին: Նրանք սպանում էին ոչխարներին, իրենց դաշույններով մասնատում էին միսը և այն փռում էին գետնին, որ արևը չորացներ: Եվ դա ուտում էին առանց աղ:

Ամբողջ Անդոկ լեռը, այսպես ասած, լի էր այսպիսի թշվառ արարածներով` մի տեղ հինգ հոգի, մեկ այլ փոսի մեջ թաքնված էին տասը հոգի, որ քնած էին ամուսնու, հոր կամ մոր դիակի կողքին: Մի անկյունում մոտ 20 գյուղացիներ զինված էին հին զենքերի կտորներով` նրանց հետևում 60 կամ 70 կանայք, երեխաներ, ծերունիներ և հաշմանդամներ, որոնց ներկայի և ապագայի միակ հույսը այդ հնացած զենքերի կտորներն էին: Լեռան մի անմատչելի մասում կարելի էր տեսնել մի քահանայի, որը ամեն ինչ անում էր` վհատված գյուղացիներին համոզելու` օգնություն խնդրել երկնային տիրոջից: Այս մարդկանց ֆիզիկական տառապանքները ավելի թեթև էին` համեմատած այն բարոյական տանջանքներին, որ ստիպված էին դիմանալ շաբաթներով այդ անհյուրընկալ լեռան վրա: Ծնողները, գրկելով և համբուրելով իրենց երեխաներին, հասկանում էին, որ դա միակ թելն է, որ նրանց կապում է այս կյանքին:

Թուրքերի ուխտադրժությունը

Թշնամին գնալով ավելի էր հուսահատվում. Լեռան վրայի խոռոչները, թփերը և այլ թաքստոցները հնարավորություն չէին տալիս նրանց առաջ շարժվել և սկսել հալածանքները: Դա արդեն նրանց հունից հանում էր, և թուրքերը մարդիկ ուղարկեցին դեպի գյուղ` թշվառ գյուղացիներին ասելու, որ իրենց համար օրենքին հակառակ է արյուն թափել, ուստի առաջարկեցին հայերին ապրել քրդերի հետ խաղաղության և եղբայրության մեջ, սակայն միայն մի պայմանով, եթե նրանք իջնեին լեռներից և հանձնեին իրենց զենքերը, ապա կառավարական զորքերը նրանց կվերցնեին իրենց պաշտպանության տակ և կերաշխավորեին նրանց կյանքերն ու ունեցվածքը: Առաջարկը գայթակղիչ էր, քանի որ միակ երկընտրանքը մահն էր, և ներքևում գտնվող զորքերը մինչև հիմա կառավարական զորքերի համազգեստով չէին հարձակվել քրիստոնյաների վրա: Հայերը պատսպարվել էին Անդոկ լեռան վրա ոչ թե նրա համար, որ այստեղ կային թաքնվելու ժայռեր, թփեր ու խոռոչներ, այլ քանի որ ուզում էին ճանապարհ գտնել դեպի Դիարբեքիր: Ուստի առաջարկը ընդունելով` այդ ճանապարհը փակվում էր նրանց համար: Այդ ժամանակ եկեղեցական քահանան` տեր Հովհաննեսը, բարձրաձայն հայտարարեց, որ առանց որևէ համոզիչ հիմքերի անարդար կլինի կասկածել զինվորների բարի կամքը, և ասաց, որ ինքը առանց փոքր-ինչ կասկածելու իր կյանքը կվստահի նրանց: Սասունցիների շրջանում քահանան համարվում է մարգարե և առաջնորդող: Այդ պատճառով իր հոգևոր զավակների մեծամասնությունը հետևեցին տեր Հովհաննեսին:

Հաջորդ մի քանի ժամվա ընթացքում գյուղացիներին պահում էին վրանում, իսկ այդ ընթացքում զինվորները դրսում «զբաղված էին» ինչ-որ բանով: Գյուղացիներին մանրակրկիտ հարցաքննում էին այն մարդկանց թվաքանակի մասին, ովքեր մնացել էին Անդոկ լեռան վրա: Նրանք բոլոր հարցերին ճիշտ էին պատասխանում` հուսալով, որ դա լավ ազդեցություն կունենա իրենց ապագա կյանքի համար: Մի քանի ժամ անց նրանցից մի քանիսը ականատես եղան այն աշխատանքին, որով զբաղված էին զինվորները. Նրանք փոս էին փորում կամ, ավելի ճիշտ, վիթխարի գերեզմաններ: Թշվառ քրիստոնյաների շրջանում լսվեցին սարսափի շշուկներ, որոնք խառնվեցին ողորմելի աղոթքների հետ` ուղղված դեպի այն Մեկը, ում վրա դեռ հույս ունեին, որ կօգնի իրենց: Մի քանիսը անօգուտ փորձեր արեցին փախչելու, բայց թուրքերի սվինները ետ կանգնեցրեցին: Սարսափելի բառերը, որ դուրս էին թռչում զինվորների շուրթերից, ցավից ողբացող երեխաները, կանանց վաղաժամ ծննդաբերության ցավերը և այն սարսափելի իրականությունը, որ ոչ մի արև չի կարող լուսացնել այն մթությունը, որ կախվել էր այդ թշվառ մարդկանց վրա, ավելի սարսափելի էր, քան այն ջարդերը, որ սպասվում էր նրանց: Կրակոցի ձայնը կոտրեց ամեն կասկած, և ամեն տղամարդ, կին և երեխա բարձրացավ` ուշադիր լսելով զորքերի շարժումը. Նրանք շարժվում էին հսկայական փոսերի ուղղությամբ, այնուհետև կանգնեցին երկու շարքով` իրար դեմ-դիմաց: Այժմ գյուղացիների հերթն էր…

Քահանայի նահատակությունը

Երբ հայերը ժամանեցին թշնամու բանակը, նրանց հրամայեցին ցույց տալ իրենց միջի ամենաազդեցիկ մարդուն: Եվ նրանք մատնացույց արեցին քահանային, ում գլխավորությամբ իրենք իջել էին Անդոկ լեռան վրայից: Արևի մայր մտնելուց մի քիչ առաջ 2 զինվոր հափշտակեցին քահանային, ով իր ձեռքերը խաչի նման պարզել էր և քարացել: Երբ հնչեց հրահանգը, զինվորները հանեցին քահանայի աչքերը, որից հետո նրան քաղաքավարությամբ խնդրեցին Աստվածաշնչից մի քանի հատված կարդալ, որը ամուր սեղմել էր արյունաքամ դեմքին, մինչ մահ էր աղերսում: Հետո հրամայեցին հոգևորականի կոկորդին մի քանի անցք անել, որը անմիջապես իրագործվեց: Ջուր բերեցին և, լցնելով քահանայի բերանը, հրճվեցին, թե ինչպես է այն թափվում կոկորդի անցքերից: Գյուղացիները, ովքեր ականատեսն էին այս գազանության, սարսափից քարացել էին: Բայց ողբերգությունը դեռ չէր վերջացել…

Հաջորդ տեսարանը ամենասարսափելին է և հնարավոր չէ բացատրել բառերով: Տեր Հովհաննեսի մահը միայն նախերգանքն էր այն դաժանությունների, որ դեռ սպասվում էր: Սկզբում մորթը միայն հաճելի զբաղմունք էր թուրքերի համար, ասես թշվառ գյուղացիները մկներ լինեին, որոնց ուտում էին կատուները: Որոշ ժամանակ անց մոլեռանդությունը վերածվեց հոգնածության, և զինվորները իրենց «գործը սկսեցին անել» ավելի անփույթ ձևով: Այն մարդիկ, ում վերքերը դեռ հնարավորություն կար բուժելու, նետեցին փոսերի մեջ` մեռածների կողքին: Նրանցից մեկը, ում մարմնի վրա կար 30 դաշույնի հետք, հրաշքով կարողացավ սողալ դիակների վրայով և մի քանի օր թաքնված մնաց թփերի ետևում, մինչև կարողացավ հասնել Մուշ և հանդիպեց մեր հանձնակատարին: Այդ մարդու սարսափելի հոգեվարքը հնարավոր չէ նկարագրել: Նա ասում է, որ թվում էր, թե անտանելի ցավը, որը ցնցում էր նրա մարմնի ամեն մի մկանը, քիչ էր մնում նրան հասցներ խելագարության: Ինչպես Դանթեն Ֆլորենցիայում, այնպես էլ նրան կարելի է անվանել այն մարդը, ով եղել է ԱՅՆՏԵՂ և դեռ կենդանիների աշխարհում է ապրում:

Նախքան մորթի սկսվելը, գյուղացիների միջից ընտրեցին գեղեցիկ կանանց և աղջիկների և նրանց բաժանեցին երկու մասի: Մի մասին տարան թուրք հրամանատարները և բաժանեցին միմյանց միջև: Իսկ մյուս մասին տարան Գելիեգուզանի եկեղեցին, որտեղ զինվորները մտնում էին խմբերով և աղջիկներին ստիպում պարել խորանի վրա, իսկ հետո սկսվեցին սանձարձակ գինարբուքները, որը հնարավոր չէ վերարտադրել ոչ մի քաղաքակիրթ լեզվով: Դրանք տևեցին մի քանի օր, որից հետո թուրքերը սպանեցին իրենց զոհերին :

Թուրք զորքերի մյուս մասը այնուհետև ուղարկվեց Դալվորիկ (Դալորի կամ Տալվորիկ)` Գելիեգուզանից հարավ-արևելք, որտեղ ընտրեցին 60-70 գեղեցիկ կանանց իրենց հրամանատարների համար: Իսկ մնացած կանանց փակեցին տեղի եկեղեցում և ենթարկեցին այն նույն չարչարանքներին, որոնց ենթարկվել էին Գելիեգուզանի հայուհիները: Այնուհետև պայթեց հրանոթը, և դրա արձագանքը գնաց ժայռից ժայռ, լեռից լեռ: Տները իրար հետևից հայտնվեցին կրակի մեջ: Երբ, վերջապես, զինվորները հանգստացան իրենց «ծանր աշխատանքից», տան քարերը, փայտանյութը, կահույքը, մարդկանց դիակները, կույտերի վերածված, ցաքուցրիվ էին եղած այս ու այն կողմ:

Զանազան կոտորածների տեսարանները Մուշում, որ իմ և այլ եվրոպական պատվիրակությունների աչքի առաջ են, գերազանցում են բոլոր համոզմունքները…

թարգմանիչ` Աստղիկ Մաիլյան

BNABAN.AM

Изменено 27 июля 2011 пользователем sacred (история изменений)

[sacred]

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՑԸ ԵՎ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ (ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ)

Երեքշաբթի, 02 Օգոստոս 2011 18:47 Գրել է Ar(k)tur

Մեր ընթերցողին թարգմանաբար ներկայացնում ենք «Արմինյըն միրոր սփեքթեյթըր» շաբաթաթերթում լույս տեսած ամերիկացի իրավաբան, պատմաբան եւ մարդու իրավունքների պաշտպանության բնագավառի հմուտ մասնագետ Ալֆրեդ դը Զայասի հոդվածը: Զայասը նախկինում ՄԱԿ-ի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից է եղել, իսկ այժմ Ժնեւի Դիվանագիտության եւ միջազգային հարաբերությունների համալսարանի միջազգային իրավունքի դասախոս է: Հեղինակ է բազմաթիվ հոդվածների:

Մարդասպանությունը մեղք է համարվում այն օրվանից, երբ Կայենը սպանեց Աբելին, իրավաբանների քրեական, Համմուրաբիի եւ հնագույն բազմաթիվ այլ օրենքների դասակարգման փորձերից դեռ շատ առաջ: Առավել հիմնական բնութագրմամբՙ մարդասպանությունը հանցագործություն է համարվում բնական իրավունքի սահմանումներով, որոնք ավելի առաջնային են, քան պոզիտիվ կամ գործող իրավունքները: Մարդկության եւ քաղաքակրթության դեմ գործված սպանությունները հանցագործություններ են համարվել նախքան բրիտանական, ֆրանսիական եւ ռուսական (համատեղ) հայտարարագիրը կդատապարտեր 1915-ի հայերի կոտորածները: Ցեղասպանությունը հանցագործություն էր նախքան Ռաֆայել Լեմկինը 1944-ին կմտահղանար այդ բառեզրըտեսանյութ)

Արդարադատության միջազգային դատարանի (ԱՄԴ) կանոնադրության 38-րդ հոդվածի համաձայնՙ միջազգային իրավունքի համընդհանուր սկզբունքները օրինականության հաստատման գլխավոր աղբյուրներն են: Ոչ միայն պոզիտիվ կամ գործող իրավունքները (պայմանագրերի, արձանագրությունների եւ հռչակագրերի), այլեւ իրավունքների մշտական սկզբունքները օրինականության հաստատման աղբյուրներ ենՙ նախքան որեւէ կազմակերպության (ԱՄԴ թե այլ) միջամտությունը հայցելը:

Նման սկզբունքների թվում են «ex injuria non oritur jus»-ը, որն արձանագրում է, որ օրենքի խախտման միջոցով ոչ մի նոր օրենք կամ իրավունք չի կարող հաստատվել (սա արդարադատության հիմնական սկզբունքներից է) եւ «ubi jus, ibi remedium»-ը, որը նշանակում է «որտեղ օրենք կա, այնտեղ եւ դարման կա»: Սա իր հերթին նշանակում է, որ որտեղ օրենքի խախտում է տեղի ունեցել, այնտեղ էլ պետք է փոխհատուցում տեղի ունենա, այլ խոսքովՙ այնտեղի զոհերը պետք է փոխհատուցում ստանան:

Այս սկզբունքը վերահաստատվեց միջազգային արդարադատության մշտական դատարանում, երբ 1928-ին քննարկվում էր լեհական Շորժուֆ քաղաքի (նախկինում Քյոնիգսհուտ) գործարանի հայտնի գործը:

Մեկ այլ համընդհանուր ճանաչման արժանացած սկզբունքն այն է, որ գողը չպետք է վայելի իր հանցագործության պտուղները: Դեռ կա նաեւ այն սկզբունքը, որ օրենքները պետք է ոչ թե ընտրովի, այլ հավասարապես կիրառվեն բոլորի հանդեպ անխտիր: Այնպես որ «aՙ la carte» տարբերակով միջազգային իրավունք գոյություն չունի:

Սակայն դեռեւս կան մարդիկ, որոնք պնդում են, որ հայերը արդարացիորեն իրավունք չունեն որեւէ բան պահանջելու, քանի որ «ցեղասպանության կոնվենցիան» միայն 1948-ին է ընդունվել (այսինքնՙ 30-ից ավելի տարիներ անց հայերի ցեղասպանությունից), եւ նման կանոնադրությունները սովորաբար հետադարձ կիրառություն չեն կարող ունենալ:

Սա, իհարկե, սխալ հետեւություն է, որովհետեւ ցեղասպանության սույն կոնվենցիան կազմվել եւ ընդունվել է հենց հայերի ցեղասպանության եւ հրեաների Հոլոքոսթի լույսի ներքո: Ոչ միայն հայերի ցեղասպանությունն է նախորդել կոնվենցիային, այլեւ Հոլոքոսթը, որից փրկվածների օրինական պահանջները ոչ ոք հարցականի տակ չի դնում: Ավելին, այդ պնդումը «ապխտած հարինգի» դեր է կատարում, որի նպատակն է շփոթմունք առաջացնել եւ մարդկանց ուշադրությունը շեղել հայկական պահանջների իրավական հիմքերից: Ճիշտ է, հայերի իրավունքները չեն բխում ցեղասպանության կոնվենցիայից, բայց այդ կոնվենցիայի դրույթները ուժեղացնում են հայերի արդեն իսկ գոյություն ունեցող իրավունքներն այն մասին, որ նրանց պետք է ճանաչել որպես զոհերի եւ փոխհատուցել կրած վնասների դիմաց:

1920 թվի օգոստոսի 10-ին կնքված Սեւրի պայմանագրի 144 եւ 230 հոդվածները ճանաչում են (Օսմանյան) կայսրության քրիստոնյա փոքրամասնությունների (հայերի, պոնտոսցի հույների, քաղդեա-ասորիների) դեմ ծավալված բնաջնջման արշավից փրկվածների իրավունքները եւ վերահաստատում թուրքական պետության պարտավորությունները հետաքննություն անցկացնելու եւ պատժելու այդ ոճրագործությունների մեղավորներին: Հոդված 144-ում, ի մասնավորի, ասված է.

«Օսմանյան կառավարությունն ընդունում է լքված սեփականության (Emval-i-Metroukeh) վերաբերյալ 1915 թվականի օրենքի, ինչպես նաեւ այդ օրենքի լրացումների անիրավացիությունը եւ հայտարարում է դրանք վերացված եւ ուժը կորցրած ինչպես անցյալում, այնպես էլ ապագայում:

Օսմանյան կառավարությունը հանդիսավոր կերպով պարտավորվում է հնարավորության սահմաններում նպաստել, որպեսզի իրենց օջախները վերադառնան եւ իրենց գործերը վերսկսեն օսմանյան այլազգի այն քաղաքացիները, որոնք 1914 թ. հունվարի 1-ից հետո գաղթել են գազանությունների հանդեպ ունեցած վախից դրդված, կամ արտաքսվել են բռնադատման որեւէ այլ եղանակով: Օսմանյան կառավարությունն ընդունում է, որ օսմանյան հիշյալ քաղաքացիներին կամ նրանց համայնքներին պատկանող այն անշարժ եւ շարժական գույքերը, որոնք կարող են որոնելով գտնվել, ում ձեռքումն էլ դրանք լինեն, պետք է որքան հնարավոր է շուտ վերադարձվեն (իրենց տերերին)»:

Իսկ հոդված 230-ը նշում է, ի մասնավորի, որ «Թուրքական կառավարությունը պարտավորվում է դաշնակից պետություններին հանձնել բոլոր նրանց, որոնց ձերբակալումը անհրաժեշտ կհամարեն նրանք, որպես պատասխանատուների 1914 թվի օգոստոսի 1-ի դրությամբ թուրքական կայսրության մաս կազմող տարածքի վրա շարունակվող պատերազմի պայմաններում իրականացված կոտորածների համար: Դաշնակից պետությունների իրավասության տակ է դրվում այդ անձանց դատելու տրիբունալների հաստատումը, եւ թուրքական կառավարությունը պարտավորվում է ճանաչել այդ տրիբունալները...»:

Չնայած Ազգերի լիգան երբեք էլ նման միջազգային տրիբունալներ չկայացրեցՙ դատելու համար հայերի եւ այլ քրիստոնյա փոքրամասնությունների հանդեպ ցեղասպանություն իրականացրած հանցագործներին, այդուհանդերձ բազմաթիվ դատավարություններ իրականում տեղի ունեցան Ստամբուլում 1919-ին, նախքան Սեւրի պայմանագրի ստորագրումը: Թուրքական իշխանություններն անցկացրին այդ դատավարություններն ընդդեմ օսմանյան պաշտոնյաների, որոնք ներառված էին ցեղասպանության գործընթացում: Այդ պաշտոնյաներից շատերը մեղավոր ճանաչվեցին, եւ երեք հոգի էլ մահվան դատապարտվեցին:

Սեւրի պայմանագիրը, սակայն, չգործադրվեց սուլթանի դեմ իրականացված պետական հեղաշրջման պատճառով, որի հեղինակ Մուսթաֆա Քեմալը ոչ միայն գահընկեց արեց սուլթանին, այլեւ շարունակեց պատերազմել հույների եւ բրիտանացիների դեմ: Ավելին, նրանց Անատոլիայից դուրս քշելուց հետո սկսեց խաղաղության նոր պայմանագրի շուրջը բանակցել դաշնակից պետությունների հետ, եւ այս գործընթացը անպատժելիություն ապահովեց թուրք հազարավոր պաշտոնյաների, որոնք մասնակցել էին կոտորածներին:

Ժխտել այն փաստը, որ հայերի կոտորածները համահունչ էին ցեղասպանության, նշանակում է անտեղյակ լինել փաստերից եւ դրսեւորել անբարեխիղճ վերաբերմունք: Կասկած լինել չի կարող, որ հայերի ցեղասպանությունը շատ ավելի վատն էր, քան 1990-ականներին նախկին Հարավսլավիայում կատարված էթնիկական զտումների գործողությունները, որոնք ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլայի 1992 թվի 47/121 որոշմամբ բնութագրվեցին որպես «ցեղասպանության մի ձեւ, տարբերակ»: Կասկած լինել չի կարող, որ հայերի կոտորածները բազմաթիվ անգամներով ավելի վատն էին, քան Սրեբրենիցայի կոտորածները, որոնք նախկին Հարավսլավիայի հարցերով Միջազգային քրեական տրիբունալի եւ Արդարադատության միջազգային դատարանի կողմից դատապարտվեցին որպես ցեղասպանություն:

Բայց վերադառնանք գլխավոր «ubi jus ibi remedium» սկզբունքին: Կարեւորն այսօր ոչ թե մեղավորին կամ մեղավորներին պատժելն է, քանի որ քրեականորեն պատասխանատու այդ անձնավորությունները ներկայումս ողջ չեն, այլ հայկական բնաշխարհի վերադարձի իրավունքը, որը ենթադրում է փոխհատուցում եւ իրավունքների վերականգնում:

Այս առումով տեղին է այստեղ հիշատակել «Բնակչության տեղափոխությունների մարդու իրավունքների չափերի» հարցերով զբաղվող ՄԱԿ-ի հատուկ զեկուցողՙ Աուն Շաուքաթ էլ Խասաունեյի (ներկայումսՙ Արդարադատության միջազգային դատարանի դատավոր) վերջնական զեկուցումը, որին կցված հայտարարության (պաշտոնապես ընդունված մարդու իրավունքների հանձնախմբի եւ Տնտսոցխորհի կողմից) հոդված 8-ի դրույթներովՙ «Յուրաքանչյուր մարդ իրավունք ունի կամավոր, անվտանգ եւ արժանապատիվ կերպով վերադառնալու իր բնօրրանըՙ ծննդավայրը: Այս իրավունքը չի խոչընդոտում տուժածների մյուս իրավունքինՙ ստանալու իրավական պաշտպանության համարժեք միջոցներ, ներառյալ բնակչության տեղափոխությունների հետեւանքով կորցրած ունեցվածքի վերականգնում կամ փոխհատուցում, եթե ունեցվածքի վերականգնումը հնարավոր չէ»:

Նման կոչ է անում նաեւ իրավական պաշտպանության միջոցներից օգտվելու «ՄԱԿ-ի գլխավոր սկզբունքներն ու ուղենշերը» փաստաթուղթը (Գլխավոր ասամբլեայում ընդունված 2005-ի դեկտեմբերի 16-ին), որի հոդված IX-ում ի մասնավորի նշվում է.

«Կետ 19: Փոխհատուցումը կամ վերականգնումը պետք է որքան հնարավոր է տուժածին վերադարձնի իր նախնական վիճակին, նախքան մարդու իրավունքների կամ միջազգային մարդասիրական իրավունքների լուրջ խախտումների ենթարկվելը: Հատուցումը նախատեսում է ազատության պատշաճ վերականգնում, մարդու իրավունքների, ինքնության, ընտանեկան կյանքի եւ քաղաքացիության վերականգնում, վերադարձ դեպի բնակության վայր, ինչպես նաեւ աշխատանքի եւ ունեցվածքի վերականգնում:

«Կետ 20: Փոխհատուցում պետք է տրվի տնտեսական որեւէ գնահատելի վնասի դիմացՙ համաչափ իրավունքի խախտման ուժգնությանը: Վերջինիս մաս են կազմումՙ ա) ֆիզիկական կամ մտավոր վնասվածքը, բ) կորցրած հնարավորությունները (աշխատանքի, կրթության, սոցիալական օգուտները), գ) նյութական վնասները, դ) բարոյական վնասները, ե) իրավական եւ մասնագիտական օժանդակության եւ բժշկական ու հոգեբանական ծառայությունների ծախսերը:

Քանի որ ցեղասպանության եւ մարդկության դեմ գործված հանցագործությունների համար վաղեմության ժամկետների սահմանափակման դրույթներ չկան, պահանջատիրության եւ փոխհատուցման հայկական հայցերը շարունակում են ուժի մեջ մնալ: Տասնամյակներ շարունակ հայերը լռության զոհ են դարձել, իսկ լռության հանցանքն ավելի վատ է, քան ժխտողականությունը: Միջազգային իրավունքը պետք է հետամուտ լինի, որ ճշմարտությունն ու արդարությունը գերակայեն:

[Desperado Хайский]

PanARMENIAN.Net - Президент США Барак Обама решил зпретить въезд в свою страну лицам, подозреваемым в нарушениях прав человкеа и, главное, в геноциде. К таким лицам относятся те, кто планировал, приказывал и помогал осуществлять “массовые акты насилия против гражданского населения по признакам расовой принадлежности, пола, сексуальной ориентации, принадлежности к определенным племенным и социальным группам, а также по политическим воззрениям. Также запрещается въезд всем лицам, причастным к военным преступлениям.” Ответственность за невъездных легла на плечи госсекретаря США Хиллари Клинтон.

Более того, Обама также распорядился создать Агентство по предотвращению злодеяний (Atrocities prevention board), “которое будет отслеживать потенциальную возможность крупных актов насилия по всему миру”. По мнению американского президента, "через 66 лет после холокоста и через 17 лет после гражданской войны в Руанде в США все еще не создан механизм по предотвращению крупномасштабных преступлений и геноцида".

При этом в “мнении президента США” ничего не говорится о первом геноциде 20-го века, унесшем 1,5 млн жизней – Геноциде армян в Османской Турции. Обама, еще не будучи президентом, неоднократно обещал в случае избрания непременно признать Геноцид армян. Эту же позицию разделяла и до назначения на пост госсекретаря США Хиллари Клинтон.

Но после избрания президентом США Обама всячески избегает выполнения своего обещания, каждый год 24 апреля упрямо используя армянский термин “Мец Егерн” в своем ежегодном обращении к армянской общине. Несмотря на “забывчивость” американского президента, исходя из логики его приказа, отныне путь в США заказан туркам, виновным в Геноциде армян и до сих пор отрицающим свою вину, и уж тем более, азербайджанцам, виновным в массовых убийствах армян в Сумгаите и Баку совсем недавно, буквально каких-то 20 лет назад.

Конечно, наивно будет полагать, что через столько лет содействия политике отрицания Турции и “незамечания” сумгаитских и бакинских погромов армян, американское правительство решит восстановить справедливость и запретить въезд в США для представителей Турции и Азербайджана, квалифицировав их хотя бы как “подозреваемых” в геноциде. Однако, смотря в будущее с оптимизмом, можно надеется, что этот указ президента США станет перввым, пусть и маленьким шажочком, и американское правительство наберется смелости взглянуть в лицо истине: признает Геноцид армян и осудит авторов сумгаитского и бакинского геноцидов.

[СолнЫчка]

Интересно, Илюшика тоже не пустят?

[Desperado Хайский]

Илюша прятался в буфете МГИМО, когда толерантные "очищались" от армян. Он типо не при делах.

[СолнЫчка]

он сейчас призывает ....

[Desperado Хайский]

Если говорить серьезно, это важная задача для армянской дипломатии. Пусть сделают "дайджест" заявлений ИА хотя бы за год - там непаханое поле.