sacred

Эс ел а ка....н енкел ира клани дзере? Ալիեւը խոստովանել է` պաշտոնյաների զավակներն իրենց լկտի են պահում 10:52 - 13.02.2013Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը խոստովանել է, որ բարձրաստիճան պաշտոնյաների զավակներն իրենց լկտի են պահում, վիրավորում են մարդկանց, չեն հարգում հասարակության բարոյական արժեքները: Նա հայտարարել է, որ այսուհետ չի հանդուրժելու նման երեւույթներ, եւ աշխառանքից հեռացնելու է այն պաշտոնյաներին, որոնց երեխաներն իրենց նման կերպ կպահեն. տեղեկացնում է contact.az-ը: «Ո՞վ է նրանց այդպիսի կարգավիճակ տվել: Այն մարդիկ, ում վրա նրանք հույս են դնում, պաշտոնի նշանակվել են իմ կողմից: Եվ երբ ես հարկ համարեմ, կհեռացնեմ նրանց»,- հայտարարել է Ալիեւը: Նա անուններ չի նշել, սակայն տեղական ԶԼՄ-ները գրել են, որ խոսքը վերջերս Իսմայիլըի շրջանում տեղի ունեցած դեպքերի մասին է:

Մարկ Անտոնյան Քառասուն տարի մարդ ծեծելուց հոգնած... Բազազը ֆեյսբուկում՝ "Մայր Թերեզա" դարձած...

Если тут написать фамилии всех армян врачей,только Москвы и Питера,то 10 страниц не хватит.Врач на то и врач,чтобы лечить. Закалебала азерская шпана своей пастбищной бравадой.Во дворе 21 век.

«The Jerusalem Post»: Еврейская Армения 13 Фев 2013 | Автор: JanNews | Комментариев нет » Приводим статью Анны Борщевской, помощника директора Евразийского центра имени Дину Патричиу Атлантического совета, опубликованную в «The Jerusalem Post», со значительными сокращениями: Волонтер Корпуса мира в Армении Ребекка Миллер была настроена скептически, когда епископ Абраам Мкртчян обратился к ней для создания еврейского культурного центра вблизи средневекового еврейского кладбища в селе Ехегис. «Я заметила, что нет особого разнообразия в этой местности, и не могла себе представить, какова цель еврейского культурного центра»,– сказала она. Но после посещения кладбища она передумала и согласилась работать с епископом, чтобы помочь сохранить его. До обнаружения кладбища в 1996 году практически не было доказательств того, что евреи жили в Армении до современной эпохи. В стране, которая не может сильно хвастаться присутствием этнических или религиозных меньшинств, Ехегис – это увлекательное переплетение культуры и истории. Я посетила Ехегис в декабре 2012 года. Деревня на берегу реки с таким же названием находится на расстоянии около 96 км к югу от Еревана, на фоне Араратской долины, и в 112 км к северу от Ирана. История еврейской общины в Армении восходит к началу 13-го века, когда монгольские захватчики опустошили регион. Однако семья Орбелян, которая правила регионом Сюник, включавшим Ехегис, установила дипломатические отношения с монголами. В свою очередь, они предоставили Сюнику привилегированный статус. В то время как остальная часть Армении боролась, Сюник, защищенный своим статусом и заснеженными горами, процветал и стал центром миграции, привлекая, в частности, еврейских иммигрантов. Епископ Мкртчян обнаружил кладбище, когда он и его брат Маис Мкртчян открыли детский лагерь «Сирануш» в Ехегисе, чтобы предоставить кров, питание, отдых и образование детям, осиротевшим в результате войны с Азербайджаном. Он также послал фотографии надгробий профессору Майклу Стоуну из Еврейского университета в Иерусалиме, который подтвердил подозрения епископа, что его находка действительно была средневековым еврейским кладбищем. Группа армянских и израильских археологов и историков провели раскопки в 2001 и 2002 годах и обнаружили еще 64 надгробия. На многих есть надписи на еврейском или арамейском языках, и некоторые из них украшены мотивами эпохи правления Орбелянов. Наличие средневекового еврейского поселения в Армении очень важно. «Еврейское присутствие в Армении обеспечивает связь между старой, устоявшейся еврейской общиной в Иране и другими кавказскими и понтийскими еврейскими общинами – и даже дальше на север»,– отметил Майкл Стоун. Мечта епископа заключается в создании еврейского музея или культурного центра в Армении, который будет заниматься образованием. Епископ хочет, чтобы люди знали, какие связи существовали между армянами и евреями, как они помогали друг другу во время Геноцида армян и Холокоста. «Эти народы в этом регионе, я думаю, должны поддерживать друг друга. У них похожая судьба»,– сказал он.

ԲԱԶՄԱԶԱՎԱԿ ԸՆՏԱՆԻՔԻՆ ԱՋԱԿՑԵԼՈՒ ՓՈԽԱՐԵՆ ԶՐԿԵԼ ԵՆ ԱՆԳԱՄ ՍՈՑԻԱԼԱԿԱՆ ՆՊԱՍՏԻՑ Համատարած աղքատության և գործազրկության պայմաններում հայտնված շատ բազմազավակ գյումրեցի ընտանիքներ իշխանությունների կողմից աջակցություն ստանալու փոխարեն ներքաշվում են ավելորդ թղթարարության ու քաշքշուկների մեջ և անգամ զրկվում են սոցիալական նպաստից: Եվ որևէ մեկի պետքն էլ չի լինում, թե վեց կամ յոթ երեխաներ ունեցող ընտանիքն ինչպես է գոյատևելու և ինչ միջոցներով է խնամելու ու կերակրելու երեխաներին: Առաջին հայացքից անլուծելի թվացող նման թղթարարական քաշքշուկի մեջ է հայտնվել Եփրեմյանների 7 երեխաներ ունեցող ընտանիքը: Տարիներ առաջ երկրաշարժի հետևանքով անօթևան մնացած և պետության կողմից բնակարանային փոխհատուցման ենթակա անօթևան ընտանիքների հերթացուցակում հաշվառված այս ընտանիքին Գյումրու նախկին քաղաքապետը բնակարան է նվիրել, ինչի պատճառով նրանք դուրս են հանվել հերթացուցակից: Սակայն բնակարանը մինչև օրս նրանց անունով չի ձևակերպվել: Բնակարանի նախկին տերը հսկայական կոմունալ վարձեր է պարտք եղել, այդ իսկ պատճառով պատկան մարմինները հրաժարվել են Գյումրու Բորյան 4 հասցեի բազմաբնակարան շենքում գտնվող այդ բնակարանի առք ու վաճառքը օրինականացնել: Ավելին, պետության կողմից սոցիալական նպաստի տրամադրման կարգում նախորդ տարի կատարված փոփոխություններից հետո այս բազմազավակ եւ սոցիալապես ծանր պայմաններում ապրող ընտանիքին փաստացի բնակության վայրում գրանցում չունենալու պատճառով զրկել են նպաստից: «Շիրակ կենտրոնի» աշխատակիցներն անցած օրը հագուստ, կոշիկ և վառելափայտ տրամադրելու նպատակով այցելեցին Եփրեմյանների ընտանիքին: Ընտանիքի ապրելակերպի մասին առավել մանրամասն` «Շիրակ կենտրոնի» տեսանյութում: «Շիրակ կենտրոն» ՀԿ

Թուրք մտավորականը սատարում է Այլիսլիին 22:22 - 12.02.2013Թուրքիայում մարդու իրավունքների պաշտպան, գրող Ռաջիբ Զարաքօլուն իր աջակցությունն է հայտնել «Քարե երազներ» ազմկահարույց գրքի հեղինակ Աքրամ Այլիսիին եւ«Պաշտպանել Ադրբեջանի խիղճը»վերնագրով հայտարարություն տարածել, որում մասնավորապես նշված է. «Կապ չունի, թե դուք ինչ եք անվանում ազնիվ ու խղճով մարդկանց, բայց նրանք մեր երկրի իրական հպարտությունն են: Ներկայումս, Ադրբեջանի հպարտության` Այլիսլիի կյանքը շատ մեծ վտանգի տակ է դրված: Չնայած որոշ արեւմտյան երկրներ, ինչպես նաեւ Ռուսաստանը հրավիրել են նրան իրենց երկիր, նա շատ արժանապատիվ կեցվածք է ընդունել եւ հրաժարվում է լքել իր հայրենի երկիրը: Որպեսզի ականատես չլինենք մի սպանության, ինչպիսին Հրանտ Դինքին էր, ես կոչ եմ անում միջազգային հանրությանը եւ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի դեմոկրատներին հաշտության գալ Այլիսլիի հետ»:

«НЕЙТРАЛЬНАЯ ЗОНА»- ВОЙНА В КАРАБАХЕ

Pro Азербайджан borisakunin7 февраля, 22:57 Я знаю, что прочитав этот текст, некоторые азербайджанцы скажут: не российскому литератору поучать чужие страны, как им жить – у самого дома творится черт знает что. Но с тех пор, как я написал про Азербайджан книгу, он перестал быть для меня чужой страной – так уж мы, писатели, устроены. Мне понравился Азербайджан и понравились азербайджанцы. На меня произвел огромное впечатление волшебный город Баку. Скажу больше: побывав там и пообщавшись с людьми, я начал понимать, что в истории азербайджанско-армянской вражды всё очень непросто и не черно-бело. Мне стало казаться несправедливым, что мир единодушно поддерживает в этом конфликте лишь одну из сторон. Считайте, что я стал азербайджанофилом. Но что же вы с собой делаете, дорогие мои азербайджанцы? Нашелся мужественный человек, писатель Акрам Айлисли, который впервые за долгое время призвал вас сделать шаг в сторону примирения. Призвал так, как и должен призывать писатель – написал художественный текст. Шаг к примирению – это когда говорят: послушайте, в случившемся есть доля и нашей вины. За это вы обрушили на Акрама Айлисли гнев государства, общественных организаций и народных масс. На одного человека. Семидесятипятилетнего писателя. За роман. Пожалуйста, остановитесь. Вы наносите своей стране тяжкий ущерб в глазах всего мира. Разве вы не знаете, что в войне с писателем государство в принципе победить не может? Убить – может, затравить - запросто. Но при этом всегда останется проигравшей стороной. Вы хотите повторения истории с Салманом Рушди? Вы хотите превратиться в страну-изгоя? Продемонстрируйте, что Азербайджан – цивилизованная страна и что за литературу здесь репрессиям не подвергают. А Акраму Айлисли – твердости и душевного покоя. Он написал книгу, которую не мог не написать. Для писателя это самое главное.

4 февраля 2013 14:58Добавить в избранноеВерсия для печати БУДЕТ ЛИ РЕАБИЛИТИРОВАН ТАЛЫШСКИЙ НАРОД В РОССИЙСКОЙ ФЕДЕРАЦИИ? / ФАХРАДДИН АБОСЗОДА, КАХИН МИРЗАЛИЗОДА 2 февраля 2013 года – в день 70-летия победы на Сталинградской битве, недавно созданный в Москве «Союз Талышской Молодежи» при Талышской НКА, провел большое мероприятие, приуроченное к 103-летию со дня рождения дважды Героя Советского Союза, гвардии генерал-майора Ази Ахадовича Асланова, при жизни удостоившегося именоваться «танковым Суворовым», талыша по национальности. Мероприятие было проведено в большом зале Московского дома национальностей, в котором приняли участие многие видные талышские деятели. Выступивший на мероприятиb uенерал-полковник в отставке, академик Академии Геополитических проблем, доктор экономических наук Владимир Борисович Дмитриев говорил еще и о том, что «посоветовавший со своими товарищами по работе, мы пришли к выводу о том, что талышский народ следует обязательно реабилитировать».ИСТОРИЧЕСКАЯ СПРАВКА: Талыши (самоназвание толышон) – один из древнейших народов Иранского нагорья. Потомки древней Мидии (тал. Мадо). Страна талышей - Талыш или Талышистан. Там они проживают испокон веков. Территория проживания ограничена талышскими горами, хребет которых тянется с севера на юг почти параллельно линии морского побережья. Земли талышей с древнейших времен входили в состав Иранской державы. Но при этом талыши всегда сохраняли свою относительную независимость от центральных властей и самоидентичность даже в период иноземных завоеваний. В конце XVIII века Талышские ханы, в знак протеста против захвата иранского трона кочевыми туркоманскими племенами каджаров, обратились к России с просьбой быть гарантом независимости Талышского государства. В начале XIXвека начались русско-иранские войны. В итоге этих двух войн получилось так, что северная часть Талышского ханства согласно Гюлистанскому (1813 г.) и Тюркменчайскому (1828 г.) мирным договорам оказалась в составе России. В 1920 году талыши вопреки их желанию, оказались в составе новообразованного государства Азербайджанской ССР, а в 1991 году – в составе независимой Азербайджанской республики. В настоящее время талыши составляют от 15 до 25 процентов населения АР (официальная статистика указывает всего на цифру в 112 тыс. талышей). Число талышей на территории Российской Федерации, согласно нашим подсчетам, составляет свыше 500 тыс. человек. Вскоре после образования АССР, власти в этой республики взяли курс на ассимиляцию талышей тюркоязычным населением, которое в одночасье стало «титульным этносом» нового искусственного государства под названием «азербайджанцы». Начиная с 30-х годов прошлого столетия слово «талыш» попало под негласный запрет, все талыши поголовно были записаны в «азербайджанцы». Политика ассимиляции и частичного уничтожения талышей велась по многим направлениям, одна из которых осуществлялась в форме внутренней (в другие районыАССР) и внешней (в Среднюю Азию и Казахстан) депортации талышей. К сожалению, наши многолетние поиски по уточнению точного количества депортированных талышей не привели к нужному результату. В самой Азербайджанской республике никто даже слышать не хочет о депортации талышей, и всячески отрицают, что они когда-нибудь были депортированы, о чем мы еще напишем чуть позже. Что касается РФ, то и тут мы кроме нескольких документов, уже опубликованных в открытой прессе, ничего не смогли найти. Но, даже эти документы позволяют нам пролит свет хотя бы на некоторые аспекты этой проблемы для нашего народа. Вот перечень этих документов: 1. Письмо наркома НКВД Н.И.Ежова председателю СНК В.М.Молотову о финансировании мероприятий по переселению из Азербайджана в Казахстан. 17 апреля 1937 г. 2. 1.25. Докладная записка начальника отдела трудпоселений ГУЛАГа М.В.Конрадова зам. наркома НКВД В.В.Чернышеву о результатах обследования хозяйственного устройства переселенных из Азербайджана в Казахстан курдов, армян и тюрок. 23 апреля 1939 г. 3. 1.40. Указание наркома НКВД Н.И.Ежова об арестах и выдворении иранских граждан из Азербайджана. 18 января 1938 г. 4. 1.41. Постановление ЦК ВКП(б) о принятии советского подданства подданными Ирана с приложением справки о наличии иранцев в Азербайджане. <19 января 1938 г.> 1.42. Разъяснение зам. наркома НКВД М.П.Фриновского к приказу НКВД СССР № 202 от 29 января 1938 г. о ликвидации работы иранской разведки на всей территории СССР. 14 февраля 1938 г. (См.: Сталинские депортации. 1928-1953. Под общей редакцией академика А.Н.Яковлева. Составители Н.Л. Поболь, П.М. Полян. Серия: Россия. XX век. Документы. М., МФД, Материк, 2005, 904 страницы). В июле 1937 г. в Средней Азии и Закавказье на границах были организованы специальные запретные полосы, из которых отселялось население. К освобождению от «неблагонадежного элемента» предназначалось, в обшей сложности, 40 приграничных районов Грузии, Армении, Азербайджана, Туркмении, Узбекистана и Таджикистана. В частности, в Киргизию и Казахстан было выселено 1325 «приграничных» курдов. Первым документом, в котором выражалось намерение правительства, было решение Политбюро ВКП(б) от 19 января 1938 года. На него и опирались исполнители предпринимаемой акции. Правда, исполнение решения Политбюро по некоторым причинам затягивалось. В сентябре 1938 года Н. Ежов и Л. Берия обратились к председателю СНК Союза ССР В. Молотову с таким письмом: «Совершенно секретно» Председателю Совета Народных Комиссаров тов. Молотову В.М. 24 сентября 1938 года Решением Политбюро от 19 января 1938 года (протокол №56-308) НКВД СССР было предложено всех иранцев (имеются в виду талыши – Ф.А.), проживающих в приграничных районах Азербайджана и оформивших советское гражданство, в месячный срок переселить в Казахстан. Это решение своевременно выполнено не было. Сейчас учтено и подготовлено к переселению в Казахстан 2000 семей (6 000 чел.) иранцев, оформивших советское гражданство. Переселение их было намечено начать 15 октября 1938 года. Представляем проект постановления СНК СССР о порядке переселения и хозяйственного устройства иранцев. Просим его утвердить. Народный комиссар внутренних дел Союза ССР Ежов Начальник управления государственной безопасности Берия Спустя три дня Н. Ежов детализировал сам процесс переселения иранцев, назвав В. Молотову и районы, куда можно было переселить иранцев, а также были определены требуемые для проведения акции средства. «Совершенно секретно» Выписка из суточной рапортички № 86 от 27 сентября 1938 года НКВД Ежов тов. Молотову В соответствии с решением Политбюро о переселении в месячный срок 2 000 семей иранцев, проживающих в пограничных районах Азербайджана в Казахстан, представил проект постановления о порядке этого переселения. Проект предусматривает: Переселение иранцев из Азербайджана возлагается на СНК Азербайджанской ССР; перевозка их в Казахстан — на НКВД, хозяйственное устройство переселяемых в Казахстан — на СНК Казахской ССР. СНК и ЦК КП (б) Казахстана в совместном постановлении от 6 ноября 1938 года, вышедшем под грифом «совершенно секретно», детализировали меры применительно к местным условиям Алма-Атинской и Южно-Казахстанской областей, куда прибыли спецпереселенцы — талыши. Их расселяли в 12 районах Казахстана. Не все выжили в условиях ссылки. Некоторой части все же удалось возвратиться на Родину через четверть века, уже в шестидесятые годы. Многие так и остались жить там, ибо за эти годы у кого родители умерли, а у молодого поколения не осталась связи с Родиной, а кто не хотел более иметь дело с властями, депортировавшими их. Следует обратить внимание на то, что в этих, да и во многих других официальных документах отсутствует слово «талыш». А вместе него в них перечисленные люди именуются либо как «иранцы», либо как «курды». Слово «иранцы» - еще можно допустить, так как талыши и есть ираноязычный народ. Что касается слова «курды», оно требует своего объяснения. Дело в том, что талышей в основном депортировали из той части Талыша, которая называется Мугань. Талыши издревле делятся на две части: голыши (от слова «го» - скот, т.е. скотоводы), этнографическая группа талышей, и собственно талыши (земледельцы). Голыши, занимающиеся отгонным скотоводством, половину года проводили (частично до сих пор проводят) в горах, а вторую половину – в низменности, точнее в Муганской степи. Сами талыши (как и гиляки и мазандаранцы) часто своих скотоводов голышей называют еще и «курдами». Именно поэтому, в вышеназванных официальных документах фигурирует слово «курд». Что касается самих курдов, т.е. представителей курдского народа, нет ни одного исторического факта, который свидетельствовал бы о проживании их на талышской земле. Впрочем, самым действенным доказательством того, что депортированные из Мугани «курды» в действительности были талыши, является то, что по сей день эти депортированные люди на территории Казахстана и Средней Азии продолжают разговаривать на родном талышском языке! Что касается второго – внутреннего направления депортации, это в основном проводилось в 1949-1952 гг. по прямому указанию М.Дж. Багирова. Перед депортацией М.Дж. Багиров сам лично посетил Зуян (офиц. Зуванд – приграничный регион нынешнего Ликского (офиц. Лерик) района тогдашней АССР) и составил список населенных пунктов, население которых в дальнейшем было депортировано в территорию нынешнего Биласуварского (на талышском – Биласыво) района, формально по причине якобы «тяжелых социально-экономических условий жителей». Для справки скажем, что Зуян является настоящим райским уголком, где вдоль реки Зуян расположены фруктовые сады. Вынужденное переселение горцев в непривычную для них степь привело к разным заболеваниям и гибели части переселенцев. Некоторые из них во времена Хрущевской оттепели возвратились обратно, часть переехала в Баку и его окрестности, а остальные на сегодня полностью ассимилировались и стали «тюрками», как и было запланировано изначально. Когда мы в 2006 году выступили в Баку со статьей под названием «Когда будут восстановлены права депортированных талышей?», в проправительственных журналистских кругах (скорее всего, с подачи МНБ АР) начался настоящий волчий лай, мол «талыши – не депортированный народ». Их еще можно понять, когда они активно навешивают ярлыки «сепаратизма» на талышей, когда они ведут борьбу за восстановление своей государственности. Но что сказать в данном случае? Постороннему человеку покажется дико отрицание исторического факта депортации талышского народа. Но, нам хорошо известна причина такого огульного отрицания со стороны правительства и его приспешников-журналистов, зараженных пантюркизмом. Все дело в том, что депортация талышей была проведена вовсе не по требованиям Москвы, которая этим добивалась переселения так называемых «ненадежных этносов» из приграничных районов вглубь страны в преддверии ожидаемой войны с фашистской Германией. Причем тут были талыши, которые в течение всего периода пребывания нашего народа в составе России верно служили ей? Такая антиталышская позиция проправительственных газет имеет целью и дальше скрывать от мирового сообщества истинные цели переселения талышей из своих первоначальных мест проживания. Они доказывают, во-первых, что депортацию талышей осуществляло правительство АССР во главе с М.Дж. Багировым, чтобы на исконные земли талышей в дальнейшем переселить пришлый тюркоязычный элемент, и тем самым добиться изменения удельного веса тюрков в составе населения Талышистана (что и было сделано), и, во-вторых, нынешние власти в АР, по сути, продолжают ту же политику по ассимиляции талышей, о чем мы пишем все последние двадцать лет. Еще одним доказательством тому является то, что в 1949-1952 годах переселенными из Зуяна (Зуванда) оказались одни талыши. А при этом несколько тюркских деревень, жителей которых местные талыши называют «ахли-Ванами», т.е. «жителями озера Ван», так как они переселились на эти земли в период правления Сефевидов из окрестностей озера Ван, так и остались нетронутыми. Мы тут сознательно не будем рассказывать о том, какие меры были предприняты Советским руководством по реабилитации депортированных народов, учитывая, что они без того хорошо известны читателям. Отметим лишь то, что, несмотря на то, что все эти депортации были признаны незаконными, и были признаны права депортированных на реабилитацию, лишь некоторые народы в последующем получили реальные возможности восстановить свои права, талыши к которым, увы, не относятся. Что касается внутренней депортации, учитывая, что в опубликованных документах по депортации различных народов в годы Советской власти мы не нашли ни одного, который доказал бы существования данного факта, мы догадываемся, что она была осуществлена тайком от центрального правительства в Москве. Желание нынешних властей уже независимой АР всячески скрыть этот факт является еще одним доказательством тому. Мы хорошо понимаем, что реабилитация Российскими властями прав депортированных талышей тоже сегодня ничего реального не даст им, так как они давно уже проживают на территории других независимых государств. Исходя из этого, когда мы говорим о реабилитации, имеем в виду не только восстановление прав депортированных талышей и возмещение им соответствующей компенсации, а возвращение доброго имени нашего народа, которое против его воли записывали как «азербайджанцы», что на практике означает «тюрк». В результате, многие в России даже не знают, что, например, тот же гвардии генерал Ази Асланов – вовсе не «азербайджанец», а талыш по национальности! Это касается не только отдельных личностей – военачальников, ученых, врачей, художников, и других представителей интеллигенции, которые оставили свой заметный след в нашей общей истории в составе Российской империи, но и многих исторических событий, памятников культуры и истории, которые до сих пор представляются от имени «азербайджанского (тюркского) народа»! Учитывая это, мы обращаемся к президенту Российской федерации с просьбой реабилитировать весь талышский народ, чтобы вернуть ему его же доброе имя. Мы обращаемся с просьбой реабилитировать народ, который в течение почти 200 лет верой и правдой служил этому государству, но взамен этому не удостоился даже автономии, а вместе этого подвергся жесткой ассимиляции со стороны властей Азербайджанской республики. В результате, этот народ сегодня находится на грани вымирания. Мы не сомневаемся, что генерал-полковник Владимир Борисович Дмитриев тоже имел в виду именно эту сторону данного вопроса, когда говорил о необходимости реабилитации талышей. Со своей стороны, мы уверены, что такой шаг российского руководства мог бы положить начало реального возрождения талышского народа, который в течение многих лет ведет борьбу за восстановление своего государства.

Հայի բախտ, կամ երբ հարեւանդ Մուկաբուան է 12:32 - 09.02.2013Հայի բախտ: Ծանր է, չէ՞, հնչում: Ինչ ուզես` կարող ես մտածել: Աշխարհի ամենավատ ու բարդ երեւույթներն այս բախտի հետ առնչություն ունեն: «Հայի բախտ»արտահայտության վրա մարդ կարող է մի ամբողջ գիտական հոդվածաշար գրել, թեկնածուական պաշտպանել եւ այլն: Հայի բախտ է, երբ ազգային վերազարթոնքի ժամանակ երկիրը ցնցվում, փլվում է գլխիդ: Հայի բախտ է, երբ հաղթում ես պատերազմում, իսկ դիվանագիտական դաշտում այն չես կարողանում ամրագրել: Հայի բախտ է, երբ ունենում ես պետականություն, բայց փախչում ես դրանից եւ փնտրում այն օտար ափերում: Հայի բախտ է, երբ … Մի խոսքով` այս շարքն անվերջանալի է, բայց ամենակարեւորը չմոռանանք` հայի բախտ է, միմիայն հայի, երբ շրջապատված ես այնպիսի հարեւաններով, որ ոչ ոքի դուռը չես ծեծի` մի բաժակ ջուր խնդրելու: Եվ, ուզես, թե չուզես, դատապարտված ես ապրել նրանց կողքին: Վերջին օրերին հարեւան Ադրբեջանում գրող Աքրամ Այլիսլիի հետ տեղի ունեցածը եւս մեկ անգամ ապացուցում է, որ դռկից ենք ոչ թե պետության, այլ քոչվոր ցեղախմբի հետ, որի առաջնորդը, ոչ ավելի, ոչ պակաս, ընդամենը«Մուկաբուա» է: Այլ կերպ չես անվանի մի երկրի ղեկավարի, ով իրեն թույլ է տալիս կոչումներից, անհատական թոշակից զրկել ազգակից մտավորականին միայն այն պատճառով, որ նա իր նոր վեպը նվիրել է, ինչպես նախաբանում է գրված, «իր երկրացիների հիշատակին, որոնք իրենցից հետո թողեցին անարցունք մնացած ցավ»: Ստեղծագործությունը նվիրված է Ադրբեջանական ԽՍՀ-ում բնակված հայերին, զուգահեռներ են տարվում 1919 թվականին Ագուլիսի հայերի ոչնչացման եւ Սումգայիթի ու Բաքվի կոտորածների միջեւ: Այն, որ Ադրբեջանում անհանդուրժողականության մթնոլորտը հասել է գագաթնակետին, եւ դա սպառնում է տարածաշրջանի խաղաղությանը, բազմիցս է ասվել, բայց «քաղաքակիրթ» աշխարհը շարունակում է առաջնորդվել այլ շահերով: Մենք` հայերս, ո'չ նավթ ենք եւ ո'չ էլ սեւ խավիար: Մեր միակ զենքը կարող էր լինել ժողովրդավարությունը , էն էլ, ինչպես ասում են, « հրե~ն երկնքից կախված»: Բայց, այնուամենայնիվ, մենք նրանցից տարբերվելու շատ բան ունենք եւ, փառք Աստծո, մեր հողում քոչվոր չենք: Այս դեպքի հետ կապված` հիշեցի մի դրվագ, երբ գրող Լեւոն Ջավախյանը 2010 թվականին իր «Քիրվա» պատմվածքի համար Բաքվի «Հանդուրժողականության կենտրոնի» կողմից ստացավ «Կովկասում խաղաղություն եւ հանդուրժողականություն քարոզելու համար» մրցանակը: Ջավախյանը մրցանակը ստացավ Թբիլիսիում` գաղտնի: Վրաստանի ադրբեջանցիների հոգեւոր առաջնորդը մրցանակը փոխանցել էր Վազգեն սրբազանին, որն էլ այն փոխանցեց տիրոջը: Ջավախյանը հալածանքի չենթարկվեց, միայն «Իրավունք» թերթի առաջին էջում հայտնվեց ծաղրանկարով` արեւելյան հագուկապով` Էրդողանի գրկում: Թերթն այդ համարը ամբողջովին «նվիրել» էր Լեւոն Ջավախյանին: Ներկայիս ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Գեղամյանն էլ «Հայոց աշխարհ» օրաթերթում էր շաղ տվել իր բառապաշարը` նրան անվանելով ազգի դավաճան: Հասարակական ընդվզում եւ նախագահական միջամտություն չեղավ: Միայն, ինչպես պատմեց Լեւոն Ջավախյանը, մի անգամ սրճարանում, շատ քաղաքակիրթ, իրեն մոտեցել է ԱԱԾ մի աշխատակից, զրուցել հետը, տեղեկացել ինչն-ինչոց է եւ, խնդրելով հանդիպման մասին չգրել, հեռացել է: Դե, Լեւոնն էլ, ինչպես ինքն է ասում, բերանբաց է եւ մի ամբողջ պատմվածք նվիրեց այդ հանդիպմանը, եւ վերջ: Լեւոնը հիմա էլ գրում է, հանգիստ շրջում է երկրում եւ ոչ ոքի մտքով չի անցնում նրան ազգի դավաճան որակել: Աղմուկ, այնուամենայնիվ, բարձրացավ մեկ այլ նախաձեռնության կապակցությամբ, երբ Գեորգի Վանյանը նախաձեռնեց եւ հայտարարեց, որ անցկացնելու է ադրբեջանական ֆիլմերի փառատոն: Բայց այդ աղմուկը զուտ«փառատոն» ձեւակերպման դեմ էր: Եթե դա կոչվեր «կինոդիտում», վստահ եմ, չէր լինի այն հասարակական ընդվզումը, որ եղավ: Հարկ է նշել, որ մի դեպքում գործ ունենք ստեղծագործող մարդու, մեկ այլ դեպքում դրամաշնորհային պատվերի հետ: Հիշում եմ, երբ ադրբեջանցի ռեժիսոր Վագիֆ Մուստաֆաեւը էկրանավորեց իր«Ամեն ինչ դեպի լավն է» կարճամետրաժ կինոնկարը, այն ժամանակ Հեյդար Ալիեւը Վագիֆին նշանակեց Ադրբեջանի մշակույթի փոխնախարար: Գիտեք` ինչո՞ւ: Որ այլեւս նման ֆիլմեր չնկարահանի: Դե, Հեյդարը հին «աղվես» էր` խորհրդային անվտանգության ծառայության դպրոցում թրծված եւ դիվանագիտական հատկություններով օժտված, ինչը չես ասի մանկամիտ որդու մասին: Բայց Իլհամն էլ, կարծես, պակաս «աղվեսը» չէ: Այն աղմուկը, որ բարձրացվեց Ադրբեջանում «Քարե երազներ» վեպի պատճառով, անհետեւանք չի մնա: Արդեն ակնհայտ է, որ Աքրամ Այիսլիի ընտանիքը պարտադրված հեռանալու է երկրից (արդեն աշխատանքից հեռացվել են նրա որդին, ով հարկային տեսչության վարչության պետ էր, եւ գրադարանավարուհի կինը), իսկ նրա վեպը, որ արդեն թարգմանվում է տարբեր լեզուներով (նաեւ հայերենով), մեծ հետաքրքրություն է առաջացրել ընթերցողների շրջանում: Մտացածին է՞ այս աղմուկը, թե՞ ոչ, ժամանակը ցույց կտա, բայց, որ այն մոտ ապագայում կներկայացվի Նոբելյան մրցանակի, կասկածից վեր է: Այս պատմության մեջ ամենամտահոգիչն այն է, որ գրականության ասպարեզում մեր «կռիվը», եթե այն դեռ կա, հանգում է պարտության: Մենք այսօր ընթերցում ենք Օրհան Փամուկ, Էլիֆ Շաֆաք, Աքրամ Այլիսլի: Ո՞ր հայ ժամանակակից գրողին են ընթերցում մեր հարեւանները… եւ ոչ միայն նրանք: Հարություն Հարությունյա Yerlkir.am-ի խմբագրությունը ստորեւ ներկայացնում է ադրբեջանցի ռեժիսոր Վագիֆ Մուստաֆաեւի ֆիլմը` ոչ որպես «փառատոնային» դիտում, այլ որպես այս հոդվածի հավելված: Ինչպես ասում են` «Ամեն ինչ դեպի լավն է…»: Это азерский фильм,про то,как гроб с армянином везут не по тем адресам.Довольно смело для них.Стоит смотреть.

10-ամյա Ավետիսին զգուշացրել են այլևս չերևալ ԱԺ դարպասների մոտ (լուսանկարներ) ԼՈՒՍԻՆԵ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ | 17:45 | Փետրվար 7 2013 Ես ու 10-ամյա Ավետիսը երեկ կեսօրին ժամադրված էինք Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանում գտնվող իրենց տանը։ Ինձ հրավիրել էին՝ պատմելու, թե ինչո՞ւ են մեկ տարի շարունակ մոմի լույսով ապրել ու ինչո՞ւ լույս ունենալուց հետո, արդեն երեք ամիս է, ինչ Ավետիսը դպրոց չի հաճախում։ «Բայց զգուշացնում եմ, հանկարծ չվախենաս»,- ասում էր տղայի մայրը։ Երեկ կեսօրին նախատեսված հանդիպումից առաջ ինձ կրկին զանգահարում է տղայի մայրը՝ տիկին Շարմաղը, ու խնդրում է հանդիպումը փոքր-քիչ հետաձգել։ ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Հովիկ Աբրահամյանին դիմում էր գրել՝ թղթի վրա շարադրելով այն, ինչ ինձ էր պատմել։ Ասել էր, որ շոր ու կոշիկ չունենալու պատճառով տղան երեք ամիս դպրոց չի գնում։ Ասել էր, որ գործազուրկ, հիվանդ են, հացի փող չունեն, ու նաև ասել էր, որ թեև ծայրահեղ աղքատ են, բայց նպաստից զրկվել են։ Տիկին Շարմաղը նամակների բաժնի փոխարեն` ԱԺ մուտքի մոտ «բռնացրել» էր ԱԺ նախագահին ու ձեռքը տվել։ Եվ ահա երեկ, մեր ժամադրության փոխարեն Ավետիսն ու մայրը շտապել էին Ազգային ժողով։ Այնտեղ հասնելու համար Ավետիսը ստիպված էր եղել հորեղբոր որդու կոշիկները խնդրել։ Մեծ եղբոր 40 համարի մարզակոշիկներով «յոլա գնացող» Ավետիսը հատուկ Հ. Աբրահամյանին տեսակցելու համար իր ոտքին համապատասխան կոշիկը մի քանի ժամով էր խնդրել։ «Հովիկ Աբրահամյանն ասեց՝ տիկին, էս անգամ կօգնենք, բայց խորհուրդ կտամ` էլ չերևաք ԱԺ դարպասների մոտ։ Հետո մեզ ուղարկեց էն մուտքի մոտ, որտեղ քաղաքացիներն են, ու սպասեցինք, սպասեցինք… Երեխեն նենց էր փետացել, սոված-ծարավ»,- պատմում է տիկին Շարմաղը, ով ստիպված էր ԱԺ-ից ամեն կես ժամը մեկ պատասխանել իմ զանգերին ու անընդհատ ասել՝ հաշվապահին ենք սպասում։ Տիկին Շարմաղի հանդիպումը հետաձգելու 1 ժամը դառնում է երկու ժամ, երկուսը՝ երեք, երեքը՝ չորս, չորսը՝ հինգ… հաշվապահին ենք սպասում։ Ու օրը մթնում է… Առավոտյան ժամը 10-ից մինչև 17։00-ն ԱԺ մուտքի մոտ սպասող տիկնոջը 40.000 դրամ ֆինանսական օգնություն էին տվել՝ ամբողջ օրը սպասեցնելուց հետո՝ հորդորելով` «էլ չերևալ»։ Հովնաթանի 20 հասցեում գտնվող կիսափուլ խրճիթում բնակվում է Շարմաղ Սարգսյանը՝ չորս երեխաների ու հոգեկան հիվանդ ամուսնու հետ։ ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանի «մոտից» վերադարձած սփրթնած, գունատ Ավետիսը դողալով լաց է լինում։ Ատամները շխկացնելով, բարակ բաճկոնը հագին` մտնում է կեղտակորույս անկողին ու կատվի պես անուժ մլավելով` ասում է. «Մամա, մրսում եմ, էլի բան գցի վրես»։ Մայրը արագ-արագ փալասներով ծածկում է որդուն, վառարանի մեջ հազարումի աղբ, կարտոն ու հնամաշ իրեր լցնելով` մի քիչ ջերմացնում է «տունը»։ «Էնքան ենք սպասել, երեխես չէր դիմանում, ասում էր՝ շատ եմ սառել։ Առավոտից` սոված, մրսած… Հաշվապահին էինք սպասում։ Ժամը 10։00-ից ընդեղ ենք, հետո ասեցին՝ գնացեք, ուրբաթ օրը կգաք, լրիվ թևաթափ եղա, բայց 17։00-ի կողմերը վերջապես օգնությունը տվեցին, նստեցինք ավտոբուս, ու երեխեն վատացավ, սկսեց հետ տալ, թուլանալ։ Իջանք, տաքսի նստացրի Հ. Աբրահամյանի տված փողով, որ շուտ հասցնեմ տուն։ Դու սպասի, ես վազեմ մի հատ հաց ու սմետան առնեմ` ուտի, թե չէ ուշագնաց կլինի»,- պատմում է տիկին Շարմաղը՝ խնդրելով իրեն սպասել։ Սպասում եմ… Ավետիսը հայացքով որսում է «պարտքով» վերցրած կոշիկներն ու հիշելուն պես` եղբորը խնդրում է դրանք վերադարձնել հորեղբոր տղային։ Եղբայրն իր 40 համարի քրքրված մարզակոշիկները բերում է 10-ամյա Ավետիսի մահճակալի մոտ ու «պարտքով» վերցրածը շտապելով տանում է։ Անկողնու միջից ծիկրակող Ավետիսի խոշոր աչքերն անկյանք, թախծոտ են, բայց շատ գեղեցիկ ու խորն են։ Հարցնում եմ՝ «Ինչո՞ւ դասի չես գնում»։ «Պարզ չի՞»,- կտրուկ պատասխանում է։ Հետո ցածրաձայն պատմում է, որ մեկ տարի մոմի լույսով են ապրել, որ մեկ տարի մոմի լույսով ապրող հոգեկան հիվանդ հայրն ավելի է չարացել։ Սարսափել է, երբ մոմի լույսով լուսավորված տանն ապրող իր հայրը կացինն առած ընկել է էլեկտրիկի հետևից և պահանջել հոսանքը միացնել։ 10-ամյա Ավետիսն ուզում է դպրոց գնալ, որ իրենց աննկարագրելի անմարդկային կենցաղից մի քիչ կտրվի, բայց 40 համարի մարզակոշիկով դպրոց գնալը հոգեբանորեն ավելի ծանր է, քան հոգեկան հիվանդ հոր տագնապալի արարքներին ականատես լինելը։ «Երեխեքը շատ են ծաղրում, չեմ ուզում լսել էդ խոսքերը։ Արդեն քանի օր ա՝ գնում եմ, բայց չեմ ուզում, չեմ կենտրոնանում։ Սաղի դեմքին ծիծաղ եմ տեսնում, չգիտեմ՝ ո՞ւր թաքնվեմ»,- սրթսրթալով անկեղծանում է տղան, բայց մեր խոսակցությունն ընդհատվում է Հովիկ Աբրահամյանի տված գումարով հաց ու «սմետան» բերած Շարմաղի «տուն» վերադառնալուց հետո։ «Տունն» էլ ոչ այն է` բանտախուց է, ոչ այն է՝ անասնագոմ, չգիտեմ` ի՞նչ է, բայց հաստատ տուն չէ։ Ինձ ինչ-որ տեղ նստեցնելու համար հարևանի տանից աթոռ են բերում։ Ավետիսենց «տունը» մի տարածք է, որտեղ մեկ ամիս ապրելուց հետո ամենաառողջ որևէ մարդ կհասնի խելագարության։ Խելագարված է Ավետիսի հայրը, ով սենյակի կտորով փակված պայմանական դուռն ամուր կողպել է, որ օտար մարդ մուտք չգործի։ Կխելագարվի նաև Շարմաղը, ում երեկ հաջողվել է ԱԺ դարպասների մոտ «բռնացնել» իր համար օրենքներ գրողների նախագահին, բայց ապագայի համար իրեն զգուշացրել են՝ չերևալ ԱԺ դարպասների մոտ։ Կխելագարվի նաև 17-ամյա Նշանը, ով մի աչքի տեսողությունը կորցրել է, բայց շարունակում է առանց բուժհաստատություն դիմելու ապրել։ «Գնացել էր՝ շուկայում կաշկա քշելու, գործ էր խնդրել, որ աշխատի։ Մեկ էլ տեսնենք` վատացած բերեցին տուն։ Լեզուն կուլ էր գնացել, ուշաթափվել, ընկել էր գետնին։ Շտապօգնություն կանչեցինք, ոտքերը ծնկներից չէր բացվում, կծկվել էր։ Սրսկեցին, ասեցին՝ ներվերից ա, սրտի հիվանդ ա, ու գնացին»,- պատմում է մայրը։ Ավետիսենց «տուն» են այցելել Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի «Սոցիալական աջակցության» ծառայությունից։ Նրանք եկել են այն բանից հետո, երբ տիկին Շարմաղն ընտանեկան նպաստ ստանալու դիմումներ է գրել։ Ասում են՝ ՙՏանը մենակ մի չափահաս երեխա կա, չենք կարա նպաստ տանք։ Էնքան եմ դիմել, հիմա խոստացել են եռամսյակը մեկ 16.000 դրամ տալ։ Երևի մեկ տարի կտան ու էլի կկտրեն՚,- ասում է չորս երեխաների մայրը, ում տան միակ եկամուտը 3-րդ կարգի հաշմանդամություն ունեցող ամուսնու ամսական 14.000 դրամ թոշակն է։ Հավաքարարի աշխատանք խնդրող տիկին Շարմաղը ամռանն ուրիշների բրդերն է լվանում, չբխում և գումար աշխատում. «Էնքան հացի պարտք ունենք՝ չես պատկերացնի։ Էլ չեմ ասում հոսանքը՝ 100.000-ից ավելի։ Ասել են՝ մինչև ամսի 15-ը մուծենք, թե չէ՝ անջատելու են։ Ամբողջ տարին գումար չի մտնում տուն, չենք կարում վարձերը մուծենք։ Եթե հոսանքն էլի անջատեն՝ հավատա, չենք դիմանա, կխելագարվենք»։ Չորս երեխաների մայրը խոսում-խոսում է, չարացած աչքերով ամուսինը սենյակից դուրս գալով` մի ծայրից մյուսն է գնում-գալիս, Նշանն արագ-արագ ռեզինե իրեր է լցնում վառարանը, իսկ անկողնու մեջ կծկված Ավետիսը սրթսրթալով հևում է։ Բոլորն ինչ-որ բան են անում մի տարածքում, որը ոչ այն է` բանտախուց է, ոչ այն է` անասնագոմ է։

Ստամբուլի Պեզճյան վարժարանը վերադարձվել է հայկական համայնքին 13:08, 7 Փետրվար, 2013 ԵՐԵՎԱՆ, 7 ՓԵՏՐՎԱՐԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ: Թուրքիայի Վաքըֆների ընդհանուր տնօրենությունը շարունակում է դրական պատասխան տալ հայկական տարբեր թաղային խորհուրդների կողմից ներկայացված դիմումներին`կարևոր կալվածքները վերադարձնելով հայկական համայնքին: Ինչպես հաղորդում է «Արմենպրես»-ը` վկայակոչելով Ստամբուլում լույս տեսնող «Մարմարա» պարբերականը, Վաքըֆների ընդհանուր տնօրենության հերթական որոշմամբ Ստամբուլի Պեզճյան վարժարանի շենքը վերադարձվել է Քարթալ թաղամասում գտնվող հայկական Սուրբ Նշան եկեղեցուն: Վարժարանի շենքը եկեղեցուն վերադարձնելու մասին որոշման մասին թաղային խորհուրդը տեղեկացել է փետրվարի 5-ին: Վարժարանը տեղակայված է 1510 քառակուսի մետր տարածքի վրա: Պեզճյան վարժարանը բացվել է 1812 թվականին և իր գործունեությունը շարունակել է մինչև 1937 թվականը: 2009 թվականին վարժարանի շենքի կալվածաթուղթը հետ ստանալու նպատակով թաղային խորհուրդը դատ էր հարուցել պետական մարմինների դեմ: Միայն 2013 թվականի հունվարի 10-ի որոշմամբ այն վերադարձվել է հայկական համայնքին:

на табло пока 0-1 интер шум ,звука нет.Видать не посчитали что ли?

«ՀԻԱՑԱԾ ԵՄ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԶԻՆՎԱԾ ՈՒԺԵՐՈՎ» Չիլիից ժամանած ծովակալ Հեռնան Կույումջյանը հայրենիքում երկրորդ անգամ է: Նա Չիլիի ռազմածովային ուժերի հիմնադիրներից է, 44 տարի է` ծառայում է, որից 10-ը որպես ծովակալ: Թեև հայրենիքում չի ապրում և հայերեն չի խոսում, սակայն զգում է, որ իր հողի վրա է և իր երակներում հոսում է հայի արյուն. «Ես չէի կարող ինչ-որ միջակություն լինել. հայերը միշտ պետք է առավելագույն ջանքեր գործադրեն՝ առավելագույն արդյունքներ արձանագրելու համար: Ես նաեւ Չիլիի պաշտպանության նախարարի աշխատակազմի ղեկավար եմ եղել: Վերադառնալով Չիլի՝ անպայման կպատմեմ, թե ինչպես է զարգացել մեր հայրենիքը, ինչպիսի հաջողությունների է հասել հատկապես ռազմական ոլորտում: Այն, ինչ տեսա, ցույց է տալիս, որ Հայոց բանակը երիտասարդ է, բայց արդեն իսկ նշանակալի պատմությամբ, կենդանի հերոսներով: Շատ կարեւոր է, որ հայ երիտասարդությունը կարող է տեսնել իր հերոսներին, հպարտանալ իրենց կյանքը հանուն հայրենիքի զոհաբերած զինվորներով: Շատերն այսօր նման պատմություն չունեն, օրինակ՝ Չիլիի ազգային հերոսների սխրանքներից ավելի քան մեկ դար է անցել: Այսօր աշխարհը շատ արագ է փոխվում եւ ոչ միայն տեխնոլոգիաների ոլորտում. փոփոխությունները ամենուր են` հասարակության ներսում, հաղորդակցության ոլորտում, արժեքների, սովորույթների մեջ: Մենք «ռմբակոծվում ենք» քարոզչական բոլոր տեսակի հնարքներով, ինչը սեփական ինքնության եւ արժեհամակարգի կորստի վտանգ է ստեղծում, մենք պետք է պաշտպանենք մեր երիտասարդներին, որպեսզի պահպանենք մեր ինքնությունը: Ես 70 տարեկան եմ, 20-30 տարի հետո հավանաբար չեմ լինի, բայց Հայաստանը պետք է շարունակի ապրել եւ բարգավաճել: Պետք է երկարաժամկետ ծրագրեր մշակել հայի ինքնությունը պահպանելու և հայոց ոգին սերնդեսերունդ փոխանցելու համար: Հիացած եմ հայկական զինված ուժերի պատրաստվածությամբ եւ հնարավորություններով, միայն մի բան կցանկանայի, որ Հայաստանը, որքան հնարավոր է շատ շուտ ելք ունենա դեպի ծով»: ՇՈՒՇԱՆ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ Լուսանկարը` ԳԱՐԻԿ ԱՐՄԵՆԱԿՅԱՆԻ

Պայթյուն` Անկարայում ԱՄՆ դեսպանատան մոտ 15:51 - 01.02.2013 Այսօր Անկարայում ԱՄՆ դեսպանատան մոտ պայթյուն է որոտացել. տեղեկացնում է Reuters-ը: Գործակալության տվյալներով` դեպքի վայր են մեկնել շտապ օգնության մեքենաները: Ըստ РИА Новости-ի` զոհվել է երկու մարդ: Դեպքի վայրում հայտնաբերվել են պայթյունն իրականացրած անձի մարմնի որոշ մասեր: