ԽՆՁՈՐՆԵՐԻ ՀՈՐ ՄԻՏՔԸ

[Սամ]

ԽՆՁՈՐՆԵՐԻ ՀՈՐ ՄԻՏՔԸ

Այն խնձորների Հայրը բևեռել է հայացքը

Իր Երկնային Այգուն.

Տարօրինակ հայացք է

Երկնային Հոր հայացքը:

Այն խնձորների Հորը լսելի է նույնիսկ

արմատների լուռ շարժումը երազում,

Եվ նաև ձմռան շարժումը

դեպի գարուն:

Բ.Գրեբենշչիկով - "Խնձորների հայրը"

1

Եվ Նրա սերը սահման չունի:

Սահման չունի մեր Երկնային Հոր սերը:

Եվ նայում է Նա Իր սիրով անսահման

Իր Այգու խնձորենուն և Այգուն Եդեմական:

Այն խնձորների Հայրը ձայն է լսում Այգում,

հարազատ մի ձայն.

Նշանակում է,

բոլորն այստեղ են:

Այն խնձորների Հայրը բոլորին խնդրում է

զբաղեցնել իրենց տեղերը

Իրենց տարիքի

և պաշտոնի համաձայն:

Այստեղ են. Ադամ Առաջինը,

Ադամ Միակը, Ադամ Աստվածածինը,

Այսինքն, Ադամից բացի

առայժմ դեռ ոչ ոք չկա, որ լինի ներկա:

Ադամ Առաջինն ասում է

Ադամ Միակին և Ադամ Աստվածածնին,

Որ խնձորների Հայրն իրեն մի բան ասաց,

բայց ինքը ոչինչ չհասկացավ:

Այն խնձորների Հայրը,

անսահման սիրով լիքը լցված

և ժպտամիտ նայում է

Իր Աստվածածին, միակ

և առաջնեկ Ադամ որդու վրա.

Ի՜նչ հիասքանչ որդի է նա

և որքա՜ն հարազատ:

Բայց միայնակ է որդին,

Ադամն այդ հիասքանչ,

Աստվածն այդ մարմնացած:

Ջահելն այդ, Ադամ - էությունը

դեռ չի զգում

իր ամբողջականությունը,

Եվ հարկ է, որ նա

սովորի, ճանաչի և հասկանա:

Հիմա էլ, տես, ինչպես,

կանգնել Դրախտի մեջ,

առանձնացրել է իրեն Եդեմական Այգուց,

Կարծում է, թե հյուր է այստեղ,

այս Այգում Եդեմական;

Աստված նայում է ժպտամիտ

որդուն իր անդրանիկ.

Հայրը նայում է որդուն

Եվ չի կարող տարբերել

որդուն Հորից՝ Աստծոց:

Բայց միայնակ է որդին,

սիրելի Ադամը,

Եվ ամբողջ այս

երջանկության ծանրությունը

չի կարող իր ուսերին տանել:

Մի օգնական է հարկավոր

Հոր սիրելի, միակ որդուն,

Որ օգնի հասկանալ

Հոր միտքը առաջին,

Որ Հոր տված անսահման

երջանկությունը

հանձն առնի Ադամի հետ բաժանել:

2.

Երկա՜ր-երկա՜ր ճամփա անցավ

այն միտքը ծնված,

քանի դեռ կհասկանար,

Որ հարկ է բարձրացնել

կնոջ այդ նոր ծնված

թարթիչները երկա՜ր-երկա՜ր:

Հեզության ակունքը

իրենց մեջ խորտակած

աչքերն այդ անծայրածիր,

Հավերժական սիրո

մարտկոցները երկու -

ջերմության աղբյուրները

Ընդգրկեցին իրենց

հոգու անհատակության մեջ,

մտքի անեզրության մեջ

Իրենց արտասովոր,

կերտող և շինարար այդ Հոր

անսահման սերը:

Հետո թեքվեց

հայացքն այդ իմաստնացած

դեպի Հորից իրեն տրված ընկերը,

Որը քնած էր դեռ,

այդ վիրահատությունից հոգնած -

կորցրած իր մի զույգ կողոսկրները:

Տեսավ ու զմայլվեց,

տեսավ և հիացավ:

Գետնից պոկեց իր նազելի իրանը,

Հենված ձախ արմունկին,

Երկա՜ր – երկա՜ր նայեց,

թե ինչպես է արթնանում Ադամը:

3.

Կնոջ երկար մազերը կախվեցին

քնած Ադամի դեմքի վրա

Եվ անզգուշորեն խառնվեցին

գոցված կոպերի հանգստությանը:

Եվ թավշե կուրծքն էլ ծանրացավ

քնած Ադամի սրտի վրա`

Սրտի զարկերին ուժ տալով այնքան,

որ քնած Ադամը - արթնացավ:

Եվ բացեց Ադամն իր աչքերը`

այդ անծանոթ հպումից առաջացած

մի ինչ-որ նոր զգացումից վախեցած:

Եվ առաջին բանը, դա երկար

և շիկահեր մազերի ալիքներն էին,

որ տեսան աչքերն այդ զարմացած:

ՈՒ կառչելով այդ շիկահեր ալիքներից,

հևիհև վեր մագլցեց Ադամի հայացքը -

Տեսնելու, թե ու՞ր են տանելու իրեն

աչքերն այդ հրաշք, -

ՈՒ հանկարծ մի անեզր ծով տեսավ

իր վրա խոնարհված կնոջ աչքերի մեջ,

Եվ այդ անհատակ ծովի մեջ

չխորտակվել չկարողացավ:

4.

- Ո՞վ ես դու, - երկյուղով հարցրեց Ադամը:

Ասաց խոսքերն այս ու... կարծես թե քարացավ:

Չէ որ սա առաջին անգամն էր, որ խոսեց Ադամը,

նա խոսեց ու ձայնից իր վախեցավ:

Իսկ քիչ անց այդ վախը վերածվեց

հետաքրքրության, և Ադամը շշմած

Կրկնեց նույն հարցը. "Ո՞վ ես դու",..

հիմա ասես թե ինքն իրեն, զարմացած:

Բայց միայն Ադամը չէր Այգում Եդեմական,

որ վախեցել էր իր ձայնից, -

Ադամի վրա խոնարհված կինն էլ գոչեց "Ա՜-ա՜-ա՜..."

և վախեցած հետ քաշվեց Ադամից:

Եվ այդ "Ա"-ն արտահայտված`

աստվածային հոգու ձայնն էր,

Որ, առաջին անգամ լսված, -

ընդգրկեց Այգին և ամբողջ Տիեզերքը:

Հայր -Աստվածն այն խնձորների

և այս նորաստեղծ մարդկանց,

Գոհացավ առաջին շփումից

Իր երկու առաջնեկ զավակների.

Մտադրությունն Իր խորամանկ`

Ֆի-զի-կա-կա-նա-ցրած

Մի գալար սարքեց ու փաթաթեց

այն խնձորենու բնին:

Քնաթաթախ Ադամը վեր կացավ

ու նստեց իր դեմ նստած կնոջ դիմաց:

Երկա՜ր –երկա՜ր նայեց նրան ու չը-ձանձրացավ:

Երկա՜ր նայեց ու այդպես էլ մնաց հմայված:

Եվ այստեղ մեր Հայրը օրենսդրեց,

որպեսզի հետաքրքրությունը միշտ հաղթի վախին:

Եվ Ադամն իր հարցն ուզած-չուզած կրկնեց,

զգուշորեն դիպչելով կնոջ ուսին:

- Ես Ադամն եմ, - նա ասաց:

- Իսկ դու՞... Ո՞վ ես դու:-

Եվ կինն այդ երկրորդ անգամ "Ա՜ -ա՜-ա՜" ճչաց,

վախեցած հպումից Աստծո որդու:

Երկրորդ "Ա"-ն` դա միտքն էր Հայր Աստծո,

որ կնոջ մեղրահոս շուրթերից դուրս պրծավ:

Եվ Այգին ու Տիեզերքը լցվեցին մտքով,

և Աստծո արարումն ամբողջ իմաստնացավ:

Իսկ Աստված գոհ մնաց Իր մտքից,

հիացավ ծրագրով Իր նորաստեղծ,

Եվ մարմնացրած Իր երկրորդ գալարն էլ

խնձորենու բնին փաթաթեց:

Այն երկուսը դեռ զննում էին իրար,

դեռ փորձում էին իրար ճանաչել:

Երբ կնոջ առաջին վախն անցավ,

ձեռք տվեց Ադամին նա զգուշորեն:

Ձեռք տվեց Ադամի մազերին,

այտերով զգուշորեն իջավ ցած:

Երբ հասավ այր-մարդու կրծքերին`

կրծքերին իր նայեց զարմացած:

Եվ Ադամն էլ կնոջ հետ միասին

սովորում էր իր մարմինը գիտակցել:

ՈՒ երբ կնոջ մատներն ավելի ցած սահեցին`

երկյուղած այդ հպումից` նա "Ա՜-ա՜-ա՜" գոչեց:

Եվ այդ "Ա"-ն ծնունդ տվեց զգացմունքին,

և Աստծո արարումն արթնացավ:

Եռյակով այս. զգացմունքի, հոգու, մտքի,

արարումն այդ ամբողջականացավ:

Եվ Աստված գոհ մնաց արդյունքից:

Եվ մարդկանց նոր փորձից հիացած`

Սիրելի Իր խնձորենու բնին

մի գալար էլ փաթաթեց մարմնացրած:

- Ա, - կրկնեց նորից այդ կինը`

դնելով իր ձեռքը իր կրծքին:

Ասաց. "Ադամ", - ցույց տալով Ադամին էլ

ու մոտեցավ, նորից նստեց նրա կողքին:

- Ադամ և Ա՞, - հարցրեց Ադամը:

Այդ ժամը նրանց ճանաչման ժամն էր:

ՈՒ կինն էլ նորից կրկնեց քանի անգամ.

"Ադամ և Ա, Ադամ-և-Ա, Եվ-ա-Ադամ":

- Եվա-Ադամ,- կրկնեց Ադամը: - Ադամ, Եվա:

Եվա, Եվա, Եվա,- կրկնեց:- Եվա, Եվա:-

Քանի անգամ որ կրկնեց նա անունը նրա,

այնքան նոր գույներ կամար կապեցին երկուսի վրա:

5.

Եվ աշխարհը լցվեց գույներով:

Տիեզերքն էլ անչափ հարստացավ:

Խոսքերով, գույներով և ձայներով

Աստծո միտքն էլ երանգ ստացավ:

Ավարտվեց արարման սիմֆոնիան`

առաջինը համայն աշխարհում:

Եվ տեսավ Տեր-Աստված, որ միայն

փորձն է Աստծոն բացահայտում:

Հասկացավ, որ ճիշտ էր այդ միտքը`

բազմանալ Իր զավակների մեջ:

Նա տեսավ, որ զավակն էլ, դա` Ինքն է,

նայեց նրանց և Իրենով զմայլվեց:

Ցանկացավ ավելի բազմանալ

և Իր փորձն էլ բազմապատկել:

Տեսնել Ինքն Իրեն, հիանալ

Իր զավակների զավակների մեջ էլ:

Մեծագույն հաճույքով լպստեց

երկսայրի Իր լեզուն մարմնացած,

Խնձորենուց երկու խնձոր պոկեց,

զգուշորեն ծառից սողաց ցած:

Ադամն ու Եվան իրարով կլանված,

ինչ խոսք, որ չէին տեսնում ուրիշ ոչինչ:

Հայրը մոտեցավ նրանց աննկատ.

Հայրը - սիրով լի և Հայրը - Արարիչ:

Նայեց Հայրը նրանց, Իր զավակներին,

Իր զավակներով հիացավ և օրհնեց:

ՈՒ նրանց ոտքի տակ, ժպտերես, աննկատ

իմացության այն երկու խնձորները գլորեց:

...Եվ սկսվեց...