Письмо Жирайра Сефиляна

[Gentle Giant]

ԱՐԴՅՈ՞Ք ԼԵՎՈՆԸ ՀԱՆՁՆԵԼՈՒ Է ԼՂ-Ն

“Ազատագրված տարածքների պաշտպանություն” հասարակական նախաձեռնության համակարգող Ժիրայր Սեֆիլյանի` բանտից ստացված հերթական հայտարարությունը վերաբերում է այն հարցին, թե արդյո՞ք Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, նախագահ վերընտրվելու դեպքում, հանձնելու է Արցախը։ Ժիրայր Սեֆիլյանն այս փաստաթղթին տվել է “հայտարարության” կարգավիճակ` ընդգծելու համար, որ սա իր պաշտոնական դիրքորոշումն է։

ՀՀ առաջին նախագահի ս/թ սեպտեմբերի 21-ի ելույթից հետո սերժաքոչարյանական ռեժիմի ներկայացուցիչներն ու նրանց քարոզչամեքենան, հայտնվելով խելակորույս վիճակում, տարաբնույթ մեղադրանքներով հարձակվեցին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի վրա, այդ թվում` այն չարչրկված մեղադրանքով, թե իբր նա ուզում էր ծախել Ղարաբաղը կամ դա ուզում է իրականացնել նորից նախագահ դառնալուց հետո։ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կողմնակիցներն այս ընթացքում տարբեր հրապարակումներով կարողացել են հիմնավոր պատասխանել այդ սուտ մեղադրանքին, սակայն ես նույնպես իմ պարտքն եմ համարում անդրադառնալ դրան։

Նախ ասեմ, որ 1998-ի սկզբին առկա չէր այնպիսի մի վիճակ, որ Արցախի հարցի կարգավորման պատճառով Լեւոնը հարկադրաբար հրաժարական տար։ Համոզված եմ, որ նա բոլորովին այլ պատճառներով հրաժարական ներկայացրեց, որի մասին այսօր հիշատակելը նպատակահարմար չեմ համարում։ Եթե փորձենք համեմատել մինչեւ 1998-ը եւ դրանից այս կողմ, թե ինչպիսի փաթեթներ են դրվել բանակցությունների սեղանին, ապա կնկատենք, որ նոր փաթեթը միշտ նախորդից վատն է եղել։ Սակայն, չգիտես ինչու, այսօրվա ռեժիմի ջատագովները դրանք պարտվողական չեն համարել։ Եկող օրերին մենք կհրապարակենք 1999թ. հոկտեմբեր 27-ից հետո Արցախի վերաբերյալ այս ռեժիմի եւ նրան սպասարկող ուժերի հայտարարությունները, գաղափարներն ու պատկերացումները։ Նպատակը մեկն է. կրկին անգամ հիշեցնել մեր ժողովրդին, թե ովքեր են մեղադրում Լեւոնին, որն ի տարբերություն իրենց` խոհեմություն ու համարձակություն ունեցավ գաղտնազերծելու փակ-գաղտնի համարվող բանակցությունների միտքն ու էությունը։

Իսկ սրանք, կերպարանափոխվելով, ազգայնականի կեղծ դիմակի ներքո, ենթարկվեցին Մինսկի խմբի եզրակացություն-հանձնարարությանը, թե “նախագահները պատրաստ են խաղաղության, իսկ ժողովուրդները` ոչ”։ Եւ այդ միտքն իրողություն դարձնելու համար` հանձնարարվեց Հայաստանի իշխանություններին նախապատրաստել մեր ժողովրդին ընդունելու այդ դժվարին զիջումները։ Իսկ ժողովրդին “մշակելու” պարտավորությունը ստանձնած հակահայ ռեժիմը` պաշտպանության նախարար Սերժիկ Սարգսյանի գլխավորությամբ, օգտագործելով քաղաքական ուժերի, զինվորականների, մտավորականների եւ այլոց կախվածությունը իրենցից, պարտադրեց նրանց պաշտպանելու տարածքային զիջումների գիծը։

Ի տարբերություն սրանց, Լեւոնը Արցախի հարցում երբեք չի անցել քաղաքական բանավեճի սահմանը, իսկ այդ բանավեճում միշտ հղում է արել Արցախի իշխանություններին ու ժողովրդին` ասելով, որ վերջին խոսքը նրանցն է։ Իսկ Քոչարյանի օրոք Արցախը ընդհանրապես դուրս եկավ գործընթացից, եւ հարցերը որոշում էր երկու մարդ։ Եթե Լեւոնի ժամանակ Ազատագրված տարածքների վերաբնակեցման ծրագրերին տրվում էր հատուկ (սակայն ոչ բավարար) ուշադրություն ու հատուկ արտոնություններ` վերաբնակիչներին, որի հետեւանքով նրանց թիվը օր օրի ավելանում էր, իսկ սրանք կատարեցին ճիշտ հակառակը` վերացնելով բոլոր արտոնությունները, այդ գործին նշանակեցին մի մարդու, որին դժվար է նույնիսկ մարդ անվանել, եւ կարճ ժամկետում վերաբնակեցվածների թիվը կիսով չափ կրճատվեց։

Քաղաքականություն վերադառնալով, իհարկե, Լեւոնը չի հրաժարվում իր նախկին արտահայտություններից, սակայն ավելացնում է, որ այս իշխանությունների վերջին 10 տարիների ապիկար գործունեության արդյունքում ստեղծվել է այնպիսի մի վիճակ, որ “Այսուհետեւ նրանք (ադրբեջանցիները) ոչ մի փոխզիջման չեն գնալու։ Ես չգիտեմ` ինչ է հնարավոր անել` այս վիճակից դուրս գալու համար...”։ Այսինքն` Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը ակնարկում է, որ չի շտապելու հարցը լուծել, ինչը նշանակում է նաեւ հարցի լուծման ձգձգում։ Իսկ ահա Սերժիկը շատ ակտիվ է այս հարցում։ Նա ասում է, որ Աղդամը մեր հայրենիքը չէ, տարածքները չենք ազատագրել, այլ գրավել ենք, որ հետո առեւտուր անելով հանձնենք։ Շաբաթներ առաջ Մոսկվայում նա անգամ հայտարարեց, որ պատրաստ է ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը։ Իսկ բոլորովին վերջերս Բրյուսելում բարձր մակարդակի հանդիպման ժամանակ, տառապելով նախագահ դառնալու պատրանքով եւ առաջ ընկնելով ժամանակներից, հայտարարեց, որ ինքն այսօր իսկ պատրաստ է ստորագրել առկա նախնական սկզբունքային փաստաթղթի տակ։ Իհարկե, որեւէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ այդ սկզբունքների առանցքը կազմում է ազատագրված տարածքների վերադարձը հակառակորդին։

Ես կտրուկ դեմ եմ այն մտքին, որ Լեւոնը Արցախը հանձնող նախագահ է։ Դա իրականությանը բոլորովին չի համապատասխանում։ Այո, նրա հետ Արցախի խնդրում մենք ունենք լուրջ տարաձայնություններ, որոնցից հիմնականը կայանում է նրանում, որ մենք ընդհանրապես հրաժարվում ենք բանակցությունների սեղանին տեսնել տարածքային զիջումների հետ կապված որեւէ փաստաթուղթ։ Միաժամանակ համոզված եմ, որ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը եւ նրա համախոհները, որպես հայ մարդիկ, իրենց սրտի խորքում նույնպես դեմ են տարածքներ զիջելուն, սակայն, ի տարբերություն մեզ, լինելով պրագմատիկ (օգտապաշտ) գործիչներ, նրանք համոզված են, որ առանց զիջումների խնդիրը չի լուծվի։ Հետեւաբար, եթե նրանց ներկայացվի հարցի լուծման այլ ելք, որը հնարավոր կդարձնի առանց զիջումների իրականացնել տարածաշրջանի կայունացման կարգավորման ծրագրեր (երկաթգծի եւ տրանսպորտի վերագործարկում եւ այլն), ապա, մեր կարծիքով, իրենք կհամաձայնվեն այդ տարբերակին։ Իսկ այն հարցին, թե կա՞ արդյոք հարցի լուծման այլ տարբերակ, այո, կա այդ տարբերակը։ Այս հակահայ վարչախմբին ասպարեզից դուրս քշելուց հետո մենք այն կդնենք շրջանառության մեջ, որը համոզված ենք, որ միաժամանակ կարժանանա նաեւ ժողովրդի հավանությանը։

Այսօր, ի դժբախտություն մեզ, մենք չենք կարող պետություն անվանել գործող կառավարող համակարգը։ Ես համոզված եմ, որ իշխանության գալով` Լեւոնը իր առաջնային խնդիրը չի համարելու Արցախի հարցի լուծումը։ Նա գալիս է վերականգնելու մեր պետականությունն ու սահմանադրական կարգը։ Եւ այսօր կողմ լինելով նրա վերադարձին` դա չի նշանակում կողմ լինել ազատագրված տարածքները զիջելուն։ Կրկնում եմ, որովհետեւ այս հարցը ներառված չէ “Ավգյան ախոռները մաքրելու” ծրագրում։ Ուստի այն վայրահաչություններն ու բամբասանքները, թե իբր նա գալիս է Արցախը հանձնելու, ամբողջությամբ զրպարտանք են եւ տգիտության արդյունք։

Ամփոփելով` ուզում եմ կրկին անգամ հիշեցնել, որ հայկական որեւէ իշխանություն չի համարձակվի հակառակորդին հանձնել հազարավոր մարտիկների կյանքի եւ արյան գնով ազատագրված մեր հայրենի տարածքները։ Եւ եթե մի օր նման իրավիճակ առաջանա, ապա մենք մեր ժողովրդին ոտքի կհանենք ու կպայքարենք տարածքներ զիջող իշխանության դեմ։

ԺԻՐԱՅՐ ՍԷՖԻԼՅԱՆ

“Ազատագրված

տարածքների

պաշտպանություն”

հասարակական

նախաձեռնության

համակարգող

20 դեկտեմբերի, 2007թ.

“Վարդաշենի” բանտ

[Ara55]

Демагогия достойная прожженного политика, а не воина.

По Сефиляну,

одни (Кочарян и Саркисян) говоря о возможности уступок, действительно сдадут освобожденную землю и собственно НКР.

А другие (ЛТП и команда) тоже говоря о возможности уступок, и в мыслях не держат действительно уступать.

И, будто-бы последовательный противник сдачи земли (Сефилян), он верит в возможность исправить Левона . При том что сам Левон не видит такой возможности.

Где был Сефилян, когда Левон ставил нашу дипломатию на рельсы уступок ?

Был ли он в числе тех нескольких уникальных экспертов(утверждение Левона) по вопросу НКР ?

Его (Сефиляна) не слушали тогда, если он вообще что-то мог тогда сказать.

Не хотят слушаться сегодня. Какая разница ?

И я начинаю подозревать, что Сефилян переводит свои личные сложности на общенациональный вопрос.

Наконец , главное.

О каких обстоятельствах отставки Левона умалчивает Сефилян (будто не может сказать) ?

Разве в своей прощальной статье Левон недостаточно ясно выразился ?

Разве он (ЛТП) сегодня не достаточно твердо заявил свои же прежние позиции по вопросу уступок ?

Но, как бы не был неправ Сефилян в вопросе доверия тому или иному политику. Его провозглашенный принцип "мир без уступок" является непреходящей истиной.

[Gentle Giant]

Ара джан, в данном случае на вопросы ответить не могу. Как сам понимаешь, они обращены не ко мне. (Хотя я сейчас просто безумно уставший, может прочтя позже, вникну лучше, и что-то и мне добавить можно будет). А так за что купил, за то и продаю.

[Gentle Giant]

Жирайр Сефилян

координатор общественной инициативы

"Защита освобожденных территорий"

20 декабря 2007года

Тюрьма "Вардашен"

Очередное заявление координатора общественной инициативы "Защита освобожденных территорий" Жирайра Сефиляна, полученное из тюрьмы, касается вопроса, сдаст ли Левон Тер-Петросян Арцах в случае избрания его президентом. Жирайр Сефилян придал этому документу статус "заявления", чтобы подчеркнуть, что это его официальная позиция.

После выступления первого президента РА 21 сентября сержекочаряновские представители и их пропагандистская машина, оказавшись в безумном состоянии, напали на Левона Тер-Петросяна с различными обвинениями, в том числе с обвинением, будто он хотел продать Карабах или хочет это осуществить в случае избрания вновь президентом. Сторонники Левона Тер-Петросяна за это время смогли различными публикациями обоснованно ответить на это лживое обвинение, Однако я тоже считаю своим долгом обратиться к этому.

Во-первых, скажу, что в начале 1998 года не было такой ситуации, чтобы из-за урегулирования вопроса Арцаха Левон был вынужден подать в отставку. Уверен, что он подал в отставку по совершенно иным причинам, упоминать о которых сегодня считаю нецелесообразным. Если попытаться сравнить, какие пакеты были поставлены на стол переговоров до 1998 и после, то увидим, что каждый следующий был хуже предыдущего. Однако, апологеты сегодняшнего режима не считают их пораженческими. Скоро мы опубликуем заявления, идеи и представления этого режима и прислуживающих им сил относительно Арцаха после 27 октября 1999 года. Цель одна - еще раз напомнить нашему народу, кто обвиняет Левона, который в отличие от них, проявил мудрость и смелость рассекретить мысль и сущность переговоров. А эти, преобразившись, под ложной личиной националиста, подчинились заключению-поручению Минской группы, что "президенты готовы к миру, а народы - нет". И чтобы эту мысль претворить в действительность, было поручено властям Армении подготовить наш народ к принятию этих тяжелейших уступок. А принявший на себя обязанность "обработать" народ антиармянский режим во главе с министром обороны Сержиком Саркисяном, используя зависимость от них политических сил, военных, интеллигентов и других, навязал эту линию территориальных уступок.

В отличие от них, в вопросе Арцаха Левон никогда не переходил границ политической дискуссии, а в этой дискусии всегда ссылался на власти и народ Арцаха, утверждая, что последнее слово за ними. А при Кочаряне Арцах вообще выбыл из процесса переговоров, и вопросы решали двое. Если при Левоне заселению освобожденных территорий уделялось особое (но недостаточное) внимание и особые льготы заселяющим, вследствие чего их число день ото дня увеличивалось, то эти сделали все с точностью наоборот, ликвидируя все льготы, назначив на должность человека, которого трудно даже назвать человеком, и число переселенцев сократилось вдвое.

Вернившись в политику, Левон, конечно, не отказывается от своих прежних высказываний, однако добавляет, что в результате бездарных действий этих властей за последние 10 лет создалась такая ситуация, что "после этого... я не знаю, что можно сделать, чтобы выйти из этого положения...". То есть, Тер-Петросян намекает, что не будет спешить с решением вопроса, что означает также затягивание решения вопроса. А вот Сержик очень активен в этом вопросе. Он говорит, что Агдам - не наша родина, территории мы не освобождали, а оккупировали, с тем, чтобы при торгах сдать. Неделями ранее он даже заявил в Москве, что готов признать территориальную целостность Азербайджана. А совершенно недавно в Брюсселе во время встречи на высшем уровне, страдая от иллюзии стать президентом и опережая события, заявил, что он готов хоть сегодня подписаться под принципиальным предварительным документом. Конечно, ни для кого не секрет, что ключевым в этих принципах является возврат освобожденных территорий противнику.

Я резко возражаю против мысли, что Левон - президент, сдающий Арцах. Это вовсе не соответствует действительности. Да, у нас с ним имеются серьезные разногласия в вопросе Арцаха, одно из которых состоит в том, что мы вообще отказываемся видеть на переговорном столе какой-либо документ, связанный с территориальными уступками. В то же время уверен, что Левон Тер-Петросян и его единомышленники, как армяне, в глубине души также против сдачи территорий, однако, в отличие от нас, будучи прагматичными деятелями, они убеждены, что без уступок вопрос не решится. Следовательно, если им представить иной выход решения вопроса, который сделает возможным без уступок осуществить программы урегулирования региональной устойчивости (запуск железной дороги и транспорта и т.д.), то, по нашему мнению, они согласятся с этим вариантом. А на вопрос, есть ли иной вариант решения, отвечу что есть такой вариант. После того, как мы прогоним этот антиармянский режим, мы поставим его на обсуждение, и он удостоится одобрения народа.

К несчастью для нас, сегодня мы не можем назвать государством действующую правящую систему. Я уверен, что придя к власти, Левон не будет считать первоочередной задачей решение вопроса Арцаха. Он приходит для восстановления нашей государственности и конституционного порядка. И быть за его возвращение, не означает быть за уступки освобожденных территорий. Повторяю, потому что этот вопрос не включен в программу "чистки Авгиевых конюшен". Следовательно, те сплетни, что он приходит сдавать Арцах, - полная клевета и результат невежества.

Завершая, хотим еще раз напомнить, что ни одна армянская власть не осмелится сдать противнику наши родные территории, освобожденные ценой жизни и крови тысяч воинов. И если однажды создастся подобная ситуация, то мы поднимем наш народ на ноги и будем бороться против уступающей территории власти.