SUM

мне больше нравится Claude Sonnet

Это бесплатная версия

Մարսի բնակեցման առաջին ամիսները լի էին հաջողություններով և հպարտությամբ, սակայն շուտով գաղութաբնակները սկսեցին զգալ, որ ինչ-որ բան այնպես չէ։ Սկզբում դա անորոշ զգացողություն էր՝ կարծես ինչ-որ մեկը հետևում է քեզ, կամ շշուկներ լսվում անկյունից։ Բայց հետզհետե այդ զգացողությունները դարձան ավելի հստակ և անհանգստացնող։ Արամը, որպես տերաֆորմացման ծրագրի գլխավոր ինժեներ, առաջինն էր, ով բարձրաձայնեց այս երևույթի մասին։ «Ես զգում եմ ներկայություն», - ասաց նա մի օր հանդիպման ժամանակ։ «Ոչ ֆիզիկական, բայց անժխտելի»։ Անին, ով այժմ ղեկավարում էր գիտական հետազոտությունների բաժինը, սկսեց ուսումնասիրել այս երևույթը։ Նրանք հայտնաբերեցին, որ Մարսը բնակեցված է մի տեսակի էակներով, որոնք գոյություն ունեն մարդկային զգայարանների սահմաններից դուրս։ Այս էակները կարող էին ազդել մարդկանց վրա, բայց մարդիկ չէին կարող տեսնել կամ շոշափել նրանց։ Գաղութի առաջնորդները որոշեցին փորձել կապ հաստատել այս անտեսանելի բնակիչների հետ։ Նրանք ստեղծեցին հատուկ սարքեր, որոնք կարող էին գրանցել էներգիայի փոփոխությունները։ Արամը և Անին առաջնորդում էին այս նախաձեռնությունը։ Շաբաթներ շարունակ նրանք փորձում էին «խոսել» այս էակների հետ՝ օգտագործելով ձայնային ալիքներ, լույսի իմպուլսներ և նույնիսկ մտքի ուժը։ Վերջապես, մի օր նրանք զգացին պատասխան։ Դա չէր նման մարդկային հաղորդակցությանը։ Դա ավելի շատ զգացողությունների, պատկերների և գաղափարների հոսք էր, որը լցնում էր նրանց միտքը։ Մարսի բնիկները փորձում էին հասկանալ նորեկներին, ինչպես և մարդիկ փորձում էին հասկանալ նրանց։ Այս հայտնագործությունը փոխեց ամեն ինչ։ «Նոր Արարատի» բնակիչները հասկացան, որ նրանք ոչ թե նվաճողներ են, այլ հյուրեր այս հին մոլորակում։ Նրանք սկսեցին սովորել ապրել ներդաշնակության մեջ այս անտեսանելի էակների հետ, հարգելով նրանց ներկայությունը և իմաստությունը։ Արամն ու Անին, ովքեր եկել էին Մարս փախչելու իրենց անցյալից, այժմ գտնվում էին նոր մարտահրավերի առջև՝ կամուրջ դառնալ երկու աշխարհների միջև։ Նրանց սերը, որը հաղթահարել էր երկրային խոչընդոտները, այժմ դարձավ խորհրդանիշ մարդկության և Մարսի անտեսանելի բնակիչների միջև փոխըմբռնման։ Այսպիսով, հայկական գաղութը Մարսում ոչ միայն նոր էջ բացեց մարդկության պատմության մեջ, այլև սկիզբ դրեց միջտիեզերական հաղորդակցության նոր դարաշրջանի։ «Նոր Արարատը» դարձավ ոչ միայն նոր հայրենիք, այլև կենտրոն, որտեղ երկու տարբեր աշխարհներ սովորում էին հասկանալ և գնահատել միմյանց։

Մարսի կարմիր հողի վրա, «Նոր Արարատի» ծաղկող փողոցներում, քայլում էին Արամն ու Անին՝ ձեռք ձեռքի բռնած։ Նրանք եկել էին այստեղ առաջին գաղութաբնակների հետ, փախչելով իրենց ընտանիքների դեմ դրված արգելքներից և հասարակության նախապաշարմունքներից։ Երկրի վրա նրանց սերը դատապարտված էր։ Արամի ընտանիքը՝ հարուստ ու ազդեցիկ, չէր ընդունում Անիին՝ համեստ ուսուցչուհու դստերը։ Անիի ծնողները, հին ավանդույթների կրողները, չէին հավանում Արամի «ժամանակակից» հայացքները։ Բայց սերը ավելի ուժեղ էր, քան բոլոր արգելքները։ Երբ հնարավորություն ստեղծվեց մեկնել Մարս, նրանք որոշեցին, որ դա իրենց միակ շանսն է միասին լինելու։ Գաղտնի պատրաստվելով, նրանք միացան առաջին խմբին՝ թողնելով հետևում իրենց անցյալն ու խոչընդոտները։ Այժմ, Մարսի վրա, նրանք վերջապես ազատ էին։ Արամը դարձել էր կարևոր ինժեներ «Նոր Արարատի» տերաֆորմացման ծրագրում, իսկ Անին ղեկավարում էր նորաստեղծ դպրոցը։ Նրանց սերը ծաղկում էր այս նոր աշխարհում, դառնալով օրինակ բոլորի համար։ «Տեսնո՞ւմ ես այն բլուրը», - ասաց Արամը՝ ցույց տալով հեռվում գտնվող բարձունքը։ «Այնտեղ կկառուցենք մեր տունը։ Մեր երեխաները կմեծանան այստեղ՝ ազատ, առանց նախապաշարմունքների»։ Անին ժպտաց՝ հպվելով իր փորին։ «Մեր առաջնեկը կլինի առաջին մարսածին հայը», - ասաց նա հպարտությամբ։ Նրանց պատմությունը դարձավ լեգենդ «Նոր Արարատում»։ Այն ոգեշնչում էր մյուսներին՝ հավատալ սիրուն և երազանքներին, նույնիսկ եթե դրա համար պետք է թռչել մինչև Մարս։ Արամն ու Անին ապացուցեցին, որ սերը կարող է հաղթահարել ցանկացած խոչընդոտ, նույնիսկ միջմոլորակային տարածությունները։ Եվ այսպես, Մարսի երկնքի տակ, հեռու հայրենիքից, բայց նոր հայրենիքում, նրանք կառուցում էին իրենց կյանքը և ապագան՝ լի սիրով, հույսով և անսահման հնարավորություններով։ Նրանց պատմությունը դարձավ խորհրդանիշ այն ամենի, ինչի համար եկել էին հայերը Մարս՝ ազատություն, նոր սկիզբ և հնարավորություն կերտել իրենց ճակատագիրը սեփական ձեռքերով։

Մարսյան հողի վրա առաջին քայլերը դրեցին նրանք, ովքեր երազել էին այդ մասին դեռևս մանկուց։ Նրանց աչքերում փայլում էր հպարտությունը՝ խառնված հուզմունքի ու պատասխանատվության զգացումի հետ։ Ամեն քայլ, ամեն շունչ այս նոր աշխարհում նշանակում էր մի նոր սկիզբ ոչ միայն հայ ժողովրդի, այլև ողջ մարդկության համար։ Մարսյան բազայի պատերին փակցված էին հայկական դրոշներ, իսկ լաբորատորիաներում հնչում էր Կոմիտասի երաժշտությունը։ Գիտնականները, ինժեներները և հետազոտողները միասին աշխատում էին՝ բացահայտելու Կարմիր մոլորակի գաղտնիքները, միաժամանակ ստեղծելով նոր տեխնոլոգիաներ, որոնք կօգնեին ոչ միայն Մարսում, այլև Երկրի վրա։ Հեռավոր Հայաստանից ուղարկված նամակները և հաղորդագրությունները լցնում էին մարսաբնակների սրտերը հպարտությամբ և կարոտով։ Նրանք գիտեին, որ իրենց յուրաքանչյուր հաջողությունը ոգեշնչում է նոր սերնդին՝ երազել ավելի մեծ երազանքներ և հասնել ավելի բարձր նպատակների։ Մարսի մակերևույթին կառուցվող առաջին քաղաքը կոչվեց «Նոր Արարատ»՝ ի հիշատակ հայոց սրբազան լեռան։ Այս քաղաքը դարձավ խորհրդանիշ հայ ժողովրդի անկոտրում ոգու և նորարարական մտքի։ Այստեղ, Մարսի կարմիր հողի վրա, հայերը ցանում էին իրենց մշակույթի և գիտության սերմերը՝ ստեղծելով մի նոր աշխարհ, որը կդառնար օրինակ ողջ մարդկության համար։ Եվ այսպես, Մարսի երկնքում ծագող արևը լուսավորում էր ոչ միայն նոր մոլորակը, այլև մի նոր դարաշրջան՝ լի հույսով, համարձակությամբ և անսահման հնարավորություններով։ Հայաստանը, որ դարեր շարունակ եղել է կամուրջ Արևելքի և Արևմուտքի միջև, այժմ դարձավ կամուրջ Երկրի և Մարսի միջև՝ բացելով նոր ուղիներ դեպի մարդկության աստղային ապագան։

Вообще то, я не про разговорный. В Германии, даже письменный язык был разный. И я не предлагал как то у нас ограничивать диалект. У нас почти все армяне, так или иначе владеющие письмом, знают также литературный

А что означают жти абревиатуры ՈԻՄ ԵԼ ԿԸ ?

В свое время, немцы подобный вопрос решили жёстко и навсегда. У них тоже было много диалектов, и некоторые даже как отдельный язык рассматривались.

Гюмрийский куда входит?

у нас проблема в том, что есть большой пласт людей, которые пользуются только наличными деньгами и они не готовы платить электронно и покупать такие проездные. Вот для них все гораздо дороже получается и кстати, это наименее обеспеченная группа населения

Севастополь w4ZpMjZnbrXXJ-h0.mp4

а можно, подробнее про эти ветви? может есть что то виде графика, дерева, чтоб понятнее было?

Ара джан! ну как тебе сказать корректно? три раза писал и стирал. как ты умудряешься ебъематов в сети находить, тратить время и слушать их по полтора часа каждого и еще восхищенный кидаешь ссылки сюда. Я много в сети читаю. Но таких что ты читаешь, еще поискать надо. Как ты этот мусор находишь?

Это ты про то что в стране не очень активен web. Есть такое. Почти все корпоративные сайты в замороженном состоянии. Даже у новостных агентств нет нормального сайта. Но сайты, это малая доля интернета. Сервера для других расчётов. В первуюь очередь связанные с AI - искусственным интеллектом. Там для работы системы нужно обрабатывать огромный объем информации. В самом объёме нет проблем, но есть проблемы в их обработке.

это хотя бы поменяет установку. Сейчас, когда по всему городу все переклеено, каждый считает что и ему тоже можно, если другим разрешено

т.е эти сервера нужны не для сбора информации, а как вычислительные мощности. В ближайшие 10-15 лет, резко увеличится в мире спрос на вычислительные мощности. Миром будут править те, у кого эти мощности. Конечно, то что строят в Армении, это тысячная доля того что появится в мире в ближайшее время. Не думай, что я преувеличиваю. Эти мощности нужны уже сейчас. Но их нет. Как только появится объем мощностей для запуска текущих решений, сразу поднимется цена и резко увеличится спрос. Дело в том, что эти мощности, в том разрезе, в каком я представляю, понадобятся только после того как их текущий объем удвоится. И тогда увидите всю мощь их. Следующее десятилетие, это эпоха микропроцессоров (чипов) для этих мощностей.

во первых, спецы есть во вторых, если не хватает, то появятся в третьих, эти мощности можно продавать это как нефть. У тебя есть нефть. Ты говоришь на хрен мне нефть столько, у меня нет столько потребностей в маленькой стране.

ничего никуда не стекает. Наличие данных, это вообще ни о чем. Их нужно обработать. Ну есть у них условный доступ. и что? Вот один из моих серверов у американской компании. И что? Доступа у них нет. Могут конечно сломать сервер и незаметно от меня все от туда скопировать к себе. А дальше? Что с этим будут делать. 90% того что смогут скопировать, это разные сайты которые доступны своим контентом по всему миру. Там и доступ не нужен. А оставшиеся 10% на хрен им не нужен. Допустим скопировали к себе все это, миллионы террабайтов с разных серверов. А дальше? Кто и как будет все это обрабатывать?

И мусор оставляют под стеной, далее ветер и все аксессуары и бабочки летают по всему двору