Эпоха смертаносной пустыни

[Lion]

Привет!

Дорогие друзя! Рад сообшить Вам, что опубликованы очередные тома “Военной Летописи”, которые охватывают 1220-1508 года. В этих томах читатель найдет историю монголских нашествии и борбы против него, описание бытв, где армянские войска выступили в качевстве союзничков монгол, описание весма интересных, но малоизвестных бытв армии Киликийского царства, их тактическое описание и многое другое.

В соответсвуюших томах были освешени и походы Тамерлана, последуюшая борьба племен Карк-коюнлу и Ак-коюнлу. Из мгли забвения удалось вывести многие славные бытви армянской истории и многие имена забытих героев.

Одним словом – в пердявленных на Ваш суд томах охвачено вся эпоха татаро-туркменских походов и владичевства. Вы тут найдете все то, что всегда интересовала Вас отнасительно этой эпохи, но которое Вы затруднялись узнать по причине малоизвестности первоисточников, их недастаточной изученности и тд...

Книги, как и предыдушие тома, можно найти в книжных магазинах на плошади Республика, в книжнем магазине у главного входа в ЕрГУ, в книжнем магазине у Медучилиша, а также в известном “Букинист”-е.

Одним словом – бог дал мне сили и помог мне продолжить это нелегкое дело. Славо богу – пока самая трудная преграда, которую мне приходилось одалевать, составляло всего лишь огромный обьем работы. Еше несколько месяцев упорного труда, еше несколько тома... и армяне будут в оконченном виде иметь свою военную летопись – а этим мало какие народы могут гардитса...

[Lion]

Основные политические образавание Армении 12-13 веков

1. Армения Закарянов – (1110-1180 – на севере Армении, 1180-1240 – на северных, восточних и централних районах Армении), как верховние сюзерени армянских земель.

2. Выдаюшияся княжеские рода Армении Закарянов

a. Ваграмяни (ветвь Закарянов)

b. Тмкабердци (в переводе – род из крепости по имени ”барабан”) (ветвь Закарянов)

c. Прошяни (спарапети Закарянов)

d. Орбеляни (ветвь Мамиконянов)

e. Вачутяни (ишхананц-ишхани Закарянов)

f. Допяни

g. Ширваняни

h. Вахтангяни

i. Джалаляни

j. Арцруни

k. Мамиконяни

l. Чордванели (огрузинившися ветвь Мамиконянов)

m. Багратиды

3. Киликийское княжество (1080-1198), Киликийское царство (1198-1375) (Рубиняни – 1080-1226) (Гетумяни – 1226-1342)

4. В Армении также в разное врмея 12-13 веков – Шахарменидский, Артухидский, Данишманидский, Салдухидский, Карский, Шададидский, Мрванидский эмират, а так же Елткузидское атабекство (последный – частю на армянских землях), Икнонийский (последный – частю на армянских землях), Аюбидксий султанат (последный – частю на армянских землях),

5. В 1071-1461 году – Трапизонская империя – в его составе отличалась пехота княжества Амамшена.

[Lion]

XIII դարի սկզբին Գոբիի անապատում թափառող մոնղոլական ցեղերի առաջնորդ հռչակված Չինգիզ խանը (1206-1227) միավորեց մոնղոլական ցեղերը և ստեղծեց հզոր մի կայսրություն, որի բանակը իր թվաքանակով, կազմակերպվածությամբ, կառավարման արդյունավետ համակարգով ու կարգապահությամբ էականորեն գերազանցում էր մինչ այդ գոյություն ունեցած բոլոր <<քոչվոր կոնֆեդերացիաներ>>-ի բանակներին: Արդեն 1210 թ-ին Մոնղոլական կայսրությունը ոչնչացրեց Մավերնահրը ու Յոթնագետքը ընդգրկող Կարա-Կիդանների կայսրությունը, իսկ 1215 թ-ին գրավեց Հյուսիսային Չինաստանը ընդգրկող Ցզի կայսրության հիմնական տարածքը` ավարտելով ողջ Չինաստանի նվաճումը 1234 թ-ին: Միաժամանակ, շարունակելով առաջխաղացումը հարավ-արևմտյան ուղղությամբ, Մոնղոլական կայսրությունը 1219-1231 թվականներին ոչնչացրեց նաև Խորեզեմի սուլթանությունը և գրավեց վերջինիս պատկանող տարածքները:

1238 թ-ին, վերսկսելով իրենց առաջխաղացումը դեպի արևմուտք, մոնղոլները գլխովին ջախջախեցին ղփչախներին, որոնք 1230-ականների վերջին Ղփչախական խանության ջախջախումից հետո անցան Արևելյան Եվրոպա, իսկ այնտեղից էլ կարճ ժամանակ անց տեղափոխվեցին Էյուբյանների սուլթանություն:

1260-ականների սկզբին Մավերնահրն ու Յոթնագետքը ընդգրկող Չաղաթայական ուլուսը փաստացի անջատվեց Մոնղոլական կայսրությունից` դրանով իսկ վերջինիցս անջատելով նաև ավելի արևմուտք գտնվող Իլխանությունը և Ոսկե Հորդան: Միաժամանակ իրավիճակը ավելի բարդացավ նաև նրանով, որ Իլխանությունը, Ոսկե Հորդան և Չաղաթայական ուլուսը խիստ թշնամական դիրք գրավեցին միմյանց նկատմամբ:

XIV դարում, ենթարկվելով հզորացած Թեմուրյանների սուլթանության հարվածներին, Չաղաթայական ուլուսը ոչնչացավ, իսկ Ոսկե Հորդան ծանր կորուստներ կրեց և տրոհվեց մի քանի խանությունների: Նույն ժամանակաշրջանում էլ ոչնչացավ նաև ներքին պայքարից բզկտվող Իլխանությունը: Սակայն Թեմուրյանների սուլթանությունը ևս չկարողացավ հաստատվել իր կողմից տապալված հակառակորդների տարածքներում; Արդյունքում Իլխանության տարածքը անցավ Ղարա-Ղոյունլուների և Աղ-Ղոյունլուների էմիրություններին, Ոսկե Հորդան վերջնականապես կործանվեց ռուսական իշխանությունների հարվածներից, իսկ Միջին Ասիայում, սկսած XVI դարի սկզբից, գերակշիռ դիրք ձեռք բերեցին ուզբեկները: