O Левоне Тер-Петросяне

[ichbinslon]

Ես իմ դիրքորոշումը իշխանությունների նկատմամբ այս տարիների ընթաքում անընդհատ ասել եմ, բազմիցս մասնակցել եմ իշխանությունների դեմ պայքարի բոլոր ձեւերին: 2008 թվականին տպավորություն էր ստեղծել, որ հասարակության համբերության բաժակը լցվել է, եւ այս անգամ հնարավորություն կլինի համախմբել ամբողջ հասարակությանը, ինչպես նաեւ համերաշխության պայմաններում համախմբել մեր ընդդիմադիր դաշտը եւ, վերջիվերջո, ազատվել այս իշխանություններից: Ձեզ ասեմ, որ եւ այս իշխանությունները, եւ նախորդ իշխանությունները ինձ համար բացարձակապես նույնն են: Խնդիրն այս է` ազատվել այս տիպի իշխանություններից եւ նոր որակի իշխանություն ստեղծել Հայաստանում: Եվ իշխանությունները դրանից սարսափում էին, եւ իրենք իրենց փրկելու համար ընտրեցին հետեւյալ քայլը` առաջ բրթել Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին:

Դուք հիշեք 1988 թվականի այն միասնական շարժումը, որը կոտրեց Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը` թույնի մթնոլորտով հասարակությանը պառակտելով եւ մարդկանց իրար դեմ դուրս հանելով: Եվ նույնը տեղի է ունենում այժմ:

Ինչո՞վ Լեւոն Տեր-Պետրոսայանը մտավ քաղաքական դաշտ` թույնով, ստով, ատելությամբ: Ոչ մի ստեղծագործական միտք: Թույնի այս մթնոլորտում կարող է այլեւս հնարավոր չլինել հինը փոխելով նոր բանի գալ: Ցավոք սրտի:

Եվ հարցն այսօր այսպես է դրվում է` եկեք ընտրենք չարյաց փոքրագույնը: Բայց ինչու՞ չարիքների միջեւ պետք է ընտրենք, ինչու՞ պետք է չարիքներից ընտրություն անենք: Երկուսն էլ նույն չարիքն են ինձ համար: Եվ ես ուզում եմ ներողություն խնդրել մեր ժողովրդից, որ աջակցել եմ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին այն ժամանակ, երբ ինքը դարձավ «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ` հետագայում այսպիսի չարիք բերելով մեր պետությանն ու հասարակությանը: Այսօր Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կանգնած բոլորին դավաճան է անվանում: Տեր-Պետրոսյանը ապացուցեց, որ ինքը ազգային գործիչ չէ, որ ինքը պետական գործիչ չէ, որ ինքը ազատական շարժման ներկայացուցիչ չէ, որովհետեւ մի մարդ, որը նրանց, ովքեր չեն միանում իրեն, անվանում է դավաճան` պառակտելով ամբողջ քաղաքական դաշտը, ազատականության մասին խոսք անգամ լինել չի կարող: Ֆաշիզմ` առանց գաղափարախոսության: Ուրիշ ոչինչ:

Եվ այս պայմաններում կա նաեւ այն մարդկանց մեղավորությունն, ովքեր անընդհատ կեղծում են պատմությունը: Երեկ ես լսում էի Ռոբերտ Քոչարյանին: Նա խոսում էր Քելբաջարի օպերացիայի մասին, եւ իբր թե մոռացել է, որ այն ժամանակ պաշտպանության նախարարը ոչ թե Վազգեն Սարգսյանն էր, այլ Վազգեն Մանուկյանը: Սա միտումնավոր է արվում:

Նույն ձեւով կեղծվում է 1996 թվականի ընտրությունների պատմությունը: Այո, 1996 թվականին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կրեց խայտառակ պարտություն, հայտնի դեպքեր տեղի ունեցան կենտրոնական հանձնաժողովի մոտ, որը համընկնում էր Ազգային ժողովի շենքի հետ: Հաջորդ օրը` ժամը 12-ին, նշանակված էր հանրահավաք, բայց Տեր-Պետրոսյանը տանկերը մտցրեց քաղաք` վարկաբեկելով նաեւ մեր այն բանակը, որը ինքը չէր ստեղծել, եւ որը հաղթանակներ էր բերում ռազմաճակատից: Եվ այդ ժամանակ առաջացավ այս նախադասությունը, որ 100 տոկոսով էլ ձայն ստանան, չենք թողնի: Այսինքն` դրանով փակվեց քաղաքական պայքարը, դրանով փակվեց միտումը, որ ընտրությունների միջոցով այս երկրում ինչ-որ բան կարելի է փոխել: Եվ դրանից հետո ի՞նչ ձեւեր մնացին` մնաց հեղաշրջում, մնաց տեռոր: Հեղաշրջում եղավ 1998 թվականին, տեռոր եղավ հոկտեմբերի 27-ին:

Այդ նախադասությունից հետո, որ 100 տոկոս էլ ձայն հավաքեն, միեւնույն է, մենք ձեզ իշխանություն չենք տա, 1998 թվականին Տեր-Պետրոսյանի կողքիններն իր դեմ դուրս եկան, եւ նա վախեցավ ու դուրս եկավ իշխանությունից: Հետո եղավ հոկտեմբերի 27-ը:

Հիմա նա նորից իր թույնով եկել է քաղաքական դաշտ` պառակտիչ գործունեություն ծավալելու: Ես դրա համար կոչ եմ անում բոլոր թղթակիցներին` պատմության ճշմարտության բոլոր հատիկները պետք է պահպանել, որպեսզի նոր սերնդին չխաբեն, չտանեն իրենց հետեւից` խաբեության ու բլեֆի վրա: Եվ ի վերջո, բոլորիդ եմ դիմում` հերիք եղավ բոլ եղավ. մենք կարո՞ղ ենք հանդուրժել այս որակի պետություն, երբ ամբողջ աշխարհը առաջ է գնում, երբ մեր դեմ այսպիսի բազմաթիվ մարտահրավերներ կան:

Ես կոչ եմ անում ժողովրդին, սթափվել, մի օր ազատ ժամանակ կա, մտածեք, քվեարկեք ըստ ձեր սրտի պահանջի, ըստ ձեր հոգու պահանջի, այն մարդկանց համար ում միջոցով տեսնում եք պետության կառուցումը, մի մտածեք մեկին մյուսով գցելու մասին, երբեք այսպիսի ձեւերով մեր պետությունը ոչ մի բանի չի հասնի: