Shatakh

Savemode command pr. , смотришь на каком сервисе дампит. потом загружаешься с livecd и отключаешь сервис.

могу хоороший лайф CD подкинуть.

Ну я и имел ввиду под Реаниматором лайфCD.Система в жёстком диске С: не пускал манипулировать с msconfig. :rolleyes:Cпециально для этого купил ещё одну,последнюю Лайф-не помог :rolleyes:

Windows 7 ждут нелёгкие времена: 83% специалистов откажутся от новой ОС

Несмотря на весь ажиотаж вокруг Windows 7, новая операционная система столкнётся с не меньшим сопротивлением, чем в своё время Vista.

Так, по данным аналитической организации Dimensional Research, опросившей 1 100 специалистов в сфере IT, 83% ответили, что они ни в коем случае не перейдут с обкатанной годами Windows XP на «семёрку» — по крайней мере, в ближайшие годы. И лишь 17% сказали, что с радостью заменят старую систему на новую, как только она выйдет. При этом 25% опрошенных считают целесообразным произвести апгрейд уже в 2010-2011 гг.

Да будет даунгрейд

Как мы видим, решение Microsoft не отказываться от поддержки Windows XP было более чем разумным. Однако такая возможность будет у покупателей лишь до июня 2010 года

Хотя я вчера соединился к этому 17%-у  :rolleyes:

Я тоже воевал против него..

Под конец все таки поставил WSUS. Антивир антивиром - апдейт по рассписанию.

Хотя можно тупо зайти под сейф модом и удалить.

Не пускает входить в сейф мод.Я принудительно в msconfig поставил галочку на сейф мод-так комп всё время перезагружался и не давал войти в систему.Попробовал Реаниматором войти и удалить галочку,тогда уже система не пускал.Стипвац форматировал и поставил Windows 7.При форматировании нечаянно оставил на этом жёстком диске очень важный документ :mega_shok:Сейчас мучаюсь над восстановлением этого документа :getdown:  

Кидо не пускал поставить антивир из диска тоже.

И так,Хаи,решил я с вами поделится с моим горьким опытом по одолению одного из опасных вирусов по названию Кидо.

И так о Кидо: Что такое Kido?

Вредоносная программа Kido представляет на данный момент серьезную угрозу для всего интернет-сообщества. Миллионы компьютеров, зараженных Kido, потенциально могут стать самым мощным ресурсом кибепреступников в Интернете. Эта вредоносная программа впервые была детектирована в ноябре 2008 года. Ее активизация ожидается 1 апреля: ботнет Kido начнет искать центр управления среди 50 000 доменов в день (ранее он подключался лишь к 250 доменам) и загружать на компьютеры пользователей новые версии других вредоносных программ. Последующие за этим действия злоумышленников на настоящий момент не поддаются прогнозированию.

В чем опасность Kido?

Таким образом, созданная авторами Kido гигантская зомби-сеть (ботнет) потенциально может дать злоумышленникам возможность совершать крайне мощные DDoS-атаки на любые интернет-ресурсы, красть конфиденциальные данные с зараженных компьютеров и распространять нежелательный контент (в частности, проводить крупномасштабные спам-рассылки).

До последнего времени Kido распространялся через компьютерные сети и сменные носители информации. В частности, он проникал на компьютеры, используя критическую уязвимость MS08-067 в семействе операционных систем Windows, патч к которым был выпущен компанией Microsoft еще осенью прошлого года. По мнению экспертов, на значительной части машин патч не был установлен на момент пика распространения Kido в январе. Этот фактор, а также игнорирование эффективной антивирусной защиты и привели к эпидемии: в настоящее время различными версиями Kido заражены, по меньшей мере, от 5 до 6 миллионов компьютеров, имеющих доступ в сеть Интернет. В последних версиях Kido отсутствует явная возможность самораспространения. Программа лишь пытается укрепиться на уже зараженных компьютерах.

В Kido реализованы самые современные технологии вирусописателей – например, загрузка обновлений с постоянно меняющихся адресов сайтов; использование соединений типа компьютер-компьютер (peer-to-peer) в качестве дополнительного канала обновлений; использование стойкого шифрования для защиты от перехвата контроля; усовершенствованные возможности отключения служб безопасности, препятствия обновлениям программ защиты и т.д.

Самая последняя версия Kido получает обновления путем загрузки кода с 500 доменов, выбираемых из ежедневно изменяемого пула, состоящего из 50 тысяч доменов-кандидатов. Случайный характер отбора, а также большой объем пула делают крайне сложным контроль над пространством имен в интернете, используемым вредоносной программой. Поэтому нужно прилагать все возможные усилия для препятствия обновлению программы на уровне локальных сетей.

Как понять, что произошло заражение сети или компьютера?

При наличии зараженных компьютеров в локальной сети повышается объем сетевого трафика, поскольку с этих компьютеров начинается сетевая атака. Антивирусные приложения с активным сетевым экраном сообщают об атаке Intrusion.Win.NETAPI.buffer-overflow.exploit.

Если вы подозреваете заражение своего компьютера, попробуйте открыть браузер и перейти на произвольную страничку любимого поискового движка. Если страница открылась — попытайтесь загрузить www.kaspersky.com или www.microsoft.com. Если этого сделать не удалось — то доступ к сайтам скорее всего блокирует вредоносная программа. Полный список ресурсов, заблокированных Kido, можно увидеть, например, здесь: http://www.viruslist.com/ru/viruses/encyclopedia?virusid=21782725

И ещё от моего горького опыта про тестирования заражения с Кидо.Во первых не открывается Редактор Ключей(Run-regedit).Во вторых при попытке отображения скрытых файлов в Folder Options не открываются скрытые файлы(на начальном этапе могут открываться,но при переходе на другую страницу,снова автоматически закрываются и пунктир перед ним снова движется на "НЕ показывать скрытые файлы").В третьих,не работает команда Alt-Shift-Delete,которым обычно пустится Task Meneger. В четвёртых,Windows не запускается в Safe Mode(в начальном этапе запускается,но там красуется ещё один Admin :icecream: ).Тестируете все эти способы.Если хоть один совпадает с выше перечисленными пунктами теста(начало распространения вируса позволяет кое какие действия),то я вас поздравляю :rolleyes:....можете сразу же форматировать жёсткий диск-ничего вас не поможет :biggrin:Никакие Kidokillerи и антивирусники бороться с ядром вируса не могут,они могут только уничтожать последствия вируса,то есть другие вирусы,которые создаёт или цепляет этот вирус из Сети и начинает заражать уже ваши .exe файлы

А как же бороться с этим злом? Всё время апдейтие критические апдейты от Microsoft,ставьте хорошие и известные антивирусники и постоянно обновите базу.Кидо не может пройти в ваш комп через антивирусник,а обновление от Майкрософт для того,чтоб блокировать те лазейки, который мутирующий  Кидо всё время ищет в Майкрофт(ерб клини эт Гейтсиц прцненк? :roadrage: ).А вообще то лучше установить Linux и забыть про всё этот кошмар-жаль что не все разработчики  пишут программы под Linux.

А вот все что осталось от этого села к настоящему времени.

Если приглядется, то в овраге можно различить руины домов - штуки 3 или 4 фундамента, стены... Люди покинули эти меместа.

Бывшая Маскава

Соседнее крупное курдское село - Деребаши - 1-2 километра на юг.

Спасибо Кайваз джан.А вот одно воспоминание про Шатахской самообороны.Обрати внимание что шатахцы после 15-ого года вернулись и прожили там,а турки нос не совали туда.И вообще очень интересное воспоминание-стоит хранить.

ԱՆԴՐԵԱՍ ԵՍԱՅՈՒ ԳՅՈՒԼԱՆՅԱՆԻ ՊԱՏՄԱԾԸ

(ԾՆՎ. 1905 Թ., ՇԱՏԱԽ)

Մոտ մի տարի էր անցել, երբ երիտթուրքերը 1908 թվից իշխանության գլուխն էին անցել և իրենց ձևացնում էին որպես Թուրքիայում ապրող բոլոր ազգային փոքրամասնություններին հարազատ։ Եվ հայտարարում էին, որ Թուրքիան բոլոր ազգերի հայրենիքն է։ Սակայն այդ բոլորը կեղծիք էր։ Նրանք նպատակ ունեին օգտագործել Առաջին համաշխարհային պատերազմը և որպես Գերմանիայի դաշնակից ներխուժել Հայաստան՝ կոտորել հայերին։ Այդ նպատակը իրականացնելու համար գաղտնի ժողովներ են եղել, և այդ բոլորը գործադրվեցին Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին։

Մեր Շատախի գյուղացիները ակտիվ մասնակցել են ինքնապաշտպանությանը և պատմում էին զանազան պատմական դեպքեր, որոնք ես լսել ու հիշում եմ։

1895-96 թթ. տեղի ունեցած հայկական կոտորածներից անցել էր քսան տարի, արդեն 1915 թ. գարունն էր։ Երիտթուրքերը Կ.Պոլսից կարգադրել էին Վանի նահանգապետ Ջևդեթ փաշային, որը Թալեաթի, Էնվերի, Ջեմալի դաժան գործակատարն էր, կոտորել Վանի, Շատախի հայությանը։

Առաջին հերթին ձերբակալեցին և գլխատեցին Շատախի հայտնի ղեկավար Հովսեփ Չոլոյանին, որը ՀՅԴ-ի ղեկավարն էր՝ Վանի կողմից նշանակված դեռևս 29 մարտի 1915 թվից։ Նա Շատախի գայմագամի ծանոթն էր, բայց փողոցով անցնելիս նրան իր հինգ ընկերների հետ ձերբակալեցին ու տարան Շատախի Թաղ կոչվող կենտրոնը։ Նրա ընկերներից էր Տիգրան Բաղդասարյանը, որը ռուս-թուրքական ճակատում վիրավորվել, ազատվել և եկել էր Շատախ։ Նա գնում է և գայմագամին ասում. - Ինչու՞ եք բանտարկել Հովսեփ Չոլոյանին, չէ՞ որ նա գավառի հայկական դպրոցների տեսուչն է և բանտարկության ենթակա չէ։

Շատախի գայմագամ Մեյթի բեյը, որը ֆրանսիական կրթություն էր ստացել, պատասխանում է. - Ոչինչ, որ Հովսեփ Չոլոյանին ձերբակալել ենք։ Նա սենյակում նստած է, շուտով ազատ կարձակենք իր ընկերներով, պայմանով, որ հիսուն-վաթսուն երիտասարդ թաղեցիների իրենց զենքերով պիտի բերեք հանձնեք մեզ, այն ժամանակ կազատենք Հովսեփ Չոլոյանին։

Տիգրան Բաղդասարյանը պատասխանում է. - Թուրքական կառավարությունը արդեն հինգ-վեց ամիս է զորահավաք է հայտարարել, և Թաղի բոլոր երիտասարդները զորակոչվում են կռվելու ռուսների դեմ։ Մենք զինված մարդ չունենք։

Գայմագամը պատասխանում է. - Մենք ամեն ինչ գիտենք։

Դու մի ասի՝ Շատախի ղեկավարությունը Հովսեփ Չոլոյանի անմիջական ղեկավարությամբ դեռևս մեկ-երկու ամիս առաջ՝ մարտ-ապրիլ ամիսներին 1915 թվի, հաշվի են առել Շատախի հիսունհինգ հայկական գյուղերում ո՞ր գյուղացին ի՞նչ զենք և քանի՞ պատրոն ունի։ Կազմակերպել են խմբեր, որոնք Թաղի տներում և Շատախի կարևոր հայկական գյուղերում ինքնապաշտպանության մարտեր պիտի մղեն, երբ որ թուրքական կողմը դիմի հայասպանության։ Իսկ Շատախում մոտ տասներկու հազար հայություն կար, որից հազար երկու հարյուրը՝ Թաղ քաղաքատիպ ավանում։ Այդ բոլոր ցուցակները գտնվելիս են եղել Հովսեփ Չոլոյանի գրպանում։ Խուզարկության ժամանակ հայտնվել են։

Երբ Տիգրան Բաղդասարյանը գայմագամից վերադառնում է Թաղ՝ իր տունը, հաջորդ օրը մի ուրիշ ընկերոջ հետ նորից գնում է գայմագամի մոտ, որ նորից խնդրեն Հովսեփ Չոլոյանի ազատվելը։ Բայց գայմագամը նորից նույնն է ասում։ Բացի այդ, գայմագամը կարգադրում է իր ոստիկաններին՝ Շատախի երկու-երեք գյուղերում, տուրքեր հավաքելու պատրվակով, սպանել մի քանի հայերի։ Կարգադրված էր նաև քյուրդ ավազակապետերին, որ նրանք սպանեն Շատախի չորս-հինգ անմեղ հայ երիտասարդների։ Այնպես որ, թուրքերն արդեն սկսել էին հայերի բնաջնջումը։

Դեռ 1914 թ. ուշ աշնանից պահակախմբեր (որոնք գորտոններ էին կոչվում) էին դրված Շատախի բոլոր մեծ գյուղերում, որոնց թվում երկու պահակախումբ դրած է լինում Սիվտիկին գյուղում, մի պահակախումբ գյուղի տներին մոտ, իսկ մյուս պահակախումբը գյուղից հինգ կիլոմետր հյուսիս՝ Արտոս լեռան ստորոտին, որտեղից սկսվում է, պատմաբան Ա-Դոյի խոսքերով, «Շատախի հռչակավոր ձորը», որի արևելյան կողմից Կաուկան լեռնաշղթան է, մյուս կողմից՝ Ռշտունյաց լեռնաշղթան։ Հյուսիսից դեպի հարավ ձորն է, որի հովիտներում, սարերի լանջերին տարածված են վարելահողերը, մարգագետինները։

Հովսեփ Չոլոյանի բանտարկության մանրամասները պարզելուց հետո Շատախի Թաղ կենտրոնում հրավիրվում է գյուղերի փորձված, հասակավոր մարդկանց և երիտասարդների ժողովը, որոնք պիտի խորհրդակցեին, թե ի՞նչ անել։ Որոշում են ընտրել ինքնապաշպանության զինվորական մարմին։

1. Ընտրվում են երեք հոգի՝ Տիգրան Բաղդասարյան, Սամվել Մեսրոպյան (Թաղից) և Ազատ Սիմոնյան (Սիվտիկից)։

2. Որոշում են մեկ-երկու օրվա ընթացքում կտրել Թաղից դեպի հյուսիս՝ Վան տանող հեռախոս-հեռագրի սյուները, որպեսզի գավառապետը չկարողանա կապվել նահանգապետ Ջևդեթի հետ։

Հայերը սուրհանդակներ ունեին՝ լուր ուղարկելու համար։

3. Այդ երկու օրվա մեջ ոչնչացնել Սիվտիկին գյուղում երկու պահակակետերը, որովհետև այդտեղից ճանապարհները գնում են Ոստանով և Հայոց ձորով դեպի Վան։

Ես անձամբ ականատես եմ եղել, իմ մոր հետ, գյուղի բարձունքներից մեկում այդ կռվին, որը տեղի ունեցավ Սիվտիկին գյուղում։ Որոշեցին, որ կանայք, փոքր երեխաները գնան սարերը, մինչև կռիվը վերջանա։

Մարտի 31-ին Արշակ Պետրոսյանի խումբը (Սիվտիկին գյուղից) Հաշկանց գյուղից գալիս է Սիվտիկին գյուղի եզրը և այնտեղ մնացած հայ կռվողները՝ հայտնի ֆեդայի Բազիկ Պետրոսյանի ղեկավարությամբ, գյուղի չորս կողմը մարտիկներ են դասավորել, և երբ Արշակ Պետրոսյանը հասնում է գյուղի եզերքը, ազդանշանով մի գնդակ է արձակում։ Բազիկ Պետրոսյանը իր գյուղի տներից մեկի դիրքից բղավում է թուրքական պահակախմբի ղեկավարին՝ Բայրի օնբաշիին, անձնատուր լինել։ Բայց թուրքերը անձնատուր չեն լինում։ Եվ սկսվում է երկկողմանի կրակը։ Թուրքերի պետը գյուղի նորակառույց դպրոցի պատուհանում դիրք է բռնում և կրակում է հայերի վրա, երկկողմ հրաձգություն է տեղի ունենում։ Ամբողջ գյուղը մեր աչքի առաջ եռում էր։ Մենք մորս հետ սարում, քարի տակից տեսնում էինք։ Մոտ քառասուն կրակոց եղավ։ Ամեն ինչ դադարեց։ Երկինքը ամպոտ էր, բայց ցուրտ չէր։ Ես, մորս ձեռքը բռնած, իջա ձորը, եկանք գյուղ, ինչպես այլ կանայք եկան գյուղ և պատմեցին, թե ինչ է տեղի ունեցել։ Սպանվել է Բայրի օնբաշին, և իր օգնականն ու նրանց ասկյարները իջևանատան պատուհանից իրենց հրացանները գցում են ներքև և ձեռքերը բարձրացնում, անձնատուր լինում։ Մերոնք բանտարկում են նրանց՝ մի պառավ հայ կնոջ տանը։ Սիվտիկին գյուղի կռվի մանրամասները հասնում են Վան։ Վանի նահանգապետ Ջևդեթ փաշան կանչում է հայ նշանավոր գործիչ Իշխանին (ղարաբաղցի), կարգադրում է նրան (Իշխանը ընտրվել էր Վանի մեծը)՝ «մի քանի ոստիկանների հետ գնա Շատախ՝ տես, ինչու՞ է կռիվ լինում։ Գնա հանգստացրու»։

Իշխանը դեռ Սիվտիկին գյուղի ճամփի կեսը չհասած, ոստիկանների հետ, Հայոց ձորի Հիրճ գյուղում (Շատախ-Վանի մեջտեղում) մութը վրա է հասնում։ Թուրք ոստիկանապետը Իշխանին ասում է. - Մութը ընկավ, ինչպե՞ս շարունակենք։ Արի Հիրճ գյուղում հանգստանանք, առավոտը գնանք Շատախ, հանդարտեցնենք հայերին։

Բայց դա խաբեություն էր։ Երբ Իշխանը իր չորս ընկերներով գիշերում է, թուրք ոստիկանները նրանց սպանում են, գիշերով թաղում, հողն էլ վրան ծածկում։ Նույն օրը Ջևդեթ փաշան կանչում է Պոլսի մեջլիսի անդամ Վռամյանին, որը գործում էր Վանում։ Տանում է Վանա լճի ափ, Ավանց գյուղը, քար է լցնում տոպրակի մեջ, կապում է նրա վզին և Վանա լճի մեջ խեղդում։ Բայց, բարեբախտաբար, Վռամյանին հաջողվում է մինչ այդ մի նամակ գրել Արամ Մանուկյանին, որը Վանի ինքնապաշտպանության ապագա ղեկավարն էր։ Մի երկտող է գրում, տալիս իր կնոջը, որ եթե Ջևդեթը Արամին կանչի, նա չներկայանա, քանի որ նրան էլ կսպանեն։

Եվ սկսվում է Շատախի ինքնապաշտպանությունը*: Թուրքերը հարձակվում են հայերի գյուղերի վրա։ Ինքնապաշտպանությունն սկսվում է ապրիլի 4-ից, տևում է մինչև մայիսի կեսերը, մոտ քառասունհինգ օր։ Ինչպես Վանը, նույնպես և Շատախը դիմադրում է թուրքական և քրդական գերազանցորեն զինված դահիճներին։ Ընդհանուր առմամբ, Շատախի ինքնապաշտպանության ժամանակ հայերը լավ պաշտպանվում են, չնայած թուրքերը լավ զինված էին։

Շատախի ինքնապաշտպանության այդ քառասունհինգ օրերին հայերը, ընդհանուր առմամբ, հաջող դիմադրում են, չնայած պաշարված էին, զենք և փամփուշտը պակաս էին։ Սակայն Շատախի մի գյուղի՝ Սոզվանց անունով, որը Թաղից երեք-չորս կիլոմետր լեռնալանջին էր հարում, դիրքի հայ պաշտպանները ցրտի պատճառով սխալ են գործում, չնայած իրենց ղեկավար Գարումյան Հովսեփի դիմադրությանը, դիրքերից քաշվում են և գնում հեռու, տների մեջ հանգստանում։ Առավոտն էլ շատ ուշ են գնում իրենց դիրքերը։ Սոզվանցը Շատախի պահեստարանն էր։ Էդ գյուղը թուրքերը գրավում են։ Շատախի առանձին խմբերի մեջ որոշ հուսահատություն է նկատվում, բայց հիմնական խմբերը քաջություն են ցուցաբերում՝ ասելով. - Պիտի մեռնենք, պիտի ապրենք՝ միասին։

Հետո այդ Սոզվանցը կրկին հայերի կողմից գրավվում է։ Շատախը շարունակում է ինքնապաշտպանվել։ Բարեբախտաբար, ռուսական զորքերը Ալաշկերտից հասնում են Բերկրի, մոտենում են Վան քաղաքին։ Ջևդեթը փախուստ է տալիս իր զորքերով։ Ռուսական կայսերական զորքերը, պատմության մեջ առաջին անգամ, մտնում են Վան քաղաքը՝ 1915 թ. մայիսի 6-ին (հին տոմարով)։ Նրանց հետ էր նաև հայ նշանավոր զորավար Դրոյի կամավորական խումբը։ Մայիսի 15-ին (նորով՝ 27-ին), Շատախի ղեկավարության պահանջով, Արամ Մանուկյանը Դրոյի խմբին ուղարկում է Շատախ։ Շատախի թուրքերը՝ լսելով կամավորների գալը, փախուստի են դիմում։ Այսպիսով, Շատախի ինքնապաշտպանության քառասունհինգ օրվա հերոսամարտը պսակվում է փառահեղ հաղթանակով։ Վանում ստեղծվում է նահանգապետություն՝ Արամ Մանուկյանի ղեկավարությամբ, իսկ Շատախում՝ Տիգրան Բաղդասարյանի ղեկավարությամբ։

Գյուղացիները բարձրանում են ամառանոցները, իսկ քաղաքում վերականգնվում են խաղաղ աշխատանքները՝ և՛ հողագործությունը, և՛ արհեստները, և՛ առևտուրը։ Հայերը Վանում և Շատախում դիմավորում են ռուսներին։

1915 թ. հուլիսի վերջերին ռուսները Վանա լճի հյուսիսային և հարավային մասով միանում են, սակայն այդտեղ տեղի է ունենում մի դեպք։ Թուրքերին հաջողվում է յոթ կիլոմետրով ճեղքել ճակատը, և ռուսները նահանջում են։ Հինգ-վեց օրվա մեջ՝ կռվելով ետ են քաշվում մի քանի հարյուր կիլոմետր, հասնում են Ալաշկերտ, Աբաղայի դաշտը, մինչև Բերկրի են հասնում։ Ստեղծվում է վտանգ Վանի հայության համար։

Վանում գեներալ Նիկոլաևը կանչում է Արամ Մանուկյանին, ասում. - Վանում մոտ քսանչորս հազար հայ բնակչություն և գավառների գաղթականություն կա կուտակված, ժողովրդին պետք է գաղթեցնել Արևելյան Հայաստան։

Սկսվում է Վանի նահանգի և Շատախի գավառի գաղթը։ Այն սկսվեց օգոստոսի սկզբին։

Մենք մեր Քրդասար ամառանոցում էինք, սարի գլխին, ոչխար-տավարով։ Դեռ լույսը չբացված, մութ-խավարին հայրս եկավ, մեզ քնած տեղից արթնացրեց. «Վե՜ր կացե՛ք, պիտի գաղթենք»։

Բարձեցինք անասունները, երկու-երեք օրվա մեջ հասանք գյուղ։ Գյուղի տան մեջ ծնողներս ինչ-որ ուտելիք վերցրին, բարձեցինք էշերին և վերջին անգամ տխուր-տրտում, մելամաղձոտ, տուն-տեղը թողած, պապական օջախը թողած, բռնեցինք գաղթի ճամփան։

Երկու օրից հասանք Վան, որը մեր գյուղից մոտ քառասուն կիլոմետր էր։ Վանի ժողովուրդն արդեն երկու օր առաջ գաղթել էր, տներում թողնելով առևտրական ապրանքներ։ Վան քաղաքի մոտ մենք մնացինք մեկ գիշեր, դա արդեն երրորդ գիշերն էր։

Երկու հարյուր հազար հայեր գալիս էին։ Ժողովուրդը տներում, խանութներում եղածները՝ շաքար, չիթ, թոփով կտոր, վերցրեց իր հետ, որոնք ճանապարհին թալանի գնացին։

Երեք օրից, կեսգիշերին հասանք Բերկրի։ Այնտեղ մի կամուրջ կար գետի վրա։ Սարսափելի մութ էր։ Երեկոյան դեռ արևը մայր չմտած, մի կողմից Վանա լճի հյուսիսային ափով ռուսական զորքն է մոտենում Բերկրիին, իսկ մյուս կողմից Զիլանի քյուրդ ավազակապետերը հարձակվում են Բերկրիի կամուրջի վրայով անցնող գաղթականների վիթխարի քարավանների վրա, որոնք ոտքով էին, երեխաները շալակած, անասունների վրա բարձած իրենց ունեցվածքը…։ Դա մի սարսափելի տեսարան էր։ Երկու հարյուր հազար հայ գաղթում է՝ մի ծայրը հասել է Իգդիր, մյուս ծայրը դեռ Վանի հարավի գավառներում է՝ Շատախում, Մոքսում, Գավաշում։ Մի անգամ ինձ նստեցրին էշի վրա, տեսա շարժվող գաղթականական խմբին և՛ ետևում, և՛ առջևում, ժողովուրդը փոշու մեջ կորած, ամառվա շոգին՝ օգոստոս ամիսն էր…։

Երբ մենք հասանք Բերկրի, մութ կեսգիշեր էր։ Ամբողջ օրը քայլել ենք առանց դադարի։ Հասել ենք Բերկրիից տասը կիլոմետր հյուսիս Բանդիմահու գետի կամուրջին։ Մի կողմից՝ գաղթականությունը ուզում է անցնել, մյուս կողմից՝ ռուսական զորքի ձիավորները՝ իրենց երկանիվ սայլերով։ Ամեն մեկը ուզում է անցնել, հասնել Աբաղայի դաշտը, որ փրկվի։ Իմ հայրը և մերոնք տեսան, որ կամուրջով անցնելու հնարավորություն չկա, շատ կանայք երեխաներին գցում են ջուրը, քանի որ անհնարին վիճակ էր։ Հայրս մեզ մի կողմ քաշեց, որ սպասենք, որ նոսրանա ամբոխը. կնոսրանա՞, մի ծայրը Վանում է։ Հայրս տեսավ, որ այս վիճակը չի լավանա։ Կանայք, տղամարդիկ՝ բեռնված անասունների վրա մտան օղակի մեջ, որ անցնեն կամուրջը։ Մինչև իրար հրմշտկելով անցանք կամուրջը, մենք իրար կորցրինք։ Ես, մեծ՝ ամուսնացած եղբայրս կնոջ հետ, որի գրկում յոթ ամսական երեխան էր, մեկ էշով և եզով, իսկ հայրս, մայրս, տատս և միջնեկ եղբայրս միասին՝ կորցրինք իրար։ Շատերը սպանվեցին այդ Բանդիմահու կամրջի մոտ։ Ամբողջ գիշերը մթության մեջ գնում ենք իրար կորցրած։ Միայն կամուրջը անցել ենք։ Ամբողջ գիշերը ոչ մի հանգիստ, գնու՜մ ենք, գնու՜մ դեպի Աբաղայի դաշտը, որտեղ ռուսական զորքն է։ Մթության մեջ երևաց մի կարմիր լույս օդում։ Ժողովուրդը կարծեց՝ դա թշնամու զենքն է։ Բայց մթության մեջ քայլում ենք մինչև արևածագ, հասանք Աբաղայի դաշտը, ուր ռուսական զորքերն են։ Ժողովրդի մի մասը հանգստանում է, մի մասը ճանապարհը շարունակում է։

Առավոտյան ժամը տասի մոտ իմ կորցրած հայրը, մայրը, տատս, միջնեկ եղբայրս եկան, մեզ գտան։ Բան չենք կերել։ Հայրս վերցրեց ինձ և միջնեկ եղբորս՝ գաղթի ճանապարհից երկու-երեք մետր հեռու մի մեծ բազալտ քար կար՝ էնտեղ նստեցինք։

Աբաղայի դաշտը կանաչ էր, իսկ քարը գետնից մի քիչ բարձր էր։ Հայրս ինձ տարավ էդ քարի վրա նստեցրեց, մի տոպրակ կար՝ լավաշի փշրանքներով, փշրանքները թափեց քարի վրա, ասաց՝ կերեք փշրանքները։

Ոնց եղավ, ես նորից կորցրի հորս, միջնեկ ախպորս։ Երևի կերա լավաշի փշրանքները, ծարավեցի, գնացի ջրի։ Վերադարձա, տեսնեմ մերոնք չկան։ Երկու-երեք ժամ ես ընտանիքի մյուս անդամներին փնտրում եմ՝ ժողովրդի մեջ քայլելով՝ ո՛չ մերոնց եմ գտնում, ո՛չ ջուր եմ գտնում։ Վերջապես տեսա տավարի սմբակի ոտնահետքի տեղը ջուր էր կուտակվել։ Ես կզվեցի, ուզեցի ծծել՝ նեխահոտ էր, կուլ չտվի։ Շարունակեցի ճամփան։ Մեկ էլ գաղթականների քարավանների զանգվածի միջից հերս կանչեց. «Ա՛յ Անդրո, ա՜յ շան լակոտ, ու՞ր կորար»։ Ուրախությանս չափ չկար։ Մեր բեռների մեծ մասը թալանվել էր։ Ժողովրդի հետ վերջապես հասանք Բանդիմահու գետի վերին հոսանքին։ Հերս իր ոտնամանները հանեց, շալվարը ծալեց, ինձ էլ գրկեց, ջրի մեջ մտավ, որ անցնի, բայց ջրի մեջ քարերը լպրծուն են։ Անցանք գետը։ Սկսվեց Թափառիս բարձր լեռը. բարձրացանք։ Գիշերը վրա տվեց։ Էնտեղ գիշերեցինք, բաց երկնքի տակ։ Առավոտ լույսը չբացված՝ գաղթը պիտի շարունակենք։ Էդ գիշեր երազի մեջ ես տեսա, որ մեր գյուղի ամառանոցում ենք։ Մայրս ինձ բերեց մածնի սեր, պիտի կերցնի։ Երազի մեջ եմ։ Էդ պահին հերս ասաց. «Վե՜ր կացեք, պիտի գնանք»։ Ինձ նստացրին էշի վրա։ Պիտի անցնենք Հին Բայազեդի մոտ՝ Գըզըլ դիզա։ Մութ էր, հասանք, մի քիչ արև կար, էնտեղ գիշերեցինք։ Առավոտյան շուտ լուսաբացին ենք ելնում։ Բարձրանում ենք Մեծ Արարատ լեռան արևմտյան լանջը, Օրգով է կոչվում։ Դա ռուս-թուրքական սահմանն էր։ Գիշեր էր։ Բարձր տեղ էր։ Չնայած ամառ էր, բայց ցուրտ էր, մոտ երկու կիլոմետր բարձր էր։ Սաստիկ քամի էր, մի գիշեր էդտեղ մնացինք։ Առավոտյան իջանք սարի ստորոտը։ Մի առու կար, ժողովուրդը հարձակվեց վրան, սկսեց խմել, բոլորն էլ ծարավ են։ Մինչև իջանք՝ մեկ օր տևեց։ Հասանք Իգդիր՝ Ավետիս Ահարոնյանի ծննդավայրը։ Իգդիր կանգ չառանք, անցանք, եկանք Արաքս գետը, որի վրա ռուսները երեք կամարանի կամուրջ էին շինել։ Գետի ձախ ափին Մարգարա գյուղն էր։ Շատ տներ չկային։ Գյուղի եզրին մի բաց տեղ մեր բեռները վար առինք, եղած-չեղածը դրինք գետնին, նստանք հանգստանալու։ Էնտեղ բամբակ էին ցանել։ Էդտեղ մնացինք մոտ երկու-երեք շաբաթ։ Ուտելիք չկա, եղածն էլ թալանել են, ո՛չ բժշկություն, ո՛չ սանիտարիա, բաց, չոր տեղ, չորս կողմը՝ փշատի ծառեր և բամբակի դաշտեր։

Առաջին գիշերը մնացինք։ Առավոտյան հայրս ասեց.

- Արա՜ Անդրո, էս էշերը տար չիմանը արածեն։

Էնտեղ մի անգամ մթերք տվին։ Հերթը շատ էր։ Եղբայրս ասեց. - Դու սպասիր, ես առնեմ կգամ։

Չորս-հինգ կգ ալյուր և մեկ կգ շաքար բաժանեցին ամեն մի ընտանիքին։ Հաց չկա։ Ալյուրը շաղախեցինք, կրակի վրա եփեցինք։ Մի կողմից՝ օգոստոսյան շոգը, մյուս կողմից՝ Արաքսի առվի կեղտոտ ջուրը։ Տարածվել են տիֆը, խոլերան։ Մեր ընտանիքի անդամներից երևի շատերը հիվանդացան։ Էդ շոգի դիմաց ամեն մեկը մի փայտ է տնկած, վրան մի շոր է գցած։ Մեր ընտանիքը ութ անդամ էր։ Ես ոչ մի տեղ չեմ գնացել, զարմանքով առաջին անգամ տեսնում եմ ավտոները ռուսական զորքի համար մթերք են տանում։ Մերոնք հիվանդ են բոլորը։ Մարգարայի սոսկալի օրերը մոռանալու բան չեն։ Եթե մեր երեք հազար ոչխարները մեզ հետ լինեին, մենք Իգդիր չէինք գնա, լեռնային մի տեղ կմնայինք, անասնապահությամբ կզբաղվեինք։

Առաջին հիվանդը եղավ իմ պապերից մեկի կինը՝ Շարցին։ Նայում էր՝ Արարատ սարի գլխին ձյունը նստած, ասում էր. - Ի՞նչ կլինի էն գավուց մի քիչ բերեիր, ես ուտեմ ու մեռնեմ։

Ամուսինը գնաց, էշով ձյուն բերեց։ Նա կերավ ու մեռավ։

Լուր տարածվեց, որ ռուսները նորից գրավել են Վանը։ Թուրքերը երեք օր են մնացել Վանում։ Քրդերը չեն հասցրել թալանել։ Ժողովուրդը լսեց՝ Վա՜ն։ Շատերը հասել են Թիֆլիս, Երևան։ Երեսուն-քառասուն հազար հայ գաղթականներ Էջմիածնից, Մարգարայից ետ դարձան՝ հույսով, որ Երկիր են գնում։ Օգոստոսի վերջն է արդեն։ Գնում ենք ետ։ Վիրավորներ, հիվանդներ, մահամերձների հառաչանքներ։ Մինչև Վան հասնելը, ճանապարհին իմ միջնեկ ախպերը էշի բեռի միջից ասաց. - Ինձ իջեցրեք, ես հանգստանամ։

Հայրս ասաց. - Արա՜մ ջան, քիչ մնաց։

Կես ժամ անցած՝ գնացինք, բայց հայրս գիտի, որ նա ծանր հիվանդ է։ Սարի լանջով որ իջանք, բեռները դրինք, հանգստացանք։ Բոլորը նստել են բեռների շուրջը, ես նստել նայում եմ դեպի ճամփան, հերս ասաց. - Արա՜մ ջան, վեր կաց, գլուխդ բարձրացրու, տե՛ս քանի մանեթ է, որ գնամ բոստանը ձմերուկ առնեմ բերեմ, - երեք անգամ ասաց, պատասխան չտվեց։

Առավոտ լույսը չբացված՝ բեռները բարձին, Արամին դրին ջվալի մեջ՝ գլուխը դուրս՝ Տատո էշին։ Ճանապարհը երևում էր։ Մեկ էլ երկու ժամ հետո տատս ասաց. - Արամ մեռավ, - քանի որ նրա վիզը թեքվել էր։

Հասանք Գըզըլ դիզա։ Մեր գյուղացիները փոսեր փորեցին, շատ մեռելներ կային։ Տարան թաղեցին։ Կես ժամ հետո շարժվեցինք։

Երկու-երեք օրից հասանք Բերկրի։ Անցանք Փանզ գյուղը՝ Վանա լճից դեպի արևմուտք, մնացինք էդտեղի տների պատերի տակ։ Մեծ ախպորս ոտքը ցավալ սկսեց։ Ավելի ուռեց, ընկավ անկողին։ Ասին՝ այծի մորթին թարմ-թարմ քաշես վրեն՝ չօգնեց։ Մեծ ախպերս էլ էնտեղ մեռավ։ Էկանք Վանից երեսուն կիլոմետր հեռու՝ Ջանիկ գյուղ կա։ Էդտեղով անցնում ենք. իմ մեծ ախպոր կինը, որ չխոսկան էր, ձևերով հասկացրեց, որ յոթ ամսական երեխան մեռավ. հենց ճամփին հողի փուխր թումբի մեջ երեխին թաղեցին։

Երկրորդ օրը հասանք Լեզք կոչված Վանի գյուղը։ Մենք էնտեղ տների պատերի տակ տեղավորվանք։ Տատս, մերս ցախ հավաքեցին, օջախ սարքեցին։ Ջրով ցորեն խաշեցին օջախի վրա։ Տատս հանկարծ ետ գնաց ու մեռավ։ Տարանք, հայկական գերեզմանատուն կար, թաղեցինք։

Իմ հորաքույրը, որ ամուսնացած էր, երկու ջահել տղա ուներ, տղաներից մեկն էլ մեռավ։ Հարսը գնաց իր հորանց հետ։ Մնացել ենք հորաքույրս, մերս, հերս ու ես։ Մայրս՝ Շաղզիկը, արդեն հիվանդ էր։ Լեզքում անկողին ընկավ։ Ոչխարն արդեն թալանվել է։ Էշերին ես տանում եմ արածելու։ Խաղող, խնձոր, տանձ կար։ Վանի ինքնապաշտպանությունից հետո, երկու ամիս, վանեցիները լավ իշխանություն էին ստեղծել նաև Շատախում՝ հողը վարել, մշակել էին, լավ բերք էր տվել։ Մերս ու հորաքույրս մեռել էին, ես չեմ իմացել։ Էկա արածացնելուց, տեսա մերս չկա։ Մնացինք ես ու հերս։

Ես ու հերս Լեզք գյուղից գնացինք Հայոց ձորի մոտ՝ Բերդակ գյուղը մնացինք, որ Վանից տաս կիլոմետր հեռու է։ Մնացինք էդտեղ 1915-ի ձմեռը։ Ետ վերադարձին մի պոպոքի ծառ կար, հերս թափ տվեց, կոտրում էր, ուտում էինք, դրանով էլ ապրեցինք։

Գարուն որ եկավ, Բերդակից իջանք մյուս լանջով, գնացինք Հայոց ձոր, Գելբալասան գյուղ։ Այնտեղ շատ գայլեր կային։ Գյուղը սարի լանջին էր, կողքով Խոշաբ գետն էր գնում, Ոստանի մոտ թափվում էր Վանա լիճը, մեջը լիքը ձուկ կար։ Կողքից էլ Շամիրամա առուն էր գնում, որը ուրարտացիներն էին շինել, վաթսուն կիլոմետր, Հայոց ձորից գալիս էր Արտամետով՝ Վանի բոստանները ջրում է, այդ մասն էլ կոչվում է Այգեստան, որի մեկ կողմը հայ էր, մյուս կողմը՝ թուրք։ Շատախում թուրք չկար գրեթե, իսկ Վանում՝ կեսը հայ էր, կեսը՝ թուրք։

Գելբալասան գյուղում մենք մնացինք 1916 թ գարուն և ամառը։ Հետո օգոստոս ամսին լուր եկավ, որ թուրքերը Ոստանի կողմից հարձակվում են, պիտի մտնեն կոտորեն ռուս զորքին և հայերին։ Հայոց ձորում տեղավորված տարբեր գավառների գաղթականներս Վան քաղաքի միջով անցանք, դեռ Բերկրի չհասած՝ լուր տարածվեց, որ սուտ է։ Մենք ետ վերադարձանք, մեզ հետ՝ նաև այլ գաղթականներ. եկանք Վան, Չաղլի փողոցը մի տուն կար, 1916 թվի աշնանից մինչև 1917 թ. գարուն մնացինք էդտեղ։ Ես Նորաշենի դպրոցի երկրորդ դասարանը գնացի։ Էդտեղ մնացինք մինչև 1918 թ. ապրիլ ամսի 5-ը։

Մեր՝ Վան վերադարձած երեսուն հազար հայ գաղթականների ղեկավարը ղարաբաղցի Կոստյա Համբարձումյանն** էր։ Նա ուզեց մեզ Բերկրիով բերել Արևելյան Հայաստան, բայց Բերկրիում թուրքերը կտրել էին ճամփան։ Դեպի Երևան գալը հնարավոր չէր։

Արդեն հեղափոխություն էր եղել. 1917 թ. հոկտեմբերյան հեղափոխությունն էր եղել, ռուսական զորքերը ետ քաշվեցին։ Համբարձումյանը ուզեց Խոյով, Ջուլֆայով, Նախիջևանով մեզ բերել Երևան։ Էդ ճամփան էլ փակ էր։ Մենք՝ Վանից գաղթած երեսուն հազարը, Կոտուրի ձորով դեռ Խոյ չհասած՝ թեքվեցինք, գնացինք Սալմաստ։ Կռիվ էր։ Քրիստոնյա ասորիները հայերի հետ կռվում էին թուրքերի և քրդերի ավազակախմբերի դեմ։ Դա այն ժամանակն էր, երբ Անդրանիկը գրավում է Ջուլֆան, Խոյը, որպեսզի հասնի Սալմաստ և օգնի Վանից եկած հայ գաղթականներին ու նրանց ապահով տանի դեպի Համադան-Քիրմանշահ, որտեղ անգլիական զորքերն են՝ եկած Պարսից ծոցից։

Ինձ և մեր շատ ուրիշ գյուղացի երեխաների ուղարկում են Համադան, նոր բացված որբանոցը, իսկ գաղթականների մնացած զանգվածին անգլիացիները երկաթուղիով տանում են Բաղդադի մոտ՝ Միջագետք՝ Բաքուբա կոչված քաղաքի մոտ։ Տիգրիսի գետափին, անապատում տնկած անգլիական մեծ վրանների տակ հինգ-վեց ընտանիք ապրում են մոտ երեք տարի՝ 1918 թ. հոկտեմբերից մինչև 1922 թ. հունվար-փետրվար։ Գաղթականների որոշ մասը շոգին չդիմանալով՝ մահացավ։ Բայց երեք տարի մնացին վրանների տակ, Բաքուբա, հետագայում՝ Նաջր-ումար, Բասրա քաղաքի, Պարսից ծոցի մոտ։ Ողջ մնացած շուրջ տաս հազար հայերին անգլիական երեք նավերով՝ ամեն նավի մեջ մոտ երեք հազար անձ, Պարսից ծոցով, Հնդկական օվկիանոսով, Կարմիր ծովով, Սուեզի ջրանցքով, Պորտ-Սայիդով, Միջերկրական ծովով, Բոսֆորի նեղուցով, Սև ծովով, Բաթում հասանք։ Էնտեղից երկաթուղիով մեզ հանձնեցին Ալեքսանդր Մյասնիկյանին՝ նոր ստեղծված Սովետական Հայաստանին։ Մեզ տեղավորեցին Արտաշատի (Ղամարլու), Արարատի (Մեծ Վեդի) շրջանների գյուղերում։ Մի քանի օր մնացինք Դավալու գյուղում։ Ես ու հայրս եկանք Երևան։ Ես գնացի Ամերկոմ, Մերձավոր Արևելքի նպաստամատույց կոմիտեի գրասենյակը, մտա աշխատելու որպես նամակատար. ցերեկը աշխատում էի, գիշերը՝ սովորում։ Սովորեցի նաև բանֆակում։ Հետո ընդունվեցի Պետական համալսարանի գյուղատնտեսական ֆակուլտետը։ Դարձել եմ վաստակավոր գյուղատնտես։ Մասնակցել եմ Հայրենական պատերազմին և արժանացել բարձր կոչումների։

Shatax-jan, время 11-00, семья улеглась спать - значит самое время приступить.

Итак, пока вот столько.

1. Мусканен, Мускава, Мускавен - село в ванском вилайете, в шатахском районе, В 1909 году имело 12 домов армянского населения. Разрушено, населени вырезано или бежало в 1915 году.

2. hашканц, hашкане, hашкунц - село в ванском вилайете, в ванском районе, в 1909 году имело 15 домов с 88 жителями. Была церковь Сурб Саргис. В 1915 году часть вырезана, часть спаслась бегством.

Огромное спасибо Кайваз джан,но hашканц точно находиться в шатахском гаваре-я в одной карте видел село-оно южнее от Мускава.И Мускав в этой карте был-но сколько год уже не могу вспомнить,в каком карте именно видел.

Значит сёл нету сейчас-что поделаеш-дранц ***  :innocent:

Село Сатаг (Սատաղ, ныне Садах), в районе Ерзнка (июль 2009г.), когда-то здесь было античное поселение, где стоял один из храмов посвященных Анаит. В 19-ом в. отсюда нашли знаменитую бронзовую голову армянской богини, которая ныне хранится в Британском музее:

 

Мишт мтацел ем Анахити ардзани глухе верадардзнелу масин-тенас вор инглизнериц узенк-чен та?Кам арненк :rolleyes2:

Кто будет соседом ...по фигу.Главное в стране их не иметь...А на той стороне зап Армении по ..........ую...

Гахапаре hум а.У ахавор анканхатесели."Бажанир,вор тирес"и тахандавор маснагетнер ен петк  :cool:Иск эд 5млн крдерин инч эс араджаркум,вор аненк(в смысле куда девать?).Крдерин ужехацнеле мер шахериц чи,хастат-мек эл тесар дранк фрацин Хайастани вра-турке кара "Курдистане Хайастани hохери вра-2" сарки :cool:Джвар темайа.

Если процесс начнется стихийно для армян(без нашего ведома) то не мудрено пропустить НУЖНЫЙ момент подключится к нему. Поэтому уже сейчас надо быть в теме, лудше не на ведущих ролях, пусть ведут курды, этог же их независимость на кону. Курдов нужно поддерживать финансово (читай оружием)а сильная Армения (в смысле военная и финансово)будет гарантией в случае успеха, от попыток проигнарировать Армению, которые курды предпримут 100%.

Курды более опасны,чем турки.Они не предсказуемые-лучше иметь турков-соседей, чем курдов.Я так думаю.

Рай на Земле бывает :rolleyes:

<br />Шатах, не сегодня, но завтра вечером обязательно выложу инфо про эти сёла - если что-то удастся найти по Энциклопедии Топонимов (Техануннери Анрагитаран).<br />

Ок.Жду))

Кайваз,если по Гугл-мапу найдёш село Мускав(это в Шатахском гаваре.Оттуда моя бабушка,отец которой был ресом Мускава) и село hашканц(тоже в Шатахском гаваре.Оттуда моя отцовская сторона),то ещё один коньяк с меня обеспечен :rolleyes: На какие имена турки переименовали эти села?

Арцив джан,апрес.Вонц эл карум ес этас у эли хет гас?  :rolleyes2:

Вот я окончательно решил проблему с выбором браузера-переменно пользуюсь и IE8 и Оперу и Хром.Для входа в ОА у меня Опера(для visual RTE editor),для локальной сети- IE8,а Хром для некоторых плагинов :rolleyes:

Чемпионат мира по греко-римской борьбе 2010 может пройти в Армении

Президент Армении Серж Саргсян принял президента международной федерации по борьбе Рафаэля Мартинетти. Как сообщили в пресс-службе президента РА, Саргсян выразил уверенность, что его визит станет новым стимулом для развития сотрудничества.

«Борьба в Армении является одним из традиционно почитаемых и успешных видов спорта, который и сегодня удостаивается достаточного внимания. Несмотря на это, мы, как и во всех случаях, желали бы иметь намного лучшие результаты», - сказал глава государства. Он добавил, что именно по этой причине Армянский национальный олимпийский комитет, министерство спорта, федерация по борьбе пытаются обратить на этот вид спорта намного большее внимание.

«Мы желаем, чтобы больше детей занималось борьбой, улучшаем условия, стремимся проводить в Армении состязания, потому что все это, в конце концов, приведет к хорошим результатам», - сказал президент.

Президент международной федерации по борьбе Рафаэль Мартинетти отметил, что занимается этим видом спорта более 30 лет и всегда внимательно следил за армянскими спортсменами, которые достигли серьезных успехов, а также лично знаком с последними армянскими чемпионами.

Рафаэль Мартинетти сказал, что в ходе встреч обсудил вопрос основания в Ереване тренерской школы, так как Армения дала многочисленных хороших тренеров.

«Будущее этого вида спорта в Армении в надежных руках», - подчеркнул он.

Был обсужден также вопрос проведения в Армении Чемпионата мира по греко-римской борьбе в 2010 году. Президент Саргсян сказал, что Армения заинтересована в проведении подобного высококлассного турнира в нашей стране и сделает все возможное для организации его на должном уровне.

«Это будет праздником для наших любителей борьбы и юных спортсменов, поскольку у них появится возможность лично увидеть многих известных спортсменов и следить за их выступлениями», - отметил Серж Саргсян.

Рафаэль Мартинетти также сказал, что внимательно следит за процессом нормализации отношений между Арменией и Турцией. «Будучи гражданином Швейцарии, я рад, что моя страна смогла содействовать этому процессу», - подчеркнул он.

народ, я хочу написать о китайских телефонах. Скажу одно, у них ужасное излучение ! Сейчас все помешаны на прибамбаса, телевизоре в телефоне и камера а ж 8 -12 мегапикселей.

Это все фигня. Ваше здоровье дороже ! Особенно модно дарить их детям. Они ж дешевые. Помните, Тангиц эжанэ чка !

У одного видел этот телик))))Ты должен телефон поворачивать туда-сюда,чтоб сигнал ловить :laugh:  Спрашиваю-зачем тебе это? :smile:Говорит-это клёво :unknw: Говорю лучше бы на такие деньги настоящий телик купил-хоть нормально посмотрел бы :crazy:

windows 7 system requirements

Значит,пока   XP-ов йола кгнам. Домашний комп у меня слабый,потянет на минимум требования,но такими требованиями далеко не поедеш  :rolleyes:  

по-моему, не хотят

я иногда мониторю их сайт, пока безнадежно...

В нете нашёл много китайских фальшивок Nokia и Vertu с такими опциями-там даже плюс телевизор был :biggrin:(Таких фальшивок сейчас много в Армении,особо они пользуются популярностью у наших студентов,цена колеблется от 150 до 200 баксов).Но это не для меня :rolleyes:Так что,я ещё жду,хотя в последнее время мне всё упорнее рекомендуют купить iPhone.

ужас какой длинный пост получился

фотки тут http://market.yandex...20954&hid=91491

WiFi есть -"Интерфейсы    USB, Wi-Fi, Bluetooth 2.0",но слабый телефон,нужно чтоб и WiFi был и камера на 5 мп и 2 симки. :rolleyes:Тонкая раскладушка вообще было бы супер,как наш N76 :rolleyes: Про открытия и редактирования оффисных приложениях ещё молчу. Но сто лет не интересовался нокианскими новинками-посмотрю на их сайте,может они хотят производить такое?

Марга,ведь у тебя тоже N76 и всего кайфа от этого WiFi мы оба не получаем :rolleyes2:

Как реально WiFi  помогает нам?Какова практическая польза от него?И ещё,говорят,что с помощью Skype и WiFi в мобильнике ,можно здорово сэкономить на разговоры зарубежом.Так ли это?А можно сэкономить на местные звонки?

И вообще,чем едят этот WiFI :rolleyes:  

А каковы минимальные требования к компу для установки Седьмого?

давно от Сафарчега угроз не слыхали. уже думал, что горло простудил и голос сорвал. красавчег. :biggrin:

Да он по моему даже и не угрожает,просто он умоляет Сержу,не делать так больше,а то нечего ответить своим. :biggrin: Обратите внимание на "возможно" :biggrin:

 Сафар Абиев: "Нам все хорошо известно" 

"Саргсян не имеет права ступать на оккупированные азербайджанские территории"

 Министр обороны Азербайджана Сафар Абиев прокомментировал визит президента Армении Сержа Саргсяна на оккупированные азербайджанские территории. Сафар Абиев в своем интервью журналистам сказал, что С. Саргсян не имеет права ступать на эти земли: "Возможно, этот его визит станет последним".   :dribble: :dribble: :dribble:

Министр, коснувшись боевой подготовки азербайджанской армии, сказал, что Вооруженные Силы способны освободить оккупированные азербайджанские территории.

Сафар Абиев на вопрос о проведенных в последнее время военных учениях со стороны армянской армии ответил следующим образом: "Нам все хорошо известно. Враг не может активизироваться".

 Министр обороны Азербайджана также сообщил, что 2 ноября в Азербайджан прибудет с визитом военная делегация из Турции.

Я с трудом перешёл с 98-ого на XP.Не представляю,какие хорошие отзывы должны быть с 7-ого,чтоб перешёл на него :whistle: