Официальные власти т.н. Азербайджана признали исчезновение 10 000 армян

[Shatakh]

Մի բուռ ադրբեջանցիներ Արցախի լեռներում. նրանք կարոտել են իրենց հարազատներին, որոնց թողել են շփման գծի այն կողմում

31/01/2011

69-ամյա Թոֆիկ Ալիևը հուսահատ է: Նա այլևս չի պատկերացնում, որ կյանքի մնացած տարիներին հնարավորություն կունենա հանդիպելու իր ինը եղբայրներին ու քույրերին, որոնց չի տեսել արդեն մոտ քսան տարի: Վերջին անգամ նա հայրենի գյուղում` հայրական տանը, եղել է պատերազմից առաջ:

Նրա աչքերը թրջվեցին, երբ սկսեց մեծից փոքր թվարկել իր եղբայրներին ու քույրերին`Միրզա, Ֆազիլա, Աղամիրզա, Միրզաաղա, Հագիգաթ, Ռաֆիկ, Թահիր, Ռովշան, Ֆարհադ: Հետո սկսեց ավելի բարձր լացել, երբ հարցրեցի, թե երազում տեսնո՞ւմ է իր հարազատներին:

«Տեսնում եմ Միրզային, հորս ու մորս»,- կոկորդում խեղդելով զգացմունքները` ասաց նա` շարունակելով թեյ լցնել ապակե թափանցիկ բաժակների մեջ, որով սովորաբար թեյ խմում են մահմեդական Արևելքում:

Թոֆիկ Ալիևը Լեռնային Ղարաբաղում բնակվող այն ադրբեջանցիներից է, ով հրապարակավ չի թաքցնում իր ազգությունը, չի փոխում ազգանունը, մարդահամարի ժամանակ «Ազգությունը» հարցին պատասխանում է, որ ադրբեջանցի է: Նա հայ կնոջ` Վալենտինա Ալիևայի հետ (այս կինն ամունանալուց հետո իր Թովմասյան ազգանունից հրաժարվել և ընդունել է ամուսնու ազգանունը) բնակվում է Լեռնային Ղարաբաղի Ասկերան քաղաքում` մեկսենյականոց նեղ ու անշուք բնակարանում:

Պաշտոնական տվյալներով` ԼՂՀ-ում ադրբեջանցիների թիվը մոտ մեկ տասնյակ է, սակայն որոշ հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ նշում են, որ նրանց թիվը հարյուրի սահմաններում է, այդ թվում նրանք, ովքեր ադրբեջանցի են հոր կամ մոր կողմից: Նրանց մի մասը Կարմիր խաչի միջոցով երբեմն նամակներ է ստանում և ուղարկում հարազատներին:

Թոֆիկ Ալիևը, սակայն, այդ բախտավորներից չէ: «Այստեղից մինչև մեր գյուղ` Ուջարի շրջանի Գյուլաբենդ, մոտ 150 կմ է: Եթե լինեմ այնտեղ, գյուղացիներից շատերին չեմ ճանաչի: Կարող է` եղբորս երեխաներին էլ չճանաչեմ»,- հուզված պատմում էր նա: Ասկերանցի բժիշկ Թաթուլ Շեկյանը երկար տարիներ աշխատել է շրջանային հիվանդանոցում որպես գլխավոր բժիշկ, հետո երեք տարի` որպես Ասկերանի քաղաքապետ: Նա շատ լավ է ճանաչում Ալիևներին, ովքեր քաղաքում հաստատվել են 1966-ին:

«Մինչև պատերազմը մեր շփումը այնքան էլ հաճախ չէր, միայն ամեն օրվա բարևը կար: Պատերազմի տարիներին Վալյայի հետ աշխատեցինք, դրանից հետո ավելի շատ սկսեցի շփվել: Թոֆիկը շատ պարզ, հրաշալի, աշխատասեր անձնավորություն է: Ես այս ընտանիքին օգնում էի նաև, որպեսզի միայնակ չզգան»,- ասաց Շեկյանը:

Ալիևների տանը հեռախոս չկա: Տիկին Վալյան դա արդարացված է համարում. «Ի՞նչ ենք անելու հեռախոսը: Ո՞ւմ հետ խոսենք, ոչ մեկը չունենք»: Նրա հայրը և մայրը վաղուց չկան, ունեցել է մեկ եղբայր, որը երիտասարդ տարիքում դժբախտ պատահարի զոհ է դարձել Տաշքենդում:

Ալիևների ընտանիքը գոյատևում է պետությունից ստացվող թոշակով: Նրանք նաև մի կտոր հող ունեն, բայց տարիքի պատճառով այլևս դժվարանում են մշակել: Ասկերանից նրանք ուրիշ տեղ չեն գնում: Թոֆիկ Ալիևն ասաց, որ տարիներ առաջ մի քանի անգամ եղել է Ստեփանակերտում, իսկ Երևանում երբեք չի եղել:

Շփման գծի այն կողմում հարազատներին թողած մարդիկ` լինեն հայ թե ադրբեջանցի, գրեթե նույն կերպ են վերաբերվում պատերազմին, կյանքին, ապագային: Մեծ հաշվով` պատերազմը տակնուվրա է արել նրանց կյանքը:

Լեռնային Ղարաբաղի Մարտունու շրջանի Բերդաշեն գյուղում բնակվող 60-ամյա ադրբեջանուհի Էլմիրան հավասարապես տուժել է և´ ադրբեջանցիներից, և´ հայերից: Մոտ 40 տարի առաջ իր հարազատ Բաքվում նա ծանոթացել է ապագա ամուսնու` Սլավիկի հետ, ամուսնացել ու տեղափոխվել է Բերդաշեն:

Ինչպես Թոֆիկը, Էլմիրան ևս ոչ մի հայերեն բառ չգիտեր, երբ հաստատվում էր Լեռնային Ղարաբաղում: Հիմա հրաշալի խոսում է Արցախի բարբառով, գուցե ավելի մաքուր, քան շատ արցախցիներ, որոնք շատ են ռուսերեն բառեր կամ վերջավորություններ օգտագործում:

Էլմիրայի մայրը դեմ էր, որ 17-ամյա աղջիկն ամուսնանա հայի հետ: Էլմիրան ինքը սկզբում չէր իմացել, որ այն տղան, որը Բաքվի կինոթատրոններից մեկում հնդկական ֆիլմեր էր ցուցադրում և որին ինքը պիտի սիրահարվեր, հայ է: Նա այսօր էլ չի ափսոսում, որ ամուսնացել է Սլավիկի հետ, թողել Բաքուն և հաստատվել է հեռավոր լեռնային այս գյուղում` Բերդաշենում: Բայց նա նեղացել է իր ճակատագրից:

«Հինգ երեխա ենք ունեցել: 17-ամյա աղջկաս մի հայ երիտասարդ սպանեց խանդի հողի վրա: Տղայիս սպանեցին ադրբեջանցիները` պատերազմի տարիներին: Այս պատերազմը փոխեց իմ կյանքը»:

Տիկին Էլմիրան Կարմիր խաչի միջոցով ժամանակ առ ժամանակ նամակներ է փոխանակել Բաքվում բնակվող քույրերի հետ: Այդ նամակներից է իմացել, որ մահացել է մայրը: Այդ նամակներից է իմացել, որ ավտովթարից մահացել է քույրերից մեկի որդին:

Ամիսներ առաջ «Ինտերնյուսը» մի ֆիլմ է նկարահանել այս ընտանիքի մասին: Այնտեղ օգտագործվել են դրվագներ հնդկական սիրային այն ֆիլմերից, որոնք ժամանակին Սլավիկն իր ապագա սիրուն` 17-ամյա ադրբեջանուհի Էլմիրայի ու մյուսների համար ցուցադրում էր Բաքվում:

«Մեր կյանքն էլ է կինո»,- ասում ու բարի ժպտում է կյանքի դաժան հարվածներ ստացած կինը:

Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող, «Սիվիլիթաս» հիմնադրամի փորձագետ, Հատուկ «Մեդիալաբի» համար

http://medialab.am/?p=2803

[ZINVOR]

Մի բուռ ադրբեջանցիներ Արցախի լեռներում. նրանք կարոտել են իրենց հարազատներին, որոնց թողել են շփման գծի այն կողմում

31/01/2011

69-ամյա Թոֆիկ Ալիևը հուսահատ է: Նա այլևս չի պատկերացնում, որ կյանքի մնացած տարիներին հնարավորություն կունենա հանդիպելու իր ինը եղբայրներին ու քույրերին, որոնց չի տեսել արդեն մոտ քսան տարի: Վերջին անգամ նա հայրենի գյուղում` հայրական տանը, եղել է պատերազմից առաջ:

Նրա աչքերը թրջվեցին, երբ սկսեց մեծից փոքր թվարկել իր եղբայրներին ու քույրերին`Միրզա, Ֆազիլա, Աղամիրզա, Միրզաաղա, Հագիգաթ, Ռաֆիկ, Թահիր, Ռովշան, Ֆարհադ: Հետո սկսեց ավելի բարձր լացել, երբ հարցրեցի, թե երազում տեսնո՞ւմ է իր հարազատներին:

«Տեսնում եմ Միրզային, հորս ու մորս»,- կոկորդում խեղդելով զգացմունքները` ասաց նա` շարունակելով թեյ լցնել ապակե թափանցիկ բաժակների մեջ, որով սովորաբար թեյ խմում են մահմեդական Արևելքում:

Թոֆիկ Ալիևը Լեռնային Ղարաբաղում բնակվող այն ադրբեջանցիներից է, ով հրապարակավ չի թաքցնում իր ազգությունը, չի փոխում ազգանունը, մարդահամարի ժամանակ «Ազգությունը» հարցին պատասխանում է, որ ադրբեջանցի է: Նա հայ կնոջ` Վալենտինա Ալիևայի հետ (այս կինն ամունանալուց հետո իր Թովմասյան ազգանունից հրաժարվել և ընդունել է ամուսնու ազգանունը) բնակվում է Լեռնային Ղարաբաղի Ասկերան քաղաքում` մեկսենյականոց նեղ ու անշուք բնակարանում:

Պաշտոնական տվյալներով` ԼՂՀ-ում ադրբեջանցիների թիվը մոտ մեկ տասնյակ է, սակայն որոշ հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ նշում են, որ նրանց թիվը հարյուրի սահմաններում է, այդ թվում նրանք, ովքեր ադրբեջանցի են հոր կամ մոր կողմից: Նրանց մի մասը Կարմիր խաչի միջոցով երբեմն նամակներ է ստանում և ուղարկում հարազատներին:

Թոֆիկ Ալիևը, սակայն, այդ բախտավորներից չէ: «Այստեղից մինչև մեր գյուղ` Ուջարի շրջանի Գյուլաբենդ, մոտ 150 կմ է: Եթե լինեմ այնտեղ, գյուղացիներից շատերին չեմ ճանաչի: Կարող է` եղբորս երեխաներին էլ չճանաչեմ»,- հուզված պատմում էր նա: Ասկերանցի բժիշկ Թաթուլ Շեկյանը երկար տարիներ աշխատել է շրջանային հիվանդանոցում որպես գլխավոր բժիշկ, հետո երեք տարի` որպես Ասկերանի քաղաքապետ: Նա շատ լավ է ճանաչում Ալիևներին, ովքեր քաղաքում հաստատվել են 1966-ին:

«Մինչև պատերազմը մեր շփումը այնքան էլ հաճախ չէր, միայն ամեն օրվա բարևը կար: Պատերազմի տարիներին Վալյայի հետ աշխատեցինք, դրանից հետո ավելի շատ սկսեցի շփվել: Թոֆիկը շատ պարզ, հրաշալի, աշխատասեր անձնավորություն է: Ես այս ընտանիքին օգնում էի նաև, որպեսզի միայնակ չզգան»,- ասաց Շեկյանը:

Ալիևների տանը հեռախոս չկա: Տիկին Վալյան դա արդարացված է համարում. «Ի՞նչ ենք անելու հեռախոսը: Ո՞ւմ հետ խոսենք, ոչ մեկը չունենք»: Նրա հայրը և մայրը վաղուց չկան, ունեցել է մեկ եղբայր, որը երիտասարդ տարիքում դժբախտ պատահարի զոհ է դարձել Տաշքենդում:

Ալիևների ընտանիքը գոյատևում է պետությունից ստացվող թոշակով: Նրանք նաև մի կտոր հող ունեն, բայց տարիքի պատճառով այլևս դժվարանում են մշակել: Ասկերանից նրանք ուրիշ տեղ չեն գնում: Թոֆիկ Ալիևն ասաց, որ տարիներ առաջ մի քանի անգամ եղել է Ստեփանակերտում, իսկ Երևանում երբեք չի եղել:

Շփման գծի այն կողմում հարազատներին թողած մարդիկ` լինեն հայ թե ադրբեջանցի, գրեթե նույն կերպ են վերաբերվում պատերազմին, կյանքին, ապագային: Մեծ հաշվով` պատերազմը տակնուվրա է արել նրանց կյանքը:

Լեռնային Ղարաբաղի Մարտունու շրջանի Բերդաշեն գյուղում բնակվող 60-ամյա ադրբեջանուհի Էլմիրան հավասարապես տուժել է և´ ադրբեջանցիներից, և´ հայերից: Մոտ 40 տարի առաջ իր հարազատ Բաքվում նա ծանոթացել է ապագա ամուսնու` Սլավիկի հետ, ամուսնացել ու տեղափոխվել է Բերդաշեն:

Ինչպես Թոֆիկը, Էլմիրան ևս ոչ մի հայերեն բառ չգիտեր, երբ հաստատվում էր Լեռնային Ղարաբաղում: Հիմա հրաշալի խոսում է Արցախի բարբառով, գուցե ավելի մաքուր, քան շատ արցախցիներ, որոնք շատ են ռուսերեն բառեր կամ վերջավորություններ օգտագործում:

Էլմիրայի մայրը դեմ էր, որ 17-ամյա աղջիկն ամուսնանա հայի հետ: Էլմիրան ինքը սկզբում չէր իմացել, որ այն տղան, որը Բաքվի կինոթատրոններից մեկում հնդկական ֆիլմեր էր ցուցադրում և որին ինքը պիտի սիրահարվեր, հայ է: Նա այսօր էլ չի ափսոսում, որ ամուսնացել է Սլավիկի հետ, թողել Բաքուն և հաստատվել է հեռավոր լեռնային այս գյուղում` Բերդաշենում: Բայց նա նեղացել է իր ճակատագրից:

«Հինգ երեխա ենք ունեցել: 17-ամյա աղջկաս մի հայ երիտասարդ սպանեց խանդի հողի վրա: Տղայիս սպանեցին ադրբեջանցիները` պատերազմի տարիներին: Այս պատերազմը փոխեց իմ կյանքը»:

Տիկին Էլմիրան Կարմիր խաչի միջոցով ժամանակ առ ժամանակ նամակներ է փոխանակել Բաքվում բնակվող քույրերի հետ: Այդ նամակներից է իմացել, որ մահացել է մայրը: Այդ նամակներից է իմացել, որ ավտովթարից մահացել է քույրերից մեկի որդին:

Ամիսներ առաջ «Ինտերնյուսը» մի ֆիլմ է նկարահանել այս ընտանիքի մասին: Այնտեղ օգտագործվել են դրվագներ հնդկական սիրային այն ֆիլմերից, որոնք ժամանակին Սլավիկն իր ապագա սիրուն` 17-ամյա ադրբեջանուհի Էլմիրայի ու մյուսների համար ցուցադրում էր Բաքվում:

«Մեր կյանքն էլ է կինո»,- ասում ու բարի ժպտում է կյանքի դաժան հարվածներ ստացած կինը:

Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող, «Սիվիլիթաս» հիմնադրամի փորձագետ, Հատուկ «Մեդիալաբի» համար

http://medialab.am/?p=2803

[Shatakh]

Алааа Шатах джан,что за издевательство ахпер?На шуртвацском перевода не ту дааа?Я на зло тебе чистым hаям ВСЁ до последней буквы прочитал ......................В конвенцию о ПЫТКАХ нужно внести пункт запрета издевательства над 70 процентами армян со стороны аборигенов Армении.

:biggrin:Русского перевода не нашёл,Зинвор джан.Ничего,пару таких длинных армянских текстов с трудом будешь читать,но за то в конце пополнишь ряды "чистых hаев" :laugh:

[СолнЫчка]

Жалко Тофига - с ним еще Фатуллаев встречался :rolleyes2:

[u-2]

ECRI обеспокоена судьбой этнических армян, живущих в Азербайджане

Европейская комиссия против расизма и нетерпимости ECRI в своем отчете за 2011 год рассмотрела проблемы этнических армян, проживающих в Азербайджане.

В отчете, в частности, отмечается, что в Азербайджане есть люди армянской национальности, которые не обратились за получением азербайджанского паспорта при замене паспортов советского образца, и сегодня фактически являются людьми без гражданства. Они лишены возможности реализовать свои права как граждане Азербайджана, лишены социальной защиты. Более того, все их попытки решить вопрос гражданства через суды оказываются тщетны.

В отчете сказано, что в Азербайджане этнические армяне в повседневной жизни подвергаются опасности. Родившиеся в смешанных армяно-азербайджанских браках предпочитают брать азербайджанские фамилии во избежание проблем с бюрократической системой.

ECRI отмечает, что политика СМИ и официальная идеология Азербайджана привели к тому, что быть армянином оскорбительно, а заявление об армянском происхождении вообще может стать причиной судебного расследования.

Более всего комиссия обеспокоена тем, что согласно переписи населения 1999 года в Азербайджане проживает 120 700 армян. В эту цифру азербайджанские чиновники включили число жителей зоны нагорного-карабахского конфликта, которое составляет 120 000.

По официальным данным Азербайджана, фактически, в республике проживает 700 армян, но ECRI утверждает, что на самом деле число армян достигает 30 000, и только 7% армян осмеливаются заявить о своей этнической принадлежности.

[Romeo11]

30 тыс. явный перебор несколько тысяч запросто... это и смешанные браки, и люди поменявшие фамилии и престарелые люди

[u-2]

Беженцам объявлен расчетный час

В старых московских гостиницах постояльцы живут десятилетиями

Подробнее: http://www.ng.ru/moscow/2011-06-10/8_hotels.html

вообщем не знал куда поместил здесь

[macerano]

ECRI обеспокоена судьбой этнических армян, живущих в Азербайджане

Европейская комиссия против расизма и нетерпимости ECRI в своем отчете за 2011 год рассмотрела проблемы этнических армян, проживающих в Азербайджане.

В отчете, в частности, отмечается, что в Азербайджане есть люди армянской национальности, которые не обратились за получением азербайджанского паспорта при замене паспортов советского образца, и сегодня фактически являются людьми без гражданства. Они лишены возможности реализовать свои права как граждане Азербайджана, лишены социальной защиты. Более того, все их попытки решить вопрос гражданства через суды оказываются тщетны.

В отчете сказано, что в Азербайджане этнические армяне в повседневной жизни подвергаются опасности. Родившиеся в смешанных армяно-азербайджанских браках предпочитают брать азербайджанские фамилии во избежание проблем с бюрократической системой.

ECRI отмечает, что политика СМИ и официальная идеология Азербайджана привели к тому, что быть армянином оскорбительно, а заявление об армянском происхождении вообще может стать причиной судебного расследования.

Более всего комиссия обеспокоена тем, что согласно переписи населения 1999 года в Азербайджане проживает 120 700 армян. В эту цифру азербайджанские чиновники включили число жителей зоны нагорного-карабахского конфликта, которое составляет 120 000.

По официальным данным Азербайджана, фактически, в республике проживает 700 армян, но ECRI утверждает, что на самом деле число армян достигает 30 000, и только 7% армян осмеливаются заявить о своей этнической принадлежности.