Новости Культуры Армении

[Dedo]

2008-12-04

Кикабидзе с удовольствием сыграл бы в совместном армяно-грузинском фильме

Известный грузинский певец и актер Вахтанг Кикабидзе сказал, что с удовольствием сыграл бы в совместном армяно-грузинском фильме.

«Сыграл бы с большим удовольствием. Раньше ведь существовала такая традиция - вспомним Софико Чиаурели. Меня даже удивляет то, что меня до сих пор не звали в Армению сниматься в фильме», - сказал Кикабидзе в он-лайн интервью агентству «Новости-Армения» в рамках проекта «Независимые медиа для гражданской интеграции».

« А что касается сценария фильма, то он должен, наверное, быть о мужиках, о грузинских и об армянских», - отметил актер.

Он отметил также, что готов выступить в Армении с концертами. «Если будут соответствующие приглашения, то с удовольствием выступлю», - сказал он.

Проект «Независимые медиа для гражданской интеграции» поддержан ЕС и реализуется Кавказским институтом мира, демократии и развития, Исследовательским центром «Регион» Журналистов-расследователей (Армения) и Комитетом защиты журналистов РУХ (Азербайджан).

[Armenia_Forever]

ЭТО ПРОСЬБА, А НЕ ПРОВОКАЦИЯ…

В самом конце октября в Ессентуках в концертном зале имени Ф.И. Шаляпина состоялся концерт армянского певца Карена. Людей собралось не так уж и много, и, по всей видимости, это были самые преданные поклонники творчества артиста, потому что вместо запланированных семи часов вечера выступление началось в половине девятого, но мест никто из зрителей не покинул…

И вот заиграла музыка, началось действо, и на сцене появился молодой человек приятной внешности и с хорошо поставленным голосом. Мелодии следовали друг за другом, одна песня сменяла другую, но спустя какое-то время я заметил, что за внешним разнообразием скрывается однотипный набор арабско-тюркских мотивов. И вдобавок ко всему в репертуаре артиста, позиционирующего себя как армянского певца, не оказалось ни одной песни на армянском языке.

Впрочем, о современном армянском песенном творчестве чуть позже, вернемся к происходившему на моих глазах. В самом разгаре концерта к сцене подошел сидевший за моей спиной мужчина и передал Карену записку. Прочитав ее, певец улыбнулся и спросил: «Это провокация?»

Зритель ответил:

- Нет, это просьба.

О чем речь? Оказалось, что в записке содержалось пожелание исполнить песню на армянском языке. Это настолько естественно, что и говорить-то собственно не о чем: армянин хочет услышать от армянского певца песню на армянском языке. О чем ему еще просить: спеть по-китайски? И почему эта абсолютно невинная просьба вызвала у певца такую реакцию?

Может, со стороны певца это была какая-то не особо удачная шутка? Потом я подумал, что, возможно, Карен слишком долгое время прожил вдали от этнической родины и просто не владеет родным языком (что греха таить, в армянской диаспоре подобное частенько встречается), но после небольшой паузы он все же спел песню на армянском. Зал оживился, молодежь затанцевала, и зрители бурно аплодировали, а я искренне поблагодарил своего соседа за «глоток воздуха» для души. И я уверен, что многие в зале поддержали инициативу гостя (как я позже узнал, на Кавминводы он приехал из Тулы на лечение).

А затем вновь заиграла музыка, в которой только очень искушенный знаток нашел бы армянские корни. Маленькие девочки в зале танцевали танец живота, а певец посвятил две песни Тбилиси и Баку, но ни одной – Еревану, и мне как-то стало немного грустно и срочно захотелось пообщаться с нашей «звездой».

Концерт, кстати, продлился недолго – всего один час. Певец попрощался со своими поклонниками как-то неожиданно быстро, что люди даже не могли понять: им уже уходить или все же ждать какого-то продолжения. После продолжительной паузы зал аплодисментами и выкриками: «Карен! Карен!» вызывал артиста. Вдруг заиграли музыканты, которые еще не успели сойти со сцены, у зрителей вновь появилась надежда, но певец так больше и не появился.

Немного расстроенные и обескураженные люди стали покидать зал, а я направился за кулисы поговорить с Кареном, узнать немного о нем и его творчестве, задать несколько волнующих меня вопросов.

Около двери в гримерную меня встретила девушка. Я поздоровался, сказал, что хочу увидеть Карена, показал свое удостоверение редактора газеты, которое она внимательно изучила, но, так и не представившись, заявила, что певец не любит общаться и интервью он газете давать не собирается. Я попрощался и, пожелав удачи, ушел.

И вот после всего увиденного и услышанного я хотел бы поделиться с читателями своими мыслями.

Знаете, если честно, то в последнее время пропадает всякое желание ходить на армянские концерты. И дело здесь не только в Карене, точнее не только в нем одном. Просто вот вам факт и попробуйте оспорьте его: процентов девяносто молодых армянских исполнителей, приезжающих к нам с гастролями, привозят инородную, чуждую нам культуру.

Дорогие наши певцы, может быть, вы этого и не знали, но это действительно так: у нас в диаспоре есть все, нам не хватает только лишь родных армянских мелодий, по которым мы очень скучаем. У вас прекрасные голоса, так пускай они рассказывают нам об Армении, о Ереване, о нашей культуре, нам именно этого не хватает.

Я не считаю себя несовременным или старым человеком, мне немногим больше тридцати, и я люблю слушать очень многое: эстраду, классику, восточную музыку, народную, песни разных народов… Это все интересно и необходимо каждому человеку. Но… Но придя на концерт армянского певца, и я уверен, что меня поддержат очень многие люди, живущие вдали от исторической Родины, мы хотим услышать музыку и песни, которые брали за душу, не давали нам забыть что мы – армяне, а наши дети танцевали бы «Кочари» и «Шалохо»…

Мы – наследники великой культуры, которую нам оставили наши предки. Так дарите нам частичку этого наследия и своим творчеством приумножайте его, мы вас очень об этом просим!

Михаил Манвелов, «Армянская Панорама»

[shmidt]

15 марта Леониду Енгибарову исполнилось бы 74 года

ЕНГИБАРОВУ - ОТ ЗРИТЕЛЕЙ

Шут был вор: он воровал минуты -

Грустные минуты, тут и там,-

Грим, парик, другие атрибуты

Этот шут дарил другим шутам.

В светлом цирке между номерами

Незаметно, тихо, налегке

Появлялся клоун между нами

Иногда в дурацком колпаке.

Зритель наш шутами избалован -

Жаждет смеха он, тряхнув мошной,

И кричит: "Да разве это клоун!

Если клоун - должен быть смешной!"

Вот и мы... Пока мы вслух ворчали:

"Вышел на арену, так смеши!"-

Он у нас тем временем печали

Вынимал тихонько из души.

Мы опять в сомненье - век двадцатый:

Цирк у нас, конечно, мировой,-

Клоун, правда, слишком мрачноватый -

Невеселый клоун, не живой.

Ну а он, как будто в воду канув,

Вдруг при свете, нагло, в две руки

Крал тоску из внутренних карманов

Наших душ, одетых в пиджаки.

Мы потом смеялись обалдело,

Хлопали, ладони раздробя.

Он смешного ничего не делал -

Горе наше брал он на себя.

Только - балагуря, тараторя,-

Все грустнее становился мим:

Потому что груз чужого горя

По привычке он считал своим.

Тяжелы печали, ощутимы -

Шут сгибался в световом кольце,-

Делались все горше пантомимы,

И морщины глубже на лице.

Но тревоги наши и невзгоды

Он горстями выгребал из нас -

Будто обезболивал нам роды,-

А себе - защиты не припас.

Мы теперь без боли хохотали,

Весело по нашим временам:

Ах, как нас прекрасно обокрали -

Взяли то, что так мешало нам!

Время! И, разбив себе колени,

Уходил он, думая свое.

Рыжий воцарился на арене,

Да и за пределами ее.

Злое наше вынес добрый гений

За кулисы - вот нам и смешно.

Вдруг - весь рой украденных мгновений

В нем сосредоточился в одно.

В сотнях тысяч ламп погасли свечи.

Барабана дробь - и тишина...

Слишком много он взвалил на плечи

Нашего - и сломана спина.

Зрители - и люди между ними -

Думали: вот пьяница упал...

Шут в своей последней пантомиме

Заигрался - и переиграл.

Он застыл - не где-то, не за морем -

Возле нас, как бы прилег, устав,-

Первый клоун захлебнулся горем,

Просто сил своих не рассчитав.

Я шагал вперед неукротимо,

Но успев склониться перед ним.

Этот трюк - уже не пантомима:

Смерть была - царица пантомим!

Этот вор, с коленей срезав путы,

По ночам не угонял коней.

Умер шут. Он воровал минуты -

Грустные минуты у людей.

Многие из нас бахвальства ради

Не давались: проживем и так!

Шут тогда подкрадывался сзади

Тихо и бесшумно - на руках...

Сгинул, канул он - как ветер сдунул!

Или это шутка чудака?..

Только я колпак ему - придумал,-

Этот клоун был без колпака.

1972

[Ессентуки]

Серж Пугачевой высший орден Армении вручил. Не отстает от своего приятеля в соседней стране. Офигеть! Вот так и обесцениваются награды.

[UrArtur]

Серж Пугачевой высший орден Армении вручил. Не отстает от своего приятеля в соседней стране. Офигеть! Вот так и обесцениваются награды.

[Ессентуки]

http://www.lenta.ru/xussr/

Я так думаю, это за то, что пугачиха четко придерживается линии ССовской партии, гневно отрицая свои связи с СЕПАРАТИСТАМИ Карабаха. Главное, чтобы совпадать с линией СС-а, тогда тебя и те и другие награждать будут.

http://mirtv.ru/content/view/74374/42/

[cartesius]

7-8 ноября состоится торжественное открытие галереи Кафесджян на Каскаде:

http://www.cmf.am/index.php?al=grand_opening

Изменено 21 октября 2009 пользователем cartesius (история изменений)

[Kulkuri]

Президент Армении Серж Саргсян направил поздравительное обращение народному артисту Сосу Саргсяну по случаю его 80-летия, сообщает пресс-служба главы государства. «Я уверен, что о Вашему богатому творческому пути еще посвятят различные исследования, чтобы осмыслить и оценить ту роль, которую Вы сыграли в кино и театре. Вашими творческими образами воодушевлялись множество поколений».

Президент пожелал актеру крепкого здоровья, долгих лет жизни, а поклонникам его творчества – многочисленных поводов для наслаждения его мастерством в искусстве.

[Armenia_Forever]

Жены битлов приедут в Ереван на открытие Центра искусств

Салют вечером 7 ноября ознаменует открытие Центра искусств Гафесчяна. Церемония открытия состоится 8 ноября.

Посетители смогут ознакомиться с работами известных стеклоделов 20-го века Ярославой Брихтовой, которая будет присутствовать на открытии выставки «Для Армении», и Станислава Либенского.

Позже центр посетят двое современников легендарного ливерпульского квартета – первая жена Джона Ленона Синтия Ленон и первая жена Джорджа Харисона Петти Бойд. Они поделятся своими воспоминаниями и оставят памятные надписи в авторских книгах, которые можно будет приобрести в центре.

8 ноября гостем нового Центра искусств будет критик New York Times Майкл Киммелман, который выступит с лекцией.

Источник: Tert.am

[Large]

Сегодня премьера оперы "АИДА ", вот нашел фотку с премьеры, зырьте :getdown:

[Fleure]

В Парке влюбленных установлен памятник Геворгу Эмину

Короче слов, чем «да» и «нет»,

Не сыщешь, хоть пройди весь свет.

Но если молвитьнужно «да»

Или отрезать«нет»,

Нам не хватаетиногда

Всей жизни наответ.

(Геворг Эмин,“Короче слов, чем да и нет”)

В субботу, 11 декабря, в Парке влюбленных состоялось открытие памятника Геворгу Эмину. Ксчастью, сыну поэта, Арташесу Эмину, удалось “молвить да” навопросо памятнике отцу в самые короткие сроки. И меценаты нашлись – Рубен Варданян, Арсен Казарян, Гор Нахапетян, Карен Варданян, Ваагн Овнанян и Ральф Йирикян, и место определилось само собой – нугде как не вбывшемПушкинском садике, где любил отдыхать поэт.

То, что поэта и сейчас глубоко ценят и любят, всубботу стало очевидно.Здесь были председатель Конституционного Суда Гагик Арутюнян, министр культурыАсмик Погосян, писатель Перч Зейтунцян, актерыВардан Петросян и Азат Гаспарян,известный армянский бас Барсег Туманян,директор музея Параджанова Завен Саргсян, певец Форш, главный архитектор Армении Нарек Саргсян и многие другие.

Сюжет памятника необычен и имеет свою предысторию. “Когда я должен былуехать на год преподавать в Гарвард,” – рассказывает Арташес, – “Я не хотел оставлятьродителейв одиночестве и купил им кошку. По приезде я заметил, что она уже заправляет всем в доме! Отец даже написал стихотворение “Разговор скошкой”. Именно оно и легло в основу замысла”.

В результате частного мини-тендера предпочтение было отдано скульптуре Ашота Арамяна. “Будучи другомАрташеса, я знал Геворга Эмина с раннегодетства.Причем знал не только как поэта, но и какличность – как полноценного,интересного и исполненного любви человека. Вот и памятник получился такой же –ничего патетического и монументального.Он – просто человек, отдыхающий в саду,добрый и мудрый”, – говорит Арамян.

Вдова поэта уверена, что скульптура нашласвое место: “Здесь любил он отдыхать и встречаться с друзьями, здесьмы вырастили нашего сына и наших внуков”, – поделилась Арменуи Эмин с Yerevan.Ru, –«СегодняЭмин вновь пришел в этот сад – в качестве памятника. Мне кажется, этот памятник гармонично впишется в атмосферу сада, так как и при жизни поэт относилсяк числуего любителей. Скульптору удалось передать образ слившегося с природой человека без всяких излишеств и помпезности, передать его таким, каким я еговидела изнала».

“Устанавливать другие памятники на постоянной основемы пока не планируем, но этот памятник безусловно нашел свое идеальное место иочень идетсаду”, – сказал Yerevan.Ru архитектор Парка влюбленных Сарат Петросян.

И теперь Геворг Эмин – поэт, которого высоко ценили Луи Арагон, Борис Пастернак, Джон Апдайк, Илья Эренбург и многие-многие другие,дважды лауреат Государственной Премии СССР, великий сын своего народа, стоитбосоногий в Парке влюбленных и неслышноразговаривает с кошкой…

Когда он пишет, пишет,

Он будто светлячок…

И темный лес услышит,

И темный мир задышит

Сияньем, вдохновеньем…

Когда же он не пишет,

Он… просто червячок…

(Геворг Эмин, “Поэт”, перевод ЕленыШуваевой-Петросян)

Изменено 24 декабря 2010 пользователем Fleure (история изменений)

[Large]

В Армению едет Хосе Карерас

Январь 15, 2011 | 19:57

В рамках 12 международного фестиваля «Ереванские перспективы» в 2011 г. в Армению прибудет всемирно известный испанский тенор Хосе Карерас. Об этом в беседе с корреспондентом Новости Армении – NEWS.am заявила главный менеджер фестиваля Сона Ованнисян. «На данный момент мы ведем переговоры с самыми известными лицами классической музыки. Хоть даты концертов пока не уточнены, договоренности в процессе их достижения», - сказала она, добавив, что фестиваль «Ереванские перспективы» откроется в марте текущего года. «Расписание концертов будет окончательно расписано через неделю», - сообщила Ованнисян.

По словам главного менеджера фестиваля, кроме Карераса планируется пригласить в Армению ряд других известных музыкантов. «В их числе известная японская скрипачка Мидори Гото, Янику Янсен, пианисты Григорий Соколов и Евгений Кисин и др. Даты их концертов также будут утверждены в течение ближайших дней», - отметила Сона Ованнисян.

По словам собеседника Новости Армении – NEWS.am, наряду с классическими концертами в рамках фестиваля будут организованы также мероприятия неклассического характера.

Отметим, что в рамках 11 международного фестиваля «Ереванские перспективы» в 2010 г. в Армении дали концерты Джо Кокер и Аль Бано, а 3 декабря – Пласидо Доминго.

Новости Армении - NEWS.am

[sacred]

Սերգեյ Շակուրով. «…Ամենակարևորը` իմ կյանքի երկորդ կեսն է կապում ինձ Հայաստանի հետ»

ՄՇԱԿՈՒՅԹ, Շաբաթվա լուր | ankakh | Օգոստոսի 1, 2011 7:00 Սերգեյ Շակուրովի այցը Հայաստան անկասկած կարելի է իրադարձություն համարել: Շակուրովը ռուս հայտնի դերասաններից է, Ռուսաստանի ժողովրդական արտիստ: Սիրում է հաճախ կատակներ անել, չի սիրում այն լրագրողներին, ովքեր փորձում են փորփրել իր անցած ճանապարհը: Ասում է, որ իրեն կարելի է երջանիկ մարդ համարել:

Մեր զրույցն էլ հանրաճանաչ ու կատակասեր Շակուրովի հետ երևանամերձ ակումբներից մեկում էր:

-Պարոն Շակուրով, ասում են` աղջկա սիրտը տանող ճանապարհը հաղթահարել եք բռունցքների գնով…

-Ջահել ժամանակ շատ էի սիրահարվում (ծիծաղում է): Ռուսաստանում ուղղակի չես կարող չսիրահարվել: Բունցքներին, անկեղծ ասած, շատ տեմպ ու ռիթմ չեմ հաղորդել, նախընտրել եմ սիրո մասին խոսել լուռ, առանց կատակի: Աղջիկներն ինձ առանձնապես չէին մերժում, իսկ այդ ժամանակ ես դեռ սովորական Յոժան էի, որ հաճույքով անցկացրեց ու անմոռաց պահեց իր կյանքի անչափ կարևոր ժամանակահատվածը` մանկությունն ու պատանեկությունը: Երիտասարդության տարիներն էլ, պետք է ասեմ, ինձ համար խոստումնալից էին: Ես արդեն 70 տարեկան եմ ու վայելում եմ` ապրելով նախկին երիտասարդությունս: Ինձ հիմա ծեր չեմ զգում, ճիշտ է, նույն 20 տարեկանը չեմ, բայց դե բիձուկ էլ չեմ: Կարծում եմ` ամեն տարիք իր գրավչությունն ունի:

-Իսկ ամեն տարիքի հետ փոխվե՞լ է Ձեր մտածողությունը:

- Դերասան լինելը դժվար բան է: Մտածողությունն ինձ համար առաջին հերթին փիլիսոփայություն է, գաղափարը գուցե ավելի տանում է դեպի հայրենասիրություն, քաղաքականություն: Բայց ես երբեք այսքան տարիների ընթացքում չեմ փորձել միջամտել, կարծիք հայտնել քաղաքական որոշումների, քննարկումների ժամանակ: Միշտ կամ գրեթե միշտ ինձ համար կարևոր է եղել արվեստը: Ես երևի այն հատուկենտ արվեստագետներից եմ, ովքեր մի ամբողջ կյանք նվիրել են կինոյին ու թատրոնին, բայց չեն հոգնել: Ես, անկեղծ ասած, չեմ հոգնել, որովհետև շատ, շատ-շատ եմ սիրում իմ գործը:

-Պատահե՞լ են դեպքեր, երբ դերընտրության ժամանակ մենամարտել եք ռեժիսորի հետ: Ասենք, Ձեր խաղընկերը կյանքում ձեր իսկական թշնամին է եղել…

- Իրականում շատ բան է պատահել: Ո՞նց կարող ես նման դեպքերից խուսափել: Ընդհանրապես դերասանները մի քիչ կոնֆլիկտային բնավորություն են ունենում, հաճախ գուցե մեծամտանում են: Բայց ինձ ոչինչ չկարողացավ մեծամտացնել, մինչև հիմա էլ, երբ ինչ-որ դեր եմ մարմնավորում, մտածում եմ, որ այն իմ առաջին դերն է, իմ հաջողությունը երևի այս տրամաբանության հետ է կապվում: Շատ հաճախ կոնֆլիկտներ տեղի են ունենում կապված գլխավոր դերերի կամ էլ դերերի կերպարանափոխությունների հետ: Մարդիկ այսօր պատրաստ են ներդրումներ անել, լուրջ ներդրումներ: Արագ-արագ ընտրվում է կազմը, ու արդյունքը լինում է գոհացնող թե՛ ստեղծագործական անձնակազմի համար, թե՛ նրա համար, ով ներդրումներ է կատարել: Դերերի համար հիմա չեմ մենամարտում, այլ պրոդյուսերիների հետ շատ երկար բանակցություններ եմ վարում: Երբ ամեն ինչ մի ձեռքսեղմումով ու եվրոպացու նման ժպտերես հայացքով կյանքի է կոչվում, հիմնականում համաձայնում եմ մասնակցել առաջարկվող նախագծերին: Իսկ թատրոնն իմ կյանքն է, չեմ կարող հրաժարվել նրանից:

-Այսինքն` Դուք առաջնորդվում եք այն տրամաբանությամբ, որ փո՞ղն է որոշում ամեն ինչ:

- Բայց ի՞նչ անել, որ դարը փողի հետ է զուգորդվում: Երբ երիտասարդ էի, հոնորարների մասին չէի էլ մտածում, առաջնայինն ինձ համար այն էր, որ իմ արած գործից, մարմնավորած կերպարից հաճույք ստանամ: Այս գործում կայունությունը զրոյական է, աննշան: Մենք` դերասաններս, բանկի աշխատող չենք, որ առավոտյան գնանք աշխատանքի ու ճիշտ ժամանակին վերադառնանք տուն: Պատահում են դեպքեր, երբ ստիպված ես մի քանի գիշեր անցկացնել նկարահանման հրապարակում:

Համեմատած 60-70-ական թվականների հետ` այսօր արվեստագետները սարսափելի ագահ են դարձել: Չեն վարանում, գնում են այնտեղ, ուր լավ վճարում են: Դա արվեստի նշաձողն իջեցնում է: Ինձ էլ է այս խնդիրը մտահոգում, բայց ես էլ համարյա նույն տրամաբանությամբ եմ առաջնորդվում. այլ տարբերակ չկա: Մյուս կողմից էլ լավ եմ հասկանում գործընկերներիս: Աշխատանքային պայմանները երբեմն անտանելի են դառնում: Դա մշտական ու ծայրահեղ անորոշություն է, դու չգիտես, թե վաղը քեզ հետ ինչ կլինի, արդյոք պրոդյուսերները փող կգտնե՞ն աշխատանքի դիմաց վարձատրելու համար:

-Ասում են` թատերական գործիչները, բովանդակությունը թարմացնելով, հնարավոր են դարձնում ավելի մեծ շահույթը…

- Դա միշտ էլ եղել է: Օրինակ` խորհրդային ժամանակահատվածում կինոնկարահանումները գնացին այն ճանապարհով, որ եկամուտ, շահույթ հետապնդեն: Նկարահանվում ես մի կինոյում, և ավտոսրահի մի շքեղ մեքենան քոնն է: Կարծես ամեն ինչ գայթակղիչ է, բայց բոլորը չէ, որ այն տարիներին կարող էին մեծ էկրան մտնել: Դա միայն ռեժիսորի որոշելու հարցը չէր, թաքնված գործում էին հատուկ ստեղծված հանձնաժողովներ: Ըստ էության, հենց նրանք էին համակարգում կինոյի ու թատրոնի աշխատանքները: Այս ամենը թատրոնում ավելի մեղմ նոտաներով է հնչել: Թատրոնն իր տեսակի մեջ միշտ էլ հատուկ է եղել, այն զբաղեցրել է ամբողջ հոգևոր տեղը: Թատրոնի աշխատավարձը միշտ էլ թշվառ է եղել, նույնիսկ կամաչեմ բարձրաձայն ասել, ցանկալի չէ ուղղակի: Եվ ես չգիտեմ, համոզված չեմ` արդյոք կգա՞ն ժամանակներ, երբ արվեստն իսկապես կգնահատվի: Ի վերջո, դա դժվար աշխատանք է: Մենք պատրաստ ենք մեծարել հոլիվուդյան միջակություններին, բայց անտեսել մեր իրական աստղերին, այն մարդկանց, որոնք իրենց կյանքն արվեստին են նվիրել:

-Այս գործընթացն ինչի՞ կհանգեցնի:

- Չեմ սիրում ապագայի մասին կանխատեսումներ անել կամ գնահատականներ տալ: Դա թող անեն թատրոնի ու կինոյի այն քննադատները, որոնք մինչև հիմա էլ դժգոհում են ներկայացումներից, շատերը մտածում են, որ խորհրդային ժամանակահատվածից մինչև հիմա ոչ մի էական փոփոխություն չի եղել: Պատճառներից մեկը երևի այն է, որ դերասանական կազմը` լավագույնը այդ ժամանակներից ի վեր, մինչև հիմա էլ արդարացնում է իրեն:

-Ասում են` Գուրչենկոն իմպրովիզացիայի մեծ վարպետ էր…

-(Ծիծաղում է): Ինքն իրենով նա արդեն եզակի էր: Օրինակ` կարող էր շատ հանգիստ, մեղմ տոնով ասել. «Ձեր ինքնաթիռի դուռը բաց է, փակե՛ք»: Եվ հետո առանց դադարի կարող էր շարունակել հեղինակային տեքստը: Անշուշտ, թատրոնում հայտնվում են մարդիկ, ովքեր տաղանդավոր են: Նա տաղանդավոր էր: Ես կցանկանայի, որ խոշոր աստղագետներից մեկը երկնքի աստղերից մեկի անունը Լյուդմիլա դներ:

-Հետաքրքիր է` ինչպիսի՞ հանդիսատես է հենց Սերգեյ Շակուրովը:

-Ասել, որ շատ հաճախ եմ գնում կինո կամ թատրոն, չեմ կարող: Եթե գնում էլ եմ, ապա ինչ-որ մեկի խորհրդով, խնդրանքով, հրավերով: Հիմնականում չեմ կարողանում մերժել: Թեև պատահում են դեպքեր, որ խորը հիասթափություն եմ ապրում: Ես չեմ կարող լինել այդ դժոխային խառնաշփոթի մեջ: Կինոյի իմ պրեմիերաներին էլ, պետք է ասեմ, շատ քիչ եմ գնում, հիմնականում խուսափում եմ: Իսկ երբ ներկայացումն ինձ ընդհանրապես դուր չի գալիս, վեր եմ կենում ու դահլիճից դուրս գալիս: Երևի որոշ մարդիկ ինձնից նեղանում են, բայց ես այն տարիքում չեմ, որ ինձ ապուշի տեղ դնեն:

-Պարոն Շակուրով, չխոսեցինք Հայաստանից, ի՞նչը Ձեզ բերեց Հայաստան:

-«DED-005» ֆիլմն է ինձ ձեր երկիր բերել: Ֆիլմի ռեժիսորը Մհեր Մկրտչյանն է` Ֆրունզիկ Մկրտչյանի եղբոր որդին: Ասեմ, որ հենց սկզբից ֆիլմի սյուժեն ինձ անչափ դուր եկավ: Այս ֆիլմը, ըստ էության, սիրո մասին է, երկու երիտասարդների, ավելի ճիշտ` իմ թոռան, որ տաղանդավոր է և արդեն դիվանագիտական առաքելություն է իրականացնում: Պապը, այսինքն` ես, օգնում է նրան գտնել իր իսկ երջանկությունը: Թոռը սխալ է գործել, իսկ պապը նախկին «ֆեեսբեեշնիկ» է և փորձում է հարթել բոլոր սխալները: Չնայած ֆիլմում թոշակի եմ անցնում, արյունս եռում է, ուզում եմ շատ աշխատել: Թոռանս ընկերուհին անհավատարիմ է, իսկ տղան սիրահարված է ու չի նկատում դա: Ես նրան ծանոթացնում եմ մի աղջկա հետ, որը, իմ կարծիքով, պետք է նրան, հենց նրա համար է: Իսկ Վախթանգ Կիկաբիձեն իմ խաղընկերն է` որպես ընկեր: Սա սիրային պատմություն է` մի փոքր դետեկտիվ մասով:

-Լա՞վ են ընթանում նկարահանումները:

-Լավ, իհարկե: Ուղղակի Սևանա լճում, որտեղ օրերս նկարահանումներ էինք անում, շատ շոգ էր: Համարյա չէինք դիմանում: Բախտս բերեց, որ ֆիլմի մյուս տեսարանները նկարահանվում էին Երևանում, հիմնականում փողոցի տեսարաններ չկային, շենքի ներսում էինք նկարահանում. այնտեղ շատ հով էր: Հետո էլ Տաթև գնացինք, մի քանի տեսարաններ էլ այնտեղ էին ծրագրված: Իսկ Կիկաբիձեի արձանի բացմանը ես էլ էի մասնակցում: Դիլիջանը սիրում եմ:

-Լսել եմ, որ Ձեր կյանքի երկրորդ կեսը Ձեզ «բերեց» Հայաստան…

-Այո, ճիշտ եք, կինս հայ է: Ծանոթացանք, սիրահարվեցինք ու ամուսնացանք: Ասեմ, որ շատ հայ ընկերներ ու մտերիմներ ունենք: Ես հայերեն մի քանի արտահայտություն գիտեմ, կինս, իհարկե, վարժ խոսում ու գրում է: Մենք միմյանց հետ շփվում ենք, բնականաբար, ռուսերենով: Երբ նա երբեմն հայկական հաղորդումներ է նայում, մի քիչ նյարդայնանում եմ, քանի որ հայերեն չեմ հասկանում, իսկ նա մեկ-մեկ քահ-քահ ծիծաղում է: Հաճախ է ինձ ասում. «Մի օր քեզ հայերեն եմ սովորեցնելու»: Ու մինչև հիմա սովորեցնում է: Երևի լավ աշակերտ չեմ, մի քիչ ծույլ եմ (ծիծաղում է): Ի դեպ, այս տարի հայաստանյան նկարահանումների ժամանակ ինձ ուղեկցում է տղաս, որ առաջին անգամ է Հայաստանում: Ասում է, որ շատ է հավանել Հայաստանը: Երեկոյան, երբ նկարահանումներ չեն լինում, աշխատում ենք հյուրանոցում չլինել, միասին դուրս ենք գալիս, ինչ-որ սրճարան ենք գնում, քայլում ենք փողոցներով: Երևանը հիմա խորհրդային ժամանակների Երևանը չէ, շատ է փոխվել:

-Ասում են` սիրող ամուսին եք, բառեր չեք շռայլում, բայց չարած խոստումը կատարում եք…

-Անակնկալներ, ինչ խոսք, սիրում եմ մատուցել: Կանանց դա դուր է գալիս: Կինս հայի տիպիկ կերպար է. անկեղծ է, նուրբ հոգի ունի, միշտ իմ կողքին է, անչափ ուշադիր: Հիմա, երբ հետ եմ նայում, հասկանում եմ, որ մեզ միավորեց մեծ սերը: Մենք հեշտությամբ կարողացանք միմյանց լրացնել: Դե, ինչպես բոլոր դերասանները, երևի ես էլ մի քիչ խենթություններ ունեմ, բայց նրա համար դա սովորական է: Մի հայացք ընդամենը, ու մենք միմյանց հասկանում ենք:

-Հայերեն չգիտեք, բայց վստահ եմ, որ հայկական խոհանոցին լավ ծանոթ եք…

- Ես չէի կարող հայկական խոհանոցին ծանոթ չլինել: Ձեր խոհանոցում շատ համով ուտեստներ կան: Կինս մեկ-մեկ պատրաստում է: Մի 20 տարի առաջ ավելի շատ էր պատրաստում, բայց վերջին ժամանակներս հիմնականում նախըտրում ենք դրսում` սրճարաններում կամ էլ ռեստորաններում ճաշել: Սիրում եմ հայկական տոլման, այն ինձ շատ է դուր գալիս: Դարչինի նուրբ բույրով թաթախված փախլավան, որ ամեն անգամ ճաշակելիս հիշում եմ Անրի Վերնոյի «Մայրիկ» վավերագրական ֆիլմը: Այն ինձ վրա մեծ ազդեցություն է թողել: Նկարագրություններում ռեժիսորը նուրբ է, կադրերը խոսուն են, էլ չեմ ասում դերասանական կազմի մասին:

-Հետաքրքիր է` ընտանեկան ավանդույթներ, սովորություններ ունե՞ք:

-Ըստ էության, բոլորս ընտանիքում ազատ ենք, յուրաքանչյուրս մեր օբյեկտիվ կարծիքն ունենք, այդպես ավելի հեշտ է համերաշխություն պահպանել ու երջանիկ լինել: Էդպես օրենքով, որևէ ավանդույթ կամ սովորություն չունենք: Երևի ավելի շատ սիրում ենք դրսում լինել, որպես զբոսաշրջիկ շրջել երկրից երկիր: Հիմնականում, իհարկե, ուղևորությունները կապվում են իմ նկարահանումների հետ, բայց երբ ազատ ժամանակ գտնում ենք, սիրում ենք հանգստանալ որևէ երկրում: Իսկ այս տարի դեռ ոչինչ չենք ծրագրել:

Հարցազրույցը վարեց

Միքայել ԱՀԱՐՈՆՅԱՆԸ

[Large]

Երևանում Յանիին աղոթքն էլ չօգնեց

http://www.youtube.com/watch?v=lFzLvIsXjI0&feature=player_embedded#!

[Large]

Երևանում Յանիին աղոթքն էլ չօգնեց

http://www.youtube.com/watch?v=lFzLvIsXjI0&feature=player_embedded#!