Минская группа ОБСЕ

[Arin-Berd]

копирую мой пост с миацум.ру

Всем нам известно, что Минская группа ОБСЕ, в состав которой входят Армения, Азербайджан, Турция, Россия, США и Франция, взяли на себя обязательство по урегулированию противостояния НКР и Азер-на. Многократно говорилось о сдаче территорий, о беженцах и т.д., в том числе о вводе миротворческих сил. К сожалению армянская общественность не до конца понимает реальные проблемы как т.н. миротворческих миссий, так и проблемы внутри самой ОБСЕ. Это очень серьезный момент, т.к. не понимая и не принимая во внимание эти проблемы, мы фактически можем оказаться в весьма плохом состоянии. Ведь по сути, нас никто ни на что не вынуждает и если мы добровольно сами натянем себе на шею петлю, то врагам будет грех не дернуть за веревку.

Предлогаю вашему вниманию книгу Армена Айвазяна, доктора политологии, под названием «Основные элементы к доктрине национальной безопасности Армении», на армянском «ՀԻՄՆԱՏԱՐՐԵՐ՝ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԱԶԳԱՅԻՆ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅԱՆ ՀԱՅԵՑԱԿԱՐԳԻ». К сожалению, книга опубликована только на армянском языке, поэтому некоторые наверное не сумеют прочесть. Однако те, у кого нет проблем с армянским, могут ознакомиться с книгой. Книга весьма интересная и инфомативная. Армен Айвазян в свое время участвовал в переговорном процессе и знает про ситуацию ОБСЕ, про принятые документы не по наслушке, а изнутри.

В частности, обращаю ваше внимание на главу 3 (стр. 64 ): «ՂԱՐԱԲԱՂՅԱՆ ՀԱԿԱՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ԿԱՐԳԱՎՈՐՄԱՆ ԽՆԴԻՐՆԵՐԸ ԵՎ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԱՇԽԱՐՀԱՌԱԶՄԱՎԱՐԱԿԱՆ ԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ», где достаточно подробно описывает позиции сторон (Армении, Азер-на / Турция и ОБСЕ), о совподениях и о противоречиях сторон, о реально существующих проблемах внутри самой ОБСЕ. Об этом можете почитать со страницы 75, «ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ծրագրի կառուցվածքային թերությունները». К сожалению, Армения в свое время сделала большую глупость, из за которой ей теперь приходиться сильно напрягаться. Первая глупость связана с тем, что она согласилась представлять НКР и вести переговоры с Азер-ном без участия НКР. Вторая глупость -- соглашение на участие Турции. В свое время армянская сторона желая показать свою «доброту» и усилие на сближение с соседним гос-вом, фактически согласилась на переговоры с 2-мя явно вражескими странами и на данный момент в переговорном процессе Армения противостоит не только Азер-ну, но и Турции, которой молодая армянская дипломатия явно уступает. Это одна из причин, по которой не раз писал, что следует рассматривать Азер-ан и Турцию как одно единое целое, как 2 турецких гос-ва, вражественных Армении и что Турция является непосредственным участником в конфликте между Арменией и Азер-ном. По некоторой информации, в военной доктрине Турции Армения числиться вражеской страной номер 2. Первой вражеской страной является Греция. Интересно, что Турция, состоящая в одном военном блоке с Грецией, считает ее вражеской. Какой-то абсурд, т.к. военные союзы / блоки составляются исключительно союзными гос-вами, но такова реальность и с ней надо считаться.

Политика -- штука весьма хитрая и неоднозначная. Пока наши власти набирают себе очки перед еврократами и несут чепуху на подобии «сдача территорий», это влияет на моральный дух как граждан Армении, так и всего армянства в челом. Лишь подобными дискуссиями и распространением информации можно привести в чувство армян, особенно тех, кто себя задекларировали либералами и в купе с ОБСЕ говорят о каких-то сдачах и вводе миротворческого контингента и т.д. К сожалению, эти люди далеки от реальных представлений дел и поэтому их идиотская деятельность лишь усиливает деморализацию армянской общественности.

Начнем с того, что миротворческие силы вводят там, где неспокойно и проливается кровь. Сейчас на границе НКР и АР спокойно, как никогда.

Во-вторых, очень важно, у ОБСЕ нет ни единого опыта в миротворческих миссиях. Миротворческой миссией до сих пор занимались ООН и НАТО, но не ОБСЕ. А это 2 огромные разницы, т.к. список стран-участниц, а соответственно военный контингент и интересы, очень и очень разные. Это следует из того, что ОБСЕ до сих пор не имеет утвержденного состава миротворческого контингента, как и не решен вопрос командования -- самая большая проблема, с которой не раз сталкивались в прошлом миротворческие силы. В частности, в недавнем прошлом 30 тыс. контингент от ООН в Сомалли потерпел сильный удар. Когда американский генерал запросил поддержки огня со стороны итальянской танковой бригады, то последний вынужден был сначала связаться со своим командованием в Риме для получения разрешения. Понятно, что данный процесс замедляет миротворческий и вообще военный процесс, т.к. когда стреляют, то даже секунды могут играть судьбоносное значение.

В-третьих, ОБСЕ не намерены долгосрочно дислоцировать свои войска в регионе. У ОБСЕ это четко выражено в документе и это понятно, т.к. они исходят исключительно из своих финансово-шкурных интересов. Содержание контингента обойдется им в хорошую копейку. Но тем не менее, если по каким-то дурацким причинам в регионе разместятся войска ОБСЕ, то лет через 15-20 они так или иначе покинут регион и тогда снова реальная миротворческая миссия ляжет на на наши плечи, опять за счет усилий и крови мы вынуждены будем взять стратегические высоты, дабы за счет баланса сил поддержать мир в регионе.

Из всего этого следует естественный вопрос, так в чем же нас убеждают посредники от Минской группы ОБСЕ? Неужели мы на столько похожи на идиотов, что нас можно вот так вот топоно попросить пойти на эксперименты лишь по тому, что кто-то будет решать свои шкурные интересы? Для кого-то это эксперимент, а мы там живем. Тем более нас не на столько много и мы не являемся огромной и необъятной страной, чтобы согласились на какие-то дурацкие эксперименты.

Об остальном далее...

[Arin-Berd]

Некоторые абзацы из книги:

ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ծրագրի կառուցվածքային թերությունները

1992 թ. գարնանից ի վեր Եվրոպայի Անվտանգության և Հա-մագործակցության Կազմակերպության (մինչև 1994 թ. դեկտեմբեր՝ Խորհրդակցության) շրջանակներում ընթանում են Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը նվիրված բանակցություններ: Ցայսօր դրանք կենտրոնացել են միայն «սառցաբեկորի» անմիջականորեն երևացող վերին՝ փոքր մասի վրա, այն է՝ արդյո՞ք արցախահայությունն Ադրբեջանից անջատ ապրելու իրավունք ունի թե՞ ոչ: Հայաստանի երկարաժամկետ ռազմավարական ան-վտանգության խնդիրներն առհասարակ չեն արծարծվել: Այսպիսի մոտեցումն արտացոլում է Ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ այսպես կոչված «միջազգային հանրության» կամ, որ նույնն է՝ մեծ տերությունների պատկերացումները, չներկայացնե-լով ո՛չ հայկական կողմի, ո՛չ ադրբեջանական-թուրքական դաշնա-կիցների ռազմավարական դիրքորոշումներն ու հաշվարկները (այլ հարց է, որ հակամարտության այդպիսի նեղ սահմանումը վերջին հաշվով ձեռնտու է ադրբեջանա-թուրքական կողմին): Մինչդեռ ԵԱՀԿ շրջանակներում գործող միջազգային միջնորդները (հատկա-պես՝ ԱՄՆ-ն և Եվրոպական Միությունը) դիտում են Ղարաբաղյան հակամարտությունը միջազգային արդի զարգացումների և իրենց անմիջական շահերի տեսանկյունից, Հայաստանը, Ղարաբաղը, Ադրբեջանը և Թուրքիան ընկալում են նույն հակամարտությունը վերոհիշյալ պատմա-ռազմավարական ետնախորքի մեջ: Ինչպես ցույց է տալիս ստորև շարադրված աղյուսակը, ռազմավարական ընկալումների տարբերությունները միջազգային միջնորդների և հակամարտության անմիջական մասնակիցների միջև նշանակալից են:

ԱՂՅՈՒՍԱԿ Ա

Ղարաբաղյան հակամարտության անմիջական մասնակիցների (ՂՀԱՄ) և ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) ռազմավարական մտածողության հիմունքային տարբերությունները4

1. Պատմա-ժամանակագրական մոտեցում

ՂՀԱՄ -- Հակամարտությունն ունի հարյուրամյա պատմու-թյուն և շարունակվելու է ՄԽ մշակած կարգավորման ծրագրի գոր-ծադրումից հետո.

ՄԽ -- Հակամարտությունն սկսվել է 1988 թ. և ՄԽ մշակած կարգավորման ծրագրի գործադրումից հետո անմիջապես ավարտ-վելու է.

2. Տարածքային մոտեցում

ՂՀԱՄ -- հակամարտությունը վերաբերում է ներկա Հայաս-տանի և Ադրբեջանի զբաղեցրած ամբողջ տարածությանը, ինչպես նաև Թուրքիայի արևելյան շրջաններին.

ՄԽ -- Հակամարտությունը վերաբերում է միայն Ղարաբա-ղին և նրա շուրջն ընկած տարածքներին.

3. Անվտանգության երաշխիքներ

Հայաստան և Ղարաբաղ -- պարտադիր են Ղարաբաղի, ինչ-պես նաև Հայաստանի, հատկապես՝ Սյունիքի համար.

Ադրբեջան և Թուրքիա -- պարտադիր են Նախիջևանի հա-մար.

ՄԽ -- պարտադիր են Ղարաբաղի համար.

[Arin-Berd]

Ա. Տարածաշրջանում մնալու ժամկետի կարճատևությունը

Ինչպես վերը շեշտել ենք, 20-րդ դարի ողջ ընթացքում հայ-թուրք/ադրբեջանական հարաբերությունները ունեցել են զարգաց-ման միևնույն աններդաշնակ միտումը, որն անկախ մեր ցանկու-թյունից դեռ երկար է պահպանվելու: Այժմ որևէ հիմք չունենք ենթադրելու, թե մոտ ապագայում միջազգային հարաբերությունները թևակոխելու են մի անզուգական խաղաղության դարաշրջան, աշ-խարհի ժողովուրդներն ու պետություններն ապրելու են աստվա-ծաշնչյան մարգարեություններով գուշակված կատարյալ փոխըմ-բռնման պայմաններում և Հայաստանին սպառնող թուրք-ադրբե-ջանական վտանգը ի չիք է լինելու: Հետևաբար՝ ՂԽԶ-ի ամենամեծ թերությունն այն է, որ այն նպատակ ունի մնալու Արցախի շուրջը մի շատ կարճ ժամանակահատված, մեր ունեցած տեղեկությունների համաձայն՝ ընդամենը երկու տարի: Անգամ եթե ընդունենք, որ ՂԽԶ-ն կմնա տարածաշրջանում տաս կամ նույնիսկ քսան տարի (որ գրեթե անհնար է և, ամենակարևորը՝ որևէ պայմանավորվածու-թյամբ երաշխավորված չէ) և հաջողությամբ կկատարի իր առջև դրված պարտականությունները, միևնույն է՝ ի վերջո այդ զինուժը հեռանալու է, թողնելով Հայաստանն ու ԼՂՀ-ն ռազմավարական տեսակետից անհամեմատ ավելի խոցելի վիճակում, քան մինչև ազատագրված տարածքներից հայկական ուժերի դուրս բերումը:

ՂԽԶ-ի գործունեության կարճատևությունը ամրագրված է դեռևս 1992 թ. հուլիսի 9-ին և 10-ին Հելսինկիում անցկացված ԵԱ-ՀԽ գագաթաժողովի ընդունած՝ «Փոփոխության մարտահրավերնե-րը» գլխավոր փաստաթղթում: ԵԱՀԿ խաղաղապահության գլխա-վոր դրույթներն սահմանված են այդ փաստաթղթի Գ գլխում, որի 25-րդ կետը հստակ նշում է, որ «չպետք է կարծել, թե [ԵԱՀԽ] խա-ղաղապահպան գործողությունները փոխարինելու են բանակցու-թյունների միջոցով հասանելիք [հակամարտությունների] կարգա-վորումը, ուստի պետք է պարզ լինի, որ այդ գործողությունները կարճաժամկետ են լինելու»8: ՂԽԶ-ի առաքելությունը մշակող ԵԱՀԿ Բարձր մակարդակի ծրագրավորող խմբի (ԲՄԾԽ)9 սպաները նույնպես հատուկ նկատում են, որ «ևս մեկ անգամ պետք է ընդգծել, որ [Ղարաբաղյան] գործողությունը կտևի միայն հաստատված ժամանակահատվածի մեջ և կդադարեցվի հնարավոր ամենավաղ պահին» ("it should be emphasized once more that the operation will only last for a set period of time and will be terminated at the earliest possible date"): (Arin-Berd: Это как раз часть, касаемо срока миротворческой мисии. Как видим, в докемнте указывается «the earliest possible date», т.е. скорейший возможный срок. Нет ни каких конкретных сроков действия миротворческих сил, ни каких других условий, лишь размазанная «возможная скорейшая дата»)

Հաջորդ արգելքը, որն ստիպելու է շուտով դուրս բերել ՂԽԶ-ն տարածաշրջանից՝ ֆինանսական խնդիրն է: Մինչդեռ ԵԱՀԿ տարեկան բյուջեն շուրջ 30 միլիոն ամերիկյան դոլար է (ընդ որում՝ դա էլ դժվարությամբ է հավաքվում անդամ-պետություններից), ԲՄԾԽ-ի հաշվարկների համաձայն՝ Ղարաբաղյան խաղաղապահ գործողությունը կարող է տարեկան արժենալ տասնապատիկ ավե-լին, այսինքն՝ շուրջ 300 միլիոն դոլար11: Շատ մեծ հարց է, թե ար-դյո՞ք այս ահռելի գումարը կհաջողվի հայթայթել թեկուզ մեկ կամ երկու տարի շարունակ, էլ չասած տաս կամ քսան տարվա մասին: Ինչպես ցույց է տալիս նաև բոսնիական ԿԶ-ի փորձը, խաղաղապահ գործողությունների հետագա ֆինանսավորումը միշտ բախվում է շատ լուրջ արգելքների:

Կա ևս մեկ հանգամանք, որ խափանելու է ՂԽԶ-ի տարածա-շրջանում երկար մնալը: Աղդամի, Քելբաջարի, Ղուբաթլիի, Զան-գելանի, Ֆիզուլիի և Ջեբրայիլի շրջանների հանձնումով՝ ռազմաբե-մի դիրքային և իրավիճակային առավելությունն ամբողջովին անց-նելու է ադրբեջանական բանակի կողմը, որի պատրաստվածությու-նը, ի դեպ, զգալիորեն աճել է 1991-1994 թթ. համեմատությամբ: Ռազմաբեմում ունենալով այդ մեծ առավելությունը, Ադրբեջանը շարունակելու է պահանջել Լաչինը և Շուշին, ինչպես և, հորը հետևելով, շիտակ հայտարարում է նաև կրտսեր Ալիևը: Բնական է, որ հայկական կողմը չի բավարարելու Բաքվի այդ ցանկությունը: Ուստի Ադրբեջանը ձգտելու է հասնել իր այդ նպատակին կամ ՂԽԶ-ի օժանդակությամբ կամ, եթե դա չհաջողվի, ՂԽԶ-ն տարա-ծաշրջանից արագ հեռացնելու և Ղարաբաղի (ու հնարավոր է՝ նաև Հայաստանի) դեմ ռազմական ագրեսիա իրականացնելու միջոցով: Ռազմական գործողությունները վերսկսելու պատճառաբանու-թյուններ Ադրբեջանը միշտ էլ կգտնի՝ թեկուզ հայկական զորքերի մտացածին «հարձակումը» խափանելու կամ ուղղակի Լաչինն ու Շուշին «ազատագրելու» դրոշի տակ:

Այսպիսով՝ ՂԽԶ-ն լքելու է տարածաշրջանը, հակամարտու-թյանը որևէ արմատական լուծում չտալով ու թողնելով այն իր բուռն զարգացման շրջանում: Սա է երկարամյա միջազգային բա-նակցությունների որևէ շոշափելի արդյունքի չհասնելու գլխավոր պատճառը՝ երկարակեցության բոլոր տվյալներով օժտված հայ-թուրք/ադրբեջանական հակամարտությունը փորձում են լուծել մի շատ սահմանափակ ժամանակահատվածի մեջ: Դա նույնն է, ինչ ծանր թոքաբորբով հիվանդին որպես միակ բուժում ցավազրկիչ նե-րարկեն. շատ շուտով այդ դեղամիջոցի ազդեցությունը կանցնի, իսկ հիվանդությունն ավելի կխորանա:

Տարածաշրջանում ՂԽԶ-ի մնալու անխուսափելի կարճա-տևությունը իմաստազրկում է ամբողջ գործողության անհրաժեշ-տությունը (խաղաղության կայունության շահերից դատելով), մինչդեռ ադրբեջանցիների համար ստեղծվում են հակամարտու-թյունը ռազմական ճանապարհով լուծելու առավել բարենպաստ հնարավորություններ:

Обо всем остальном читайте в книге.

[Alexandre Rodrigues]

Предлогаю вашему вниманию книгу Армена Айвазяна, доктора политологии, под названием [url=http://www.hayq.org/upload/files/Himnatarrer_ARM.zip]«Основные элементы к доктрине национальной безопасности Армении

К сожалению, Армения в свое время сделала большую глупость, из за которой ей теперь приходиться сильно напрягаться. Первая глупость связана с тем, что она согласилась представлять НКР и вести переговоры с Азер-ном без участия НКР. Вторая глупость -- соглашение на участие Турции

[Arin-Berd]

Александр, тут дело не в панике, а в понимании кто есть ху. ОБСЕ ни когда не участвовал в миротворческой опперации, не имеет ни одного опыта урегулирования конфликта, у них даже нет добоговоренности по поводу состава миротворческих сил, состав и структура командования и т.д. и т.п.

Об этом должен знать каждый армянин. Мы не в том положении, чтобы кому-то разрешить ставить эксперименты на нас. Пусть тренируются на кошках. ©

[Arin-Berd]

Ы!

хотел поднять тему