mazd

Խոստանում եմ էս թեմայում էլ չգրել: Sorry. :flower:

"исполняющему свои обязанности в соответствии с Конституцией Армении" Вы уверены? :blink: :wacko: :unsure:

у меня - нет.

Конец главы. Никто не ожидал взрыва. Никто не ожидал обьеденения вокруг Левона Тер-Петросяна. Никто не ожидал звериной жестокости властей. Чего еще мы не ожидаем и почему? По сути получилось, что до выборов, 5-6 месяцев назад предполагалось чинное и скучное мероприятие, с заранее приготовленными для избиения в духе предыдущих выборов демонстрантами и снисходительно глубокомысленной позой безразличных. Дескать, не за того, не за что, и вообще .... Но в этой тупой смиренности страны произошел сдвиг. Прежде всего для описания сложившейся ситуации в Армении необходимо разобратся в истоках мощного антиправитильственного выступления и причинах консолидации общества вокруг идеи-фикс: убрать действующий режим. Предполагалось до выборов, что средний бизнес сращенный с бюрократией оказывал стабилизирующее влияние на режим, а экономический рост и репрессивный потенциал власти ограничивали любые серьезные протесты снизу. Протестный электорат в условиях экономического подьема оценивался , как маргинальный, а круговая порука семейственности и коррупции не предполагала раскола элиты. Выяснилось, что это не так. И причиной этого прежде всего явился...... экономический рост страны и соответственно серьезные социальные изменения в обществе. По сути в Армении не произошло ничего удивительного. Оранжевая Революция на Украине, которую метко окрестили войной миллионеров против миллиардеров с временным лагом созрела и у нас. В отличие от других автократий СНГ у власти нет нефте-газового винтиля-ресурса для диктата в политике, посредством которой возможно сдерживать средний класс и подкупать низший. Экономика Армении диверсифицирована и многоукладна, но власть нет. За годы разивития центр экономической власти, несмотря на все усилия власти снижался к низу. Доля не олигархической экономики, особенно в части налогов росла, а уровень политической представленности во власти нет. Такой диссонанс вызвал напряжение не только в экономике, но и прежде всего в апарате. Такое положение, через семьи, ближний круг, клиентов и работников, идеи и информационную страту стало разьедать действующую сытую уверенность власти и нашло свою стыковку с низами, недовольными своим социальным положением. В то же время попытки власти еще больщей концетрации экономики дают обратный эффект......это вызывает сужение социальной базы власти. Дополнительным фактором для бизнеса стало четкое осознание беспреспективности эконимического курса власти и достижение “потолка” роста. Нашему бизнесу с такой властью больше некуда расти, для технологического, инновационного рывка нет никаких предпосылок. Таким образом бизнес получал две “альтернативы”: эмиграция или стагнация . Результатом такого кризиса стало то, что и мелкий и средний бизес(частично и крупный), в том числе сращенный с апаратом не стал ждать появления незапятнанного принца на белом коне для выдвижения своих экономических и политических требований. Изменение психологического фона, настроя общества, в котором тон задает все же квалифицированные, обеспеченные и не худшие представители армянского общества, оказало деморализующее влияние на сам административный аппарат, в котором перестало быть престижным восхвалять олигархический режим, а осознание личных шкурных экономических интересов вступило в явный конфликт с проводимой экономической политикой власти. Осознание неадекватности власти, необходимости перемен и форсированного развития страны перед внешними угрозами стали катализатором социального недовольства. Ни в одном движении в Армении до этого не было такого количества бизнесменов и апаратчиков, что есть приговор для власти. Важным фактором, также непросчитанным по сути ни кем, является фактор нового поколения. Каюсь, я сам был пессимистом в отношении молодых и считал их потерянным поколением, как в части политизированности, так и в гражданственности. Но вино не превращается в кровь. В отрядах Еркрапа теперь и сыновья старых боевиков, а во всех политических организациях масса молодых, но с одной оговоркой. Феномен заключается в том, что эта масса в основном родившаяся и сформировавшаяся, как личность после Движения и “ЛТП”, представляющая или выдумывшая для себя клише другой жизни, другой Свободы и справедливости, никак не связана с действующей властью или грузом прошлого. В то же время это поколение сформировалось в условиях абсолютной беспринципности и деморализации общества, поэтому в отличие от старшего поколения воспитанного даже в условиях СССР в традициях гайдукства, русофильства и провинциального национализма, не зомбировано традиционной национал-демагогией власти и, как это не грустно признавать, основной массы нашей интеллигенции . Это совершенно новое поколение, своеобразный феномен оторванный от идей и заблуждений отцов к счастью не стало цинично-фарисейским дитем своего времени . Более того, цинизм и люмпенкультура возведенная в официоз подорвали традиционные армянские клише и старшего поколения. Такая смычка протестного электората с бизнесом, молодежью и частью апарата сама по себе уничтожила “лицо” и последние остатки презентабельности власти. Власть оказалась “голой” во всей своей истинной сущности: криминальное олигархическое государство с тонтон-макутами Гаити. Оставалось лишь найти лидера и он нашелся: Левон Тер-Петросян. Почему же власть и массы политологов, ни тогда ни теперь не в состоянии дать ни оценку, ни прогноз на перспективу. Причина, как мне видется, в гайдукско-националистической традиции политической мысли Армении. Возможно в условиях жесткой борьбы за выживание против очередной империи игнорирование социальных, экономических факторов в армянском обществе имело свое обьяснение. Но в условиях армянского государства и существования сложного, динамичного, быстроменяющегося и мобильного общества игнорирование собственно процессов этого общества дошло до абсурда. В статьях аналитиков о нашей ситуации можно было прочитать об Азербайджане, исторических миссиях, духе и идеях, ереванизме, личностях и их матерях и прочей галиматье, но только не о групповых интересах общества, социальном развитии и политических интересах групп населения. Предполагалось, что армянин из Армении есть суть военный билет, который свой политический интерес рассматривает через призму Карабаха и Геноцида, максимум коррупции, которая есть не армянское явление, а заговор жидомассонов. Предполагалось, что армянин лишен экономических, социальных интересов, и лишь бессловестный раб мифической армии. События последних недель показали банкротство такого псевдонационалистического подхода. В самом деле, если у Армении есть идея-фикс Карабах, то насущной потребностью ялвяется форсированная модернизация страны, качественное развитие и экономики, и общественных институтов. Обязательным условием яляется консолидация общества и максимальное расширение социальной базы власти, адекватность власти обществу и его потребностям, сохранение государством инновационного, технологического приоритета..... Действительность оказалась прозаичнее: регрессивность, экстенсивность, репрессионный характер и быстрое достижение потолка роста в сочетании с полной неадекватностью ни потребностям общества, ни внешним вызовам. В такой ситуации и власть и традиционная политическая мысль не нашли ничего лучшего, чем тупо аппелировать к угрозе внешнего врага и присяге на верность армейской присяге. Но ситуация изменилась. Как режим не в состоянии реверснуть ситуацию “до 1 марта”, так и страна никогда не вернется к “до пробуждению”: 1. Смерть Карабахского Движения. 1 марта это движение почило в бозе и с этого момента Карабахский вопрос больше не является обьеденяющим армянство, он отошел на второй-третий план. Безграмотные попытки выпячивания и противопоставления внешнегополитических вызовов внутренним проблемам оказывают обратный эффект. (Надо отметить, что нынешняя власть абсолютный чемпион по ошбкам и непонимании ситуации.) Внешняя политика функция внутренней и не наооборот. 2. Впервые появилось серьезное движение основанное не на псевдонационалистических лозунгах, а на социальных и актуальных политических. В армянской общественной мысли было догмой, что любое движение а-приори Мифотворчество-Геноцид-Арцах. Впервые движение направлено прежде всего на изменение самого себя, общества и Государства. Можно согласится с Левоном Тер-Петросяном: в Армении родилось Гражданское общество. 3. Смерть Третьей Республики. Та инерционная постсоветская социальная структура, которая служила основой Третьей республики уже в прошлом. Новые группы и групповые интересы не укладываются в ложе ни государственных институтов , ни политических сил. Грядет масштабная ревизия и политических сил и социальных групп, представленных в ней. Классический пример социалистическая Дашнакцутюн с бизнес-бюрократическим руководством или Республиканцы. Иначе чем приведением все на круги своя это не назовешь. 4. На данный момент ни “победители”, ни “побежденные”, ни внешние инвесторы не вкладывают в экономику Армении, инвестиционные планы пересмотрены всерьез и надолго. В ближайшие год-два стагнация экономики ударит по всем слоям населения, но важнейшим ее итогом станет “революционизирование” уже всех слоев населения: от продавцов избирательных голосов до власть имущих. Можно предполагать, какой будет взрыв в обществе в условиях экономического кризиса, если ярость к режиму зашкаливала при экономическом подьеме. 5. Результатом, следствием экономического кризиса станет масштабная перегруппировка групп в обществе, в том числе и в властном лагере. Сильнейший экономический(инвестиционный) крисис охвативший Армении послужит уроком для власть имущих в будующем, а в ближайшем будущем лишит власть финансовых рычагов и возможность пролонгации агонии. Таковы некоторые итоги . Но есть еще один итог, который не может не волновать и не тревожить. Это отсутствие однозначной, бескомпромиссной и жесткой реакции на убийство демонстрантов в нашем обществе. Особенно удручает, поражает и оскорбляет молчание интеллигенции..... Безразличие? привычка? бессердечие? ......или же навязанные обществу властью правила игры приняты? Если это так , то это самый страшный итог этих событий. И парадокс в том, что такое безразличие к смерти людей уже больше должно пугать власть, а не их оппонентов.

Սփխեչի ուլը, այո’, շա~տ հավատարիմ է 18.03.2008, Երեւան Աժ նախագահ Տիգրան Թորոսյանը, որին նրա ներկայիս նոր կոալիցիոն գործընկերներն անվանում էին սփխեչի ուլ, երեկ մինչեւ վերջ ապացուցեց իր հավատարմությունը ավազակապետությանը` ի դեմս Սերժիկի ու Ռոբիկի: Նա Աժ կանոնակարգ օրենքով նախատեսված լրացուցիչ 2 րոպեից զրկում էր “Ժողովներ, հանրահավաքներ, երթեր եւ ցույցեր անցկացնելու մասին” ՀՀ օրենքում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու մասին օրինագծի դեմ խոսող “Ժառանգություն” խմբակցության պատգամավորներին: Տիգրան Թորոսյանն ամեն ինչ արեց, որպեսզի “Ժառանգության” պատգամավորները երկար խոսելու հնարավորություն չունենան: Բանն այն է, որ, ինչպես նշել ենք, ավազակապետությանն անհրաժեշտ էր երեկ հրավիրված արտահերթ նիստում արագացված հատուկ կարգով ընդունել սույն օրինագիծը եւ հաջորդ իսկ օրն այն ուժի մեջ մտցնել, որպեսզի արտակարգ դրության ավարտից հետո էլ ընդդիմությանը զրկի հանրահավաքներ անելու հնարավորությունից: Ու եթե երեկ մինչեւ ժամը գիշերվա 12-ը սույն օրինագիծը երկու ընթերցմամբ էլ չընդունվեր, ապա Աժ կանոնակարգ օրենքի համաձայն, ավազակապետությունը ստիպված էր լինելու ԱԺ մի նոր արտահերթ նիստ հրավիրել տալ: Այսինքն, քաղաքակիրթ որեւէ նորմի չհամապատասխանող այս օրենքի կիրառումն ուշանալու էր: Ու քանի որ միջազգային հանրության ճնշման տակ Քոչարյանն այլեւս չէր կարող երկարաձգել արտակարգ դրությունը, ուստի, այդ օրինագծի ընդունումն ավազակապետությանն օդ ու ջրի նման անհրաժեշտ էր օր առաջ: Ուղիղ գիշերվա 12-ից 5 րոպե պակաս Տիգրան Թորոսյանն ավարտեց իր միսիան: Օրենքն ընդունվեց 2 ընթերցմամբ, իսկ արդեն այսօր Քոչարյանը վավերացրեց այն: Ահա այն 90 միաբջիջների ցանկը, ովքեր կողմ են քվեարկել օրինագծին: Թորոսյան Տիգրան Սուրիկի Պետրոսյան Արեւիկ Համլետի Աբրահամյան Արմեն Արշավիրի Աբրահամյան Գագիկ Արշավիրի Աբրահամյան Հենրիկ Արգամի Աբրահամյան Սերյոժա Արշավիրի Աղաբաբյան Աշոտ Սերյոժայի Աշոտյան Արմեն Գեւորգի Առաքելյան Ռուզաննա Հակոբի Ավագյան Արսեն Դնեպրի Ավագյան Կարեն Կարլենի Ավոյան Արտաշես Ռոլանդի Արսենյան Աշոտ Եղիշեի Բաբլոյան Արա Սաենի Բադալյան Վլադիմիր Մերուժանի Բադալյան Վոլոդյա Արամայիսի Բադեյան Մանվել Հենրիկի Բիշարյան Հեղինե Վաչեի Բոստանջյան Վարդան Բաբկենի Գալստյան Լիլիթ Սերյոժայի Գասպարյան Մելիք Ապրեսի Գեւորգյան Նահապետ Բագրատի Գրիգորյան Արամայիս Թեմուրի Գրիգորյան Արայիկ Թեմուրի Գրիգորյան Հրանտ Մերուժանի Գրիգորյան Ռաֆիկ Խորենի Դանիելյան Արմեն Սերյոժայի Դավթյան Արտակ Լյուդվիկի Ենոքյան Գոհարիկ Աղաբեկի Զաքարյան Ռոբերտ Սերգոյի Զոհրաբյան Զոհրաբ Սենիկի Զոհրաբյան Նաիրա Վահանի Զոհրաբյան Ռազմիկ Արտավազդի Թորոսյան Շիրակ Արտեմի Կարախանյան Վազգեն Ղուկասի Կարապետյան Կարեն Սարգսի Կարապետյան Կարո Երեմի Կարապետյան Հրայր Կառլենի Հակոբյան Հակոբ Ռաֆիկի (24 ընտր) Հակոբյան Հրանուշ Հրանտի Հակոբյան Վահե Մաքսիմի Համբարձումյան Արկադի Ստանիսլավի Հայրապետյան Ռուբեն Ռաֆիկի Հարությունյան Համլետ Միքայելի Հովհաննեսյան Վահան Էդուարդի Ղարագյոզյան Հարություն Արփիարի Ղուկասյան Արեգ Արշավիրի Ղուկասյան Արտյոմ Գեորգիի Ճշմարիտյան Կարեն Յուրիկի Մադաթյան Հրանտ Ռոբերտի Մանուկյան Խաչիկ Վաղինակի Մանուկյան Մելիք Սարիբեկի Մանուկյան Միքայել Վաղինակի Մարգարյան Հովհաննես Հայկի Մելիքյան Արմեն Ռաֆիկի Մելիքյան Սպարտակ Սեյրանի Մինասյան Արծվիկ Գարեգինի Մինասյան Գագիկ Ենգիբարի Մինասյան Մկրտիչ Հակոբի Մխիթարյան Արմեն Աշոտի Մխիթարյան Արշակ Գարմենի Մնացականյան Մխիթար Էդվարդի Մովսիսյան Առաքել Աբրահամի Նաղդալյան Հերմինե Միքայելի Նիկոյան Սամվել Պարգեւի Նռանյան Արա Ռուդիկի Շահբազյան Արտյուշ Վարդգեսի Շահգելդյան Մհեր Լեւոնի Շարմազանով Էդուարդ Հովսեփի Պետրոսյան Ալեքսան Մակարի Պետրոսյան Խաչիկ Բորիսի Պետրոսյան Ռաֆիկ Գարեգինի Պողոսյան Սուրիկ Սիրակի Պուրտոյան Արմեն Յուրիկի Ռուստամյան Արմեն Եզնակի Սադոյան Ռուբեն Ալֆրեդի Սահակյան Արման Գալուստի Սահակյան Գալուստ Գրիգորիի Սանոսյան Հայկ Արտյուշի Սարգսյան Գուրգեն Բայթունի Սարգսյան Մարտին Գրիգորի Սարգսյան Սամվել Ֆրունզեի Սարիբեկյան Կարեն Բաղիշի Սաֆարյան Արամ Վիլենի Սողոմոնյան Էռնեստ Միքայելի Ստեփանյան Միշա Արտաշի Ստեփանյան Տիգրան Վաչիկի Վարդապետյան Տաճատ Մարտունի Տոնոյան Աշոտ Ռոբերտի Փամբուկյան Հարություն Կարոյի օրինագծին դեմ են քվեարակել “Ժառանգություն” պատգամավորական խմբակցության անդամներ Լարիսա Ալավերդյանը, Անահիտ Բախշյանը, Ստյոպա Սաֆարյանը, Զարուհի Փոստանջյանը, Արմեն Մարտիրոսյանը (“Ժառանգության” մյուս պատգամավորները` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը եւ Վարդան Խաչատրյանը նիստից բացակայել են) եւ անկախ պատգամավոր Վիկտոր Դալլաքյանը: Նիստին ներկա են եղել սակայն չեն քվերակել Ռոբերտ Թովմասյանը, Վահագն Մախսուդյանը, Արթուր Աղաբեկյանը, Կարեն Վարդանյանը, Միքայել Վարդանյանը: www.payqar.org

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/conte...8031602128.html ОЧЕРЕДНОЙ ШЕДЕВР ОТ СЕРЖА САРГСЯНА: "Armenia faces a series of external challenges that we hope to address. First among them is the long-standing conflict over who should control the Nagorno-Karabakh region between our country and Azerbaijan" :jawdrop: :jawdrop: :jawdrop: :jawdrop: :jawdrop:

Diplomatic Traffic, DC March 16 2008 Dim Prospects for Sarkissian after Armenia's Post-election Violence by Blanka Hancilova The violent suppression of the opposition rally on 1-2 March has opened up a gaping schism in the Armenian body politic. Following the deaths of at least several dozen protesters, the Kocharyan-Sarkissian duo is bound to lose some supporters, while some neutral voters may chose to join the opposition. The battle for power may be drawn out, and its conclusion is far from certain but, so far, it is evident that the foundations of the ruling regime have been profoundly shaken. BACKGROUND: The 19 February 2008 presidential election in Armenia was expected to see a smooth transfer of power from the current president, Robert Kocharyan, to his long-time ally and current prime minister, Serzh Sarkissian. But Armenia's first president turned opposition leader after a long absence from the political scene, Levon Ter-Petrossian, turned it into a bitter contest, drawing his supporters to the streets in record numbers, a sight unseen in Yerevan since the 1990s. According to official results, Serzh Sarkissian won the election in the first round, securing 52.8 per cent of the cast, while Ter-Petrossian trailed behind with 21.5 per cent. The opposition alleges that mass fraud had taken place. Although independent information is hard to come by, Human Rights Watch documented the bullying and intimidation of opposition observers. On election day, numerous violent incidents and irregularities were reported such as vote buying, `carousel' voting (where the same people vote repeatedly), irregularities in the military's voting and, crucially, in vote counting. Nevertheless, according to the preliminary findings of the OSCE Office for Democratic Institutions and Human Rights election observation mission, the election `was administered mostly in line with OSCE and Council of Europe commitments and standards.' Despite this finding, opposition parties heavily criticized the conduct of the elections. The opposition contested the results and hit the streets for 11 days of non-stop protests. Many other opposition leaders rallied behind Ter-Petrossian. At the same time, a number of opposition politicians were detained and some senior foreign ministry officials and prosecutors, who publicly backed the opposition, were dismissed. As the government felt increasingly insecure, it offered to set up a coalition government and managed to co-opt one of the most influential figures - former National Assembly Speaker and Chair of the `Orinats Yerkir' party, 40 year-old Arthur Baghdasarian. Following this success, in the early hours of 1 March, the police dispersed a rally at Yerevan's Liberty Square and Ter-Petrossian was placed under de facto house arrest. Yerevan Violence Notwithstanding the events earlier in the morning, later in the day protesters gathered in Miasniakian square, in the vicinity of the City Administration Hall and the embassies of France, Italy and Russia. During the day, there were possibly several hundred thousand people waiting for Ter-Petrossian, but also a strong police, interior forces and army presence. By the evening, the atmosphere had become extremely tense and a violent standoff was widely expected. At the same time, the opposition leaders that had organized the rally disavowed and condemned incidents of violence, blaming them on government provocateurs. Small-scale violent incidents started to take place, and the looting of shops in downtown Yerevan also began. In the evening, about 10,000 protesters were still present at the square, burning cars and engaged in running battles with the security forces. Late on 1 March, outgoing President Kocharyan introduced a state of emergency for 20 days, which was upheld by the parliament. Media freedoms, freedom of assembly and political activity remain suspended. Shortly after emergency rule was declared, security forces advanced towards the protesters and, according to official information, a violent standoff occurred which left at least eight people dead and about two hundred injured. Unofficial sources speak of at least 20 dead, and possibly up to 50. Subsequent international reactions criticized the government for use of excessive force and violence to disperse demonstrators. IMPLICATIONS: Ter-Petrossian's success in running a popular campaign has shaken the governing Kocharyan-Sarkissian duo which, after ten years in power, seems to have grossly underestimated the extent of public dissatisfaction with the regime. The authorities clearly did not expect Ter-Petrossian to be capable of mustering a wave of popular protests, particularly given that he remains unpopular amongst many Armenians who remember the economic hardships that plagued his presidency in 1990s, while many disapprove of his position on the Nagorno-Karabakh conflict. However, not only did he manage to attract people to the streets, but he has also managed to coalesce the fractious opposition political forces around him and, moreover, against the ruling regime. All of this occurred without Ter-Petrossian offering any specific program of change apart from a change of regime from the Kocharyan-Sarkissian `kleptocracy'. Especially worrying for Kocharyan and Sarkissian, who both come from Nagorno-Karabakh, were the signs of defections from the Yerevan elite in the Ministry of Foreign Affairs and the prosecutor's office. The electoral success, even if contested by the opposition, could have given Sarkissian a chance to re-assert control by playing on the opposition's lack of internal coherence and a united program. Co-opting Arthur Baghdasarian was an important step in this regard. On the other hand, it is not clear how much power Baghdasarian now commands. Ter-Petrossian has been claiming for some time now that Baghdasarian's supporters are joining him and Baghdasarian's u-turn is unlikely to fare well with his voters. On the other hand, the external situation played in the regime's hands. The lack of foreign media attention to Armenia, the largely benevolent and superficial reports of international observers, and the keen interest of all neighbors and major powers to prevent any new hotspot from emerging made it easier for the government to quell the opposition tide. However, the death of protesters is a watershed which has made Armenia's political future all too uncertain. CONCLUSIONS: It is too early to tell how the political situation in Armenia will develop. However, several observations can be offered. To begin with, the options of the incumbent regime seem to be very limited. It is likely to try to run things `as usual', put the blame for post-electoral violence on the opposition led by Ter-Petrossian and, step-by-step, isolate him. Co-opting Baghdasarian was one of the first steps in this direction. It remains to be seen whether Baghdasarian will be able to recover his credibility with his electorate and whether he will emerge as a serious contender for high-level political posts in the future. But even if Sarkissian succeeds in calming the situation down, and keeps himself in power, his credibility has been severely undermined. Even many of his current supporters are likely to blame him for the events of 1-2 March for years to come. It is possible that the whole institution of the presidency could be weakened as a result, and that power will increasingly gravitate to the National Assembly. The outgoing president, Robert Kocharyan, has not announced his future plans, but it is widely believed that he will implement the `Russian scenario' and replace Sarkissian as prime minister. By doing so, he will be able to contribute to the consolidation of his and Sarkissian's power. As for Ter-Petrossian, it remains to be seen whether his supporters will be able to sustain a protracted public protest when the state of emergency lifts. Should he be unsuccessful, he may have lost possibly his last chance to re-enter Armenian politics. So far, many of his supporters have been imprisoned, and some charged with attempting a coup d'état. Many went into hiding, fearing reprisals from the authorities. In the short term, Armenia is likely to remain volatile, and the possibility of renewed violence is present. In the mid-term, two scenarios can be envisaged: stabilization with a broad coalition government with simmering discontent and pressures to `re-open' the political and media space; or increasingly hard authoritarianism, essentially military rule, keeping the opposition in jail. AUTHOR'S BIO: Dr. Blanka Hancilova is analyst of international relations with a focus on the CIS and the co-founder of Apreco Consulting Group. http://www.diplomatictraffic.com/debate.asp?ID=655

как скажешь :flower:

а это важно?

check this out http://martimek.livejournal.com/10031.html?mode=reply

ANNOUNCEMENT We, the legal representatives of those persons, who following the mass violence on March 1 and 2, 2008 have been placed in different police departments and detention places by the law enforcement bodies, are making an announcement regarding President R. Kocharyan's Decree from March 1, 2008 disputing its correspondence to the provisions of the European Convention of Human Rights. We consider that the Decree of the President of the Republic of Armenia contradicts Articles 6 and 10 of the European Convention of Human Rights and that the Republic of Armenia being one of the High Contracting parties to the Convention has thus fell short in meeting the taken responsibilities. Although the justification of introducing State of Emergency was the urgent need of preventing the threats to the constitutional order, as well as the protection of the rights of the citizens, the restrictions imposed by the Decree resulted in the creation of a state of fear, terror, as well as violent infringement of the rights of the same citizens. At the same time it should be mentioned that the actions of the pre-investigation bodies are presently completely out of any surveillance. In particular point 4 of the Decree puts restriction on holding meetings, public rallies, demonstrations, marches and other mass events, the coverage of state and domestic political issues by mass media can be realized solely within the limits of the official information from state bodies. This allows for restriction and control of de facto, effective implementation of our defense activities, as the exercise of defense activities presupposes also public hearings under close attention of human rights organizations, which is not being done. At his March 5 Press Conference the President of the Republic of Armenia directly accused the opposition, and the pre-investigation bodies use this accusation as a guideline. The principle of presumption of innocence was breached when the President voiced the names of those whom he accused. One-sided, provocative and accusative propaganda of official media is broadcasted by all means of mass media, by which the alternative way of thinking is excluded, including presentation of views and opinions coming from defensive rights of our clients Moreover, RA President also harshly criticized RA Ombudsman, who simply mentioned some of the facts of continuous infringement of the rights of peaceful demonstrators: keeping people in different police departments without any legal basis, not providing any information to relatives, application of mass violence and continuous facts of not providing sufficient time and possibilities for preparation to defense. Thus this Decree should be viewed as a state act, which contradicts both the Constitution of the Republic of Armenia and the ECHR. On behalf of other lawyers Varduhi Elbakyan, lawyer

Wall Street Journal European Edition March 13, 2008 OPINION Combustible Caucasus By SABINE FREIZER March 13, 2008 While most of the world was watching the elections-cum-coronation in Russia earlier this month, in a far corner of the former Soviet empire, the fallout of another fraudulent poll left at least eight dead and over a hundred injured. Sadly, the violence in the wake of Armenia's presidential election, though a first in the streets of the capital Yerevan, follows a dangerous pattern now all too familiar in the South Caucasus. The oft-repeated scenario goes like this: First, irregularities and allegations of fraud mar elections. Then, the opposition organizes mass demonstrations in protest. Finally, the police are sent out and use excessive force to beat protesters off the streets. This has become such a routine in Armenia and Azerbaijan that the parties facing the polls now seem to spend as much time preparing for the post-election showdown as campaigning for votes. The same also appears to be underway in the run-up to May's parliamentary elections in Georgia, where a government crackdown on peaceful protests in November set the scene for January's presidential poll. Few in the region believe they can change the government peacefully through the ballot box. Too many elections have been spoiled by bad or very bad counting, intimidation of opposition activists, ballot-stuffing, multiple voting, biased election commissions, use of state resources to support the government-backed candidate, and skewed media coverage during the campaign. Rather then fully investigate claims of election-related violations, the country's elections bodies and courts dismiss them. This was not the post-Soviet reality many had hoped for. After the South Caucasus republics won their independence following the Soviet Union's collapse, everyone spoke of their transition to democracy. Several wars and many sham elections later, the transition seems stalled at best. The international community is partially to blame. Election observation in this region is the remit of the Organization for Security and Cooperation in Europe, but many international observers do not wait for the OSCE's full and final assessment before casting judgement themselves. Foreign parliamentarians participating in the short-term yet high-profile side of monitoring the election-day voting are often too eager to give a seal of approval to the poll. Their aim is usually political: To support the incumbent or government-backed candidate in the name of "regional stability" or simply to help keep particular allies in power. But the OSCE has another arm, the far more technocratic Office for Democratic Institutions and Human Rights, ODIHR, which is on the ground for weeks or even months to evaluate how the elections are run. Their staff do not grab the kind of headlines the visiting dignitaries do, but their judgements are usually far more credible. The result of this dual assessment is that the international community often first embraces the government's election result, thereby bolstering their claim to legitimacy, only to later release a detailed account of violations tarnishing that victory. Both winners and losers thus have their arguments reinforced, further eroding trust in the process. In Armenia, this scenario has played out once more, with Western leaders again preferring to support incumbents or their preferred successors who appear to represent "stability." Soon after the poll, the EU's Commissioner for Foreign Relations, Benita Ferrero-Waldner, declared that, "considerable progress had been achieved," while commending the people of Armenia and its leaders on their victory. ODIHR, under pressure from Russia and other states who want to weaken its election observation methodology, released a relatively mild preliminary statement saying the election was "mostly in line" with Armenia's international commitments. Even so, it documented serious abuses, including partisan election commissions, pressure on public sector employees to vote for the pro-government candidate, allegations of vote buying, and a biased media. As a result Prime Minister Serge Sarkisian claimed victory with 53% of the votes, while former President Levon Ter-Petrossian, who got 21%, refused to concede defeat and called for the inevitable street protests. Mr. Ter-Petrossian was probably trying to follow the model of the color revolutions in Georgia (2003) and Ukraine (2004). After fraudulent polls and in the face authoritarian leadership, the Armenian opposition felt that it could change things by getting people into the streets, as happened in those neighboring countries. But when governments are willing to respond to protests with excessive force, this formula often doesn't work, as we have seen in Azerbaijan (2003), Georgia (2007) and now Armenia, and puts the opposition in peril. We're likely to watch this show again in Georgia's parliamentary elections in a few months time and autumn's presidential poll in Azerbaijan. Unless, that is, the EU and the U.S. take a new tack by supporting these countries' institutions rather than individual leaders. They need to make it clear that another round of fraudulent elections will not be tolerated, and that censure rather than handshakes will be on offer for those who try to steal elections. Seventeen years after the fall of the Soviet Union, all these countries should know by now how to conduct a proper poll. It is time for local authorities, and their foreign partners, to show the necessary political will to restore trust in the democratic process to avoid further bloodshed in the South Caucasus and elsewhere in the former Soviet Union. Ms. Freizer is Europe program director at the International Crisis Group.

Довольно резко... :hm: