Зона соприкосновения . Год 2012.

[Desperado Хайский]

Сложно все, брад, у азиков в головах короткое замыкание после нашей киздюлины, уже неделю какие-то села освобождают друг у друга.

[СолнЫчка]

Десп, в районе 50-й страницы ииии до 93-й - все подробно рассказано ... (на 94-й договора о прекращении огня не ищи, нету)

Тезисно: счет в нашу пользу, пупсы начали широкомасштабное наступление по освобождению сел ... говорят уже три села отбили, сами у себя... Наши уже во всю отдыхают, а пупсы вона еще войну воюют.

Киздюлина заключалась в бетонных плитах, которые оптом посыпались на незащищенные головы аскярищ, когда те пошли села освобождать ....

[ARTYUSHA]

Вооооот!

И в чем заключалась киздюлина? :rolleyes:

Десперадо джан вот в общих чертах тут все написано.

[Ман]

Вооооот!

И в чем заключалась киздюлина? :rolleyes:

Наказание в виде чуть более двух десятков жертв(это по подтвержденным. данным). Число раненных одному Аллаху известно, у них сейчас прямой диалог.

[Desperado Хайский]

Спасибо, мои дорогие! Особенно порадовала Солнычка - всего-то 43 страницы прочитать! :rolleyes:

[СолнЫчка]

Спасибо, мои дорогие! Особенно порадовала Солнычка - всего-то 43 страницы прочитать! :rolleyes:

Свет и радость мы приносим людям!

[Ман]

:laugh:

Между тем, ..АзСМИ продолжают победные релляции..на сегодняшний день . по сообщению агентства ТИа,аз ..освобожено..5 сел. Причем 2 села в в Физулинском районе..и еще три села в казахсом, то бишьсела находящиемсся на территории Армении. но ранее бывшмие азербайджанским анклавом. Агентство также утверждаеьт что им известны и подробности освобождения о нвоиские подразделения , участвовавашие в этом героическом прорыве. но ...исходя из соображений сохранения военной тайны..не озвучивают.

Далее агентство с сожалением отмечает, что официальные лица МО Азербайджана на их запрос в связи с этиой инфой..отметили, что она не соответствует действительному положению дел .

http://www.tia.az/index.php?name=News&op=Article&sid=13718

Ной, это про то же? Там кажется уже Россия по ним тактические ракеты запускает

http://www.peeep.us/d016f4e6

[u-2]

Включаеш Арм-тв по новостям тишина ну типа перестрелки как обычно.

а по аз-тв такое впечетление что война началась.

когда война будет по настоящему интрнет вырубят не переживай

[Desperado Хайский]

Почитал я страниц 15 с начала этой истории.

Что сказать? Земля пухом нашим ребятам. Очень больно за них и за осиротевшие семьи.

А дальше...даже не знаю. Я не отказываюсь от своей "формулы" 1 к 10, но не хочу лезть с советами к руководству Армении. Солдаты выполнили свой долг и отстояли границу. Военные знают свое дело и ждут приказа. Дипломаты должны жрать землю, чтобы хорошенько полить азиков говном. Безнаказанность порождает беззаконие. А труднее всего сейчас высшему руководству Армении: они разрываются между негодующим народом, требующим возмездия, дипломатами, которые очкуют и не знают, как выйти из ситуации, и лицемерным Весьмиром.

Но ведь, если я не ошибаюсь, президента избирает именно народ, а не дипломаты и Весьмир.

Намек понятен?

[ТоварЫщ Тофиг]

Какой смысл палить в воздух....нипайму...стриляют стриляют куда зацем пациму??? В опщем у нас как бэ спокойно, прост визги их достали)))))

[Noi]

Ной, это про то же? Там кажется уже Россия по ним тактические ракеты запускает

http://www.peeep.us/d016f4e6

Да..да))) только это не ракеты... а российские НЛО , запущеные для запугивания мирного азербайджанского населения, по "слезным просьбам армянской стороны"

[Larasha]

Какой смысл палить в воздух....нипайму...стриляют стриляют куда зацем пациму??? В опщем у нас как бэ спокойно, прост визги их достали)))))

Ала Тоф, задание выполнено. Ну и напугал ты меня в 6.45 утра! Встречу, убью! :aso_orange:

[ARTYUSHA]

Карабах – война на пороге

Armenia Today [ 14.06.2012 | 06:49 ] Политика , В прессе , Армения , Азербайджан , Карабах

Новый виток напряжённости в отношениях между Арменией, непризнанной Нагорно-Карабахской Республикой (НКР) – с одной стороны и Азербайджаном – с другой заставляет задуматься о возможности скорого начала войны между этими странами. Начнётся ли она сейчас или будет немного позже?

Перестрелки и потери

За период с 4 по 10 июня на линии соприкосновения сторон в Карабахе и прилегающих районах произошёл ряд перестрелок. Всё началось после преследования армянами очередной разведывательно-диверсионной группы азербайджанцев. Это не редкость – стороны регулярно засылают разведгруппы друг к другу, выясняя изменения в дислокации сил противника. Затем перестрелки усилились, что привело к гибели с обеих сторон 14 военнослужащих. В том числе погибли двое азербайджанских сапёров. Это наводит на мысль о скрытной подготовке проходов в минных полях, во время которой их и накрыли огнём. Понятно, что проходы делаются перед наступлением.

Перестрелки на линии соприкосновения и рейды разведывательно-диверсионных групп с обеих сторон – не новость. Такие события происходят там достаточно регулярно, особенно в летний период. Однако в этот раз перестрелки приняли более масштабный характер. Дошло до применения артиллерии и даже боевых вертолётов. Правда, сообщения об этом большей частью исходят с азербайджанской стороны и носят истерический характер: «армянские агрессоры вторглись и наступают». Но то, что в этот раз стреляли серьёзнее, чем обычно, – совершенно точно.

Кому нужен реванш?

То, что в Азербайджане многие грезят реваншем, – не секрет. Война нужна, например, военным – надо же оправдать миллиардные траты. Да и карьеру на войне можно сделать быстро. Конечно, вряд ли воевать желают те, кто торчит на фронте. Но вот те, кто сидит в высоких штабах, – да.

Нужна она и ряду властных кланов. В том числе тем, кто не в фаворе у нынешнего руководства. Эти люди вполне могут понимать, что война может обернуться вмешательством России и поражением Баку. Вот тогда можно будет попробовать свалить клан Алиева и сесть на его место. Есть сторонники войны и среди населения. И не только беженцы из Карабаха, которые за 20 лет или уехали в Россию, или прижились на новых местах. В сознание людей усиленно вбивается мысль о реванше над ненавистными армянами, удерживающими 20% территории страны. Но нужна война и кое-кому из-за рубежа.

Фактор США

Как показывает пример Пятидневной грузинской войны 2008 года, обычно конфликту предшествует визит в регион американского госсекретаря. Тогда Кондолиза Райс посетила Грузию за месяц до начала войны. В этот раз недавно посетила Азербайджан Хиллари Клинтон. Официально переговоры шли о важном участии Ильхама Алиева в недавнем саммите НАТО, о нужности символического участия азербайджанских военных в международных силах в Афганистане, о двухстороннем сотрудничестве в различных областях, включавших в себя и безопасность.

Однако о чём реально говорила Клинтон с Алиевым – остаётся догадываться. Ряд наблюдателей считают, что о предоставлении американцам баз для атаки на Иран. Но более вероятным был разговор о судьбе Карабаха. Возможно, Клинтон по примеру предшественницы намекнула на то, что США не возражают против «восстановления территориальной целостности» Азербайджана. И, как обычно, пообещала нейтралитет России в этом вопросе. Недаром после её визита в Баку в парламенте прошли слушания на тему «Возвращение и повторное расселение». И там председатель комитета по социальной политике заявил, что создание правовой базы для возвращения беженцев и вынужденных переселенцев является важной задачей. Итоги визита Хиллари Клинтон доказали, что решение нагорно-карабахского конфликта близко, сообщил он. Поэтому, мол, уже надо готовиться к возвращению.

Ружьё, которое должно выстрелить

Формально ВС Азербайджана намного сильнее армянских. Азербайджан все последние годы усиленно перекачивает нефтяную прибыль в современное оружие для армии, закупая его в Турции, США, Израиле и России. Покупается и подержанное оружие на Украине или в Болгарии – традиционных поставщиках старья с хранения. В последние годы азербайджанский Генштаб делает ставку именно на высокоточное вооружение и средства разведки.

Азербайджанцам противостоят две армянские армии – Армении и НКР. Впрочем, скорее можно говорить об одной армии и её филиале – призывники из Армении служат в Карабахе, а офицеры НКР служат в Армении, и наоборот. Однако ВС Армении выглядят слабее азербайджанских даже вместе с карабахской армией.

Не стоит забывать, что в Армении (в районе Гюмри и под Ереваном) дислоцирована 102-я военная база ВС РФ, в настоящий момент представляющая собой усиленную мотострелковую бригаду. Кроме того, РФ держит там дивизион ЗРК С-300В1 и авиагруппу из 18 истребителей МиГ-29. Как член ОДКБ, Армения вправе рассчитывать на любую возможную помощь от союзников, в первую очередь от России.

Сценарий развития конфликта

Война, конечно, может начаться прямо сейчас. Но, скорее всего, позже – ближе к осени. Или вообще в будущем году, если в Баку решат, что недостаточно вооружились.

Азербайджанцы, конечно, попытаются ограничить ведение боевых действий только территорией НКР и прилегающими районами своей страны. Наверняка в первую очередь они захотят отсечь НКР от Армении – рассекающим ударом с севера или сходящимися ударами с юга и севера. Армяне будут этому активно противодействовать, нанося контрудары и стремясь окружить вклинившуюся группировку силами с территории Армении и НКР. Одновременно азербайджанцы будут пытаться взломать укрепрайоны основной линии обороны НКР.

Весь вопрос лишь в том, на каком этапе конфликта вмешается Россия. Кроме защиты территории «материковой» Армении, как члена ОДКБ, Россия может использовать и формулу «силового принуждения к миру», опробованную в августе 2008 года. Если, конечно, в Москве посчитают нужным это сделать.

Так или иначе, но России невыгодно поражение своего союзника и усиление нелояльного Азербайджана, балансирующего между Анкарой и Вашингтоном. К тому же Баку не проявил должной гибкости в вопросе с Габалинской РЛС и вообще в последнее время ведёт себя скорее враждебно. В этом случае сценарий Пятидневной войны может повториться, но займёт, конечно, больше времени и потребует больше жертв.

Хочется верить в лучшее

И всё же хочется надеяться, что политического и дипломатического влияния России хватит, чтобы в любом случае остановить войну. Да и Ильхам Алиев выглядит разумным политиком, способным на компромиссы. Тем более что компромисс возможен и без войны, и варианты договорённости существуют – нужно только захотеть рассматривать их серьёзно.

Турция как свет в окошке

Среди азербайджанских деятелей и экспертов существует святая вера в Турцию как в опору и защитника. Эти люди веруют в то, что связанные военным договором турки всегда и при любом раскладе защитят своих азербайджанских братьев. Они считают, что Турция могуча и никого не боится. В том числе Анкара обязательно бросит все свои дела и полезет защищать Азербайджан даже от России, если та окажется втянутой в будущий конфликт.

То, что турки – далеко не идиоты и не станут воевать с ядерной супердержавой, способной только тактическим ядерным оружием превратить их в неандертальцев, в Азербайджане не верят. К тому же от сотрудничества с Россией Турция имеет больше прибыли, чем от дружбы с «братьями». Соглашение о взаимопомощи мало что стоит в данной ситуации, и турки быстренько найдут способ устраниться без особых потерь лица. Мало ли было в истории договоров, которые никто не выполнил?

Но адекватного понимания этих простых истин в Баку, похоже, не хватает. А вот сами турки, несмотря на активную поддержку союзника оружием и обучению его офицеров, после Пятидневной войны посоветовали о войне за Карабах забыть.

Ярослав Вяткин, «Аргументы Недели» (Россия)

http://armtoday.info/default.asp?Lang=_Ru&NewsID=67909&SectionID=0&RegionID=0&Date=06/14/2012&PagePosition=1

[sacred]

Слова президента ,о том,что надо жить ближе к интернету а не к границе нашли отголосок...

Ներքին Կարմրաղբյուր: Չինարի: Մովսես: Սահմանամերձ կյանք

2012-06-13 23:29:28

Ներքին Կարմրաղբյուր

”Մենք սահմանամերձ չենք, մենք սահմանապահ ենք”, ասում է Կարմրաղբյուրի մտավորականը` հայոց լեզվի ուսուցիչը:

Երբ տեսախցիկով լրագրողը բացեց մանկապարտեզի դուռը, երեք տարեկան տղան սոսկալի ծղրտոց արձակեց . "Մի կրակի, էլի"………… Լրագրողի ուսին դրած սև տեսախցիկը երեխան հրացանի տեղ էր դրել……բոլոր ներկաները, նույնիսկ նրանք, որ պատերազմ էին անցել` շփոթվել էին ու չէին կարողանում թաքցնել: Սա հենց սարսափն է: Սարսափի հետևանքը: Սարսափը ծղրտոցի տեսքով` իբր անպատերազմ կյանքում:

Ներքին Կարմրաղբյուրը դատարկվում է, շատ հասարակ պատճառով` մարդիկ ուզում են ապրել: Նույնիսկ բոլորովին ոչ այնպես, ինչպես նրանք, ովքեր որոշում են սահմանամերձերի փոխարեն` նրանց կյանքի տեսակը, այլ շատ ավելի պարզ ապրել, բայց` ապրել: Օրինակ, հարցին` ինչո՞վ օգնենք, մի կին պատասխանեց ”օգնի տանս մեջ գիշերը հանգիստ քնեմ, կարա՞ս”: Ավելի պարզ ցանկություն երևի չի լինում: Ուզում են աշխատել, սնվել, հագնվել: Ամառային անթալիաների ու իսպանիաների մասին իրենք չեն երազում: Ուզում են ապրել:

Ներքին Կարմրաղբյուրը վերջին անգամ գնդակոծվել էր երեք օր առաջ: Գյուղն ունի ընդամենը 125 աշակերտ: Տղամադիկ ծառայում են, զինվորական են, մնացածը չեն աշխատում, շատերը դուրս են եկել գյուղից:

Գյուղն ունի տարբեր մարդիկ և անպայման բանասիրական կրթությամբ հայերենի ուսուցիչ, որն իր մտավորականի կեցվածքով հասցրել է գյուղում չսիրվել: Բացառիկ մաքուր ու գեղեցիկ հայերենով խոսող այս կինը ասում էր նախադասություններ, որոնցից ամեն մեկը հոդվածի վերնագիր էր, բայց հոդվածը չէր արդեն խնդիրը, որովհետև ամեն ինչ ծայրահեղ իրական էր: Ուսուցչուհին ասում է. ”Սիրելիս, սահմանը միայն կրակելուց չեն հիշում”, հետո ասում է. ”Սահմանը պահելու համար կուսակցական կոնկուրենցիա չպիտի լինի”, ասում է. ”Մեր գյուղի ամեն վախից կակազող երեխա հերոս է ու պետք է պարգևատրվի մարտական խաչով”, ”Մահվան դատապարտվածին ասում են` ասա վերջին ցանկությունդ, ասում է` գարեջուր եմ ուզում: Գարեջուրը բերում են, սա սկսում է փչել վրայի փրփուրը, ասում են` ինչու ես փչում, պատասխանում է `առողջությանը վնաս է: Մենք նման ենք էդ մարդուն: Մեզ համար ոչինչ իմաստ չունի, քանի դեռ ապրում ենք մեռնելու վտանգի մեջ”:

Խանութի վաճառողուհուն ասում եմ, եթե տուն տան, կգնա՞ս Կաթնաղբյուրից, ասում է` ”Քույրիկ ջան, իմ թայ աղջիկ ես, ես էս տարի առաջին անգամ եմ դիվան կռեսլո առել, թողեմ գնա՞մ, մի ամիս ա, որ վրեն նստում եմ”: Ասում եմ, բայց դրանք կարող ես տանել հետդ. պատասխանում է`”սիպտըկցրած պատերս էլ դեմ տանի՞լ”……Հետո ինձ հասակակից Նարգիզը պատմում էր , որ երեխաները որ քնում են, վերմակը բարձրացնում է ու ծածկում գլուխները, որ կրակոցի ձայները չլսեն,,, ու չեն լսում: Նա գոհ է սեփական հնարամտությունից: Իսկ ցերեկը, ասում է, բարձրացնում եմ հեռուստացույցի ձայնը: Նարգիզը չգիտի, որ ՀՀ նախագահը մայիսի 4-ին, մայրաքաղաքի մտավորականության հետ հանդիպելիս “Մոսկվա” կինոթատրոնում ասել է բառացիորեն հետևյալը. ”Ես մեծ պրոբլեմ չեմ տեսնում, երբ խոսում են լեռնային գյուղերի մասին. խոսում են դատարկվող գյուղերի մասին: Չգիտեմ, էդ պրոբլեմն ինչքան է ակտուալ, որովհետև մարդն ապրելուց /ապրելիս-Լ.Հ/ լինի գյուղում թե քաղաքում, ուզում է կյանքի համար լավ պայմաններ, հարմարավետ պայմաններ: Եվ եթե այսօր հարթավայրում կամ մոտիկությամբ /մոտակայքում-Լ.Հ/ կա մի գյուղ, որտեղ ապրում է 5-6 հազար մարդ, որն ապահովված է ոռոգման ջրով, խմելու ջրով, գազաֆիկացված է, ինտերնետը հասանելի է, դպրոցները վերանորոգվել է, մանկապարտեզ կա` ես կնախընտրեի, որ 7 կմ վերև ապրող 10 -12 ընտանիքը իջներ այդտեղ, այդ գյուղում ապրեր, մինչև ձեռներս կհասնի այն վերևի գյուղն էլ գազ քաշենք կամ դպրոց կառուցենք: Պրոբլոմներն այնքան շատ են, որ այդպիսի բաների մասին մտածելը դեռ շատ վաղ է: Այսինքն, եթե Երևանի գյուղը չի ջեռուցվում , մենք ինչ հնարավորություն ունենք` գնանք սահմանամերձ գյուղում այնպիսի պայմաններ ստեղծենք, որ մենք վեր կենանք գնանք ապրենք: Մենք պըտի կենսական պրոբլեմների մասին մտածենք առաջին հերթին”: Այս նախագահը պատերազմ է տեսել: Այս նախագահին վստահված են երկրի ճակատագիրը, սահմանները, մարդիկ:

Մտնում եմ Կարմրաղբյուրի խանութ: Անկեղծ հարցնում եմ. ”եթե ամեն ինչ էնպես է, ինչպես նկարագրում եք, մարդիկ ինչո՞վ են առևտուր անում”: Նարգիզը ցույց է տալիս պարտքերի տետրը: Ընդհանուր տետրի առաջին էջի վրա գլխատառերով գրված է. ”վաեննիք”, ասել է թե` զինվորականները: Զինվորականների պարտքերն են: Վաճառողուհին նրանց փոխարեն արդարանում է. ”մինակ ուտելիք ըն տանըմ`ոչ կոշիկ, ոչ շոր”: Փաստորեն, սահմանին կանգնած պայմանագրային ծառայողը խանութից առևտուր է անում պարտքով, տարածն էլ` միայն ուտելու բան….

Ինչ լավ է, որ գոնե չեն տեսնում գեներալների ամառանոցները:

Իսկ խանութի տերը վաճառողուհուն խնդրում է. ”քեզ մատաղ, հինչ ուզում ես արա, ղաչանք արա, թող պարտքերս տան, աղջիկ եմ պսակում, փող ա հարկավոր”: Այ էսպիսի սահմանամերձ հարաբերություններ: Իսկ մահը պտտվում է շուրջը, իսկ մահը չի նահանջում, իսկ ապրելու պայմաններ չկան…

Գյուղամիջում կանգնած խոսում ենք ու կանանցից մեկը ասում է “երեք օր առաջ հենց էս ժամին, այ որտեղ հիմա կանգնած ես` կրակում էին, ”գյուլլան ընգավ ստեղ”: Սա արդեն շոշափելի վախ էր: Ամոթ էր ցույց տալ, որ մի քանի ժամով եկածիս համար թշնամու “գյուլլան” սարսափելի է, երբ իրենք գիշերը մահը գրկած են քնում: Բայց կարմրաղբյուրցի հասակակիցս հումոր արեց. ”վախիլ մի, թուրքերը եկածներին խփում չեն”: Այ քեզ բան…….. էլի մահվան շուրջ հումոր, ինչպես քսան տարի առաջ:

Մովսես

Մովսեսում ավելի տխուր էր, մի տեսակ ավելի անտրամադիր, թե` ավելի հուսահատ: Գյուղապետը սիրտ չուներ առանձնապես երկար բարակ զրույցների, ինքը մտահոգ էր, լուրջ, հասկացող: Ինքը գիտեր գյուղի փրկության ճանապարհը, բայց իր ձայնը լսող չկա: Գյուղապետը ասում է, Մովսեսից հեռացած ունևոր նախկին բնակիչներին համոզում է վճարել հարկերը, մանավանդ որ իրենց համար դա խնդիր չէ, կամ` հանձնել հողը, ոչ էն են անում ,ոչ `էն: Գյուղապետն ասում է, հարևան ադրբեջանական գյուղերը, որոնք իրարից ահագին հեռու էին, հիմա էնքան են բարգավաճել, բնակինչները քառապատկվել են, ու երկու գյուղերը համարյա միացել են իրար: Գյուղապետն ասում է, Ադրբեջանը միջոց չի խնայում սահմանամերձ գյուղերի համար: Գազաֆիկացված են ու գազն անվճար է, ոռոգման ջրերի համար դիզելային շարժիչներ են դրել ու ոռոգման ջրեր ունեն միշտ ու անվճար, այն դեպքում, երբ խորհրդային ժամանակ ջուր չեն ունեցել:

Ի պատասխան գյուղապետի` ՀՀ նախագահին ուղղված նամակի, նրան պատասխանել էին. ”Ի պատասխան ՀՀ նախագահին Ձեր գրության` հացահատիկահվաք կոմբայնի խնդրանքով, հայտնում եմ. ՀՀ Գյուղնախարարության 23.05.2012թ. վկ172624-12գրությամբ տեղեկացվել է, որ ներկայումս ՀՀ կառավարությունը միջոցներ է ձեռնարկում հանրապետություն հացահատիկահավաք կոմբայններ ներկրելու ուղղությամբ”: Այսքանը: Սա է սահմանամերձ գյուղի հույսը`համար 172624-12 գրությունը:

Մովսես գյուղն ունեցել է 1090 աշակերտ, հիմա 160 աշակերտ կա Մովսեսում: 3000 բնակչից մնացել է 1300 բնակիչ: Չէ, միգրացիա իհարկե չկա`բնավ….բայցևայնպես…

Բոլոր երեք գյուղերում խոսում էին Բաբայան ազգանունով մեկի մասին: Հարցրեցի` ով է, պարզվեց այդ մարդն ամեն տեղ մեզ հետ է եղել, բայց լուռ: Խոսում էին, որ անփոխարինելի հետախույզ է եղել պատերազմի ժամանակ, որ բոլոր ադրբեջանցիները նրա մասին գիտեն, բայց միայն լսելով: Մովսեսի գյուղապետն էլ ասում էր, Բաբայանի նման մադուն հերոսի կոչում է պետք տալ, իսկ ինքը հող է մշակում: Խոսում էին, որ Զինված ուժերից դուրս է եկել կամավոր, ինչ որ խնդիր է ունեցել: Մոտեցա, հարցնում եմ, ասում է` ես ոչ մի խնդիր չեմ ունեցել, խոսում է ցածրաձայն, ամաչելով, որ իր մասին առհասարակ խոսվում է: Հարցնում եմ, բա ինչի են ասում, թե գնահատված չեք. ասում է . ”Ես գնահատված եմ, ինձ պարգևատրել են, մեդալներ ունեմ, ես գոհ եմ, ինձ համար հող եմ մշակում: Ասում եմ, Դուք գնդապետ եք, ասում է`չէ, մայոր եմ, ու համեստ - համեստ, ոչ թե վախենում է խոսել, այլ չի դժգոհում, ինքը էդ ձորերի ամենաանվախն է ու գլուխ չի գովում, թե քանիսին է սպանել, ոնց է արել ու չի ստիպում լսել սեփական փառքի հեռարձակումը:

Մովսեսում ամպեր էին հավաքվել, մարդ չկար, ձայն չկար, սիրուն երեխաներ կային`սահմանապահ, կակազող երեխաներ…

Չինարի

“Չինարին” 5 ժամ անընդհատ գնդակոծվել էր: Մարդիկ լարված էին, զգոն էին, բայց էլի հումոր կար, էլի ձգված ներվի հաշվին ստեղծված հումոր կար:

Հավաքվել էինք գյուղի“ПРОМТОВАРЫ” ցուցանակով խանութի մոտ: Մի քանի օր առաջ 150 000 դրամ հարկերի կանխավճար էին պահանջել խանութից` պատճառաբանելով, որ բյուջեն ճեղքվածք ունի: Հասկանում եք, չէ՞: Սա համարյա դիակապտություն է: Սահմանին, հակառակորդի դիրքերի դիմաց ծվարած այս գյուղի խանութից, որի ցուցանակից միայն “Հանդիպման վայրը փոխել չի կարելի” ֆիլմում կա, ժանգոտած տառերով, խեղճուկրակ մի խանութից`գալիս են ու մեզ “անհասկանալի է թե ինչպես” ճեղքվածք տված բյուջեի համար 150 000 դրամ են պահանջում:

Գյուղապետ Սամվել Սաղոյանը կռված ու մի ձեռքը վնասված մարդ է, անիմաստ նախադասություններ չր հանդուրժում, խոսում էր ստույգ, ուներ ճշգրիտ պահանջներ ու պատկերացումներ: Ասում էր գալու եմ Երևան, Ազգային ժողովում ելույթ ունենամ ամբիոնից, ասեմ կետերով` ինչ անել: Կենսագրություն ունեցող այս ստույգ տղամարդն ասում է, մինչև հիմա տաշտակի մեջ ենք լողանում, կինս ջուրը լցնում է` ես լողանում եմ:

Մտածեցի, որ օլիգարխիկ հարյուր սաունաների ու բաղնիքների փոխարեն “Չինարին“ կպահվեր, մի քանի ռեստորանով կպահվեր` ”Մովսեսն” ու “Կարմրաղբյուրը”:

Սահմանամերձ գյուղերը դատարկվում են: Չինարին ունեցել է 1860 բնակիչ, մնացել է հազարը: Սահմանամերձ գյուղերի մնացած բնակիչները ուզում են դուրս գալ: Երեխաները նյարդային և այլ խանգարումներ են ունենում: Գյուղերը քաղցած են, վատ հագնված, կենցաղը` նախորդ դարի մակարդակի: Սահմանամերձ գյուղը երկրի մուտքն է: Հայրենիքը, երկրի հզորներ, սկսվում է ոչ թե Արգավանդի ճանապարհի “Դոստոևսկի”, ”Բալզակ”, ”Լիաննա” խաղատներից, այլ սահմանամերձ գյուղերից: Եթե նրանք նահանջեն` կմոտենա ձեր սահմանամերձ լինելու օրը: Սահմանամերձ “Այգեձոր” գյուղում գյուղացիների պատմելով, ընտրություններից առաջ խոստացել էին գազ, 33 մլն փոխհատուցում, կոմբայն` հանրապետականին տրված 800 ձայնի դիմաց: Սա է հայրենասիրությունը իրական`առանց շպարի, առանց փողկապների, առանց փայլի:

Իսկ “Չինարիի”գյուղապետը կոնկրետ պահանջներ ունի.

Սահմանամերձ գյուղերը պետք է արտոնյալ լինեն, սահմանամերձ գյուղի բնակչից ոչ թե հարկ է պետք պահանջել, այլ վճարել նրան սահմանամերձ գյուղում ապրելու համար: Պահածոների գործարան է պետք, որ իր հավաքած բերքը կիսափչացած չհասցնի Երևան ու վաճառի էժան գնով: Ջուրը պետք է օգտագործվի անվճար, գազի համար սահմանամերձ գյուղի բնակիչը չպետք է վճարի:

Սա կլինի հոգ տանել բանակի, երկրի, սահմանների մասին: Այ դրանից հետո կարելի է ռազմահայրենասիրական ֆիլմեր նկարել, գովազդել, հետո բանակի մասին ձոն գրել, նշել տոնը:

Բարձրաձայն հայրենասերներ, ինքնահոս ջուրը ադրբեջանցիներն օգտագործում են անվճար, նրանց համար պայմաններ են ստեղծված, իսկ հայերը չեն օգտվում իրենց գյուղով անցնող ինքնահոս ջրից` օգտագործման պայմանները դժվար են: Ավելի կոնկրետ փաստ չի լինում, ավելի կոնկրետ ապուշություն չի լինում, ավելի փաստարկված փաստ չկա, բարձրախոս հայրենասերներ:

Բայց հավանաբար կռված գյուղապետն էլ տեղյակ չէր պրն նախագահի մտքերին, համաձայն որի ասենք “Չինարին”, ”Մովսեսը”, ”Ներքին Կարմրաղբյուրը”, մյուս սահմանմերձ գյուղերը պետք է իջնեն ներքև`ավելի ապահով գյուղեր, մինչև “նրանց ձեռքները կհասնի” սահմանմերձներին:

Իսկ “Չինարիի” գյուղապետը պատրաստվում է գալ, Ազգային ժողովում ելույթ ունենալ իրական հայրենասիրության մասին: Ու նրան ուշադիր կլսի 800 ձայնի դիմաց կոմբայն ու գազ առաջարկող հանրապետական մեծամասնությունը: Եվ վստահ եմ` նույնիսկ հրապարակայնորեն հավանություն կտա:

Եթե սահմանամերձ գյուղը չես պահում` հաջորդն է դառնում սահմանամերձ:

Ու մի օր Արգավանդի “Դոստոևսկի”, ”Բալզակ”, ”Լիաննա” խաղատները կդառնան սահմանամերձ օբյեկտներ: Սահմանն ընդհուպ կմոտենա…

Լուսինե Հովհաննիսյան

[СолнЫчка]

Соглашение о взаимопомощи мало что стоит в данной ситуации, и турки быстренько найдут способ устраниться без особых потерь лица. Мало ли было в истории договоров, которые никто не выполнил?

Совершенно справделиво ... ровно то же самое я думаю про Россию!