гюмри Гюмри (Алекпол, Ленинакан)

[Ваэ]

 

 

 

[Ваэ]

 

[Ваэ]

 

[Ваэ]

 

[Ваэ]

 

[Ваэ]

 

[Ваэ]

 

 

[Ваэ]

Полоз Мукуч — третий слева (с барабаном), второй слева внизу — другой персонаж армянских анекдотов Цитро Алек

 

 

Похороны Полоза Мукуча в 1931 году

 

[Ваэ]

 

«Մայր Հայաստան» 1975թ. Գյումրի Քանդակագործ՝ Արա Սարգսյան:

«Կոթողն այս կառուցվեց ի անմահություն Հայրենական մեծ պատերազմում հանուն մեր Մեծ Հայրենիքի զոհված լենինականցիների»:
1975թ.-ին այս տողերը փորագրվել են Գյումրիի «Մայր Հայաստան» հուշահամալիրի պատվանդանին:

Լենինականում երկմտել են կուրծքը բաց արձան տեղադրել: Հուշահամալիրի ճարտարապետն էլ մի փոքր ամոթխած, բայց մի պատմություն է մտաբերում.

 

-Սուրեն Մատնիշյանը Արա Սարգսյանին ասաց. «Վարպե՛տ, քեզ մի բան պիտի ասեմ: Ախր, գյումրեցիները մի քիչ մեծբերան են, ավել-պակաս կսկսեն խոսել, պտի ասեն՝ ծիծիկդ ուտեմ: Ի՞նչ կլինի, գոնե, մի քիչ փակեք»: Արա Սարգսյանը սփյուռքահայ էր, չհասկացավ. «Ի՞նչ կսես, ադ ի՞նչ կնշանակե»: Բացատրեցի, որ կասեն, կուրծքդ ուտեմ… Արա Սարգսյանը միանգամից արձագանքեց, «Է'հ, իրանց մարն է, թո'ղ ուտեն…»:

Մերկ կրծքով կնոջ պարզած ձեռքին պահված արմավենու ճյուղը խորհրդանշում է խաղաղությունը, իսկ մյուս ձեռքում Զվարթնոցի տաճարի խոյակը՝ հայի ստեղծագործ ուժը:
Սակայն իրականում այստեղ պատկերված է Նեմեսիսը՝ հունական դիցաբանության վրեժի եւ արդար հատուցման թեւավոր աստվածուհին, որը պատժում էր նրանց, ովքեր խախտում էին բարոյական եւ հասարակական նորմերը: Արա Սարգսյանը եղել է, 1919 թվականին ստեղծված, «Նեմեսիս» խմբավորման անդամ, այդ մասին ավելի բացահայտ սկսեցին խոսել միայն Հայաստանի անկախացումից հետո:

Արա Սարգսյանը շատ է օգնել այս խմբավորմանը: Սակայն գալով Խորհրդային Հայաստան հնարավորինս թաքցրել է այդ փաստը, բայց իր բոլոր քանդակներում կան թաքնված ուղերձներ:

 

 

 

 

[Ваэ]

1939թ

 

[Ваэ]

 

«Ամբողջ կովկասում, ոչ մի դպրոց չկար, որ Ալեքսանդրապոլի դպրոցների բարեկարգությունն ունենար: Մանկավարժական ամեն տեսակ խնդիրներ այդտեղ սկսեցին մշակվել, ամեն տեսակ հոդվածներ այդտեղ սկսեցին գրվել, մանկավարժական ամեն մի խելացի պահանջ, որ միայն գրքերումն էին, այստեց իրագործություն էին ստանում:»

© Ղազարոս Աղայան
Լուսանկարը՝ 1910թ. Ալեքպոլի Վիճակային դպրոցը նշեց իր 70 ամյակը…

 

 

 

 

 

[Ваэ]

[Ваэ]

 

Ֆանտազի Արտաշը ընտանյոք հանդերձ: Կենտրոնում՝ ինքը, կինը՝ Երմոնյան: Աջից՝ ավագ դուստրը՝ Աստղիկը՝ ամուսնու հետ: Հետևում՝ միջնեկը՝ Օֆելյան: Դիմացից՝ կրտսերը՝ Ամալյան: Իսկ Տղան՝ Սերոժը ՝ ձախից:

Դերձակ Արտաշը շոր պատվիրողներին հաջորդ օրն է կանչում: Այդ գիշեր երազում տեսնում է կարելիք շորի ձեւը, առավոտ վաղ, հազիվ մի գավաթ ղայֆա խմելով, շտապով գործի է անցնում, քանի դեռ երազը չի խամրել: Ու կարում է, կարում ու զարմանում իր պայծառ ուղեղի վրա: Քաղքցիք արտելը կոչեցին Ֆանտազիա, տիրոջը՝ Ֆանտազի Արտաշ:
Հատված Պադվալի Վաղոն գրքից:

 

 

[Ваэ]

Ալեքսանդրապոլի հայուհիները՝ ազգային տարազներով։

 

[Ваэ]

Բաղնիքի հայտարարություն, 111 տարի առաջ...
30 դեկտեմբեր 1910թ.

 

 

 

Изменено 29 апреля 2021 пользователем Ваэ (история изменений)