Армения-Турция

[vaykuneci]

5 սեպտեմբերի 2008թ.

Հայ-թուրքական հակամարտության այսպես կոչված «կարգավորման»

և նրա բովանդակության մասին

Արմեն Այվազյան

«ԱՐԱՐԱՏ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղ. գիտ. դոկտոր

Ռուս-վրացական օգոստոսյան պատերազմն ու նրա հետևանքները Հայաստանը դնում են բավականին ծանր աշխարհաքաղաքական ու տնտեսական կացության մեջ։ Հասկանալի է, որ ՀՀ իշխանությունները ելքեր են որոնում դրությունը մեղմացնելու համար։ Եվ այդ ելքերից հիմնականը նրանք համարում են հայ-թուրքական հակա-մարտության կտրուկ հաղթահարումը, կամ, ինչպես ընդունված է ասել, հայ-թուրքա-կան հարաբերություններ այսպես կոչված «կարգավորումը»։ Կարևոր է, սակայն, նկա-տել, որ ՀՀ իշխանությունների՝ Թուրքիայի նկատմամբ նոր դիրքորոշումների որդե-գրումն սկսվել է մինչև ռուս-վրացական հակամարտության վերջին բռնկումը։ Իրա-կանում՝ սա հին, դեռևս Լ. Տեր-Պետրոսյանի օրոք փորձարկված ու ձախողված ար-տաքին քաղաքականությունն է, որն այդպես էլ արմատապես չվերանայվեց Ռ. Քո-չարյանի իշխանության ժամանակ, իսկ այժմ արդեն ապրում է իսկական վերածնունդ։

Նախ, պարզենք, թե ի՞նչ են հասկանում «հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորում» ասելով Հայաստանի իշխանությունները և «արմատական ընդդիմու-թյունը», որոնց տեսակետներն այս հարցում համընկնում են: Բանն այն է, որ նրանք շատ հաճախ խուսափում են բացահայտել այդ կարգավորման բուն բովանդա-կությունը:

Դատելով ՀՀ իշխանությունների հայտարարություններից, մասնավորապես նախագահ Սերժ Սարգսյանի վերջին հոդվածներից ու հարցազրույցներից, պարզ է դառնում, որ պաշտոնական Երևանի համար հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը ենթադրում է երկու հիմնական բաղադրիչ. Թուրքիայի հետ դիվանա¬գիտական հարաբերությունների հաստատում ու սահմանի բացում։

Իրականում, սա կարգավորում չէ, որովհետև հայ-թուրքական հակամարտու-թյունը շատ ավելի բարդ ու բազմակողմանի կառուցվածք ունի: Պաշտոնական Երևա-նը հետևողականորեն անտեսում է Թուրքիայի ռազմավարական իրական նպատակ-ները, հրաժարվում է Անկարայի գործողություններին տալ համարժեք քա¬ղաքական գնահատական, մնացած բոլոր հարցերը համարում է երկրորդական, ընդ¬սմին պիտակավորելով դրանք «վիճահարույց պատմական խնդիրներ» (Ս. Սարգսյան, 9 հուլ. 2008, Wall Street Journal) , «անցյալի բարդույթներ» (Ռուբեն Հայրապետյան՝ Հ1, 3 սեպ. 2008թ.)»: Այսպիսի բառապաշարը գրեթե նույնանում է ԱՄՆ պետդեպարտա-մենտի օգտագործած կլիշեներին ու գնահատականներին։ Չափազանցություն չի լինի, եթե ասենք, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցում ՀՀ իշխանությունները որդեգրել են ԱՄՆ պետդեպարտամենտի դիրքորոշումները։ Խախտվում են նաև իրավահավասարության խորհրդանշական սկզբունքները. թուրք թղթակիցներին թույլ է տրվում հարցազրույց վերցնել ՀՀ նախագահից և նրան սուր հարցեր ուղղել, իսկ հայ թղթակիցներին նույնը բանն անել Թուրքիայի նախագահի հետ չի թույլատրվել։

Սեպտեմբերի 3-ին՝ ՀՀ դեսպանների հետ հանդիպման ժամանակ նախագահ Ս. Սարգսյանն օգտագործեց մի հաջող բանաձև՝ «չմոռանալով անցյալը, նայենք ապա-գային»։ Բայց այս բանաձևից հետևում է նաև, որ պետք է ճիշտ եզրակացություններ անել նաև հայ-թուրքական հակամարտության վերջին մեկ ու կես տասնամյակի պատմությունից, ապագան ճիշտ կառուցելու համար պետք է բաց աչքերով նայել ոչ միայն անցյալին, այլև ներկային։

Արդյո՞ք Թուրքիան Հայաստանի նկատմամբ չի վարում խիստ թշնամական քա-ղաքականություն` սկսած Հայաստանի անկախության ձեռքբերման պահից մինչև այսօր: Ինչպե՞ս կարելի է անվանել մի երկիր, որն իրականացնում է իր կողմից բնաջնջված ժողովրդի նորաստեղծ պետության 15-ամյա շրջափակում, հրաժարվում է այդ պետության հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատել, բազմա-կողմանի աջակցություն է ցույց տալիս Հայաստանը բնաջնջել խոստացող իր դաշ-նակցին՝ Ադրբեջանին, այդ թվում՝ ռազմական, հետախուզական, դիվանագիտական, քարոզչական և այլ միջոցներով, խրախուսում է հայկական մշակութային ժառանգու-թյան ոչնչացումն ու յուրացումն իր և իր դաշնակիցների տարածքում, ժխտում է իր կատարած ցեղասպանությունը, հերոսացնում է հայերի բնաջնջումը ծրագրած և ղեկավարած գործիչներին, հայության դեմ վարում է մշտական տեղեկատվական-հոգեբանական պատերազմ։

Այս ամենi նշանակում է ընդամենը մի պարզ բան, որը չտեսնելը վտանգավոր է, այն է՝ Թուրքիան ոչ միայն չի զղջացել Հայաստանի մեծ մասը ցեղասպանության ճա-նապարհով հայաթափելու համար, այլև շարունակում է նույն թշնամական քաղաքա-կանությունը Հայաստանի նորաստեղծ պետականության դեմ՝ Հայկական հարցի վերջնական՝ թուրքական լուծմանը հասնելու մտադրությամբ։ Այս պահին, սակայն, Թուրքիան փորձելու է Հայաստանի ոչնչացման իր ծրագրերն իրականացնել Ադրբե-ջանի ձեռքերով, օժանդակելով վերջինիս Արցախի և Սյունիքի բռնազավթման ծրա-գրերին։

Այսպիսով, Թուրքիան ոչ թե «հարևան երկիր» է (ինչպես փաղաքշորեն անվանում են նրան ՀՀ իշխանական և ընդդիմադիր շատ կուսակցություններ ու գոր-ծիչներ), այլ թշնամի հարևան է։ ՀՀ երեք նախագահների օրոք էլ Հայաստանի իշխա-նությունները, ենթարկվելով արտաքին ճնշումներին, նաև խորությամբ չըմբռնելով Հայկական հարցի բուն էությունը, հրաժարվել են ճիշտ գնահատական տալ Թուր-քիայի քաղաքականությանը։ Արդյունքում՝ արտաքին աշխարհում հայ-թուրքական հակամարտությունը տարիներ շարունակ ըստ արժանվույն չի լուսա¬բանվել, իսկ հայությունը մեծապես ապակողմնորոշվել և շփոթության է մատնվել ինչպես Հայաստանում այնպես էլ, Սփյուռքում:

Շրջափակման թուրքական դրդապատճառների և սահմանի բացման հավանականության մասին

Ի վերջո, ինչու՞ է Թուրքիան փակել Հայաստանի սահմանը։ Պատասխանը վիճարկման ենթակա չէ՝ որպեսզի Հայաստանին առավելագույն հնարավոր վնաս հասցնի։ Թեև քաղաքականապես հայկական կողմը շահեց ռուս-վրացական պատե¬րազմի արդյունքներից, մասնավորապես, անջատման ճանապարհով ինքնորոշման երկու նախադեպ առաջացավ (այն էլ Արցախին հարակից և պատմաքաղաքական նույն ժառանգությունն ունեցող տարածշրջանում), բայց մյուս կողմից Վրաստանի վրայով տարանցիկ ճանապարհների անհուսալիությունն անհամեմատ ուժգնացավ, այդպիսով բարձրացնելով նաև Հայաստանի թուրքական շրջափակման արդյունա¬վետությունը։ Ուստի դժվար է պատկերացնել, թե ինչու՞ պետք է հենց այս հարմար պահին Թուրքիան բացի Հայաստանի ցամաքային սահմանը։ Սահմանի բացման հա¬վանականությունն առաջիկայում չնչին է։ Թուրքիայի վրա չի եղել և չի էլ լինելու այնպիսի ճնշում, որն ստիպի նրան արմատապես հրաժարվելու իր որդեգրած հակա¬հայկական քաղաքականությունից։

Հետևաբար, Թուրքիան կարող է սահմանը բացել միայն երկու դեպքում.

1. Եթե Հայաստանը կատարի այն երեք զիջումները, որոնք հայտնի են որպես թուրքական «նախապայմաններ».

ա) հրաժարվի ցեղասպանության միջազգային ճանաչման իր որդեգրած քաղա-քականությունից,

բ) հանձնի Արցախն Ադրբեջանին,

գ) հրապարակայնորեն ու պաշտոնապես հրաժարվի Հայաստանի արևմտյան՝ Թուրքիայի կողմից բռնազավթված տարածքներից (այստեղ չենք նշում տարբեր պահերի թուրք պաշտոնյաների հնչեցրած այլ նախապայմանները)։

Միասին վերցված, այս երեք վերջնագրային պահանջների ընդունումը նշանակելու է Հայաստանի լիակատար անձնատվություն՝ կապիտուլյացիա, ուստի սկզբունքորեն անհնարին է։ Հե՜նց դրա համար է Թուրքիան առաջադրել այդպիսի ան¬ընդունելի պահանջներ, որպեսզի Հայաստանի դեմ մշտապես ճնշման հնարավորու¬թյուններ ունենա։ ՀՀ իշխանությունները փորձում են պահպանելով Արցախը, մասնա¬կի զիջումներ անել մյուս երկու հարցերում, մերժելով Հայկական հարցի ամբողջա¬կա¬նությունը և իրականում թուլացնելով Արցախի պաշտպանության կռվանները ։ Մասնավորապես՝ ցեղասպանությունը «քննող» պատմաբանների համատեղ հանձ¬նաժողով հիմնելու մասին ՀՀ նախագահի տված համաձայնությունը, արևմտյան և արևելյան Հայաստանը ոչ թե միասնական հայրենիքի հատվածներ, այլ սոսկ պատ¬մականորեն ձևավորված տերմիններ համարելը, Արարատները հայկական ֆուտբոլի ֆեդերացիայի զինանշանից ջնջելը։ Զիջումները դեռ նոր են սկսվել և շարունակվելու միտում ունեն։ Մինչդեռ դիմացը ոչ մի զիջում չկա և չի լինելու։ Այդուամենայնիվ, այս¬պիսի անիմաստ զիջումները թուրքերին որևէ կերպ չեն բավարարելու։

2. Թուրքիան կբացի Հայաստանի հետ սահմանը մի դեպքում ևս. եթե իր հաշվարկները ցույց տան, որ դրանով Հայաստանին ավելի մեծ վնաս կպատճառի։ «Բարիդրացիության» նոր պայմաններում Թուրքիան իր թշնամական քաղաքա¬կանու-թյունը կտեղափոխի այլ, առավել վտանգավոր ոլորտներ, առաջ բերելով Հայաստանի ազգային անվտանգության համար շատ լուրջ խնդիրներ։ Հետևելու է թուրքական տնտեսական և ժողովրդագրական ներխուժումը Հայաստան, ներքին արտադրողը շուկայից դուրս է մղվելու։ Անկարան խրախուսելու է հայերի զանգվածային արտա-գաղթը Թուրքիա և թուրքերի մուտքը Հայաստան (մասամբ՝ «մահմեդական հայերի» անվան տակ), ունենալու ենք նաև հազարավոր խառնամուսնություններ։ Թուրքական տնտեսական ներխուժմանը զուգահեռ ընթանալու է տեղեկատվական, գաղափարա-կան, մշակութային ու հոգեբանական ներխուժումն ու թուրքական պետական քարոզ-չության անարգել ներթափանցումը Հայաստան։ Այդ քարոզչության ուղղությունները հայտնի են՝ Հայոց ցեղասպանության և Արևմտյան Հայաստանի մոռացության մատ-նում, Արցախից և ազատագրված տարածքից հրաժարում, Ադրբեջանի հավանական ագրեսիայի նախօրեին հայերի միջավայրում պարտվողականության սերմանում, Ջավախքի հայաթափության նախապատրաստում, այս ինքնամերժման հիմքի վրա ազգի զգոնությունը բթացնող թրքասիրության սերմանում։

Նկատի ունենալով մեզանում հակաքարոզչության գրեթե իսպառ բացակա-յությունը, բարոյահոգեբանական մթնոլորտի ծայրահեղ ծանր իրավիճակը և օտարա-մոլության ներկայիս վերնախավային ու զանգվածային համաճարակը, միանգամայն հասկանալի է, թե հարյուրավոր ու հազարավոր թուրք բիզնեսմենների և գործա-կալների միջոցով իրականացվելիք այդ քարոզչությունն ինչպիսի կործանարար հե-տևանքներ կունենա Հայաստանի ազգային անվտանգության համար։ Եթե աղանդ-ները զգալի հաջողությամբ իրականացնում են իրենց հոգեորսությունը Հայաստա-նում, ապա հայերի հոգիներում իրենց հունձքը հարյուրապատիկ հաջողությամբ կկատարեն թուրքական հատուկ ծառայությունները։ Արդյո՞ք Հայաստանի ազգային անվտանգության համակարգն ի վիճակի է դիմակայելու այս ամենին։

Սակայն այդ ամենը լինելու է ընդամենը նախերգանքը։ Հայության քաղաքական զգոնու¬թյունը բթացնելուց հետո հետևելու է Ադրբեջանի ռազմական ներխուժումը։

Հին ու նոր «քաղաքական սիրախաղեր»

Թուրքերի հետ այսօրվա «քաղաքական սիրախաղերն» առաջինը չեն հայոց պատմության մեջ: Եղել են այսպիսի սիրախաղեր 1908-1909թթ. Դաշնակցության և Երիտթուրքերի միջև, երբ հայ որոշ գործիչներ ասում էին, թե «այլևս հայի քթից մեկ կաթիլ արյուն չի հոսելու Թուրքիայում»։ Այդ սիրախաղերին հետևեց Մեծ Եղեռնը: Կարսի ան-կումից առաջ, հայ բոլշևիկները այն հանձնելու կոչեր էին անում` հայտարարելով, թե թուրքերը փոխվել են, այլևս համաշխարհային հեղափոխության առաջադեմ կող-մնակիցներ են: Արդյո՞ք այս կոչերը չեն հիշեցնում այսօրվա նեոբոլշևիկներին, որոնք, առանց դույզն ինչ Թուրքիայի մասին գաղափար ունենալու, պնդում են, թե Թուրքիան փոխվել է, այլևս այն Թուրքիան չէ, ձգտում է դեպի Եվրոպա և այլն:

Այսօրվա քաղաքականության արդյունքը հանգեցնելու է ընդամենը նրան, որ աճելու է այն մարդկանց թիվը, որոնց քաղաքական գիտակցությունն ու զգոնությունը հայ-թուրքական հարաբերությունների մասով բթացված են: Հասարկության զգալի մասի մոտ զգոնության թուլացումից հետո, շատ ավելի հեշտ է լինելու հայերի հետ անել այն, ինչ բազմիցս արել են: Սա թուրքերի կողմից փորձված մեթոդ է:

Հայ-թուրքական հարաբերություններում նախապայմաններ առաջադրելու և նախապայմաններից հրաժարվելու սկզբունքների մասին

Առհասարակ սխալ է, երբ մի կողմը տարիներ շարունակ նախապայմաններ է առաջադրում, իսկ մյուս կողմը նախապայմաններ չունի:

Հայկական կողմը պետք է ինքը հայ-թուրքական հակամարտությունը կարգավո-րելու նախապայմաններ ունենա. Թուրքիան պետք է դադարեցնի հայության ու Հայաստանի դեմ տարվող տեղեկատվական-քարոզչական պատերազմը, պետք է դադարեցնի իր աջակցությունը Ադրբեջանին, պետք է ճանաչի հայոց ցեղասպանությունը: Առանց ցեղասպանության ճանաչման լուրջ առաջը

[Grig]

Абдулла Гюль пригласил Сержа Саргсяна посетить Турцию

06.09.2008 20:36

Президенты Армении Серж Саргсян и Турции Абдулла Гюль в ходе беседы пришли к общему мнению, что в настоящее время открываются широкие возможности для урегулирования отношений между двумя странами.

В ходе беседы разговор шел о нормализации двусторонних отношений, состоялся обмен мнениями о последних событиях в регионе и его проблемах. Оба лидера сделали акцент на политической воле руководителей двух стран, которые должны взять на себя ответственность и приступить к урегулированию имеющихся проблем, установлению мира и атмосферы доверия в регионе.

Президент Турции, который прибыл в Армению, чтобы присутствовать на отборочном матче чемпионата мира по футболу между сборными двух стран, пригласил армянского коллегу в Стамбул, чтобы вместе посмотреть ответный матч. Игра состоится в будущем году.

Саргсян поблагодарил коллегу за то, что тот принял приглашение приехать в Ереван на сегодняшний футбольный матч. Прямые контакты между соседними государствами - единственно эффективная форма урегулирования отношений, считает президент Армении.

Пригласив меня в Армению, президент Армении сделал первый шаг, отметил Гюль. Это приглашение мною принято, и мы сделали это общение совместной инициативой, которая может стать примером для всего региона, сказал турецкий руководитель.

При наличии диалога можно будет обсуждать любые, даже наиболее сложные вопросы, согласился с ним Саркисян. "Мы должны стремиться максимально скоро решить имеющиеся проблемы, не оставляя их тяжесть дальнейшим поколениям", - констатировал президент.

В ходе беседы, в которой приняли участие главы МИД Армении и Турции Эдвард Налбандян и Али Бабаджан, обсуждалась инициатива Анкары о "платформе стабильности и безопасности на Кавказе".

Армения всегда приветствует диалог и является сторонницей упрочения доверия, безопасности и сотрудничества в регионе, указал президент республики. Он назвал инициативу Турции шагом по формированию благоприятной атмосферы в регионе, передает ИТАР-ТАСС.

Встреча в Ереване - серьезный импульс для дальнейшего продолжения диалога и должна стать ориентиром для действий министров иностранных дел двух стран, отметили участники беседы.

http://www.vesti.ru/doc.html?id=207088&cid=9

[Sari Galin]

Turkey ready to discuss diplomatic ties with Armenia

[Ундина]

толерантные турецкие болельщики

переведите, шо там написано?

[Sar]

Там сверху по армянски написано.

На первом плакате "Арда, дай пас Саркису"

На втором "Время строить атмосферу безГРАНИЧного братства" ну или что-то в этом роде

[Grigoriy]

криптоэрмени

[Grig]

Turkey ready to discuss diplomatic ties with Armenia

Турция, готовая обсуждать дипломатические связи с Арменией

Турецкий Министр иностранных дел Ali Babacan сказал, что дипломатические связи будут обсуждены во время его исторической поездки в Армению, чтобы наблюдать футбольный матч в субботу, но предупреждены против подъема ожиданий.

Футбольная дипломатия - существенное движение для двух стран, которые вели тяжелую дипломатическую борьбу из-за карабахского конфликта и в связи с инцидентами 1915 года, которые Армения пытается классифицировать как геноцид.

Это было бы первое посещение турецким президентом, так как прежняя советская республика получила свою независимость в 1991.

"У нас нет никаких дипломатических отношений прямо сейчас с армянами. Что мы собираемся сделать об этом? (Это), другая область обсуждения," для Ереванских переговоров, Babacan сказал журналистам поздно в пятницу вне игры министров иностранных дел ЕС, встречающихся в Авиньоне, южная Франция.

"Я не думаю, что мы должны поднять ожидания это высоко," для переговоров, добавил он.

"Но с другой стороны, когда мы открываем двери для диалога, который означает, что мы готовы говорить о проблемах."

Восстановление отношений - косвенный результат конфликта Джорджии-России, который Babacan описал как "тревожный" сценарий.

Борьба в соседней Джорджии "показала, что мы должны придумать новый подход к решению конфликта в Кавказе," сказал он, и это означало, включая Армению.

Он сказал, что, в то время как проблемы оставались в Турции области "видением", должен был превратить недавние события "в возможность длительного мира и стабильности."

Анкара таким образом предложила настраивание "платформы Кавказа для стабильности и сотрудничества" Джорджия, Россия, Армения и остальная часть области в неофициальной группировке, чтобы обсудить гамму проблем.

На 1915 инцидентах Babacan сказал, что Турция открыла свои архивы и предложила объединенную историческую комиссию, чтобы заняться расследованиями.

"История должна быть написана экспертами, историками, история не должна быть решена политическими деятелями," сказал он.

Прежде, чем направиться в Армению, Babacan принимал участие на встрече с министрами иностранных дел Европейского союза, которого Турция - нация кандидата.

"Когда мы смотрим на карту Кавказа, мы также видим Армению," сказал Babacan.

Турецкий министр сказал, что это была явная удача, эти две страны были выбраны, чтобы играть друг друга, но что "тогда это оказывалось хорошая возможность, так сказать, начать обсуждать непосредственно проблемы, которые мы имеем."

Он отказался пробовать и предсказывать результат.

[Ara55]

Вах, увидели таки на карте Армению

Пока РФ не разбомбила Грузию, не замечали однако...

[Alexandre Rodrigues]

Вах, увидели таки на карте Армению

Пока РФ не разбомбила Грузию, не замечали однако...

[Grig]

Армения: Премьер-министр Турции: Армения должна выполнить резолюцию ООН по Нагорному Карабаху

[06.09.2008 16:55] Обсудить новость в форуме

Премьер-министр Турции Реджеп Таиб Эрдоган заявил накануне журналистам во время своего визита в Сирию, что благоприятно относится к решению главы турецкого государства Абдуллы Гюля нанести визит в Армению с тем, чтобы присутствовать на игре национальных футбольных команд двух стран.

Как передает World bulletin, политик отметил: <Ничего невозможно получить, когда вас нет за столом переговоров, необходимо сесть за стол и позволить другим покинуть его>. Он добавил, что главы обоих государств в обязательном порядке проведут обсуждения в ходе визита А. Гюля. <Главная тема переговоров - это вопрос Нагорного Карабаха. Мы думаем, что процесс урегулирования конфликта под эгидой МГ ОБСЕ должен разрешиться справедливо. Более того, Армения должна выполнить резолюцию Совета Безопасности ООН по данному вопросу>, - отметил премьер-министр. Он добавил, что второй раунд переговоров между сторонами в Ереване продолжится на уровне министров иностранных дел двух стран. <Получить результат за одну минуту невозможно. Понадобится время>, - резюмировал Р.Эрдоган.

© ArmInfo

[Semetoja]

Главная тема переговоров - это вопрос Нагорного Карабаха.

[Alexandre Rodrigues]

Турция метит в посредники... со всеми вытекающими последствиями.

СС пошел на это?!

[Злодиюка]

Премьер-министр Турции Реджеп Таиб Эрдоган заявил накануне журналистам во время своего визита в Сирию, что благоприятно относится к решению главы турецкого государства Абдуллы Гюля нанести визит в Армению с тем, чтобы присутствовать на игре национальных футбольных команд двух стран.

[Semetoja]

однопартийци не приехали... зато министр ИД остался...

вообщем думаю где то через месяц другой будет ясно что все это значило

[Grig]

мнение грузинского политолога

много спорного, кодирую...

Шансы Турецко-Армянской "политики сближения"

07.09.2008  15:44

Гоча Гварамия - Независимый эксперт

Редактор Грузия Online

Параллельно российско-грузинскому конфликту актуализировался и вопрос перспективы армяно-турецких отношений, которые оценивают как «идущие к потеплению». Но у обеих сторон внутри страны есть такие проблемы как националистические политические силы. В Армении т.н. "Дашнаки", а в Турции - Националистическая партия.

Но если трезво поразмыслить, то эти проблемы, с учетом геополитических интересов стран, не так уж и непреодолимы.

В Армении " Дашнаки " были созданы российскими спецслужбами на случай САМОСТОЯТЕЛЬНОГО (без поддержки других стран) ухода Армении от российской политики и их влияния, с учетом сближения с Грузией, а через нее с Западом и США, где немалочисленный армянский лобби есть в сенате.

Насчет турецких националистов - они с учетом глобальной политики, могут и не противиться политике сближения с Арменией, если она перестанет требовать признания геноцида. В Турции больше напряженностей с курдами, которые, наподобие "дашнаков", в сфере стабильности всегда создают проблему внутри страны.

У Армении большая проблема в вопросе ее территориальной изоляции. То есть если пойдут против Грузии в вопросе признания Абхазии (Зап.Грузия) и Цхинвальского региона Южной Осетии (Цент.Грузия), не исключено, что Грузия перекроет Армении единственную сухопутную артерию, по которой до сих пор она получает все необходимые услуги для развития страны, и никакое американское лобби не поможет. Просто армянское американское лобби не пойдет против общей американской политики.

В этом варианте ШАНСЫ на сближение есть.

Турция все-таки привязана к НАТО, и при вступлении Грузии в НАТО не хочет даже частично терять роль регионального лидера. Поэтому, если Турция добьется потепления отношений с Арменией, с учетом отказа последнего от требования признать геноцид (хотя бы наложить на это требование мораторий на определенное время), то России в Армении уже нечего будет делать. Не исключено, что, учитывая нынешние настроения российских военных, Россия возможно даже спровоцирует вооруженный конфликт в Армении. Достаточно вспомнить публичный расстрел прозападных депутатов в парламенте Армении.

Но тут, с учетом турецко-армянских интересов, немаловажен и другой фактор - российский. Если Турция убедится, что она полностью теряет доминирующую роль в регионе, то этот возможный турецко-армянский союз может использоваться против интересов США в угоду России.

Так что вопрос армяно-турецкого сближения весьма серьезный и шансы имеет больше чем когда-либо. Турция это хорошо понимает, и, активизируя свою внешнюю политику, добивается максимального сохранения своего статуса в этом регионе.

Кроме того, нельзя оставлять в стороне и иранский вопрос. Если турецко-армянский союз состоится, то тогда с учетом того, что из Армении русским тоже придется уходить, Иран практически потеряет единственный "армянский коридор" и останется в территориальной блокаде. России придется ее поддерживать только с воздуха и "вплавь". А это слишком дорого и российская экономика, в финансовом плане, никак не выдержит. При таком стечении обстоятельств Иран, взамен на предоставление коридора для энергоносителей, вынужден будет уступить позиции в своей ядерной программе.

Учитывая вышесказанное, ситуация скорее всего будет развиваться НЕ в угоду России. Этим Россия окончательно потеряет влияние на Ближнем Востоке, после чего, урегулирование всех ближневосточных конфликтов, разумеется, без участия России, становится реальностью.