ARMENIANS THEMSELVES ARE TO BLAME IN MANY ISSUES

[free]

ARMENIANS THEMSELVES ARE TO BLAME IN MANY ISSUES

I do not like when Armenians from Istanbul complain of Armenia

Alin Ozinian. Born in 1982 in Istanbul. Moved to Yerevan in 2000, along with her family. Graduated from Yerevan State University, International Relations Faculty. Worked in Istanbul, at the Representative Office of Armenia at the Black Sea Economic Cooperation (BSEC) Organization. Returned to Yerevan with the intention to live and work here.

We tried to receive her answers to several questions over the Armenian-Turkish relations.

N.N.: So, what are the problems of the Armenians in Turkey?

A.O.: When looking from outside, the problems become more distinct. To be impartial, we should note that the Armenians themselves are the cause of these problems rather than the Turks and the Turkish state. During the last decade, the Armenians have begun not to speak Armenian. That is not a consequence of the state pressure, I think. The Armenians themselves are not willing to speak Armenian, as speaking Armenian, to say, is not an advantageous thing to do. They prefer to go to English schools or other ones. The problem is rather in the Armenians themselves, though there is a certain pressure, too.

This pressure is not a direct one. If the "ian" of a family name is pronounced in a certain entourage, they immediately begin to query about who you are. Many do not like this question, and they begin to explain at once that they are of Armenian origin, but they like very much Turkey and the Turks, that Turkey is their homeland, and it seems like they somewhat apologize for that "ian". As to preserving the language and the religion, there is no obstacle on the part of the state, simply there is no eagerness to preserve them.

I studied at an Armenian college for 11 years, and no one asked why I studied there. Quite a different matter is that the Armenian colleges need financial support, they experience a lack of qualified specialists, the specialists of the Armenian language have no good command of Armenian, the level of the teaching of other subjects is low, too, and no one cares about it.

N.N.: How much are the Turks informed about their Armenian fellow citizens?

A.O.: When I say: "I'm an Armenian", they ask: "Are you from Armenia?" I say: "Don't you know that about 60 thousand Armenians live in your country, don't you know that you have such a national minority?"

The Jews, for example, lead a very accented life in Turkey that cannot be said about the Armenians and Greeks.

There happen to be troubles. For example, shortly after an acquaintance and contact the Turks very often say: "You are not like an Armenian, you are good." They have a different idea of the Armenians. This attitude has been transmitted from one generation to the other and has been formed during long years.

In recent years, they have got to know more that is connected with the fact that the issue of the Genocide was raised. Armenia's independence also played its role. I do not know how for Armenia, but it is an undeniable fact that Armenia's independence was of great importance for the Armenians of Diaspora. Their self-confidence was retrieved.

N.N.: How did your relatives and friends meet your decision to move to Armenia?

A.O.: It seemed an absurd one to everyone. They did not understand its reason. "What are you going to do, what are you going to eat?" they said. They thought there was no even electricity, water here. It is the sixth year already that I am here, at least once a year I go to Istanbul, tell of Armenia, but they go on giving absurd questions, and this ignorance is exasperating. In general, the Armenians of Diaspora are inclined to always find negative things in Armenia. It is possible they justify by that their not living in Armenia.

N.N.: Do you have Turkish friends in Turkey?

A.O.: Very few. Though, if I entered a university there their number would be more. It is connected also with my studying at an Armenian college, my living in an Armenian quarter.

N.N.: How would you characterize the Turkish youth?

A.O.: Looking from outside, they seem to be very modern, especially as compared with the Armenian youth. They seem to be very free, but it is not so to such an extent. Chauvinism and conservatism prevail among them. Even among the youth educated in Europe and keeping to pro-European views chauvinism is predominant. The impression from here and the reality somewhat differ.

I have heard many times from the merchants who often visit Turkey that it is much easier to deal with Turks than with Armenians. They note the well-disposed attitude of the Turks but forget that these contacts are based on mutual interests, and there can be no ideological controversy here.

N.N.: Do many people move to Armenia?

A.O.: Few people do. I explain it by the fact that in 60-70's a big emigration of Armenians from Turkey took place. That is, everyone who was not able to accommodate himself went. Those wishing to preserve their identity, language, religion went, the elite went. Those remaining do not have such problems in their lives, in general. Today's community is fully accommodated, names are Turkish, the "ian" of family names is excepted. They are not even forced to do it, they change their family names by themselves, they are willing to assimilate.

N.N.: What do you consider negative things in Armenia?

A.O.: I do not have so many problems with the locals as with the Istanbul Armenians living here. It is unacceptable for me that they very much like to complain of Armenia. This complaint is not over serious issues, but, for example, "the city is dirty", "their dresses are showy", "they overuse cosmetics". Absurd things, while there are more serious problems. They had better speak of essential negative things.

The state meets the students from Diaspora half-way, we enter higher educational institution under incomparably easier conditions, moving mechanically from the preparatory faculty to the first year. One may be grateful for that at least.

And the most negative thing for me in Armenia is that here the Armenians coming from outside are considered aliens. Are you from Istanbul, then you are a Turk, are you from Tehran, then you are a Persian. It comes out that I am an alien in Istanbul because I am an Armenian, and I am an alien in Armenia because I am from Istanbul. That offends me most of all. But there is an important difference, as in case of feeling offended by anything in Armenia you can say loudly, with equal rights: "I am like you, I am an Armenian, too, I have the same rights as you do", and that is wonderful.

With all this, I am for the improvement of the Armenian-Turkish relations. The process has already started, I believe. And the positive solution of this question is not only in our interests, as by that Turkey gets a big market. Only, in my opinion, it is too important that the regulation of the relations not be immediately, a slow process is needed.

interview by Lousine Hovhannisyan

http://www.newneighbors.am/news.php?cont=3...th=13&year=2005

[free]

ՇԱՏ ՀԱՐՑԵՐՈՒՄ ՀԱՅԵՐՆ ԻՐԵՆՔ ԵՆ ՄԵՂԱՎՈՐ

Չեմ սիրում, երբ պոլսահայերը դժգոհում են Հայաստանից

Ալին Օզինյան: Ծնվել է 1982թ-ին, Ստամբուլում: 2000-ին ընտանիքի հետ տեղափոխվել է Երևան: Ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը: Աշխատել է Ստամբուլում` Սևծովյան տնտեսական համագործակցության հայաստանյան ներկայացուցչությունում: Վերադարձել է Երևան` այստեղ ապրելու և աշխատելու մտադրությամբ: Նրանից փորձեցինք ստանալ հայ-թուրքական հարաբերություններին վերաբերող մի քանի հարցի պատասխան:

Եվ այսպես. ի՞նչ խնդիրներ ունեն հայերը Թուրքիայում:

Ա.Օ.- Դրսից նայելիս առկա խնդիրներն ավելի ցայտուն են դառնում: Օբյեկտիվ լինելու դեպքում պետք է նշել, որ այդ խնդիրների պատճառը ոչ այնքան թուրքերն են ու թուրքական պետությունը, որքան` հայերն իրենք: Վերջին տասը տարվա ընթացքում հայերը սկսել են հայերեն չխոսել: Սա պետական ճնշման հետևանք չէ, կարծում եմ: Հայերն իրենք ցանկություն չունեն հայերեն խոսելու. հայերեն խոսելն, այսպես ասած, շահավետ չէ: Գերադասում են անգլիական կամ այլ դպրոցներ գնալ: Խնդիրն առաջին հերթին հայերի մեջ է, թեև ինչ-որ չափով ճնշում ևս կա:

Այդ ճնշումն ուղղակի չէ: Եթե որևէ միջավայրում ազգանվան “յան”-ը հնչում է, անմիջապես ճշտում են ով լինելդ: Շատերին դուր չի գալիս այս հարցը, ու անմիջապես սկսում են բացատրել, որ ծագումով հայ են, բայց շատ են սիրում Թուրքիան ու թուրքերին, որ Թուրքիան իրենց հայրենիքն է, ու ստացվում է, որ մի տեսակ արդարանում են այդ “յան”-ի համար: Ինչ վերաբերում է լեզուն և կրոնը պահպանելուն` պետության կողմից արգելք չկա, պարզապես պահպանելու ձգտում չկա:

Ես 11 տարի սովորել եմ հայկական վարժարանում, և ոչ ոք չի ասել` ինչու ես սովորում: Այլ բան, որ հայկական վարժարանները դրամական օժանդակության կարիք ունեն, որակյալ մասնագետներ չունեն, հայերենի մասնագետները հայոց լեզվին լավ չեն տիրապետում, մյուս առարկաների մակարդակը ևս ցածր է, և ոչ ոքի հոգսը չէ սա:

-Ի՞նչ չափով են թուրքերը տեղեկացված իրենց հայ համաքաղաքացիների մասին:

Ա.Օ.- Երբ ասում եմ “հայ եմ”, հարցնում են` Հայաստանի՞ց ես եկել: Ասում եմ` ինչ է , չգիտե՞ք, որ ձեր երկրում 60 000 հայ է ապրում, չգիտե՞ք, որ այդպիսի ազգային փոքրամասնություն ունեք:

Հրեաներն, օրինակ, շատ ընդգծված են ապրումԹուրքիայում, ինչը չես ասի հայերի և հույների մասին:

Տհաճություններ լինում են: Օրինակ` ծանոթանալուց ու շփվելուց որոշ ժամանակ անց թուրքերը շատ հաճախ ասում են. “դու հայի նման չես` լավն ես”: Իրենք ինչ-որ ուրիշ պատկերացում ունեն հայերի մասին: Այդ վերաբերմունքը սերնդե- սերունդ փոխանցված, երկար տարիների ընթացքում ձևավորված վերաբերմունք է:

Վերջին տարիներին մի քիչ ավելի շատ բան իմացան` կապված ցեղասպանության խնդրի բարձրացման հետ: Նշանակություն ունեցավ նաև Հայաստանի անկախացումը: Չգիտեմ` Հայաստանի համար ինչպես, բայց որ սփյուռքահայերի համար Հայաստանի անկախացումը մեծ նշանակություն ունեցավ` միանշանակ է: Ինքնավստահությունը վերականգնվեց:

-Ինչպե՞ս ընդունվեց Հայաստան տեղափոխվելու որոշումը ձեր բարեկամների և ընկերների կողմից:

Ա.Օ.- Բոլորին դա աբսուրդ էր թվում: Չէին հասկանում իմաստը: Ասում էին. “Ի՞նչ եք անելու, ի՞նչ եք ուտելու”: Կարծում էին` այստեղ նույնիսկ լույս ու ջուր չկա: Արդեն վեցերորդ տարին է` այստեղ եմ, ամեն տարի նվազագույնը մեկ անգամ լինում եմ Ստամբուլում, պատմում ենք Հայաստանի մասին, բայց էլի անհեթեթ հարցեր են տալիս, և այս անտեղյակությունը նյարդայնացնում է: Ընդհանրապես սփյուռքահայերը հակված են միշտ բացասական բաներ գտնելու Հայաստանում: Հնարավոր է` դրանով արդարացնում են իրենց Հայաստանում չապրելը:

-Թուրքիայում թուրք ընկերներ ունե՞ք:

Ա.Օ.- Շատ քիչ: Թեև, եթե այնտեղ համալսարան ընդունվեի`ավելի շատ կունենայի: Դա նաև կապված է իմ` հայակական վարժարանում սովորելու, հայկական թաղամասում ապրելու հետ:

-Ինչպե՞ս կբնութագրեք թուրք երիտասարդությանը:

Ա.Օ.- Դրսից նայելիս թվում է` շատ ժամանակակից են, առավել ևս` հայ երիտասարդների հետ համեմատելիս: Թվում է` շատ ազատ են, բայց դա այդքան էլ այդպես չէ: Նրանց մեջ իշխում է ազգայնամոլությունն ու պահպանողականությունը: Անգամ եվրոպական կրթությամբ ու եվրոպամետ երիտասարդության մեջ ազգայնամոլությունը գերիշխող է:Այստեղից տպավորությունը մի քիչ շեղված է իրականությունից:

Շատ եմ լսել հայաստանցի առևտրականներից, որոնք հաճախ են լինում Թուրքիայում, թե թուրքերի հետ գործ ունենալն ավելի հեշտ է, քան` հայերի: Նրանք նշում են թուրքերի բարեհամբույր վերաբերմունքը, բայց մոռանում են, որ այդ շփումը փոխադարձ շահագրգռվածության վրա հիմնված շփում է, և այստեղ գաղափարական հակասություններ լինել չեն կարող:

-Շատե՞րն են տեղափոխվում Հայաստան:

-Ա.Օ.- Քիչ են տեղափոխվողները: Ես դա բացատրում եմ նրանով, որ 60-70-ականներին Թուրքիայից հայերի մեծ արտահոսք եղավ: Այսինքն` ով չհամակերպվեց`գնաց: Նրանք, ովքեր խնդիր ունեին իրենց դեմքը, լեզուն, կրոնը պահելու`գնացին, սերուցքը գնաց: Մնացին հիմնականում նրանք, ովքեր իրենց կյանքում այդպիսի խնդիրներ չունեն: Ներկայիս գաղութը լիովին հարմարված է, անունները թուրքական են, ազգանունների վերջին “յան”-ը հանում են: Չեն էլ ստիպում, իրենք են հանում, իրենք համաձայն են ձուլվել:

-Հայաստանում Ձեզ համար բացասական երևույթները որո՞նք են:

-Ա.Օ.- Ես տեղացիների հետ այնքան խնդիրներ չունեմ, որքան այստեղի պոլսահայերի: Չեմ ընդունում այն, որ նրանք շատ են սիրում դժգոհել Հայաստանից, ընդ որում` դժգոհությունը էական հարցերի շուրջ չէ, օրինակ` քաղաքն աղտոտ է, վառ են հագնվում, շատ են կոսմետիկա օգտագործում: Անհեթեթ բաներ, այնինչ ավելի լուրջ հարցեր կան: Ավելի օգտակար կլիներ էական բացասական բաներից խոսեին:

Պետությունն ընդառաջում է սփյուռքահայ ուսանողներին, մենք անհամեմատ հեշտ պայմաններով ենք ընդունվում բուհեր: Նախապատրաստական ֆակուլտետից մեխանիկորեն տեղափոխվում ենք առաջին կուրս: Գոնե դրա համար կարելի է երախտապարտ լինել:

Իսկ ամենաբացասականն ինձ համար Հայաստանում այն է, որ դրսից եկած հայերին օտար հայ են համարում: Ստամբուլցի ես`թուրք ես. Թեհրանից ես`պարսիկ ես: Ստացվում է` Ստամբուլում օտար եմ, որովհետև հայ եմ, Հայաստանում օտար եմ, որովհետև Ստամբուլից եմ: Ես ամենաշատը դրանից եմ վիրավորվում: Բայց մի կարևոր տարբերություն կա, որ Հայաստանում ինչ-որ բանից վիրավորվելու դեպքում կարող ես բարձրաձայն, հավասար իրավունքներով ասել. “Ես քեզ նման մեկն եմ,ես էլ հայ եմ, ես էլ նույն իրավունքներն ունեմ”. սա հրաշալի է:

Այս ամենով հանդերձ` ես կողմնակից եմ հայ- թուրքական հարաբերություների լավացմանը: Գործընթացն արդեն սկսված է, կարծում եմ: Եվ հարցի դրական լուծումը միայն մեզ չէ ձեռնտու, դրանով Թուրքիան մեծ շուկա է ձեռք բերում: Միայն, իմ կարծիքով, շատ կարևոր է, որ հարաբերությունների կարգավորումը միանգամից չլինի, դանդաղ ընթացք է պետք:

Զրուցեց Լուսինե Հովհաննիսյանը

[Diana]

And the most negative thing for me in Armenia is that here the Armenians coming from outside are considered aliens.