Բաց նամակ ՀՀ վարչապետ Սերժ Սարգսյանին

[adabas]

Игнорирование спора и уход от дискуссии - равно отсутствию аргументов.

[Kompot]

Ну там же нет Вашей подписи..)) Хотя, можно приписать, мол я Ара 555 не согласен и против. обозначить дату и подписаца

с кем не согласны, с Энгельсом или Кауцким? (с)

[Kompot]

Неправда, вы отрицаете нам всем известное.

[Ara55]

Уважаемый adabas,

вы назвали нашу дискуссию спором, как раз в тот момент,

когда мы подошли к общему исходному пункту.

Для нас обоих в понимании демократии есть авторитетные страны, которые и одобрили правила проведения выборов в Армении.

Это конечно не означает, что правила безупречны, но сравнительно с предыдущим периодом они гораздо продвинутее.

Что нам и оставалось констатировать.

И конечно логично добавить, что всяк недоверяющий результатам выборов и требующий проведения их по своим правилам,

а то и вовсе сведения их к своему исходу - явный "большевик".

[Mambaru]

Энгельс и Кауцкий ......... интеллигенты в законе.... Маркса с Лениным забыли

:wow: :wow: :wow: :wow: :wow:

А еще был интеллигент Урицкий .... заведовал Петроградским ЧК дал обет не мыться до победы мировой интеллигентской революции ..... воооняяяялллл !! худшая пытка для арестованных ....

:flower:

[adabas]

Уважаемый Ara55,

Во-первых, приветствую трансформацию нашего с Вами общения из "выкриков" и навешивания ярлыков в нормальный разговор нормальных людей хоть и при весьма ненормальных обстоятельствах (и в этом плане обхожу молчанием тезис о "большевизме").

Теперь об "авторитетных странах". Задача их не проста и не однозначна (что, порой, идентифицируестся нами как политика "двойных стандартов"). С одной стороны, они - как бы в совокупности своей - являются донорами для той части мира, которая, совершив историческую (и как оказалось "мертвую") "петлю", будучи отброшеными вспять от процесса естественного эволюционного развития обществ и государтв, лишь последние 20 лет как вернулись в естественное русло развития. Понятно, что доноры являются таковыми не только и не столько по мотивам филантропии, сколько заботяться о необратимости и ускорении процесса, а значит - о самих себе в первую очередь. Вместе с тем, естественным является стремление донора бросать семена на более благодатную и подготовленную почву. Никто не отрицает, что они, говоря прямо, "работают" - у нас и "над нами". Корректируют законодательство, мировоззрение, информируют, снабжают методологией и т.д. Да, они заинтересованы в стабильности обществ-акцепторов, поэтому бывают очень осторожны в своих оценках, особенно тогда, когда их призывают в качестве арбитров внутренних процессов. Общий контекст их деятельности можно выразить так:

- Давайте "причешим" ваше законодательное поле. Причесали. Вроде неплохо. Теперь давайте на этом "причесанном" поле поиграем в игру под названием "выборы". Плохо... Не очень... Ничего... Чуточку лучше... Еще чуточку... Главное: все согласны с итогами? Те, кто не согласен - очень не согласен, или терпимо? Терпимо? Ну и ладушки! Перед следующим разом еще немножко потренируемся. Главное, чтобы всем сестрам досталось хоть по маленькой сережке. Это важно!... Где-то созрели условия для перехода эволюционного процесса в революционный скачок? Попробуем сделать "цветную" революцию. Где-то не созрели эти условия? Если народ в большинстве своем доволен (или пусть не доволен, но не на столько, чтоб поднимать хай), а страна большая и вооруженная до зубов - не будем мешать... Ведь главным образом важен баланс между поступательным принципиальным продвижением к демократии и возможностью конкретного общества продвигаться к ней с приемлимой скоростью - такой, которая обеспечивала бы необратимость процесса и не очень большое отставание от среднезаданной...

Что же произошло а Армении? Нонсенс произошел. Естественный внутренний протестный потенциал копился долгие годы. Однако он не получил должного институционального оформления. Скажу искренне: во-многом - по собственной же вине. Лично для меня остается непонятной и неприемлимой весьма ощутимая разница в серьезносте отношения к парламентским и президентским выборам (упертость же власти принимаю за константу). Если бы хоть четверть той обнаруженной недавно протестной энергии была бы реализована на парламентских выборах, Армения не только избежала бы 1-мартовкой трагедии, но и приобрела бы много полезного и важного! Теперь же все - и власть в том числе - попали в ситуацию, когда протестный потенциал, сформированный неадекватно быстро, остался, во-первых, без представительства во власти и, во-вторых, оказался жестко выдавленным властью из правового поля вообще! Но он же никуда не делся, не аннигилировался!

Xотел бы добавить к сказанному то, что уже писал в теме "Երբեք չմոռանալ, երբեք չներել":

Власть может стать оппозицией. Оппозиция - властью. А свобода, в том числе - свобода слова нужна всегда и всем. Почему? В частности - потому что оппозиция может оказаться неожиданно радикальной! Но оказавшись таковой, она вовсе не обязательно позиционирует себя вне закона и добивается власти любой ценой. А вот если власть при этом желает сохранить себя любой ценой, происходит именно то, что и произошло в Ереване. Могло ли этого не произойти? Вполне! 9 дней мирных митингов и шествий. Каждое утро площадь у оперы вылизывалась начисто. 9 дней провокаций разного калибра со стороны власти. Но ни один TV-канал так и не дал выступить Тер-Петросяну, не дал возможности информировать население РА из первоисточника: зачем, почему стоят на площади и шествуют по городу эти люди? Чего они хотят? Чего они добиваются и какими методами? Вместо этого - "видеорепортажи" с однобокими комментариями и с одной целью: показать как "их" мало и какие "они" сволочи. А если выступил бы ЛТП перед всей аудиторией РА - что случилось бы? Заклевали и заклеймили бы с экранов "другие простые армяне"? Так на здоровье! А может не очень-то "клевали бы и клеймили"? Может быть! Может быть на Площаде Свободы собрались бы очевидные 700-800тыс. и восторжествовала бы "прямая демократия" (В конце концов даже официальные 53% от числа якобы проголосовавших - это далеко не большинство граждан-жителей РА!). А может 100-200тыс. превратились бы в 10-15тыс., которые бы разошлись с миром (хоть и с огорчением) по домам.

Но случилось то, что случилось. Потому что широкое общественное мнение было начисто лишено информационного паритета. Потому что свобода - она в Армении всегда не вовремя!...

[ese]

я согласен только с пунктом Д.

Общественное телевидение отстойное - это факт.

А требовать новые более-менее фальсифицированные выборы... где логика ? Или они думают что будут абсолютно честные ?

[mazd]

adabas: RESPECT!!!

:sharik:

[mazd]

я согласен только с пунктом Д.

Общественное телевидение отстойное - это факт.

А требовать новые более-менее фальсифицированные выборы... где логика ? Или они думают что будут абсолютно честные ?

[ichbinslon]

Ի՞նչը միավորեց այդքան մարդկանց փետրվարի 19-ին

Նախագահական ընտրությունների արդյունքները եւ հաջորդող իրադարձությունները դեռ երկար ժամանակ կքննարկվեն: Թե ինչո՞ւ զարգացումները գնացին այդ ուղղությամբ, ինչո՞ւ տեղի ունեցավ այն, ինչը թվում էր, թե Հայաստանում չէր կարող տեղի ունենալ, եւ բազմաթիվ այլ ինչուների պատասխանները դեռ պետք է տրվեն: Սակայն այսօր արդեն տեղի ունեցածի որոշ պատճառներ կարելի է տեսնել: Ընդ որում, դրանք շատ ավելի խորքային են, քան ներկայումս շրջանառվող սոցիալական, գործող իշխանություններից դժգոհ լինելու, հոգեբանական դիվերսիայի ենթարկվելու եւ այլ պատճառները, որոնք թեեւ նույնպես առկա են, բայց հիմնականները չեն:

Այն, որ 2008-ի փետրվարի 19-ին ընտրողների ձայները բաշխվեցին նախագահի 4 հիմնական թեկնածուների միջեւ, տարօրինակ կամ արտառոց համարել չի կարելի: Տարօրինակ չէր նաեւ, որ 270 հազար մարդ իր ձայնը տվեց ժողովրդին պոպուլիստական խոստումներով իր կողմը գրավող ընդդիմադիր թեկնածու Արթուր Բաղդասարյանին, 100 հազարը՝ իշխանության մաս կազմող, բայց նույն իշխանության հանդեպ քննադատական կեցվածք ընդունած ՀՅԴ թեկնածու Վահան Հովհաննիսյանին եւ վերջապես 862 հազարը՝ իշխանական թեկնածու Սերժ Սարգսյանին: Տարօրինակ էր, որ քաղաքական համակարգը փոփոխելու լոզունգով հանդես եկող Վազգեն Մանուկյանը ստացավ միայն 21 հազար ձայն: Առավել արտառոց էր նախկին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ստացած 21 տոկոս կամ ավելի քան 350 հազար ձայները:

Բազմիցս է ասվել, թե ովքեր են նախկին նախագահին ձայն տվել՝ նրա թիմակիցները եւ համախոհները, որոնք եղել են իշխանության ղեկին, քաղաքական որոշ ուժեր, որոնք սպասելիքներ ունեին նախկին նախագահի իշխանության գալու դեպքում, տարբեր տրամաչափի նախկին պաշտոնյաներ, որոնք այս իշխանությունների ժամանակ զրկվել էին պաշտոններից, սոցիալապես վատ վիճակում գտնվող մարդիկ, որոնք հոգնել են վատ ապրելուց, բայց մոռացել են, թե ում իշխանության տարիներից են սկսել վատ ապրել, նաեւ փոքր ու միջին բիզնեսով զբաղվող մարդիկ, որոնք չնայած կայացել են վերջին 5-6 տարիներին, բայց օբյեկտիվ եւ սուբյեկտիվ դժգոհություններ ունեն կապված հարկային եւ պետական այլ կառույցների հետ, եւ մարդիկ, որոնք անկախ սոցիալական կամ այլ կացությունից, պարզապես դժգոհ են իշխանություններից: Սակայն չի կարելի չնկատել նրանց միավորող մեկ ընդհանրություն: Նրանք բոլորը ձայն էին տվել մի անձի, որը խոստանում էր քանդել, ոչնչացնել, նստեցնել, որը երկրի հետագա զարգացման իր պատկերացումների մասին ոչինչ չէր ասում: Սակայն քանդելու եւ ոչնչացնելու խոստումը բավարար եղավ, որպեսզի նա իր շուրջը հավաքի նման պատկառելի ընտրազանգված: Ի՞նչ է սա նշանակում:

Դժբախտաբար, մեր ժողովրդի մի զգալի հատվածի մեջ շարունակում է ապրել «քանդելու» եւ «ոչնչացնելու» մտայնությունը եւ դրանով կողմնորոշվելը: Սա միայն սոցիալական վիճակով չի կարելի բացատրել, քանզի սոցիալապես վատ վիճակում գտնվողներն ամենեւին էլ միաձայնորեն Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին չընտրեցին: Մյուս թեկնածուները եւ հատկապես սոցիալական կյանքի անմիջական բարելավումներ խոստացող Արթուր Բաղդասարյանն ու թոշակների կամ աշխատավարձերի բարձրացում իրականացրած Սերժ Սարգսյանը նույնպես ստացան նույն խավի ձայները: Սակայն այդ ընտրողները տարբերվում են նախկին նախագահին ընտրողներից, որովհետեւ իրենց վիճակից դուրս գալու ելքը տեսնում են ոչ թե ինչ-որ բան քանդելու կամ ինչ-որ մեկին ոչնչացնելու կամ, ծայրահեղ դեպքում, հեռացնելու, այլ կայունության, զարգացման, կառուցելու մեջ:

Հետընտրական շրջանի իրադարձությունները եւ հատկապես մարտի 1-2-ի դեպքերը փաստացի ապացույց էին, որ նախկին նախագահին ընտրել էին «քանդելն» ու «ոչնչացնելը» որպես խնդիրների լուծման տարբերակ տեսնողները: Նրանք, որպես կանոն, չեն էլ պատկերացնում եւ չեն ցանկանում մտածել, թե ի՞նչ է լինելու, եթե իրենց թեկնածուի հաղթանակից հետո հաջողվի «քանդել» ու «ոչնչացնել», ի՞նչ են ստանալու իրենք: Մինչդեռ պատմությունից հայտնի է, որ գալու է խոր հիասթափության պահը, որ մի քանի տարի հետո արդեն այդ նույն մարդիկ եւ նրանց ավելացած բազում ուրիշներն են հրապարակներ ու փողոցներ դուրս գալու «քանդելու», «ոչնչացնելու», «նստեցնելու» հերթական կոչ անողների հետեւից գնալու համար: Իսկ որ դա վաղ թե ուշ անխուսափելիորեն բերելու է պետականության կորստի, միանշանակ է: Հարց է առաջանում, որտեղի՞ց է գալիս «քանդելու»՝ սեւեռուն գաղափար հիշեցնող թաքցված կամ անթաքույց մոլուցքը եւ ինչպե՞ս կարելի է դրա դեմ պայքարել:

Գլխավոր պատճառը դարեր շարունակ պետականության բացակայությունն է: Եթե, օրինակ, Ռուսաստանում իրենց պաշտոնավարման ավարտից 10 տարի հետո փորձեին նախագահ ընտրվել, ենթադրենք Միխայիլ Գորբաչովը կամ Բորիս Ելցինը, որոնք նույն՝ պետություն քանդողի համարումն ունեն Ռուսաստանում, ինչպես Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը Հայաստանում, եւ եթե նրանք խոստանային քանդել Վլադիմիր Պուտինի «ստեղծած ավազակապետությունը», պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ արձագանք կստանային ռուսական հասարակության կողմից: Ոչ թե 21 տոկոս, նրանցից եւ ոչ մեկը 1-2 տոկոսից ավելի ձայն չէր հավաքի, քանզի, ի տարբերություն մեզ՝ հայերիս, ռուսները պետություն են ունեցել դարեր շարունակ եւ ոչ միայն պետություն, այլեւ կայսրություն, որը նրանց ազգային հպարտության գլխավոր բաղադրիչներից է: Եվ ամեն մեկը, ով կփորձի ձեռք բարձրացնել այդ պետականության վրա, կարժանանա Ռուսաստանի բնակչության ընդգծված բացասական եւ անհանդուրժող վերաբերմունքին: Ավաղ, հաճախ ավելորդ ինքնագովությամբ տառապող հայերս, գոնե մեր մի հատվածը դեռ շատ հեռու է նման գիտակցություն ունենալուց: Թեեւ պետք է նշել, որ այն սկսել է ձեւավորվել: Դրա ապացույցն է այն, որ հազարավոր ընտրողներ, անձնական համակրանք չունենալով Սերժ Սարգսյանի հանդեպ, չընդունելով նրա քաղաքական հայացքներն ու սկզբունքները, ընտրեցին նրան՝ հանուն երկրի կայունության եւ պետականության պահպանման, հնարավորություն չտալով Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին իրականացնելու պետականության հիմքերը քանդելու ծրագրերը: Այսինքն, կարող ենք փաստել, որ մեր բնակչության գերակշիռ մասը, այդ թվում նաեւ մյուս թեկնածուներին ընտրողները, չեն աջակցում «քանդելու» կոչով հանդես եկողներին: Մնում է միայն տարեց տարի ավելացնել կառուցման կողմնակիցների թիվը, որոնք նկատի ունենալով այս կամ այն թեկնածուի, քաղաքական ուժի անցած ուղին, իրենց եւ երկրի ապագան կտեսնեն նրանց քաղաքական ծրագրերի եւ գործողությունների մեջ:

Սարսափելի չէ եւ ավելին` բնականոն է, որ գործող իշխանությունները ներկայացնող Սերժ Սարգսյանին դեմ է արտահայտվել մոտ 750 հազար մարդ: Սարսափելին այն է, որ դրանցից 350 հազարը իր ձայնը տվել է «քանդող» ուժին՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, այլ ոչ թե, ասենք, «վերափոխող» կամ «բարեփոխող» Վազգեն Մանուկյանին կամ Վահան Հովհաննիսյանին: Մինչդեռ եթե այդ 350 հազար կամ թեկուզ դրանից ավելի ձայները ստանային վերջիններս կամ նրանցից որեւէ մեկը, դա, թերեւս, ավելի զգոն կդարձներ ընտրված նախագահին, որն իր թիկունքում կզգար կառուցողական քաղաքական ուժի շնչառությունը, եւ պետականությանը սպառնացող վտանգի դեմ հավելյալ ջանքեր պահանջող պայքարի փոխարեն, իր քաղաքական վարկանիշը պահպանելու համար ավելի նպատակասլաց կգործեր այդ նույն պետության զարգացման ծրագրերի իրագործման ուղղությամբ: Սակայն, ցավոք, 2008-ի նախագահական ընտրությունները փաստեցին, որ դեռ ճանապարհ ունենք անցնելու:

[ese]

ese, по-моему факт, что общество у нас изменилось. Скажу "по секрету", изменились даже многие из тех, кто работал на СС и фальсифицировал выборы... изменились мы все, у будет очень и очень сложно повторить тот беспредел, который учинили власти 19-го февраля.

IMHO.

[Nakomichi]

А почему их нужно называть именно интелигенцией? Не факто что они вообще себя к ней причисляют. Да и не столь важно это.

Важно что они чувствуют себя связанными со своей Родиной и своим народом и имеют свое мнение на происходящее(с ним можно соглашаться, а можно не соглашаться, оно может быть верным, а может быть и не верным). Главное, что они не побоялись выразить своего мнения, как бояться сделать многие. За это им честь и хвала. Это поступок настоящего патриота(вне зависимости от его мнения).

Я действительно знаю многих(можно их назвать интелигенцией), которые имею свое особое от властей мнение о последних событиях и которые тем не менее боятся его озвучить. Повторюсь- речь идет о людях, которые конкретно против власти, но боятся этого озвучить. Такие люди на мой взгляд не имеют права называться ни патриотами ни интелигенцией(то как часто используют это слово). А скорее это так- просто мелкие подлипалы, блюдолизы.

Все выше сказанное не означает, что нет людей разделяющих поступки власти. Но я говорю о людях, которые против и боятся сказать.

[hracher]

А я думаю это письмо для СС очень хорошее письмо. Во первых они признают что он президент во вторых они считают что СС имеет все рычаги изменить жизнь людям и не сделать ошибку и идти по пути репрессиям. Да конечно там есть негативные вещи про фальсификации про применении силы про жертвы но об этом все уже знают. Письмо так же бросает тень на ЛТП. я бы понял если те которые поддерживают ЛТП были бы несогласны с письмом но тут совсем наоборот как раз те которые за сегодняшние власти против этого письма. Не логично, не надо дойти до такой степени чтоб терять объективность.

[hracher]

То что касается парламентским выбором и парламенту то очевидно что сегодня наш парламент не отражает ситуацию нашей общественности. Где там парламентская группа которая отражает ту часть населения которые голосовали за ЛТП? Их там почти нету если считать что это часть -часть Раффи. Поэтому логично предлогать новые выборы. С другой стороны Серж не обязан сделать это или завтра сделать это учитывая что поляризация в обществе огромная и атмосфера можно даже сказать ненависти есть и выборы могут привести к новым жертвам. Так что вопрос перевыборов неоднозначен но не надо так сразу говорить тот или другой вариант плохой.

[hracher]

И Накомичи прав какое значение имеет кто пишет письмо, самое главное что письмо пишут те которым никакие властные стулья не нужны.