Gevorg

http://hetq.am/arm/news/55872/inchu-hayastany-chpetq-e-lrer-levon-hayrapetyani-dzrbakalutyan-harcum.html Ինչու Հայաստանը չպետք է լռեր Լևոն Հայրապետյանի ձրբակալության հարցում Արմեն Առաքելյան Ավելի քան երկու շաբաթ է` հայ գործարար, բարերար Լևոն Հայրապետյանը Ռուսաստանում գտնվում է անազատության մեջ: Նրան, ինչպես հայտնի է, մեղադրում են փողերի լվացման մեջ: Մի քանի օր առաջ Ռուսաստանի քննչական կոմիտեն վերահաստատեց առաջադրված մեղադրանքները, և առողջական լրջագույն խնդիրներ ունեցող գործարարը, Լեռնային Ղարաբաղի մեծագույն զավակն ու նվիրյալը շարունակելու է մնալ նախնական կալանքի տակ: Նրա փաստաբաններին չի հաջողվում հասնել խափանման միջոցը գոնե տնային կալանքով փոխարինելուն, ինչը հնարավորություն կտար կանգնեցնել Հայրապետյանի առողջության օր-օրի վատթարացումը և լրջորեն զբաղվել բուժմամբ: Չնայած օրենսդրությունը տալիս է այդ հնարավորությունը, սակայն Ռուսաստանի իրավապահ մարմինները հետևողականորեն գործում են Հայրապետյանին մեկուսացված պահելու տրամաբանությամբ: Ըստ ամենայնի` տվյալ պահին կարևորը նրանց համար դա է, այլ ոչ թե գործի արդարացի քննությունը, հանգամանքների ամբողջական բացահայտումը: Գործարարի շահերի պաշտպանները, մտերիմներն ու հարազատները չեն ցանկանում հարցը քաղաքականացնել, խոսել այս ձերբակալության բոլորովին էլ ոչ քրեական մոտիվների մասին` նրան ավելի մեծ վնաս չհասցնելու համար: Նրանց խնդրանքով չկայացավ ի պաշտպանություն Հայրապետյանի` Երևանում պլանավորված երթը դեպի ՌԴ դեսպանատուն, այդ թեմայով ասուլիսներ չեն տրվում. հասարակական բոլոր շրջանակները, որոնք սրտացավորեն ցանկանում են օգտակար լինել Լևոն Հայրապետյանին, հիմա համբերատար սպասում են: Պարզ է, որ նրանցից այլև ոչինչ կախված չէ, թեև բոլորը հրաշալի հասկանում են, որ Հայրապետյանի վրա պարզապես գործ է սարքվում, և նա քաղաքական թե տնտեսական ինչ-որ հանգամանքների զոհ է դառնում: Համբերատար սպասում է նաև Հայաստանը` որպես պետություն, չնայած այն հանգամանքին, որ Հայրապետյանը բոլորովին էլ երկրորդական մարդ չէ, շարքային ռուսաստանցի գործարար չէ և ԼՂՀ-ի զարգացման համար արել է գուցե անհամեմատ ավելին, քան Հայաստանի պետությունը ներկայացնող բարձրաստիճան պաշտոնյաներից յուրաքանչյուրն առանձին և բոլորը միասին վերցրած: Հայրապետյանի ձերբակալությունից անմիջապես հետո ՀՀ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը հայտարարեց, թե ում էլ ձերբակալեն, իրենց հետ կապ չունի, և եթե մարդը օրենք է խախտել, իրենք ոչինչ անել չեն կարող: Վարչապետն այսպիսով, առաջ ընկնելով նույնիսկ ՌԴ քննչական կոմիտեից և դատարանից, Հայրապետյանին արդեն դատապարտեց քրեական հանցագործություն կատարած լինելու մեջ: Ի դեմս վարչապետ Աբրահամյանի, դրանով, փաստորեն, Հայաստանը հանձնեց Հայրապետյանին` հասկացնելով, որ չի պատրաստվում ոչինչ անել նրան օգնելու համար: Իսկ սա արդեն նույնիսկ սպասողականություն էլ չէ, սա «պիղատոսություն» է, ձեռքերն այդ գործից և այդ մարդուց լվանալու ակտ: Մինչդեռ իրականում առնվազն 4 պատճառով հենց Հայաստանը պետք է շահագրգռված լիներ Հայրապետյանին օգնելու հարցում: Նախ` որովհետև իշխանությունը ցանկության պարագայում դա կարող է անել այնքանով, որքանով այս գործը քրեական չէ: Խոսքը տվյալ դեպքում չի վերաբերում Հայրապետյանի նկատմամբ մեղադրանքները չեզոքացնելուն, քրեական գործը ջրելուն: Այլ ընդամենը` նրա առողջության պահպանման համար նպաստավոր պայմաններ ապահովելուն: Այս հարցը ռուսաստանյան իշխանությունների հետ համաձայնեցնելն ընդամենը ցանկության հարց է: Եթե այն չկա, նշանակում է չկա Հայրապետյանին ազատության մեջ տեսնելու կամ ցանկություն, կամ կարողություն: Նշանակում է` գոնե այդքանին հասնելու ունակություն Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում Հայաստանի իշխանությունը չունի: Երկրորդ` դեռ նախորդ տարի Եվրոպայի հայկական միությունների ֆորումի 15-րդ հոբելյանական համագումարի ժամանակ Լևոն Հայրապետյանը չափազանց կոշտ քննադատության էր ենթարկել Հայաստանի գործող իշխանություններին` վարած ներքին քաղաքականության, երկրում տիրող անարդարության և արտագաղթի համար: Որքան Հայաստանի իշխանությունները ձգում են պիղատոսյան այս լռությունը, այնքան Հայաստանի և Արցախի հասարակություններում խորացնում են համոզմունքը, որ, գործարարին չեն ուզում օգնել հենց այդ պատճառով, այսինքն առաջնորդվում են պրիմիտիվ, նեղ խմբակային վրեժխնդրությամբ: Երրորդ` չկա համոզվածություն, որ Հայրապետյանին չեն մեկուսացնում հենց ԼՂՀ-ի կայացմանն ուղղված նրա նախաձեռնություններին խանգարելու, դրանք կասեցնելու համար: Իսկ այն ձեռնարկումները, որոնցով զբաղված էր այդ պահին Լևոն Հայրապետյանը, ուղղակիորեն առնչվում էին ԼՂՀ-ի պաշտպանության և անվտանգության ապահովմանը: Խոսքը վերաբերում է ինչպես ԼՂՀ Վանք գյուղում ռազմական վարժարանի կառուցմանը, այնպես էլ տարբեր երկրների ռազմական ուժերում ծառայած հայ վետերանների համահայկական կազմակերպություն ստեղծելուն` դրա ներուժը պատերազմի հնարավոր վերսկսման պարագայում օգտագործելու համար: Կասկած լինել չէր կարող, որ եթե սկսվեր պատերազմը, Լևոն Հայրապետյանն իր հնարվորությունների չափով ուղակիորեն զբաղվելու էր նաև հայկական բանակի սպառազինության ապահովմամբ: Նման անհատականությանը թողնել բախտի քմահաճույքին, նշանակում է հարված հասցնել բոլոր այն շրջանակներին, որոնք ունեն այդ պոտենցյալը, չարժևորել նրանց արածն ու անելիքը: Չորրորդ` միայն այն կասկածները, որ Հայրապետյանի ձերբակալությունը կապ ունի ԼՂՀ-ում նրա ծավալած գործունեության հետ, պետք է Հայաստանին դրդեր բացահայտ կամ կուլիսային մակարդակով պարզաբանումներ ստանալ Ռուսաստանից: Որովհետև ստացվում է, որ հարված է հասցվում ԼՂՀ-ի թիկունքից և այդ հարվածը հասցնում է հենց Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցը: Որքան դավադրական է այդ նույն դաշնակցի կողմից քո թշնամուն առաջնակարգ հարձակողական զինտեխնիկայով զինելը, նույնքան էլ դավադրական է հայկական կողմին ձեռք մեկնելու պատրաստ օղակներին ու անհատներին չեզոքացնելու վարքագիծը: Եթե նույնիսկ հնարավոր չլիներ ոչինչ անել, գոնե այդպիսով Հայաստանը ցույց պետք է տար իր դժգոհությունը տեղի ունեցողից և հասկացնել տար, որ դա բոլորովին էլ ռազմավարական գործընկերոջ վարքագիծ չէ: Մինչդեռ կողքի քաշված, վախվորած իրադարձությունների ընթացքին հետևելը նույնն է, թե կանաչ լույս վառես նաև մյուս պոտենցիալ նվիրյալներին «շարքից հանելու» գործընթացի առաջ:

А вот здесь текст: http://galatv.am/hy/news/ayrapetyani-eluyty-ishxanutyunneri-usastani-koghmic-zenqi-vatwarqi-ew-adrbejancinerin-depi-ongholia-twanaparhelu-masin/ Кстати, мне кажется, что его критическое выступление, то что он сказал эту власть надо менять, сыграло не последную роль в его аресте. То есть, его арестовали по просьбе властей Армении.

К сожалению, это противоестественное образование с каждым годом усиливается (нефть однако!), а мы с каждым годом ослабеваем (демография однако!), так что через двадцать лет больше вероятности, что Армения будет существовать лишь формально. И на берегу Каспия это прекрасно понимают, по этому и пока не будет войны.

http://hetq.am/rus/news/55846/zapozdaliyiy-armyanskiiy-demarsh-ili-pochemu-karabakh-protiv-madridskikh-principov.html Запоздалый армянский демарш, или почему Карабах против Мадридских принципов

http://voskanapat.info/?p=8967 "На фоне беспрецедентной активности Баку армянская дипломатия заметной активности пока не проявляет",

http://www.ilur.am/news/view/33049.html Հայաստանի ամենախոշոր դիվանագիտական պարտությունը

http://news.am/rus/news/221288.html «Haaretz»: Джемаль-паша угрожал сделать с евреями тоже, что и с армянами Израильская газета «Haaretz» опубликовала статью об отношении Джемаля-паши, который был назначен губернатором Сирии во времена Османской империи, к евреям. Согласно изданию, Джемаль-паша рекомендовал, чтобы еврейская иммиграция была объявлена вне закона и чтобы евреи были изгнаны из Палестины. Во многих исторических источниках на иврите сохранилась речь турецкого губернатора. «Он угрожал сделать с евреями то, что сделал с армянами (армянский геноцид был тогда в зените)», - говорится в статье. Телеграмма, недавно раскрытая в турецком архиве, подтверждает данные сообщения. Так, телеграмма, посланная министром внутренних дел Назаром Талаатом губернатору Ливана, содержит требования передать Иозефа Лишанского, одного из лидеров группировки, созданной для помощи британцам в отвоевании османской Палестины. В телеграмме указано, что «если люди не выдадут Лишанского, то они удостоятся судьбы армян, так как я был одним из тех, кто занимался убийством армян». «Хотя Турция стойко отрицала геноцид армян в течение десятилетий, телеграмма указывает на то, что это было секретом, о котором всем известно, и законной угрозой, применяющейся на территории всей империи», - отмечается в статье.

http://armenology.bnaban.am/%D5%AB%D6%80-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%A8-%D5%B4%D5%B8%D5%BC%D5%A1%D6%81%D5%A1%D5%AE-%D5%AA%D5%B8%D5%B2%D5%B8%D5%BE%D5%B8%D6%82%D6%80%D5%A4%D5%A8-%D5%A4/

http://hetq.am/arm/news/55812/levon-hayrapetyani-het-katarvatsy-cuyc-e-talis-mer-ishkhanutyunneri-tulutyuny-te-nersum-te-drsum.html/ «Լևոն Հայրապետյանի հետ կատարվածը ցույց է տալիս մեր իշխանությունների թուլությունը թե' ներսում, թե' դրսում» Հետք»-ի հարցերին պատասխանում է «Ժողովրդավարության, անվտանգության և զարգացման հայկական կենտրոն» հասարակական կազմակերպության ղեկավար Անդրանիկ Քոչարյանը - Գործարար Լևոն Հայրապետյանի ձերբակալության հիմքում շատերը քաղաքական ենթատեքստ են տեսնում, մյուսները` ադրբեջանական հետք: Նրա նկատմամբ առաջադրված մեղադրանքի հետևում Դուք շրջանառվող վարկածներից ո՞րն եք ավելի հիմնավոր համարում: - Ես չեմ ուզում անդրադառնալ այդ վարկածներին: Ինձ մտահոգում է մեկ այլ` ավելի կարևոր հարց: Ես շատ կցանկանայի այս պատմության մեջ տեսնել Արցախի ու Հայաստանի Հանրապետությունների գործողությունները Լևոն Հայրապետյան անձի նկատմամբ: Հայրապետյանին ձերբակալելուց հետո Հայաստանի և Արցախի իշխանությունները պետք է իրենց պահվածքով ցույց տային, որ իրենք տեր են Հայաստանի յուրաքանչյուր քաղաքացուն, առավել ևս` Լևոն Հայրապետյանին, որովհետև այն, ինչ ինքն արեց Արցախում` որպես համակարգային մտածող ու մեծ բարերար, հարգանքի է արժանի: Լևոն Հայրապետյանը դեռ շատ մեծ անելիքներ ունի Հայաստանի, Արցախի համար, և գոնե այս ենթատեքստում ՀՀ և ԼՂՀ իշխանությունները ամեն ինչ պետք է անեին նրան օգնելու համար: - Ի՞նչ պետք է անեին ԼՂՀ և ՀՀ իշխանությունները, որ չարեցին: - Եթե հիշում եք, Լևոն Հայրապետյանին ձերբակալելուց հետո ռուսական լրատվական ծառայությունների կողմից տարածվեց ապատեղեկատվություն, թե նրան կալանավորել են Մոնակոյից վերադառնալիս: Բայց սա բացահայտ սուտ էր, որովհետև Արկադի Տեր-Թադևոսյանը ԶԼՄ-ներին պատմեց, որ ձերբակալության նախորդ օրը իրենք Արցախում են եղել, իսկ ձերբակալությունից մի քանի ժամ առաջ ինքն անձամբ Երևան-Մոսկվա չվերթով Լևոն Հայրապետյանին ճանապարհել է Մոսկվա: Սա արդեն իսկ վկայում էր որևէ բան թաքցնելու մասին: Ենթադրում եմ` Ռուսաստանի հատուկ ծառայությունները չեն ցանկացել ֆիքսել, որ Երևանի իշխանությունները տեղյակ են եղել ձերբակալության մասին: Այս ամենն ինձ մոտ հարցեր է առաջացնում, թե արդյոք ՀՀ իշխանությունները տեղյա՞կ էին, որ Լևոն Հայրապետյանը կալանավորվել է: Եթե ռուսական իշխանությունը տեղյակ չի պահել Հայաստանին, ապա դա խոսում է ռազմավարական դաշնակցի նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունքի մասին և ևս մեկ անգամ հաստատում` ՀՀ և ՌԴ միջև կան լուրջ հակասություններ, ուստի ՀՀ և ԼՂՀ իշխանությունները պետք է համապատասխան հետևություններ անեն, որովհետև Հայրապետյանը Արցախի հարցում որոշակի գործընթացներ ապահովող անձնավորություն է: Իսկ եթե այս իշխանությունները տեղյակ են եղել այդ մասին, ապա նրանց վարքն ինձ համար առավել անընդունելի է դառնում, որովհետև Լևոն Հայրապետյանը պատահական անձնավորություն չէ: Մեր իշխանությունները պարզապես մոռացել են, որ իրենք իշխանություն են: Իշխանությունը պետք է տեր լինի ոչ միայն հարկահավաքությանը, այլև տեր լինի ցանկացած քաղաքացուն, առավել ևս, երբ այդ քաղաքացին խնդիրներ ունի մեկ այլ պետության հետ: Լևոն Հայրապետյանին որևէ պետություն կամ որևէ համակարգ իրավունք չուներ ներքաշել շինծու գործերի մեջ: Լ. Հայրապետյանի հետ կատարվածը ցույց է տալիս մեր իշխանությունների թուլությունը թե’ ներսում, թե’ դրսում:

http://hetq.am/rus/news/55810/zhiraiyr-sefilyan-%E2%80%9Crossiya-vtyagivaet-nas-v-ocherednoiy-rossiiysko-tureckiiy-flirt%E2%80%9D.html Жирайр Сефилян: “Россия втягивает нас в очередной российско-турецкий флирт”

http://www.avaaz.org/ru/petition/Prezident_RF_V_V_Putin_Vypustite_iz_pod_strazhi_Levona_Ayrapetyana_soglasno_UK_RF/?cOUnlhb Петиция к Путину.

http://www.yerkramas.org/2014/07/13/pochemu-bolsheviki-otdali-turcii-i-azerbajdzhanu-armyanskie-territorii/ Почему большевики отдали Турции и Азербайджану армянские территории?

http://hetq.am/arm/news/55737/tevaniky-film-khaxaxutyan-masin.html «Թևանիկը». ֆիլմ խաղաղության մասին Մերի Մամյան Անցած տարի ռեժիսոր Ջիվան Ավետիսյանը «Ոսկե ծիրան» ՄԿՓ-ին էր ներկայացրել Արցախյան պատերազմի մասին պատմող «Ընդհատված մանկություն» ֆիլմը, որն արժանացավ Հրանտ Մաթևոսյանի անվան մրցանակին: Այս տարի ռեժիսորը ներկայացրել նույն թեմայով իր երկրորդ ֆիլմը` «Թևանիկը»: Գլխավոր հերոսներ երեք պատանիները` Արամը, Աստղիկը և Թևանիկն են, ովքեր դառնում են պատերազմի ականատեսն ու ապրում այդ պատերազմի իրականությունում: Ինչպես նախորդ, այնպես էլ այս ֆիլմում ռեժիսորը զերծ է մնացել պատերազմի արյունալի տեսարաններից: Այստեղ հայ ժողովրդի պայքարն է խաղաղության համար: Մյուս կողմից, ներկայացված են անհատների ճակատագրերի բեկումները, որոնք պատերազմի հետևանք են: Պատերազմում ամեն մեկն իր կռիվն ունի: Այդ կռիվը պետք է տա նաև ֆիլմի գլխավոր հերոսը` 14-ամյա Թևանիկը: Ֆիլմի վերջում, երբ թշնամու փամփուշտից զոհվում է նրա հրամատանատարը, նրա զենքով պայքարի ուղին պետք է ինքը շարունակի: Հետևելով իր հրամանատարին սպանած թշնամի զինվորին` Թևանիկը տեսնում է, որ զինվորական հագուստի մեջ քողարկվածը երիտասարդ կին է: Վերջինս, գոհ լինելով իր արձակած փամփուշտի արդյունքից, մերկանում է, որպեսզի գետակի ջրում լողանա և հանգստանա: Կնոջ գեղեցկությունից ապշած` Թևանիկը կանգնում է երկընտրանքի առջև՝ չվնասե՞լ գեղեցիկ մարմինը, թե՞ խփել թշնամուն: Սակայն ով առաջինը կարձակի գնդակը, մնում է անհայտ: Վերջում հնչում է մեկ կրակոց, սակայն ռեժիսորը հանդիսատեսի ընտրությանն է թողել, թե ում հրացանը կրակեց: Ջիվան Ավետիսյան «Յուրաքանչյուր ոք ինքը պետք է գտնի իր լուծումն ու պատասխանը. մեր այսօրվա ապրելաոճից, մեր դիրքից է կախված` Թևանիկը, թե Թևանիկին», - ասում է Ջ. Ավետիսյանը: Այս տարի «Թևանիկը» ներկայացված է «Ոսկե ծիրան» ՄԿՓ-ի «Հայկական համայնապատկեր» մրցութային ծրագրում: Ծնունդով արցախցի և պատերազմի ականատես ռեժիսորը կարծում է, որ այսօր Արցախի մասին քիչ են պատմում և ֆիլմ նկարահանում: Արցախի մասին անգամ Երևանում քիչ գիտեն, ուր մնաց` օտարը իմանա: Նրա երրորդ նախագիծը, որի վրա այժմ աշխատում է, կրկին Արցախի պատերազմի մասին է: Ֆիլմը կոչվում է «Վերջին բնակիչը»: Գլխավոր հերոսը հայ ծերունի է, ով իր դրախտ-երկրի տերն է, բայց մի օր այդ դրախտը վերածվում է դժոխքի: Ֆիլմը ներկայացված է «Ռեժիսորներ առանց սահմանների» նախագծում: «Արցախն ինձ համար շատ նուրբ ու զգայական թեմա է, որովհետև պատերազմը չի ավարտվել, հիշողությունը չի մահացել: Ես կրում եմ մանկության ցանկացած օրվա ազդեցությունը, - ասում է Ջ. Ավետիսյանը: - Երբ չես մոռանում` ինչով ես անցել, դա երբեք քեզ հանգիստ չի տալիս: Ես չեմ կարող ուրանալ այդ ամենը: Այդ ամենի միջով Արցախի ժողովուրդն է անցել: Ուրեմն պետք է դրա մասին պատմել»: Ֆիլմի նախապատրաստական աշխատանքները երկար են տևել, սակայն այն նկարհանվել է 20 օրում: Այստեղ բոլոր հերոսները խոսում են Ղարաբաղի բարբառով: Ֆիլմը ցուցադրվել է նաև Ստեփանակերտում: «Իմ ֆիլմը պատերազմի մասին չէ, խաղաղության մասին է, որովհետև իմ ժողովուրդը խաղաղությունն ավելի է սիրում, քան պատերազմը», - ասում է Ջ. Ավետիսյանը: Ռեժիսորը նախատեսում է ֆիլմը ներկայացնել ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում: «Թևանիկն» արդեն ներկայացվել է Կաննի կինոշուկայում: Ռեժիսորը հիշում է, որ Կաննում ֆիլմի ցուցադրությունից հետո իրեն էին մոտենում մարդիկ` ասելով, որ սիրեցին Ղարաբաղը և հետաքրքվում էին, թե որտեղ է այն գտնվում: «Անկախ այն հանգամանքից` քո ֆիլմը սիրեցին Կաննում, թե ոչ, դու քեզ լավ ես զգում, որ այնտեղ նման պետություն կա - ասում է ռեժիսորը: - Սահմանի վրա զինվորն ինձ է պահում, որ ես գիշերը հանգիստ նստեմ, ստեղծագործեմ: Ես էլ իմ գործն եմ անում, որ հիմնավորեմ, թե ինչու է այդ տղան այնտեղ: Ես ինձ շատ լավ եմ զգում, որ հաղթած ժողովրդի ներկայացուցիչ եմ. դա նվեր են տվել ինձ»:

Пока читал половину, но уже хочу отблагодарить за ссылку.

"Армянский монастырь на Иссык-Куле" - Рубен АТОЯН http://www.aniv.ru/archive/12/armjanskij-monastyr-na-issyk-kule-ruben-atojan/

там как в книге Сурена Айвазяна - бред соседствует с правдой. Я лично считаю, что все эти постройки следи одной - индиоевропейской цивилизации. И в названиях есть общее - карахундж, стоун(кар)хендж, карнак, кал(р)ениш и т.д.

http://geoclub.info/?p=518 О всемирном значении памятника «Карахундж»

http://armtoday.info/default.asp?Lang=_Ru&NewsID=112651 Скончался автор доклада ООН, признающего Геноцид армян В начале месяца в Лондоне на 79-ом году жизни скончался Бенжамин Уитакер – автор доклада ООН, квалифицирующего массовые убийства армян как геноцид. Мир потерял великого гуманиста и защитника прав национальных меньшинств. Мне посчастливилось несколько лет подряд тесно сотрудничать с господином Уитакером в Женеве, где он в качестве британского эксперта служил в подкомитете ООН по предупреждению дискриминации и защите меньшинств, а я представлял Международную ассоциацию коренных народов (общественная организация индейцев). Господин Уитакер был активистом-юристом, в 1966г. был избран в британский парламент от севера Лондона. В 1971г. он стал исполнительным директором Группы национальных меньшинств, опубликовал десятки исследований о меньшинствах мира, в том числе – об армянах. Господин Уитакер в качестве британского эксперта был назначен членом подкомитета ООН по предупреждению дискриминации и защите меньшинств в 1975г. – в бурный период яростных споров относительно упоминания Геноцида армян в одном из исследований ООН. Автор предыдущего исследования – спецдокладчик по Руанде Никодем Рухашианкико, подвергся давлению со стороны Турции, которая добивалась исключения из доклада упоминания о Геноциде армян. Для противодействия давлению со стороны Турции группе армян, в том числе – и автору этих строк, в 1978г. удалось сорвать принятие доклада в подкомитете ООН после того, как упоминание о Геноциде армян было снято. В то время я спросил у г-на Уитакера, хочет ли он стать специальным докладчиком для продолжения прерванного доклада Рухашианкико. Г-н Уитакер согласился с условием, что он не будет пытаться набрать голоса для своего избрания. Учитывая его безупречную репутацию как защитника прав человека, подавляющее большинство членов подкомитета проголосовало за избрание г-на Уитакера на пост нового спецдокладчика, наделив его мандатом подготовки «пересмотренного и обновленного доклада по вопросу предупреждения и наказания за преступление геноцид». Недовольным остался лишь делегат из Турции, так как знал, что примененная им против Рухашианкико тактика устрашения не сработает в случае с г-ном Уитакером. В августе 1985г. г-н Уитакер представил подкомитету ООН пересмотренный и обновленный доклад, квалифицировав Геноцид армян как пример геноцида, совершенного в 20-ом веке. После долгих обсуждений Турции так и не удалось оказать давление на подкомитет для удаления упоминания о Геноциде армян. Соотношением голосов 14 – за, 1 – против и 4 – воздержавшихся подкомитет принял доклад, тем самым подтвердив соответствие Геноцида армян критериям геноцида, установленным ООН. С того времени турецкие отрицатели часто пытаются распространить явную дезинформацию о том, что якобы не было ни подобного голосования, ни самого доклада ООН. Они даже утверждают, что споуксмен генсека ООН Фархан Хак в 2000г. сказал турецким группам, что ООН «никогда не ратифицировала и не защищала доклад, в котором армянские события представлены как «геноцид»». Я лично обратился к г-ну Хаку, и он сказал, что знает о докладе, принятом органом ООН по правам человека, в котором упоминается Геноцид армян. Он просто сказал турецким группам, что Генеральная ассамблея ООН не занималась вопросом Геноцида армян. К сожалению, армяне сделали слишком мало для выявления этого чрезвычайно важного доклада ООН, признающего Геноцид армян. Весьма удивительно, что в 2000г. на Генеральной ассамблее ООН президент Кочарян призвал ООН признать Геноцид армян. Помощники президента не проинформировали его о докладе подкомитета ООН 1985г. После работы в ООН я несколько раз с большим удовольствием встречался с Уитакером. В конце 1980-х годов мы были приглашены в Аргентину местным комитетом «Ай Дат» с целью прочесть ряд лекций по вопросам ООН и Геноцида армян. В 2009г. г-н Уитакер с радостью присутствовал в британском парламенте на моем выступлении, посвященном Геноциду армян, и очень тепло отозвался о нашем прежнем сотрудничестве в ООН. Республика Армения и армянские общины Диаспоры должны отдать дань уважения памяти г-на Уитакера, поскольку 2015г. – не только год столетия Геноцида армян, но и 30-летие со времени принятия доклада ООН о геноциде. Три других члена подкомитета ООН, которые оказали очень важное содействие во время принятия доклада о геноциде, живы. Это: Леандро Деспуй из Аргентины, Луи Жуане из Франции и Эрика Дайес из Греции. Деспуй уже награжден президентом Армении. Жуане и Дайес также достойны подобной оценки со стороны Армении и Диаспоры. Арут Сасунян, издатель и редактор газеты «Калифорнийский курьер»

http://hetq.am/arm/news/55511/spyurqahay-azatamartiky-ordun-hayastan-zintsarayutyan-e-berel.html Очень рекомендую !!!!!!!!!!!

http://www.ilur.am/news/view/31646.html

Вот оригинал: http://www.globalfirepower.com/countries-listing.asp Думаю, что Армения нет в списке из-за Карабаха, но хотелось посмотреть в каком месте мы. Учитывали количество танков, а не то на ходу они или нет. Поэтому и Украина впереди, там еще не все в металлолом сдали.

http://www.lragir.am/index/arm/0/infograph/view/100554 GFP ինդեքս. Աշխարհի ամենահզոր բանակները 106 самые мощные армии мира. На 50-ом месте Аз, на 64-ом Грузия. Армению не нашел, хоть и дважды смотрел. :thumbsdown:

Незнайко джан, жаль что не лежали на матраце :hm:

Винний Пухко -на укринском, Винилас Пухакис - на греческом Виньгот Пуханссон - на шведском Викола Пухеску - На румынском Войцех Пухески - но польском Винулайчис Пухаулкас - на литовском Виннас Пухыш - на латышском И наконец на армянском, если депутат: Пхои Вано!

Советские войска мало отличаются от Российских, так же и советская политика, стратегия и т.д. Не зря на западе вместо СССР часто использовали Россия или русские. А кировабадские наемники не могли действовать без указки сверху, иначе испортили бы себе биографию.