Выборы президента НКР

[Ундина]

а может Гукасян тож травой балуется....

Бако изначально слабый кандидат, но бить надо по другим местам, а не говорить, что он планкящ, когда этой травы там завались и больше и не курит тот кому лень, поэтому это еще не показатель, что человек конченный наркоман.

[free]

политика вещь жесткая и играет она с судьбами целого народа

и если кандидат есть план каш то об этом преступление не указать и сказать народу.

потому как планкаш можетсмеяться как дурачок когда потребуются резкие, решительные и координальные действия в регионе который аходится в состоянии войны. это не шутки.

любой планкаш всегда может скатиться на более сильные наркотики

и не один планкаш не может гарантировать что этого он не сделает

тем более слабые натуры.

[Ундина]

а ты уверен, что он планкяш?

вопчем спасиб за проповедь, надеюсь за него голосвать не будут )

[Ман]

Мля..., приехали. Сейчас нам только этих разговоров не хватало.

А Игорь Мурадян мудак после этого, нашел метод политической борьбы. Пэпэц полный, завтра почитайте азерские газеты.

[free]

не знаю,

я вообще его не знаю.

но если он не плакаш то пусть подаст в суд на Мурадяна за клевету.

и пусть Мурадян доказывает что он планкаш.

кстати это очень просто проверяется анализом мочи и крови.

кур :flower:

[vaykuneci]

ЭТО И ЕСТЬ «ДАШНАКЦУТЮН»

Начиная с 1988 года, применяя различные доступные средства развития своих структур в Армении и на пост-советском пространстве, АРФ «Дашнакцутюн» пыталась привлечь в свои ряды максимальное число людей, которых, часто не объединяли ни идеи и устав самой партии, ни человеческие и политико-идеологические принципы. Пытаясь слиться с народом и обществом, партия «Дашнакцутюн», в свое время, практически объявила «ленинский призыв» и впустила в партию многих случайных и беспринципных людей, которые на долгие годы образовали балласт этой партии, утопив многое интересное и даже самоотверженное, что было в этой партии. Испытав многие проблемы и разочарования в Армении, подвергаясь масштабным репрессиям и не получив должной поддержки армянского общества, руководители партии принимают решения о выработке определенной тактике, которая, со временем, стала стратегией и сутью политического стиля. Данная тактика – стратегия заключается сотрудничество с властями любой ценой и любую цену. Несмотря на многочисленные унижения и упреки со стороны различных выразителей политики властей, благодаря сотрудничеству с президентом Р.Кочаряном, партии удается преодолеть свое маргинальное положение и стать участницей властной коалиции. Главной задачей дашнакской партии стала всецелая поддержка властей в Ереване, и тем самым не допустить приход к власти своих антологических властей. Попытки помочь этой партии и направить ее деятельность в политически продуктивном направлении, завершилось категорическое отвержение всех и всего, кто и что не соответствует данной позиции. Это привело к заметному ослаблению партийных рядов, к усилению критики руководства со стороны некоторых формальных и неформальных группировок в партии, и практически, к образованию самостоятельных позиций партийных организаций в ряде стран. Но, понимая, что судьба партии зависит, прежде всего, от положения дел в Армении, руководство был предложен неограниченный кредит «доверия», и этих деятелей, правящий партийной организацией в Армении, оставили в покое, испытывая надежды на исправления положения. Подавляющая часть партии прекрасно понимает, что партийное руководство больно неким хроническим недугом, но, практически, осознанно одобрило данное положение и адаптировалось к этому обстоятельству, по различным причинам, и именно данная выжидательная позиции латентной внутрипартийной оппозицией, вселяет надежды. Но в данном случае, нас интересуют не партийные перипетии, а ответственность руководства дашнакской партии за партийные кадры, за многих тех, кто искренне поверили «Дашнакцутюн» и должны, в соответствии с принципами партийной дистциплины, выполнять решения партии. Руководители «Дашнакцутюн» распорядились, в отношении того, чтобы члены партии в Нагорно-Карабахской республике поддержали во время предвыборной президентской кампании, которая началась 19 июня 2007 года. Вроде бы, вполне понятное партийное решения, хотя оно было принято под совершенно беспримерным нажимом лидера партии Гранта Маркаряна. Данное решение, вернее, распоряжение столкнулось с достаточно убедительным сопротивлением рядовых членов партии из карабахской организации. Само по себе, данное решение оказалось крайне не популярным среди карабахских дашнаков, которые в подавляющем своем числе готовы либо игнорировать это распоряжение, либо поддержат совершенно другого кандидата в президенты. Возникло много вопросов, и немало проблем, как в Степанакерте, так и в Мардакерте, и Гадруте. По мере приближения развязки, нарастает внутрипартийный кризис. Но в чем же состоит позиция, и, с позволения сказать, политика АРФ «Дашнакцутюн» в карабахской провинции. Данная позиция, в определенных кругах, хорошо известна. Грант Маркарян вполне ясно и цинично выразил ее за долго до парламентских выборах в НКР в 2005 году. Но, если так можно выразиться, предпочитали помалкивать, надеясь на изменение этой позиции дашнакского руководства. Но то, что произошло два дня назад, то есть, имея в виду публичное выступление члена Бюро «Дашнацутюн», Ваана Ованесяна, привело к замешательство даже наиболее ретивых критиков партии. Один из лидеров партии подвергает сомнению следующее: формирование демократических институтов в НКР не имеет благоприятных ожиданий; репродукция власти, то есть подразумевается любая власть, естественный процесс; президентские, и вообщем-то, любые выборы в НКР не имеют большого значения, и политическая борьба в НКР не имеет «мировой важности», и от личности карабахского президента ничего не зависит, так, как все решается в Ереване. Но верхом цинизма стало напоминание судьбы первого председателя Верховного Совета НКР Артура Мкртчяна, как аргумент бесполезности и даже вредности политической борьбы в НКР. Данное выступление В.Ованесяна стало не только самым убедительным свидетельством деградации руководства партии «Дашнакцутюн», но и совершенной утраты чувства политической перспективы. Данное выступление, по существу, стало иллюстрацией «гениальных мыслей» Гранта Маркаряна, который перепоручил данное историческое выступление своему соратнику и коллеге, которому присущ более свободный, можно сказать декадентский политический стиль. Один член Бюро говорит, - «Если мы упустим Р.Кочаряна, то к власти придут наши враги». Другой член Бюро говорит иное, - «Что у нас есть в Армении, кроме Р.Кочаряна». (И то и другое было сказано, почти так, но несколько иначе).

Таким образом, политическая судьба и общество НКР приноситься в жертву позициям дашнакской партии в Ереване. Руководство партии в Ереване, во имя участия во властной коалиции, во имя министерских постов, готово жертвовать не только социальной и политической судьбой НКР, но и Низинным Карабахом. Что же осталось от «Хайдата»? Вряд ли, у кого-то вызывает сомнения, что пост министра это источник существенных доходов. Говорят, «Ты тот, кому завидуешь». Руководство ереванской организации «Дашнакцутюн» завидует шпане.

Так или иначе, судьба дашнакского руководства никого не интересует. Вызывает беспокойство, драматическое положение сотен членов «Дашнакцутюн», наших верных товарищей, собственно, за пределами рядов этой партии, у нас не так много товарищей. Эти люди встали перед серьезным выбором, возможно, самым важным на данном этапе их жизни. И мы не оставим их в беде, не позволим пойти на поводу у политических преступников. Устав и идеология партии «Дашнакцутюн», по существу, не является чисто партийными явлениями. Любой из нашей нации должен разделять эти принципы. Поэтому, находясь в рядах этой партии, ее члены, прежде всего, разделяют не взгляды ее руководства, а принципы нескольких поколений. Речь идет об армянском политическом национализме, а не о развалившейся партии, которая более, чем адекватно характеризована в «Малой советской энциклопедии» - мелко-буржуазная партия. С каким бы стартовых позиций ни подошли губители этой партии к нынешней ситуации, они ничто иное, как мелкие лавочники мелко-буржуазного общества. (Кстати, тщеславный человек не сможет понять, что попасть в «Малую советскую энциклопедию» труднее, чем в «Большую».)

Товарищи карабахские дашнаки, не бойтесь, мы с Вами, так было всегда. Вы проголосуете, как люди и армянские националисты, а не, как Вам прикажут.

Игорь Мурадян

[vaykuneci]

ՂՈՒԿԱՍՅԱՆԻ «ՄԵՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ» ՏԽՈՒՐ ԱՎԱՐՏԸ

Լեռնային Ղարաբաղում ընտրարշավը թեւակոխել է վճռական փուլ: Քաղաքականությունից հեռու կանգնած մարդկանց դեռեւս թվում է, որ ամեն ինչ ընթանում է սովորականի նման` վարչական մեքենան կատարել է իր ընտրությունը եւ դրանով իսկ հարցը «լուծել» հօգուտ Ղուկասյանի ընտրյալ Բակո Սահակյանի: Սակայն այսքանով նմանությունները վերջանում են, եւ սկսվում են ներկա ընտրությունների «ուրույնությունները»: Որքան շատ ես շփվում բնակչության հետ, այնքան ավելի ակնառու է դառնում Ղուկասյանի վարչախմբի նախընտրական բառապաշարի փոփոխությունը: «Ամեն ինչ որոշված է, խելոք կա'ց, քեզ ինչի՞դ է պետք, լավ կլինի»` հայրաբար մեղմիկ խրատների փոխարեն այժմ լսում ես բոլորովին այլ բան: «Մորթոտելու ենք, փշրելու ենք, ջնջելու ենք» խոսքերը թեւածում են արցախյան գյուղերով եւ անգամ Ստեփանակերտ քաղաքով: Պետք չէ կարծել, որ այս խոսքերը հնչում են միայն պարզ, քաղաքական իրավիճակից անտեղյակ եւ իրենց ընտանիքների հոգսը հերոսաբար տանող քաղաքացիների հասցեին: Ահաբեկումը եւ «ջնջելու» սպառնալիքը թափվում է նաեւ միջին եւ բարձրաստիճան պաշտոնյաների գլուխներին` վարչախմբի կործանվող նավից առնետավազքը չթույլատրելու նպատակով: Թափվում է ամեն օր եւ գնալով ահագնանում: Երբեմն գրանցվում են այնպիսի դեպքեր, որոնք արդեն իսկ դարձել են արցախյան քաղաքական հումոր-ֆոլկլորի նմուշ: Ինչ արժե միայն Արկադի Ղուկասյանի ելույթը առանցքային նախարարների եւ գերատեսչությունների ղեկավարների առջեւ, որտեղ հնչեց նրա` թերեւս ամենահանճարեղ միտքը` «Մասիսը (Մ. Մայիլյանը) ի՞նչ տղայա, չի խմում, չի ծխում, կանանց հետ ման չի գալիս»: (Բարեկրթության պահանջներից ելնելով` նախագահի ասածի վերջին մասը վերաշարադրել ենք այլ բառերով` այն տպագրել կարողանալու համար): Կամ ինչ արժե պալատական «վերլուծաբան»` Ղուկասյանի օգնական Դավիթ Բաբայանի հուսահատ վազքը կաբինետից կաբինետ` «Մուրադյան Իգորը պիստալետով եկել ա ինձ կրակելու» սրտաճմլիկ բացականչություններով:

Ի՞նչ է պատահել: Երեւույթների մասին կարելի է խոսել բարդ քաղաքագիտական լեզվով, սակայն մեր խորին համոզմամբ դրա կարիքն այլեւս չի զգացվում: Համապատասխան շրջանակներն ամեն ինչ վաղուց իմանում են եւ Ղուկասյանի ու նրա թեկնածուի համար բոլոր տխուր եզրակացություններն արդեն արված են: Միեւնույն ժամանակ քաղաքագիտական կատեգորիաներին եւ մտածելակերպին անհաղորդ հանցավոր եւ մեծամասամբ կիսագրագետ պաշտոնյաների համար սթափվելու ժամանակը գնալով սպառվում է, եւ դաժան անխուսափելիությամբ վրա է հասնում ժողովրդի եւ օրենքի առաջ պատասխան տալու պահը, ինչն էլ առաջացնում է անսահման եւ սպանիչ սարսափ: Այս սարսափը թափանցել է նրանց թուլամորթ հոգու անգիտակից եւ դատարկ խորքերը, ուստի եւ նրանց պահվածքն այժմ այդչափ հեռու է գիտակից եւ խելամիտ լինելուց:

Ո՞վ չի իմանում, որ ուժ ունեցողը չի դատարկաբանում, այլ գործում է: Ո՞վ չի իմանում, որ (ներեցեք համեմատության համար) հաչում է միայն սարսափած շնիկը: Ո՞վ չի իմանում, որ աշխատավոր գյուղացիներին եւ կանանց «մորթոտողը» ոչ միայն քաջություն չունի ազատ քաղաքացի «ջնջելու», այլեւ իր սարսափը գոնե մի քիչ մեղմելու: Համակարգային «դուրսգրման» վտանգի առաջ հայտնված Արցախի քաղաքական խոտանը վերջապես հավաքվել է «միասնական» թեկնածուի միասնական հայտնի արժեքի հովանու ներքո եւ, Աստծո կամքով, միասնաբար կուղեկցվի պատմության աղբանոց:

Ո՞րն է այս «միասնական արժեքը», որ այնքան հոգեհարազատ է ԼՂՀ քաղաքական կուսակցությունների` ԱԺԿ-ի եւ Ազատ Հայրենիքի, Շարժում 88-ի եւ, հատկապես, Դաշնակցության վերնախավին: Ի՞նչն է ստիպել հաճախ միմյանց մահու չափ հակադիր եւ իրար անթիվ անգամներ «ծախած» գործիչներին եւ ուժերին հավաքվել մի տեղում: Այս «միավորող» ուժը մենք կանվանենք «տեսակի» ինքնապահպանման բնազդ: Ո՞վ չի իմանում, որ մեզ մոտ տարիներ շարունակ իշխանություն-ընդդիմություն կռիվն ընթանում էր պաշտոնի, աթոռի եւ սեփականության շուրջ, այլ ոչ թե հանուն երկրի եւ ի շահ պետության: Սակայն հենց ուրվագծվեց իրական այլընտրանքը, իրար գզվռտող անձինք հաշված օրերի ընթացքում հայտնվել են միեւնույն ճամբարում: Սակայն վայ այն ճամբարին, որտեղ միակ «սթափ» արժեքը մորթապաշտությունն է եւ սեփական անձի սեպարատ փրկությունը: Սարսափած մորթապաշտը մյուսների մասին մտածում է միայն սեփական անձը փրկելու տեսանկյունից: Նա պատրաստ է առանց աչքն իսկ թարթելու զոհաբերել եւ դավել իր բախտակիցներին, միայն թե վերապրի փորձությունը: Ավաղ, սարսափը զրկում է մորթապաշտին որեւէ խոհեմ քայլ կատարելու կարողությունից` ավելի մոտեցնելով իր` առանց այդ էլ մոտալուտ կործանումը:

Բակո Սահակյանին նախագահի թեկնածու առաջադրելով` Արկադի Ղուկասյանը գործել է հերթական` այս անգամ ամենախոշոր սխալը: Նա պարզապես չէր պատկերացնում, որ այդքան տարի իր ղեկավարած հասարակության առաջադեմ մասը կարող էր իրեն հակադրվել: Առավել եւս նա չէր պատկերացնում, որ հասարակության եւ պետական ինստիտուտների հիմնարար բարեփոխումների կենսագործման դրոշակակիրը կդառնա նոր սերնդի փայլուն դիվանագետ եւ պետական գործիչ Մասիս Մայիլյանը: Նա չէր էլ կարող երեւակայել, որ իր ՙձեռնասուն՚ թեկնածու Բակո Սահակյանի նախասիրությունների մասին խոսվելու է տպագիր մամուլով եւ հեռուստատեսային եթերից, ամենուր` բացառությամբ խնամքով ինքնագրաքննվող արցախյան մի քանի պետական ու գերատեսչական թերթերի: Այսօր, երբ Բակո Սահակյանի` նախագահի եւ պետական պաշտոնյայի կերպարին անհարիր հակումների մասին շաբաթներ առաջ հնչած պնդումները նրա քաղաքական շրջապատի կողմից որեւէ կերպ չեն հերքվել, հանրությունը վերջնականապես գիտակցել է, որ դա իրողություն է: Այս խայտառակ իրողությունը մի կերպ քողարկելու համար Ղուկասյանի շրջապատը որոշել է լռել: Իրավիճակը փրկելու համար նրանք դիմել են սովորական հնարքի` մեղադրելով արտառոց ճշմարտությունը բացահայտած անձանց հայրենասեր չլինելու եւ երկիրը հեղինակազրկելու մեջ: Բայց հարց է ծագում, թե ո՞վ է ավելի անբարոյական` երկրի ղեկին նման թեկնածուին բերո±ղը, թե այս հանցագործությունը կանխողը: Այսօր Բակո Սահակյանն ունի իր քաղաքական ճակատագիրն ու անվան պատիվը փրկելու ընդամենը մեկ ճանապարհ` րոպե առաջ հանել իր թեկնածությունը եւ ազատել Արցախը ներքին կործանարար լճացումից եւ միջազգային ասպարեզում խայտառակված եւ մեկուսացված երկիր լինելուց: Եթե Ղուկասյանի շրջապատի գերի դարձած Բակո Սահակյանը անկարող գտնվի հրաժարվել Արցախի փաստացի քայքայման գործիք լինելուց, ապա Ղուկասյանի հանցավոր ընթացքը ստիպված կլինի կասեցնել Արցախի ժողովուրդը: Սա է հայրենասիրությունը: Միայն սա կարող է լինել Արցախյան պետականության կայացված եւ առողջ լինելու վկայությունը:

ՙՄիասնական թեկնածուի՚ գաղափարի հեղինակ Արկադի Ղուկասյանին արժե հիշեցնել, որ սահմանադրական օրինականությամբ չառաջնորդվող իշխանությունը ստիպված առաջնորդվում է ՙջունգլիների՚ օրենքով, որտեղ ամեն մեկը փորձում է փրկվել ի հաշիվ ուրիշի: Ընտրություններին մնացել է 22 օր, բայց այն, ինչ այսօր կատարվում է ղուկասյանական թեկնածուի ճամբարում, վկայում է մեր խոսքերի ճշմարտացիության մասին: Պաշտոնաթող ՙընդդիմադիր՚ գեներալը ոստիկանապետ դառնալու հույսով երդվում է խժռել ՙԱսկերանի կլանին՚, բայց այդ հարցում` որպես մրցակից, բախվում է ՙԱզատ հայրենիք՚ կուսակցության առաջնորդներից մեկի հետ, որին խոստացվել է Ղուկասյանի ամենանվիրյալ ընկերոջ ՙօրենսդրաստեղծ՚ տեղը: Մարդկանց հանուն Բակո Սահակյանի մեկ առ մեկ ՙմորթոտող՚ հանրապետական եւ շրջանային ղեկավարությունը, նույնպես դառնալու է ամենաառաջին փոխանակման մանրադրամը: Ի վերջո, չկար ավելի պարզ միջոց Արցախի քաղաքական դաշտը խոտանից մաքրելու, քան այն ՙմիասնական՚ թեկնածուի ՙմիասնական՚ ճամբարում հավաքելը: Նրանք անզոր են հարվածելու Մայիլյանի ճամբարին, քանի որ գտնվում են համակարգային եւ որակական տարբեր հարթություններում, բովանդակազուրկ են եւ, ըստ այդմ, դատապարտված են ինքնաքայքայման կամ, ավելի պարզ ասած` միմյանց խժռելուն:

Հոգեվարք ապրող ղուկասյանական վարչախմբի ներկա վիճակի մասին հազիվ թե կարելի է խոսել ավելի լուրջ: Այս մարդկանց լուրջ ընդունել կամ նրանցից լրջություն պահանջել պարզապես անիմաստ է: Բայց իմաստ կա նրանց պարզ եւ հստակ ասելու, որ ԼՂՀ քաղաքացիների զանգվածային ահաբեկմանը եւ օրինականության ցուցադրական ոտնահարմանը միտված յուրաքանչյուր ոտնձգություն եւ այն անվանապես գործած պետական պաշտոնյան պատժվելու է ԼՂՀ քրեական օրենսգրքի ողջ խստությամբ: Այս պատիժը անխուսափելի է:

Ոմանց թվում է, որ Ղուկասյանի իշխանությունն անհաղթահարելի է եւ նրա «թագաժառանգ» Բակո Սահակյանի դեմ խաղ չկա: Եթե Արցախում կան քաղաքացիներ, ովքեր թուլամորթության կամ պատեհապաշտության պատճառով չեն կամենում կերտել երկրի ճակատագիրը, ապա գոնե խոհեմ լինելու համար նրանք պետք է հեռու մնան պատմության անկասելի ընթացքը կանգնեցնելու անհեթեթ փորձերից, որպեսզի չհայտնվեն պատմության աղբարկղում:

ԶԱՎԵՆ ԱՐԻՍՏԱԿԵՍՅԱՆ

29-06-2007 12:30:26 Լրագիր.ամ

[vaykuneci]

БАКО СААКЯН ВЫСКАЗЫВАЕТ СВОЮ ГОТОВНОСТЬ К СДАЧЕ ОСВОБОЖДЕННЫХ ТЕРРИТОРИЙ

На фоне необычайно участившихся в рамках переговорного процесса обсуждений о возможной сдаче освобожденных территорий, позиция кандидатов в президенты по вопросу территориальной целостности НКР и, имеющих для страны жизненное значеие освобожденных территорий, приобретает особую важность. К сожалению, мы вынуждены констатировать, что навязываемый обществу ставленик уходящего с поста президента Аркадия Гукасяна Бако Саакян в своем последнем интервью российскому информационному агенству Regnum открыто подтвердил высказанные многими аналитиками опасения о своей готовности к территориальным уступкам в обмен на признание “статуса”. В этом интервью Бако Саакян в частности подтвердил, что “территории вокруг НКР составляют пояс безопасности нашей республики, а потому и напрямую затрагивают ее жизненные интерессы. Главным для нас продолжает оставаться вопрос международного признания фактической независимости НКР. Это не означает, что мы отказываемся обсуждать остальные ключевые аспекты урегулирования, в том числе и территориальный, однако к этим вопросам можно будет приступить только после решения основного”. Выражение “территории вокруг НКР” само по себе свидетельствует о том, что политическое окружение Бако Саакяна и лично “единый кандидат” не признают закрепленного действующей Конституцией нынешнего территориально-административного деления республики и не рассматривают освобожденные территории составной и неделимой частью правовой и территориально-администратвной целостности НКР. Это выражение свидетельствует, что Бако Саакян еще не сумел избавиться от географических комплексов анклавности бывшей НКАО, выражая готовность в обмен на “бумажный” статус “обсуждать в том числе и территориальные аспекты”. То, что под выражением “территориальные аспекты” Бако Саакян подразумевает фактические территориальные уступки, становится ясным именно из его слов о “территориях вокруг НКР”, которые им однозначно воспринимаются только как временно контролируемые территории и объект для переговорного торга. Именно в свете подобного безответственного и политически недопустимого заявления Бако Саакяна становится понятным, доселе бывшее ноебъяснимым, отсутствие в его избирательной программе раздела, посвещенного проблемам заселения освобожденных территорий. Оскорбительно, что после всего этого Бако Саакян оставляет за собой право в рамках предвыборной компании посещать находящиеся “вокруг НКР” территории и осыпать обещаниями их жителей.

Стоит напомнить, что Бако Саакяна поддерживают “все”

провластные и “опозиционные” партии Арцаха, в том числе и, выступающая с позиций популистского национализма и перманентно идущая на мелкие политические сделки верхушка партии “Дашнакцутюн”. Не имеет смысла говорить, что, позиция “единого кандидата” должна быть единой и для всех поддерживающих его политических деятелей и сил. К сожалению не стоит надеется, что, сгруппировавшиеся по велению момента вокруг Бако Саакяна разнородные “силы” и группировки, проявят мудрость и решимость выступить с осуждением безпринципных высказываний своего выдвиженца. Вызывает недоумение и то, что с осуждением позиции Саакяна не выступили и поддерживающие его кандидатуру лица из верхушки “Союза Арцахских ветеранов”.

Нельзя не отметить и то, что позиция по освобожденным территориям, озвученная его главным соперником на выборах Масисом Маиляном, в корне отличается от “анклавно-коридорного” мышления Бако Саакяна. Еще 29-го мая, отвечая на озабоченость арцахского общества по вопросу о территориях, Масис Маилян заявил, что “обсуждения могут вестись не вокруг территорий как таковых, а только вокруг уточнения де-факто существующих между НКР и Азербайджаном межгосударственных границ, а межгосударственная комиссия по делимитации и демаркации ныне существующих между нашими странами границ сможет начать работу только после безусловного признания Азербайджаном государственной независимости НКР”. Та же позиция закреплена и в предвыборной программе Масиса Маиляна, где концептуально говорится, что “территориальная целостность НКР нерушима и относится ко всей территории, включенной в современное территориально-административное деление НКР. Все освобожденные во время Арцахской войны территории являются составной и неделимой частью правовой и территориально-административной целостности НКР и в системе поддержания военно-стратегической безопасности имеют стратегическую и жизненную значимость”.

Остается надееться, что известный своей мудростью и политической бдительностью народ Арцаха сумеет сделать необходимые выводы уже до 19-го июля.

Завен Аристакесян