sacred

Սերժ Թանկյանը Երևանում է Երեկ գիշերը «emedia.am»-իթղթակիցը «Զվարթնոց» օդանավակայանում պատահաբար հանդիպել է «System of a down» խմբի մենակատար Սերժ Թանկյանին: Նա արդեն Երևանում է: Հիշեցնենք, որ օգոստոսի 14-ին նա հանդես է գալու բացօթյա հանրային համերգով: Համերգը տեղի է ունենալու «Թումո» ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնի բացման հանդիսավոր արարողության շրջանակներում: Այն լինելու է բացօթյա և անվճար:

А мне народ джан,как то не очень радостно .Мез инчи а твум ,вор Медведеви барере миайн иранц ер уххвац.Эт марде наев мез а лав згушацнум. Да и партию этой игры Российско Белорусский союз играет здорово.Россия (ИМХО)в открытую ни может поддержать азеров.Вот и перед весмиром эту роль на себя взяла вторая его половина,Бяларусь. Эксперты: Минск расплатится с Баку помощью в войне с Арменией КИЕВ, 5 августа. Большинство оппозиционных и независимых СМИ Азербайджана критикуют правительство своей страны за намерение выдать кредит Белоруссии. Эксперты полагают, что, оказывая финансовую помощь Белоруссии, официальный Баку рассчитывает на алаверды Минска в принципиальном для Азербайджана геополитическом споре с Арменией по Нагорному Карабаху. Наблюдатели не исключают вероятности возобновления между сторонами военных действий, пишут Naviny.by. Специфика нынешней ситуации заключается в том, что Армения — член Организации Договора о коллективной безопасности, главную скрипку в которой играет Россия. «Россия считает регион зоной своего исторического влияния и, конечно же, делает все, чтобы укрепить свои позиции и свое влияние», — заявил армянской службе радио «Свобода» военный эксперт Павел Фельгенгауэр. Но выбрать ту или иную сторону конфликта, по мнению эксперта, Москва не может. И хотя в Армении находится российская база, но в ситуации, когда у Армении нет наземной границы с Россией, она находится, считает Фельгенгауэр, по сути, на птичьих правах, так как даже воздушный путь не всегда может быть открыт. Белоруссия также является членом ОДКБ и формально должна учитывать в первую очередь интересы стран-партнеров, особенно если в Нагорном Карабахе вновь зазвучат выстрелы. «По-моему, с Минском пытаются разыграть геополитическую партию, требующую от него куда большей ответственности и осторожности, чем это происходит в настоящее время, — отметил в интервью сайту UDF.by политический обозреватель Роман Яковлевскй. — Москву, конечно, это не может радовать». Политолог Зардушт Ализаде в интервью ИА REGNUM заявил, что выделение Азербайджаном кредита Белоруссии не противоречит законам страны и международным договорам. «Что касается того, как на это посмотрит Россия, в виду плохих отношений между руководством этой страны и президентом Беларуси Александром Лукашенко, то и Азербайджану многое не нравится в действиях России, — сказал политолог. — Мы же не упрекаем ее, почему она финансирует и вооружает Армению, почему она поддерживает оккупацию азербайджанских земель. Так что и она не может нас упрекать ни в чем». Зардушт Ализаде призвал российское руководство понять, что Азербайджан «ни с Саакашвили, ни с Лукашенко по желанию России ссориться не будет». Вместе с тем, по мнению эксперта, трений в азербайджано-российских отношениях из-за этого кредита не возникнет. Напомним, а июне прошлого года Белорусси буквально на неделю уже брала у Азербайджана взаймы — $200 млн, чтобы рассчитаться с Россией за поставки природного газа. В этот раз Баку собирается выделить кредит в размере $300 млн. Но его получателем значится не государство Беларусь, а акционерное общество «Беларуськалий», которому выделил кредит и российский Сбербанк. Гарантию выплаты кредита предоставляет белорусское правительство. При этом неизвестно, будут ли эти средства использованы самим «Беларуськалием», так как в постановлении Совета министров Белоруссии значится, что заем предназначен «для реализации инвестиционных проектов и программы социально-экономического развития Республики Беларусь на 2011-2015 годы». Как сообщал "Росбалт", 5 августа на встрече с премьер-министром РФ Владимиром Путиным глава Сбербанка Герман Греф заявил, что Сбербанк и Deutsche Bank предоставят кредит «Беларуськалию» на $2 млрд. Отвечая на вопрос о надежности обеспечения кредита, Греф сказал, что это — экспортные контракты, поскольку 90% своей продукции белорусское предприятие поставляет на экспорт. "Плюс мы берем залог 35% акций. Все это делается по всем международным стандартам вместе с нашими западными партнерами. Конечно, в этот сложный период времени это очень сильно поможет экономике Белоруссии в преодолении кризиса", — добавил Греф, на что Путин утвердительно сказал: "Хорошо".

Лацелу бан а... Олимпийскую чемпионку судят за избиение мужа Олимпийского призера 1988 года вызвали в суд. Женщину обвиняют в систематическом избиении мужа Питера МакКолгана. Также Элизабет подозревают в том, что она угрожала своему супругу и держала его в постоянном страхе. Тем не менее мать пятерых детей отрицает свою вину и надеется, что ситуация никак не скажется на детях. - У нас пятеро детей, и мы по-прежнему остаемся их родителями. Они для нас на первом месте, и мы хотим, чтобы наши проблемы их не коснулись. Мы стараемся защитить их! – говорит обвиняемая. Слушание состоится в ноябре этого года. Лиз стала чемпионкой мира на забеге в 10 тысяч метров в 1991 году.

Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսական դղյակը ՈՒՐԲԱԹ, 05 Բավարական հողի Արքեպիսկոպոսական դղյակը գտնվում է Վյուրցբուրգ քաղաքում, որի կենտրոնական մուտքի առաստաղի վրա, Վենետիկցի նկարիչ Ջովաննի Դիեբոլոն 1752-53 թվականներին 677 մետր քառակուսի մակերես ունեցող առաստաղի վրա նկարել է աշխարհի պատմությունը, որը համապատասխանաբար բաժանված է ըստ Եվրոպա, Ասիա, Աֆրիկա, Ամերիկա աշխարհամասերի: Ձախակոմյան նկարում` նկարիչ Ջովաննի Դիեբոլոյի 677 մետր քառակուսի մակերես ունեցող Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսական դղյակի առաստաղի մի մասը: Ըստ պատվիրատուի՝ կոմպոզիցիան այլաբանորեն պետք է ներկայացներ չորս աշխարհամասերում տեղի ունեցած ամենակարևորագույն իրադարձությունները, որոնք աշխարհի զարգացման մեջ հիմնաքարային նշանակություն ունեին: Այն մասը, որը ներկայացնում է Ասիան՝ ունի հետևյալ այլաբանական կառուցվածքը. հետևի ֆոնի վրա պատկերված է բրգաձև սյուն, որի աջ կողմում կանգնած է մի կին, որի հայացքը ուղղված է ձախ, նրա կողքին կանգնած է հովանոցով մի տղամարդ, ավելի աջ պատկերված է օձ՝ փաթաթված ցուպին, կնոջ և հովանոցով տղամարդու դիմաց, գետնի վրա կիսաթիկնած և մեջքով դեպի դիտողը նստած է մի տղամարդ: Կնոջից ձախ՝ նստած է լայնեզր գլխարկով, պատկառելի միրուքով մի անձնավորություն, նա նայում է ձախ և իր ձախ ձեռքում պահում է ջահը: Տղամարդը նստած է հղկված սալաքարի ետևում, որի վրա փորագրված են հայկական տառեր, սալաքարը ավարտվում է բարձրաքանդակով: Ասիան այլաբանորեն ներկայացնող պատկերը շատ ընդգրկուն է, նրա մեջ պատկերված է Քրիստոսի խաչելությունը, հեթանոսական աստվածներ և այլն: Ենթադրվում է, որ Ասիան ներկայացվող մասը նկարիչ Դիեբոլոն կատարել է ամենավերջում, նրա ստորագրությունը գտնվում է Հայկական այբուբենի աջ կողմում և թվագրված է 1753 թվականով: (Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսական դղյակի առաստաղի Ասիական մասի սկիզբը, Մեսպոպ Մաշտոցը հայկական տառերի արարումից հետո 1957-ին Մեսսերը իր ուսումնասիրության մեջ ասում է, որ «որմնանկարի Ասիան ներկայացնող բաժնի վիմագրությունը հայկական այբուբենն է, ոչ ճշգրիտ...» Վյուրցբուրգում հրատարակվող «Մաին փոստ» օրաթերթը իր 13.03.1963թ համարում, տպագրում է մի հոդված՝ «Դիեբոլոն հայերեն գիտե՞ր» վերնագրով, որի մեջ հոդվածագիրը պատմում է, որ իրանցի զբոսաշրջիկները հաստատում են, որ պատկերված է հայկական տառերը, նյութը մնաց անարձագանք: 1965 թվականին որոշ ուսումնասիրողներ հայտարարում են, որ պատկերված են մեհյանագրեր, 1971 թվականին մեկ այլ ուսումնասիրող հայտարարում է, որ տառերը Դիեբոլոյի ստեղծածն է: 1988 թվականին Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսարանը պաշտոնապես հայտարարեց, որ տառերը հայկական են: Հարցին ավարտուն պատասխան տվեց Շմիդտը, որն ուսումնասիրելով պատկերված տառերը, կատարել է հետևյալ եզրակացությունը, որ Ասիան ներկայացվել է հայերի միջոցով, քանի որ նրանք առաջինն էին, որ պետականորեն ընդունեցին քրիստոնեությունը, իսկ սալաքարի հետևում գտնվող պատկառելի միրուքով անձնավորությունը կարող է լինել միայն Մեսրոպ Մաշտոցը, որը իրականացրեց Սուրբ գրքի թարգմանությունը, իսկ նրա աջ ձեռքի ջահը խորհրդանշում է հեթանոս և կույր աշխարհի լուսավորումը: Ինչու՞ Դիեբոլոն, որպես Ասիայի խորհրդանիշ վերցրեց Մաշտոցին և նրա տառերը՝ կարող ենք ենթադրել: Իսկ թե ինչու պատվիրատու Արքեպիսկոպոս Կառլ Ֆիլիպ Ֆոն Կրայֆենգալն հաստատեց և համաձայնվեց Դիեբոլոյի պլանի հետ` չգիտենք, գիտենք միայն, որ պահանջվեց 200 տարի, որպեսզի Դիեբոլոյի պատկերված տառերը հոգևոր առաջնորդների կողմից ճանաչվեին որպես հայկական տառեր: (Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսական դղյակի առաստաղի Ասիական մասի սկիզբը (Ասիական մասի կենտրոնական հատվածը, շրջանագծի մեջ վերցված է Հայաստանին վերաբերվող հատվածը:) (Հատվածներ Վյուրցբուրգի Արքեպիսկոպոսական դղյակի առաստաղի Ասիական մասից Արամ Մկրտչյան.Գերմանիա՞Մեյնց

Почему азербайджанские дети гибнут в очень подходящее для азербайджанских же властей время? 4 августа 2011 - 21:22 AMTPanARMENIAN.Net - Односторонняя переписка Азербайджан-Генсек ООН продолжается. Постпред Азербайджана при ООН Агшин Мехтиев опять написал письмо Генсеку ООН Пан Ги Муну, но решил на этот раз вовлечь в переписку по возможности больше народу, отправив копии письма всем членам ООН. Видимо, решив, что жаловаться на Армению по всем направлениям скопом не эффективно, Мехтиев решил сконцентрировать внимание Пан Ги Муна, а заодно и всех остальных на лживых обвинениях в «очередном убийстве армянами азербайджанского ребенка». В письме постпред Азербайджана рассказал, «как армяне начинили взрывчаткой игрушку, как с целью поразить азербайджанских детей пустили ее по реке, в результате чего погибла 13-летняя Айгюн Шахмалыева, а ее 32-летняя мать Эльнара Шахмалыева получила тяжелые ранения». Что на самом деле произошло и от чего в действительности погибла 13-летняя Айгюн, скорее всего, никто никогда не узнает. Однако это стало очень удобным поводом для того, чтобы в очередной раз создать антиармянскую шумиху. В целом же, наблюдается следующая тенденция. Азербайджан всегда и везде кричит о том, что армяне-де нарушают режим перемирия, в результате чего погибают азербайджанские солдаты. При этом погибают они преимущественно на армянской территории, что вызывает закономерный вопрос, что они делали на армянской территории, если не являются диверсантами? Соответственно, азербайджанские обвинения в данном случае цели не достигают. Далее, 8 марта 2011 года погибает, согласно азербайджанским СМИ, девятилетний азербайджанский мальчик. Ответственность за его гибель Азербайджан опять-таки пытается переложить на армян, но ничего не получается, так как все доказательства говорят о том, что армянский снайпер никак не мог застрелить этого мальчика. Далее: волна, поднятая азербайджанской стороной, успокаивается, азербайджанская сторона вновь не достигает никаких результатов. И 14 июля 2011 года погибает 13-летняя девочка Айгюн. Все идет по уже раз намеченному сценарию: обвинения в зверствах, письма, разосланные во все возможные инстанции, страшные рассказы о страшных армянах, которыми потчуют всех зарубежных гостей. Но как верно подметили в Арцахе, создается впечатление, что смерть детей радует азербайджанскую сторону, так как у них появился повод обвинить в чем-то армян. Баку без угрызения совести ведет кощунственную политику, заявил глава информационного управления при аппарате президента Республики Арцах Давид Бабаян. В Министерстве же обороны Армении посчитали нецелесообразным комментировать данное сообщение, заявив, что подобная дезинформация не заслуживает комментариев. Но вот что странно, в очень удобное для азербайджанского руководства время гибнут азербайджанские дети. Для руководства, которое готовит из своих школьников будущих камикадзе, открывая дня старшеклассников школы снайперов и десантные курсы. Дети, которые не станут пушечным мясом в будущем, сегодня приносятся в буквальном смысле слова в жертву политике азербайджанских властей. И армяне здесь совершенно не при чем. Марина Ананикян / PanARMENIAN News

ՀԱՀԳԲ (ASALA). «Վան» գործողության մարտիկների դատավարությունը Հինգշաբթի, 04 Օգոստոս 2011 14:04 ՀԱՅԵՐԻ ԴԱՏԸ ՓԱՐԻԶԻ ԵՐԴՎՅԱԼՆԵՐԻ ԱՏՅԱՆՈՒՄ ՊԱՇՏՊԱՆ ԼԵԿԼԵՐԿԻ ՃԱՌԸ ՀԱՀԳԲ (ASALA) «Վան» գործողության մարտիկների դատավարության ժամանակ (Պաշտպանի ելույթը ներկայացվում է կրճատումներով) Թարգմանությունը` ԳՐԻԳՈՐ ՋԱՆԻԿՅԱՆԻ -Պարոն նախագա°հ, պարոնայք խորհրդականնե°ր, տիկնայք եւ պարոնայք երդվյալնե°ր, միտք ունի° արդյոք մի անգամ եւս վեր կենալ եւ ասել այն, ինչ ձեզ հայտնի է դատավարության առաջին օրից: Ես պաշտպանում եմ հպարտ կանգնած չորս երիտասարդներին եւ գիտեմ, որ նրանց միջոցով պաշտպանում եմ բզկտված ու խոշտանգված մի ժողովրդի, որն այժմ մեղադրյալներին է նայում եւ իր լավագույն զավակները համարում: Ինչո°ւ: Հենց այդ հարցին, ըստ երեւույթին, պիտի պատասխանեք դո°ւք: Ես ոտքի եմ ելել ամենավերջում եւ շատ բնական եմ համարում, որ պաշտպանականով հանդես են գալիս ինչպես հայ, այնպես էլ ֆրանսիացի փաստաբաններ: Նախ` նկատի ունեմ էմիլ Ասլանյանին, որը ներկայացնում է ինքնահաստատումը գտած հայերի սերունդը եւ խոստովանում է, թե մինչեւ ո°ր աստիճանի այս երիտասարդների պայքարը իրենն է, նկատի ունեմ Րաֆֆի Փեշտիմալջյանին, որի խոսքը, ինչպես բոլոր հայերինը, հուզիչ էր, քանի որ պատմում էր մոր, նրա հուշերի, արյան մասին, որը մինչեւ հիմա առկա է իրենց ընտանիքում: Նույնը կարելի է ասել Պատրիկ Դեւեջյանի մասին, որին, չնայած մեր բազում տարաձայնություններին, այսօր եղբայրաբար միացնում է տառապած ժողովրդի համար մղվող դժվարին պայքարը: Կուզեի անպայման նշել նաեւ Ֆրանսիս Թեյջանին` մարդկային հիմնարար իրավունքի, եւ Ժան-Պիեռ Մինյարին` արժանապատվության մասին խոսելու համար: Ինձ մնում է, սրտի° լեզվով խոսել: Թերեւս, բայց ես խնդրում եմ չորսին էլ ազատել ոչ միայն զգացական, այլ նաեւ բարոյահոգեբանական, քաղաքական նկատառումներով: Թեհլերյանին արդարացրին: 1922-ին Բեռլինում վեհանձն դատավորներ կային, ինչպես այժմ Ֆրանսիայում կան: Դուք դատելու եք մարդկանց: Մարդկանց` իրենց արածի համար, բայց մարդու արածը միայն փաստական կողմ չունի: Յուրաքանչյուր արարք ինքը` մարդն է: Չորս մեղադրյալին դուք դատելու եք այս մտայնությամբ, շատ լավ իմանալով, որ հայ ժողովուրդն այստեղ ներկա է, սպասում է ձեր վճռին: Ինչո°ւ են չորս երիտասարդները հայտնվել այստեղ: Ինչո°ւ են նրանք ապրում հին հուշերով եւ վաթսունութ տարի անց թուրքական կառավարությանը մեղադրում այն ամենի համար, ինչ արել է Օսմանյան կայսրությունը: Ինչո°ւ են նրանք մարդ սպանել: Ինչո°ւ պետք է ազատ արձակել նրանց: Ո°ւր են իրենց տները: Մերձավոր Արեւելքի ահավոր պատերազմում, որտեղ մարդիկ բախվում են մի փոքրիկ թաղամասի համար, որտեղ ժողովուրդներն ու համաշխարհային պատմությունը գոյատեւում են ռումբերի ներքո` դաժան պայմաններում, որտեղ երեխաները տասնհինգ տարեկանից զենքերը ձեռքին կռվում են սոսկ իրենց գյուղը պաշտպանելու համար, հայերին հասկացնում են, որ Լիբանանն իրենցը չէ, եւ նրանք հասկանում են, որ աշխարհում գոյություն ունի մի ազգ, որին պատկանում են միայն իրենք: Ո°րն է հայերի գոյության նախապայմանը, իհարկե, նախ` երեքհազարամյա պատմությունը: Այս ժողովրդին անընդհատ ասպատակել են ամեն կողմից, վաչկատուն ցեղերը` սրի քաշել, հայը ենթարկվել է մերթ այս, մերթ այն տերությանը, սակայն երեք հազար տարի անընդմեջ գոյատեւել է բնօրրանում` այն լեռների ներքո, որոնց իշխում է Արարատը` Հայաստանի խորհրդանշանը: Հայերն ապրել են իրենց կրոնով, եկեղեցիներով, ծեսերով, մշակույթով, երգով ու պարով, արհեստներով, հոգու խորությամբ, բարի համբավով, բացառիկ այբուբենով, բնանկարի ինքնատիպությամբ, անկրկնելի այգաբացներով: Ի°նչ է եղել այդ ամենը: Համաշխարհային հանրագիտարանը վկայում է. «Արեւելյան Անատոլիան հիմնականում բնակեցված է կիսաքոչվոր քրդերով, գյուղատնտեսության արդիականացման համընդհանուր ձգձգումը այն դարձրել է ամբողջ Թուրքիայի ամենաթերզարգացած երկրամասը»: Մինչդեռ ամենահարուստն է եղել: Ուրեմն, ի°նչ տեղի ունեցավ: Ինքներդ եք հասկանում` ես չեմ ուզում վիճել թուրք պատմաբանի հետ, հիշատակել պարոն Մորգենթաուի` Թուրքիայում Միացյալ Նահանգների դեսպանի հուշերը, որը, երբ ջանացել է փրկել հայերին, Թալեաթ փաշան կանխել, ասել է. «Դուք ամերիկացի հրեա եք, ինչո°ւ եք հետաքրքրվում այդ մարդկանցով»: Հարկ չկա թերեւս անդրադառնալ նաեւ Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի նախագահ Լեփսիուսի զեկուցագրերին, այդ տարիներին Թուրքիայում եղած լրագրողների անթիվ վկայություններին եւ հատկապես համայնական հիշողությանը, որի փաստերը համընկնում են պատասխանում` «Ցեղասպանություն եղե°լ է» հարցին: Եթե չի եղել, ո°ւր գնացին այն երկրամասի բնակիչները, որն այսօր Արեւելյան Անատոլիա է կոչվում, այս սրահի ունկնդիրները որտեղի°ց են եկել: Նրանք եկել են դարի ամենամեծ ողբերգությունից, դուք լսեցիք մեկի, երկուսի, երեքի, չորսի պատմությունները: Որքան վատ եմ զգում ինձ, որ ստիպված եղա ամբիոնից իջեցնել այն ծերունուն, որն իր տառապանքները հրապարակայնորեն պատմելու համար վաթսունութ տարի սպասել էր: Իջեցրի, որովհետեւ, տիկնայք եւ պարոնայք երդվյալնե°ր, ձեզ թվում էր, որ դուք այդ ամենն արդեն լսել եք: Մտածե°ք, ուրեմն, հայ համայնքի` բռնագաղթի զրկանքները սկզբից մինչեւ վերջ կրած մարդկանց մասին, բռնագաղթ, որը գիտականորեն էր կազմակերպվել ու իրագործվել` ամենեւին էլ ո°չ այն բանի համար, որ հայերը թիկունքում վտանգ էին ներկայացնում, Դաշնակիցներին էին պաշտպանում: Ինձ համար կարեւորը զոհերն են` տղամարդիկ, կանայք ու երեխաները: Վերապրողների պատմություններից պարզ է դառնում, որ տղամարդիկ ավելի բախտավոր են եղել, որովհետեւ առաջինն են սպանվել, մնացածները աքսորվել են: Ճանապարհին կանայք բռնաբարվել են, երեխաները` խաչվել կամ գետը շպրտվել, ահա° մի ամբողջ ժողովուրդ բնաջնջելու գիտական ծրագիրը: Իրենց գյուղերից, տներից հանված անպաշտպան աքսորականներին ո°ւր են քշել: Դեպի անապատ: Այս ամբիոնից դուք լսեցիք բրդե կիսավերարկուով ծեր կնոջը` տիկին Մելինե Մանուշյանին, որը շատ հետաքրքիր նորություններ հաղորդեց ամուսնու` «ոճրախմբի» ղեկավար, «ահաբեկիչ» Միսաք Մանուշյանի մասին, այն նույն Մանուշյանի, ում Ֆրանսիայի հանրապետության նախագահը այժմ Ազգային Դիմադրական Շարժման հիասքանչ հերոսներից մեկն է համարում: Նա վերջին նամակում գրել է կնոջը. «Մելինե°, որբո°ւկս, ես մեռնում եմ` չունենալով ոչ մի ատելություն գերմանացի ժողովրդի նկատմամբ»: Ինձ կարող են հակաճառել, որ այս տղաները զինվորներ չեն, Հայաստանը եւ Թուրքիան չեն պատերազմում, զինվորները միայն զենք կրելու, ամեն պահի սպանելու իրավունք ունեն: Նրանք կարող են փլատակների վերածել Դրեզդեն քաղաքը, Հիրոսիմայի վրա ռումբ նետելով, միլիոնավոր մարդկանց, այդ թվում եւ կանանց, երեխաների, սպանել: Իսկ Հայաստանը քանի որ այլեւս գոյություն չունի, «կանոնավոր» բանակ չի կարող ստեղծել: Հիրավի, տարօրինակ տրամաբանություն է: Չէ° որ Թուրքիան առանց պատերազմ հայտարարելու գնդակահարեց հայ տղամարդկանց, կոտորեց ծերունիներին, կանանց ու երեխաներին, հատուկենտ վերապրող որբերին նավերը լցրեց, օտար երկրներ արտաքսեց: Դուք` թուրքերդ, կարծում եք, որ այդքանը բավական է, պատերազմն ավարտված է: Բայց արդյո°ք այն ավարտված է հայերի համար, որոնցից խլել են բնօրրանը, որոնք ուզում են հարատեւել: Ո°չ, այս տղաները ահաբեկիչներ չե°ն, հայ ժողովրդի զինվորնե°րն են, այն ժողովրդի, որը դիվանագիտական ներկայացուցիչներ, պետությունների վրա ճնշում գործադրելու միջոցներ չունի, բայց ապրում է, գոյատեւում է մշակույթի, լեզվի, զավակների, ինչպես նաեւ հերոսների ու նահատակների շնորհիվ: Հատկապես` զինվորների°, որոնց այսօր դուք դատում եք: Եթե անգամ դատապարտեք, հիշեցե°ք, որ զինվորների° եք դատապարտում: Նրանք` չորս հանդուգն զինվորները, եկել են Ֆրանսիա ո°չ միայն իրենց ժողովրդի իրավունքները ներկայացնելու, այլեւ պահանջելու համար, որ ազատ արձակեն քուրդ եւ թուրք քաղբանտարկյալների: Ճիշտ է, նրանք վտանգավոր իրավիճակ են ստեղծել, ճիշտ է, մի հոգի մահացել, մեկ ուրիշը վիրավորվել է, բայց չի° կարելի չընդունել, պարոն ընդհանուր պաշտպա°ն, որ հյուպատոսարան մտնելիս սպանության մտադրություն չեն ունեցել: Ուստի, չե°ք կարող պահանջել, որ Գյուզելյանին մյուսներից կրկնակի ծանր պատժի դատապարտեն: Տիկնայք եւ պարոնայք երդվյալնե°ր, քիչ առաջ ես առաջարկում էի նրանց ազատ արձակել, այժմ էլ խնդրում եմ չորսի միջեւ տարբերություն չդնել: Նրանք կապված են եղել նույն գործողությամբ, այստեղ էլ կանգնած են կողք-կողքի: Եթե ուզում եք, նրանց զինվորներ համարեք, դատապարտեք մարտական գործողությունների համար, բայց տարբեր պատիժներ մի° տվեք: Ճիշտ է, որ այս տղաները ռազմական գրոհ են ձեռնարկել, բայց մի°թե Հայաստանը պատերազմելու իրավունք չունի: Դուք հիշո°ւմ եք «Ես դատապարտում եմ» շարժանկարը, որտեղ հերոսը տեսնում է, թե ինչպես են մահացածները դուրս գալիս դագաղներից, ձայն տալիս իրեն: Այս չորս երիտասարդին էլ դիմել են Անապատի դիակները, իսկ նահատակ երեխաները ոտքի են ելել, նրանց ասել. «Ինչ-որ բան արեք, մենք չենք ուզում վերջնականապես մեռնել, մենք մահացած ենք, բայց ուզում ենք, որ դա որեւէ նպատակի, գոնե Հայաստանի ապագային ծառայի»: Այո°, չորս գրոհայինները մարտական գործողության են դիմել, որպեսզի այդ մասին խոսեն, աշխարհն իմանա, որպեսզի դուք` Ֆրանսիայի երդվյալներդ, լսեք այն, ինչն արդեն լսեցիք: Եղիա Քեշիշյանին Պարսկաստանում երկու օր առաջ գնդակահարեցին (կարելի° է ասել, որ այս երիտասարդները խիզախ չեն), Լեւոն Էքմեքճյանին 1983 թվականի հունվարի 30-ին կախեցին Անկարայում, բայց դուք հավատո±ւմ եք, որ հետագա գործողությունները կանխեցին£ Ես կարող եմ ուրիշների` Ստեփան Զատիկյանի, այլ գրոհայինների մահապատիժները հիշատակել ու նորից համոզված պնդել, որ ոչ մի արդյունքի չեն հանգեցրել: Նման պատիժները ի զորո°ւ են կաշկանդել մի ժողովրդի, որը ոտքի է ելել, որովհետեւ անձնական եւ ազգային պարտականության պարտադրանքները միախառնվել են եւ հենց այդ պատճառով ամեն ոք պատրաստ է զոհել կյանքը: Չհավատաք, որ եթե որեւէ մեկը բանտ ընկնի, ինչ-որ բան կփոխվի: Ձեր պատիժը ո°չ մի դեր չի խաղա, սոսկ քաղաքական նշանակություն կունենա£ Սովորական դատապարտությունը անհարիր է այս գործին, այլ է քաղաքական դատավարությունն իր մեկնաբանություններով, նշանակությամբ, բացահայտած ճշմարտությամբ: Ինձ կարող են հիշեցնել նաեւ, որ Թուրքիան մի ծանրակշիռ ուժ է: Իհարկե, դա այդպես է, բայց եթե միջազգային հարաբերությունները դրան պիտի հանգեցնեն, ապա նման հիմնավորումով ցեղասպանության ժխտումը ի վերջո կառավարություններին ինքնավստահություն կներշնչի, որ իրենց ամեն ինչ կարելի է: Եվ ամենեւին պատահականություն չէ, որ «Միջազգային ներման» հանձնաժողովի` Եվրախորհրդին հղած զեկուցագրում Թուրքիան երեքից հինգ էջ է զբաղեցնում, որոնք ես ունեմ իմ տրամադրության տակ£ Ինչպես պատահականություն չէ այն հանգամանքը, որ Ֆրանսիան, Նորվեգիան, Շվեդիան, Դանիան, ելնելով Մարդու իրավունքների պաշտպանության եվրոպական համաձայնագրից, Թուրքիայի հետեւյալ խախտումների համար բողոք են հղել եվրոպական հանձնաժողովին: Նրանք, ովքեր անպատիժ են մնում, կամ փորձում են մոռացության մատնել այն, ինչ արել են, ու ամբողջ աշխարհը մոռանում է, կարծում են, թե իրենց ամեն ինչ կարելի է: Անկասկած, բազում պատճառներից մեկը, որը Թուրքիային դարձրել է այնպիսին, ինչպիսին կա, աշխարհի կողմից ցեղասպանությունը մոռանալն է: Այժմ Թուրքիան մինչեւ իսկ իր քաղաքացիներին է կոտորում, տանջում: Թուրքիան, դարձյալ կրկնենք, այս ատյանին հղած հեռագրերով ոչ թե պահանջում է դատապարտել հայ գրոհայիններին, իր դիվանագետներին պաշտպանել, ահաբեկչությունը մերժել, այլ` հավաստել, որ ցեղասպանություն տեղի չի ունեցել: Մենք, ճիշտ հակառակը, ակնկալում ենք, որ դուք ընդունեք` ցեղասպանություն եղե°լ է, հայ ժողովուրդը նահատակվե°լ է, հայ ժողովուրդը իրավասո°ւ է զինվորներ ունենալու, իր հողե°րը պահանջելու: Ներկա բոլոր հայերը դրան են սպասում: Ի հարկե, մենք ուրախ ենք, որ հայերն այստեղ են, փոխադարձաբար իրար ճանաչում են: Համենայն դեպս, ես չեմ կարող նրանց չհանդիմանել` ինչո°ւ էիք այսքան երկար լռում, իմ հայ բարեկամնե°ր, ինչո°ւ էիք այդ մասին միայն իրար հետ խոսում: Ինչո°ւ ձեր երեխաները, որոնց նույնպես շատ լավ ծանոթ ենք, ամաչում էին արտահայտվել, ասես դարասկզբի նախճիրը ձեր արատը լիներ, մինչդեռ դժբախտությունն է, միաժամանակ` հպարտությունը: Դուք հարստանալու համար չեք լքել ձեր երկիրը, այլ` կոտորվել, ստիպվա°ծ եք եղել գալ այստեղ: Ֆրանսիան ձեզ ընդունել է, եւ դա մեր պատիվն է: Ամեն դեպքում, դուք դժվարությամբ նվաճեցիք ձեր զբաղեցրած դիրքերը, եւ միայն ձեր զավակները տեսան ձեր արցունքները, տառապանքը: Ինչո°ւ էիք սպասում այս դատավարությանը, որպեսզի Անրի Վերնոյն ասի. «Առկա է բոլոր նրանց ցասումը, ովքեր մղձավանջային մի երեկո Ուրֆայի եկեղեցուց հայերի մահերգը լսեցին եւ տեսան, թե ինչպես բոլորը ողջակիզվեցին»: Չեմ կարող չանդրադառնալ նաեւ Շարլ Ազնավուրի խռովահույզ նամակին, որը դարձյալ այս դատավարության կապակցությամբ, հարկ է համարել իր խոսքը ձեզ հղել. «Մեր երիտասարդները ինքնության որոնման, անորոշության, արմատախիլ եղած լինելու, խուլ ականջների հանդիպելու պատճառով ներողամտության իրավունքն ունեն: Ֆրանսահպատակ լինելով հանդերձ` նրանց չեմ կարող մեղադրել: Ինքս ո°չ դատավոր եմ, ո°չ քաղաքագետ, այս տողերը գրում եմ, ինչպես սիրտս է թելադրում, եւ երջանիկ հանգուցալուծման հույս եմ փայփայում: Ես ազգությամբ հայ եմ, մի անգամ գոնե, մտածում եմ, որ մենք արժանի ենք դրան»: Մեր դատասրահը լեփ-լեցուն է հայերով, շատերը ամբիոնից ելույթ ունեցան: Եվ որքան էլ նրանք քաղաքականապես տարանջատված լինեն, հետեւյալ առումներով միասնական են` մենք ցեղասպանության` դարի առաջին դժնդակ ցեղասպանության զոհերն ենք, մեր հողերը խլել են մեզնից, մենք ուզում ենք ետ ստանալ: Ինչ վճիռ էլ որ դուք կայացնեք, չորս երիտասարդները մեր հերոսներն են: Այստեղ ներկա, Ֆրանսիայի համայնքի երկու հարյուր հիսուն հազար, աշխարհի վեց միլիոն հայերը այժմ լսում են ֆրանսիական արդարադատության ձայնը: Հայ եղբայրնե°ր, դուք այլեւս միայնակ չեք, ձեր ժողովուրդը կվերագտնի իր բույնը: Չորս երիտասարդները այստեղ կանգնած են եւ գիտեն, որ ֆրանսիացի ժողովուրդը իրենց անմեղ է հռչակելու:

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՑԸ ԵՎ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ (ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ) Երեքշաբթի, 02 Օգոստոս 2011 18:47 Գրել է Ar(k)tur Մեր ընթերցողին թարգմանաբար ներկայացնում ենք «Արմինյըն միրոր սփեքթեյթըր» շաբաթաթերթում լույս տեսած ամերիկացի իրավաբան, պատմաբան եւ մարդու իրավունքների պաշտպանության բնագավառի հմուտ մասնագետ Ալֆրեդ դը Զայասի հոդվածը: Զայասը նախկինում ՄԱԿ-ի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից է եղել, իսկ այժմ Ժնեւի Դիվանագիտության եւ միջազգային հարաբերությունների համալսարանի միջազգային իրավունքի դասախոս է: Հեղինակ է բազմաթիվ հոդվածների: Մարդասպանությունը մեղք է համարվում այն օրվանից, երբ Կայենը սպանեց Աբելին, իրավաբանների քրեական, Համմուրաբիի եւ հնագույն բազմաթիվ այլ օրենքների դասակարգման փորձերից դեռ շատ առաջ: Առավել հիմնական բնութագրմամբՙ մարդասպանությունը հանցագործություն է համարվում բնական իրավունքի սահմանումներով, որոնք ավելի առաջնային են, քան պոզիտիվ կամ գործող իրավունքները: Մարդկության եւ քաղաքակրթության դեմ գործված սպանությունները հանցագործություններ են համարվել նախքան բրիտանական, ֆրանսիական եւ ռուսական (համատեղ) հայտարարագիրը կդատապարտեր 1915-ի հայերի կոտորածները: Ցեղասպանությունը հանցագործություն էր նախքան Ռաֆայել Լեմկինը 1944-ին կմտահղանար այդ բառեզրըտեսանյութ) Արդարադատության միջազգային դատարանի (ԱՄԴ) կանոնադրության 38-րդ հոդվածի համաձայնՙ միջազգային իրավունքի համընդհանուր սկզբունքները օրինականության հաստատման գլխավոր աղբյուրներն են: Ոչ միայն պոզիտիվ կամ գործող իրավունքները (պայմանագրերի, արձանագրությունների եւ հռչակագրերի), այլեւ իրավունքների մշտական սկզբունքները օրինականության հաստատման աղբյուրներ ենՙ նախքան որեւէ կազմակերպության (ԱՄԴ թե այլ) միջամտությունը հայցելը: Նման սկզբունքների թվում են «ex injuria non oritur jus»-ը, որն արձանագրում է, որ օրենքի խախտման միջոցով ոչ մի նոր օրենք կամ իրավունք չի կարող հաստատվել (սա արդարադատության հիմնական սկզբունքներից է) եւ «ubi jus, ibi remedium»-ը, որը նշանակում է «որտեղ օրենք կա, այնտեղ եւ դարման կա»: Սա իր հերթին նշանակում է, որ որտեղ օրենքի խախտում է տեղի ունեցել, այնտեղ էլ պետք է փոխհատուցում տեղի ունենա, այլ խոսքովՙ այնտեղի զոհերը պետք է փոխհատուցում ստանան: Այս սկզբունքը վերահաստատվեց միջազգային արդարադատության մշտական դատարանում, երբ 1928-ին քննարկվում էր լեհական Շորժուֆ քաղաքի (նախկինում Քյոնիգսհուտ) գործարանի հայտնի գործը: Մեկ այլ համընդհանուր ճանաչման արժանացած սկզբունքն այն է, որ գողը չպետք է վայելի իր հանցագործության պտուղները: Դեռ կա նաեւ այն սկզբունքը, որ օրենքները պետք է ոչ թե ընտրովի, այլ հավասարապես կիրառվեն բոլորի հանդեպ անխտիր: Այնպես որ «aՙ la carte» տարբերակով միջազգային իրավունք գոյություն չունի: Սակայն դեռեւս կան մարդիկ, որոնք պնդում են, որ հայերը արդարացիորեն իրավունք չունեն որեւէ բան պահանջելու, քանի որ «ցեղասպանության կոնվենցիան» միայն 1948-ին է ընդունվել (այսինքնՙ 30-ից ավելի տարիներ անց հայերի ցեղասպանությունից), եւ նման կանոնադրությունները սովորաբար հետադարձ կիրառություն չեն կարող ունենալ: Սա, իհարկե, սխալ հետեւություն է, որովհետեւ ցեղասպանության սույն կոնվենցիան կազմվել եւ ընդունվել է հենց հայերի ցեղասպանության եւ հրեաների Հոլոքոսթի լույսի ներքո: Ոչ միայն հայերի ցեղասպանությունն է նախորդել կոնվենցիային, այլեւ Հոլոքոսթը, որից փրկվածների օրինական պահանջները ոչ ոք հարցականի տակ չի դնում: Ավելին, այդ պնդումը «ապխտած հարինգի» դեր է կատարում, որի նպատակն է շփոթմունք առաջացնել եւ մարդկանց ուշադրությունը շեղել հայկական պահանջների իրավական հիմքերից: Ճիշտ է, հայերի իրավունքները չեն բխում ցեղասպանության կոնվենցիայից, բայց այդ կոնվենցիայի դրույթները ուժեղացնում են հայերի արդեն իսկ գոյություն ունեցող իրավունքներն այն մասին, որ նրանց պետք է ճանաչել որպես զոհերի եւ փոխհատուցել կրած վնասների դիմաց: 1920 թվի օգոստոսի 10-ին կնքված Սեւրի պայմանագրի 144 եւ 230 հոդվածները ճանաչում են (Օսմանյան) կայսրության քրիստոնյա փոքրամասնությունների (հայերի, պոնտոսցի հույների, քաղդեա-ասորիների) դեմ ծավալված բնաջնջման արշավից փրկվածների իրավունքները եւ վերահաստատում թուրքական պետության պարտավորությունները հետաքննություն անցկացնելու եւ պատժելու այդ ոճրագործությունների մեղավորներին: Հոդված 144-ում, ի մասնավորի, ասված է. «Օսմանյան կառավարությունն ընդունում է լքված սեփականության (Emval-i-Metroukeh) վերաբերյալ 1915 թվականի օրենքի, ինչպես նաեւ այդ օրենքի լրացումների անիրավացիությունը եւ հայտարարում է դրանք վերացված եւ ուժը կորցրած ինչպես անցյալում, այնպես էլ ապագայում: Օսմանյան կառավարությունը հանդիսավոր կերպով պարտավորվում է հնարավորության սահմաններում նպաստել, որպեսզի իրենց օջախները վերադառնան եւ իրենց գործերը վերսկսեն օսմանյան այլազգի այն քաղաքացիները, որոնք 1914 թ. հունվարի 1-ից հետո գաղթել են գազանությունների հանդեպ ունեցած վախից դրդված, կամ արտաքսվել են բռնադատման որեւէ այլ եղանակով: Օսմանյան կառավարությունն ընդունում է, որ օսմանյան հիշյալ քաղաքացիներին կամ նրանց համայնքներին պատկանող այն անշարժ եւ շարժական գույքերը, որոնք կարող են որոնելով գտնվել, ում ձեռքումն էլ դրանք լինեն, պետք է որքան հնարավոր է շուտ վերադարձվեն (իրենց տերերին)»: Իսկ հոդված 230-ը նշում է, ի մասնավորի, որ «Թուրքական կառավարությունը պարտավորվում է դաշնակից պետություններին հանձնել բոլոր նրանց, որոնց ձերբակալումը անհրաժեշտ կհամարեն նրանք, որպես պատասխանատուների 1914 թվի օգոստոսի 1-ի դրությամբ թուրքական կայսրության մաս կազմող տարածքի վրա շարունակվող պատերազմի պայմաններում իրականացված կոտորածների համար: Դաշնակից պետությունների իրավասության տակ է դրվում այդ անձանց դատելու տրիբունալների հաստատումը, եւ թուրքական կառավարությունը պարտավորվում է ճանաչել այդ տրիբունալները...»: Չնայած Ազգերի լիգան երբեք էլ նման միջազգային տրիբունալներ չկայացրեցՙ դատելու համար հայերի եւ այլ քրիստոնյա փոքրամասնությունների հանդեպ ցեղասպանություն իրականացրած հանցագործներին, այդուհանդերձ բազմաթիվ դատավարություններ իրականում տեղի ունեցան Ստամբուլում 1919-ին, նախքան Սեւրի պայմանագրի ստորագրումը: Թուրքական իշխանություններն անցկացրին այդ դատավարություններն ընդդեմ օսմանյան պաշտոնյաների, որոնք ներառված էին ցեղասպանության գործընթացում: Այդ պաշտոնյաներից շատերը մեղավոր ճանաչվեցին, եւ երեք հոգի էլ մահվան դատապարտվեցին: Սեւրի պայմանագիրը, սակայն, չգործադրվեց սուլթանի դեմ իրականացված պետական հեղաշրջման պատճառով, որի հեղինակ Մուսթաֆա Քեմալը ոչ միայն գահընկեց արեց սուլթանին, այլեւ շարունակեց պատերազմել հույների եւ բրիտանացիների դեմ: Ավելին, նրանց Անատոլիայից դուրս քշելուց հետո սկսեց խաղաղության նոր պայմանագրի շուրջը բանակցել դաշնակից պետությունների հետ, եւ այս գործընթացը անպատժելիություն ապահովեց թուրք հազարավոր պաշտոնյաների, որոնք մասնակցել էին կոտորածներին: Ժխտել այն փաստը, որ հայերի կոտորածները համահունչ էին ցեղասպանության, նշանակում է անտեղյակ լինել փաստերից եւ դրսեւորել անբարեխիղճ վերաբերմունք: Կասկած լինել չի կարող, որ հայերի ցեղասպանությունը շատ ավելի վատն էր, քան 1990-ականներին նախկին Հարավսլավիայում կատարված էթնիկական զտումների գործողությունները, որոնք ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլայի 1992 թվի 47/121 որոշմամբ բնութագրվեցին որպես «ցեղասպանության մի ձեւ, տարբերակ»: Կասկած լինել չի կարող, որ հայերի կոտորածները բազմաթիվ անգամներով ավելի վատն էին, քան Սրեբրենիցայի կոտորածները, որոնք նախկին Հարավսլավիայի հարցերով Միջազգային քրեական տրիբունալի եւ Արդարադատության միջազգային դատարանի կողմից դատապարտվեցին որպես ցեղասպանություն: Բայց վերադառնանք գլխավոր «ubi jus ibi remedium» սկզբունքին: Կարեւորն այսօր ոչ թե մեղավորին կամ մեղավորներին պատժելն է, քանի որ քրեականորեն պատասխանատու այդ անձնավորությունները ներկայումս ողջ չեն, այլ հայկական բնաշխարհի վերադարձի իրավունքը, որը ենթադրում է փոխհատուցում եւ իրավունքների վերականգնում: Այս առումով տեղին է այստեղ հիշատակել «Բնակչության տեղափոխությունների մարդու իրավունքների չափերի» հարցերով զբաղվող ՄԱԿ-ի հատուկ զեկուցողՙ Աուն Շաուքաթ էլ Խասաունեյի (ներկայումսՙ Արդարադատության միջազգային դատարանի դատավոր) վերջնական զեկուցումը, որին կցված հայտարարության (պաշտոնապես ընդունված մարդու իրավունքների հանձնախմբի եւ Տնտսոցխորհի կողմից) հոդված 8-ի դրույթներովՙ «Յուրաքանչյուր մարդ իրավունք ունի կամավոր, անվտանգ եւ արժանապատիվ կերպով վերադառնալու իր բնօրրանըՙ ծննդավայրը: Այս իրավունքը չի խոչընդոտում տուժածների մյուս իրավունքինՙ ստանալու իրավական պաշտպանության համարժեք միջոցներ, ներառյալ բնակչության տեղափոխությունների հետեւանքով կորցրած ունեցվածքի վերականգնում կամ փոխհատուցում, եթե ունեցվածքի վերականգնումը հնարավոր չէ»: Նման կոչ է անում նաեւ իրավական պաշտպանության միջոցներից օգտվելու «ՄԱԿ-ի գլխավոր սկզբունքներն ու ուղենշերը» փաստաթուղթը (Գլխավոր ասամբլեայում ընդունված 2005-ի դեկտեմբերի 16-ին), որի հոդված IX-ում ի մասնավորի նշվում է. «Կետ 19: Փոխհատուցումը կամ վերականգնումը պետք է որքան հնարավոր է տուժածին վերադարձնի իր նախնական վիճակին, նախքան մարդու իրավունքների կամ միջազգային մարդասիրական իրավունքների լուրջ խախտումների ենթարկվելը: Հատուցումը նախատեսում է ազատության պատշաճ վերականգնում, մարդու իրավունքների, ինքնության, ընտանեկան կյանքի եւ քաղաքացիության վերականգնում, վերադարձ դեպի բնակության վայր, ինչպես նաեւ աշխատանքի եւ ունեցվածքի վերականգնում: «Կետ 20: Փոխհատուցում պետք է տրվի տնտեսական որեւէ գնահատելի վնասի դիմացՙ համաչափ իրավունքի խախտման ուժգնությանը: Վերջինիս մաս են կազմումՙ ա) ֆիզիկական կամ մտավոր վնասվածքը, բ) կորցրած հնարավորությունները (աշխատանքի, կրթության, սոցիալական օգուտները), գ) նյութական վնասները, դ) բարոյական վնասները, ե) իրավական եւ մասնագիտական օժանդակության եւ բժշկական ու հոգեբանական ծառայությունների ծախսերը: Քանի որ ցեղասպանության եւ մարդկության դեմ գործված հանցագործությունների համար վաղեմության ժամկետների սահմանափակման դրույթներ չկան, պահանջատիրության եւ փոխհատուցման հայկական հայցերը շարունակում են ուժի մեջ մնալ: Տասնամյակներ շարունակ հայերը լռության զոհ են դարձել, իսկ լռության հանցանքն ավելի վատ է, քան ժխտողականությունը: Միջազգային իրավունքը պետք է հետամուտ լինի, որ ճշմարտությունն ու արդարությունը գերակայեն:

Թուրքիայի ԶՈւ գլխավոր շտաբի նոր պետը քիմիական զենք է օգտագործել քրդերի դեմ Երեքշաբթի, 02 Օգոստոս 2011 10:32 Թուրքիայի Զինված ուժերի ցամաքային զորքերի հրամանատար, գլխավոր շտաբի պետի տեղակալ Նեջդեթ Օզելը ժամանակին քուրդ զինյալների դեմ օգտագործել է քիմիական զենք։ Այս մասին տեղեկացնում է «Ֆըրաթ» գործակալությունը։ Քրդական լրատվամիջոցի փոխանցմամբ՝ Նեջդեթ Օզելը, ով առաջիկայում նշանակվելու է ԶՈւ գլխավոր շտաբի պետ, 1999թ. մայիսի 11–ին գլխավորել է թուրքական բանակի՝ Քրդստանի ազատագրության բանակի (ARGK) զինյալների դեմ իրականացված գործողությունը, որի ժամանակ օգտագործվել էր քիմիական զենք, ինչի հետևանքով զոհվել էր 20 քուրդ զինյալ։ Այդ գործողության համար Նեջդեթ Օզելը քրդերի շրջանում ստացել է «քիմիական Նեջդեթ» մականունը։ Նշենք, որ նման մականուն էր ստացել նաև Իրաքի նախկին առաջնորդ Սադամ Հուսեյնի ազգական Ալի Հասան ալ-Մաջիդը, ով մահապատժի ենթարկվեց 2010թ.։ Ալ-Մաջիդը 1988թ. գլխավորել է «Ալ Անֆալ» գործողությունը, որի ընթացքում քիմիական զենք էր օգտագործել Իրանի սահմանի մոտ գտնվող Հալաբջա քաղաքի բնակիչների դեմ, ինչի հետևանքով զոհվել էր 5 հազար խաղաղ քուրդ բնակիչ: Այդ գործողությունից հետո նա ստացել էր «քիմիական Ալի» մականունը։ tert.am

Основная часть Нахичеваньской азерни сегодня живут в Игдире.Там и курды наверняка в шоке от них.Туркам до высказываний Сержа и дела нет.А вот азера понимают ,что им надо выпендриваться.Как Алиев перед Эрдоганом,так и эти перед турками.

Սերգեյ Շակուրով. «…Ամենակարևորը` իմ կյանքի երկորդ կեսն է կապում ինձ Հայաստանի հետ» ՄՇԱԿՈՒՅԹ, Շաբաթվա լուր | ankakh | Օգոստոսի 1, 2011 7:00 Սերգեյ Շակուրովի այցը Հայաստան անկասկած կարելի է իրադարձություն համարել: Շակուրովը ռուս հայտնի դերասաններից է, Ռուսաստանի ժողովրդական արտիստ: Սիրում է հաճախ կատակներ անել, չի սիրում այն լրագրողներին, ովքեր փորձում են փորփրել իր անցած ճանապարհը: Ասում է, որ իրեն կարելի է երջանիկ մարդ համարել: Մեր զրույցն էլ հանրաճանաչ ու կատակասեր Շակուրովի հետ երևանամերձ ակումբներից մեկում էր: -Պարոն Շակուրով, ասում են` աղջկա սիրտը տանող ճանապարհը հաղթահարել եք բռունցքների գնով… -Ջահել ժամանակ շատ էի սիրահարվում (ծիծաղում է): Ռուսաստանում ուղղակի չես կարող չսիրահարվել: Բունցքներին, անկեղծ ասած, շատ տեմպ ու ռիթմ չեմ հաղորդել, նախընտրել եմ սիրո մասին խոսել լուռ, առանց կատակի: Աղջիկներն ինձ առանձնապես չէին մերժում, իսկ այդ ժամանակ ես դեռ սովորական Յոժան էի, որ հաճույքով անցկացրեց ու անմոռաց պահեց իր կյանքի անչափ կարևոր ժամանակահատվածը` մանկությունն ու պատանեկությունը: Երիտասարդության տարիներն էլ, պետք է ասեմ, ինձ համար խոստումնալից էին: Ես արդեն 70 տարեկան եմ ու վայելում եմ` ապրելով նախկին երիտասարդությունս: Ինձ հիմա ծեր չեմ զգում, ճիշտ է, նույն 20 տարեկանը չեմ, բայց դե բիձուկ էլ չեմ: Կարծում եմ` ամեն տարիք իր գրավչությունն ունի: -Իսկ ամեն տարիքի հետ փոխվե՞լ է Ձեր մտածողությունը: - Դերասան լինելը դժվար բան է: Մտածողությունն ինձ համար առաջին հերթին փիլիսոփայություն է, գաղափարը գուցե ավելի տանում է դեպի հայրենասիրություն, քաղաքականություն: Բայց ես երբեք այսքան տարիների ընթացքում չեմ փորձել միջամտել, կարծիք հայտնել քաղաքական որոշումների, քննարկումների ժամանակ: Միշտ կամ գրեթե միշտ ինձ համար կարևոր է եղել արվեստը: Ես երևի այն հատուկենտ արվեստագետներից եմ, ովքեր մի ամբողջ կյանք նվիրել են կինոյին ու թատրոնին, բայց չեն հոգնել: Ես, անկեղծ ասած, չեմ հոգնել, որովհետև շատ, շատ-շատ եմ սիրում իմ գործը: -Պատահե՞լ են դեպքեր, երբ դերընտրության ժամանակ մենամարտել եք ռեժիսորի հետ: Ասենք, Ձեր խաղընկերը կյանքում ձեր իսկական թշնամին է եղել… - Իրականում շատ բան է պատահել: Ո՞նց կարող ես նման դեպքերից խուսափել: Ընդհանրապես դերասանները մի քիչ կոնֆլիկտային բնավորություն են ունենում, հաճախ գուցե մեծամտանում են: Բայց ինձ ոչինչ չկարողացավ մեծամտացնել, մինչև հիմա էլ, երբ ինչ-որ դեր եմ մարմնավորում, մտածում եմ, որ այն իմ առաջին դերն է, իմ հաջողությունը երևի այս տրամաբանության հետ է կապվում: Շատ հաճախ կոնֆլիկտներ տեղի են ունենում կապված գլխավոր դերերի կամ էլ դերերի կերպարանափոխությունների հետ: Մարդիկ այսօր պատրաստ են ներդրումներ անել, լուրջ ներդրումներ: Արագ-արագ ընտրվում է կազմը, ու արդյունքը լինում է գոհացնող թե՛ ստեղծագործական անձնակազմի համար, թե՛ նրա համար, ով ներդրումներ է կատարել: Դերերի համար հիմա չեմ մենամարտում, այլ պրոդյուսերիների հետ շատ երկար բանակցություններ եմ վարում: Երբ ամեն ինչ մի ձեռքսեղմումով ու եվրոպացու նման ժպտերես հայացքով կյանքի է կոչվում, հիմնականում համաձայնում եմ մասնակցել առաջարկվող նախագծերին: Իսկ թատրոնն իմ կյանքն է, չեմ կարող հրաժարվել նրանից: -Այսինքն` Դուք առաջնորդվում եք այն տրամաբանությամբ, որ փո՞ղն է որոշում ամեն ինչ: - Բայց ի՞նչ անել, որ դարը փողի հետ է զուգորդվում: Երբ երիտասարդ էի, հոնորարների մասին չէի էլ մտածում, առաջնայինն ինձ համար այն էր, որ իմ արած գործից, մարմնավորած կերպարից հաճույք ստանամ: Այս գործում կայունությունը զրոյական է, աննշան: Մենք` դերասաններս, բանկի աշխատող չենք, որ առավոտյան գնանք աշխատանքի ու ճիշտ ժամանակին վերադառնանք տուն: Պատահում են դեպքեր, երբ ստիպված ես մի քանի գիշեր անցկացնել նկարահանման հրապարակում: Համեմատած 60-70-ական թվականների հետ` այսօր արվեստագետները սարսափելի ագահ են դարձել: Չեն վարանում, գնում են այնտեղ, ուր լավ վճարում են: Դա արվեստի նշաձողն իջեցնում է: Ինձ էլ է այս խնդիրը մտահոգում, բայց ես էլ համարյա նույն տրամաբանությամբ եմ առաջնորդվում. այլ տարբերակ չկա: Մյուս կողմից էլ լավ եմ հասկանում գործընկերներիս: Աշխատանքային պայմանները երբեմն անտանելի են դառնում: Դա մշտական ու ծայրահեղ անորոշություն է, դու չգիտես, թե վաղը քեզ հետ ինչ կլինի, արդյոք պրոդյուսերները փող կգտնե՞ն աշխատանքի դիմաց վարձատրելու համար: -Ասում են` թատերական գործիչները, բովանդակությունը թարմացնելով, հնարավոր են դարձնում ավելի մեծ շահույթը… - Դա միշտ էլ եղել է: Օրինակ` խորհրդային ժամանակահատվածում կինոնկարահանումները գնացին այն ճանապարհով, որ եկամուտ, շահույթ հետապնդեն: Նկարահանվում ես մի կինոյում, և ավտոսրահի մի շքեղ մեքենան քոնն է: Կարծես ամեն ինչ գայթակղիչ է, բայց բոլորը չէ, որ այն տարիներին կարող էին մեծ էկրան մտնել: Դա միայն ռեժիսորի որոշելու հարցը չէր, թաքնված գործում էին հատուկ ստեղծված հանձնաժողովներ: Ըստ էության, հենց նրանք էին համակարգում կինոյի ու թատրոնի աշխատանքները: Այս ամենը թատրոնում ավելի մեղմ նոտաներով է հնչել: Թատրոնն իր տեսակի մեջ միշտ էլ հատուկ է եղել, այն զբաղեցրել է ամբողջ հոգևոր տեղը: Թատրոնի աշխատավարձը միշտ էլ թշվառ է եղել, նույնիսկ կամաչեմ բարձրաձայն ասել, ցանկալի չէ ուղղակի: Եվ ես չգիտեմ, համոզված չեմ` արդյոք կգա՞ն ժամանակներ, երբ արվեստն իսկապես կգնահատվի: Ի վերջո, դա դժվար աշխատանք է: Մենք պատրաստ ենք մեծարել հոլիվուդյան միջակություններին, բայց անտեսել մեր իրական աստղերին, այն մարդկանց, որոնք իրենց կյանքն արվեստին են նվիրել: -Այս գործընթացն ինչի՞ կհանգեցնի: - Չեմ սիրում ապագայի մասին կանխատեսումներ անել կամ գնահատականներ տալ: Դա թող անեն թատրոնի ու կինոյի այն քննադատները, որոնք մինչև հիմա էլ դժգոհում են ներկայացումներից, շատերը մտածում են, որ խորհրդային ժամանակահատվածից մինչև հիմա ոչ մի էական փոփոխություն չի եղել: Պատճառներից մեկը երևի այն է, որ դերասանական կազմը` լավագույնը այդ ժամանակներից ի վեր, մինչև հիմա էլ արդարացնում է իրեն: -Ասում են` Գուրչենկոն իմպրովիզացիայի մեծ վարպետ էր… -(Ծիծաղում է): Ինքն իրենով նա արդեն եզակի էր: Օրինակ` կարող էր շատ հանգիստ, մեղմ տոնով ասել. «Ձեր ինքնաթիռի դուռը բաց է, փակե՛ք»: Եվ հետո առանց դադարի կարող էր շարունակել հեղինակային տեքստը: Անշուշտ, թատրոնում հայտնվում են մարդիկ, ովքեր տաղանդավոր են: Նա տաղանդավոր էր: Ես կցանկանայի, որ խոշոր աստղագետներից մեկը երկնքի աստղերից մեկի անունը Լյուդմիլա դներ: -Հետաքրքիր է` ինչպիսի՞ հանդիսատես է հենց Սերգեյ Շակուրովը: -Ասել, որ շատ հաճախ եմ գնում կինո կամ թատրոն, չեմ կարող: Եթե գնում էլ եմ, ապա ինչ-որ մեկի խորհրդով, խնդրանքով, հրավերով: Հիմնականում չեմ կարողանում մերժել: Թեև պատահում են դեպքեր, որ խորը հիասթափություն եմ ապրում: Ես չեմ կարող լինել այդ դժոխային խառնաշփոթի մեջ: Կինոյի իմ պրեմիերաներին էլ, պետք է ասեմ, շատ քիչ եմ գնում, հիմնականում խուսափում եմ: Իսկ երբ ներկայացումն ինձ ընդհանրապես դուր չի գալիս, վեր եմ կենում ու դահլիճից դուրս գալիս: Երևի որոշ մարդիկ ինձնից նեղանում են, բայց ես այն տարիքում չեմ, որ ինձ ապուշի տեղ դնեն: -Պարոն Շակուրով, չխոսեցինք Հայաստանից, ի՞նչը Ձեզ բերեց Հայաստան: -«DED-005» ֆիլմն է ինձ ձեր երկիր բերել: Ֆիլմի ռեժիսորը Մհեր Մկրտչյանն է` Ֆրունզիկ Մկրտչյանի եղբոր որդին: Ասեմ, որ հենց սկզբից ֆիլմի սյուժեն ինձ անչափ դուր եկավ: Այս ֆիլմը, ըստ էության, սիրո մասին է, երկու երիտասարդների, ավելի ճիշտ` իմ թոռան, որ տաղանդավոր է և արդեն դիվանագիտական առաքելություն է իրականացնում: Պապը, այսինքն` ես, օգնում է նրան գտնել իր իսկ երջանկությունը: Թոռը սխալ է գործել, իսկ պապը նախկին «ֆեեսբեեշնիկ» է և փորձում է հարթել բոլոր սխալները: Չնայած ֆիլմում թոշակի եմ անցնում, արյունս եռում է, ուզում եմ շատ աշխատել: Թոռանս ընկերուհին անհավատարիմ է, իսկ տղան սիրահարված է ու չի նկատում դա: Ես նրան ծանոթացնում եմ մի աղջկա հետ, որը, իմ կարծիքով, պետք է նրան, հենց նրա համար է: Իսկ Վախթանգ Կիկաբիձեն իմ խաղընկերն է` որպես ընկեր: Սա սիրային պատմություն է` մի փոքր դետեկտիվ մասով: -Լա՞վ են ընթանում նկարահանումները: -Լավ, իհարկե: Ուղղակի Սևանա լճում, որտեղ օրերս նկարահանումներ էինք անում, շատ շոգ էր: Համարյա չէինք դիմանում: Բախտս բերեց, որ ֆիլմի մյուս տեսարանները նկարահանվում էին Երևանում, հիմնականում փողոցի տեսարաններ չկային, շենքի ներսում էինք նկարահանում. այնտեղ շատ հով էր: Հետո էլ Տաթև գնացինք, մի քանի տեսարաններ էլ այնտեղ էին ծրագրված: Իսկ Կիկաբիձեի արձանի բացմանը ես էլ էի մասնակցում: Դիլիջանը սիրում եմ: -Լսել եմ, որ Ձեր կյանքի երկրորդ կեսը Ձեզ «բերեց» Հայաստան… -Այո, ճիշտ եք, կինս հայ է: Ծանոթացանք, սիրահարվեցինք ու ամուսնացանք: Ասեմ, որ շատ հայ ընկերներ ու մտերիմներ ունենք: Ես հայերեն մի քանի արտահայտություն գիտեմ, կինս, իհարկե, վարժ խոսում ու գրում է: Մենք միմյանց հետ շփվում ենք, բնականաբար, ռուսերենով: Երբ նա երբեմն հայկական հաղորդումներ է նայում, մի քիչ նյարդայնանում եմ, քանի որ հայերեն չեմ հասկանում, իսկ նա մեկ-մեկ քահ-քահ ծիծաղում է: Հաճախ է ինձ ասում. «Մի օր քեզ հայերեն եմ սովորեցնելու»: Ու մինչև հիմա սովորեցնում է: Երևի լավ աշակերտ չեմ, մի քիչ ծույլ եմ (ծիծաղում է): Ի դեպ, այս տարի հայաստանյան նկարահանումների ժամանակ ինձ ուղեկցում է տղաս, որ առաջին անգամ է Հայաստանում: Ասում է, որ շատ է հավանել Հայաստանը: Երեկոյան, երբ նկարահանումներ չեն լինում, աշխատում ենք հյուրանոցում չլինել, միասին դուրս ենք գալիս, ինչ-որ սրճարան ենք գնում, քայլում ենք փողոցներով: Երևանը հիմա խորհրդային ժամանակների Երևանը չէ, շատ է փոխվել: -Ասում են` սիրող ամուսին եք, բառեր չեք շռայլում, բայց չարած խոստումը կատարում եք… -Անակնկալներ, ինչ խոսք, սիրում եմ մատուցել: Կանանց դա դուր է գալիս: Կինս հայի տիպիկ կերպար է. անկեղծ է, նուրբ հոգի ունի, միշտ իմ կողքին է, անչափ ուշադիր: Հիմա, երբ հետ եմ նայում, հասկանում եմ, որ մեզ միավորեց մեծ սերը: Մենք հեշտությամբ կարողացանք միմյանց լրացնել: Դե, ինչպես բոլոր դերասանները, երևի ես էլ մի քիչ խենթություններ ունեմ, բայց նրա համար դա սովորական է: Մի հայացք ընդամենը, ու մենք միմյանց հասկանում ենք: -Հայերեն չգիտեք, բայց վստահ եմ, որ հայկական խոհանոցին լավ ծանոթ եք… - Ես չէի կարող հայկական խոհանոցին ծանոթ չլինել: Ձեր խոհանոցում շատ համով ուտեստներ կան: Կինս մեկ-մեկ պատրաստում է: Մի 20 տարի առաջ ավելի շատ էր պատրաստում, բայց վերջին ժամանակներս հիմնականում նախըտրում ենք դրսում` սրճարաններում կամ էլ ռեստորաններում ճաշել: Սիրում եմ հայկական տոլման, այն ինձ շատ է դուր գալիս: Դարչինի նուրբ բույրով թաթախված փախլավան, որ ամեն անգամ ճաշակելիս հիշում եմ Անրի Վերնոյի «Մայրիկ» վավերագրական ֆիլմը: Այն ինձ վրա մեծ ազդեցություն է թողել: Նկարագրություններում ռեժիսորը նուրբ է, կադրերը խոսուն են, էլ չեմ ասում դերասանական կազմի մասին: -Հետաքրքիր է` ընտանեկան ավանդույթներ, սովորություններ ունե՞ք: -Ըստ էության, բոլորս ընտանիքում ազատ ենք, յուրաքանչյուրս մեր օբյեկտիվ կարծիքն ունենք, այդպես ավելի հեշտ է համերաշխություն պահպանել ու երջանիկ լինել: Էդպես օրենքով, որևէ ավանդույթ կամ սովորություն չունենք: Երևի ավելի շատ սիրում ենք դրսում լինել, որպես զբոսաշրջիկ շրջել երկրից երկիր: Հիմնականում, իհարկե, ուղևորությունները կապվում են իմ նկարահանումների հետ, բայց երբ ազատ ժամանակ գտնում ենք, սիրում ենք հանգստանալ որևէ երկրում: Իսկ այս տարի դեռ ոչինչ չենք ծրագրել: Հարցազրույցը վարեց Միքայել ԱՀԱՐՈՆՅԱՆԸ

34-летняя британка проснулась 15-летней школьницей Наоми Джейкобс, которой сейчас 34-года, проснулась в твердой уверенности, что ей 15 лет и скоро предстоит сдавать выпускные экзамены в школе, а премьер-министром Великобритании является Джон Мейджор. По словам медиков, женщина пережила редкую форму амнезии. Подойдя к зеркалу, «помолодевшая» британка в ужасе отшатнулась: на нее смотрела чужая женщина с морщинами. В этот момент из соседней комнаты вышел 11-летний мальчик и назвал ее «мамой», пишет портал «66.ru«. Женщина не выдержала и разрыдалась, желая одного – вернуться «к своей мамочке». Как отмечают специалисты, транзиторная глобальная амнезия стала результатом сильного стресса. Потребовалось восемь недель, чтобы к Наоми Джейкобс вернулась память. Друзья и родственники помогали ей восстановить события «утерянных» 19 лет, учили заново пользоваться сотовым телефоном, интернетом и электронной почтой. Женщина пережила настоящий ужас, ведь она считала себя 15-летней девушкой, мечтающей покорить полпланеты и которую ждет большое будущее. А вместо этого она оказалась 34-летней одинокой женщиной, воспитывающей сына и ездящей на древнем Fiat Brava.

Спасибо ,что посты не по теме переместили.Это наша вина,что оффтопим.Но я не уверен,что им место в теме флуда.Есть миллион тем типа Наше общество,или про Арцах,где они были уместны.

Վլադիմիր Վիսոցկի, Սերգեյ Փարաջանով, Լեոնիդ Ենգիբարյան. հուլիսի 25-ի առեղծվածը… (վիդեո) 31 տարի առաջ այս օրը, 1980 թվականի հուլիսի 25-ին, մեծագույն բարդը` Վլադիմիր Վիսոցկին հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին: 1970 թվականի ապրիլին Վլադիմիր Վիսոցկին ու նրա մտերմագույն ընկերը` Դավիթ Կարապետյանը, անակնկալ հայտնվում են Երեւանում: Ինչու: Ինչ էր որոնում տաղանդավոր բարդը Հայաստանում: Ինչպես հայտնվեցին նրանք կինոռեժիսոր Բագրատ Հովհաննիսյանի այն բնակարանում, ուր ժամանակին իջեւանել էր նաեւ Անդրեյ Տարկովսկին: Ինչու Վլադիմիր Վիսոցկին մեկնեց Սեւան եւ արդյոք Տագանկայի լեգենդը մկրտվել է հայկական եկեղեցում: «Ինչպես եղել է. պատմություններ Արայիկ Մանուկյանի հետ» հաղորդաշարի շատ հետաքրքրական պատմությունը Վլադիմիր Վիսոցկու երեւանյան համերգների մասին` ականատեսների վկայությամբ, հիշողություններով, Վիսոցկու այցելության վայրերով… Որքան էլ ուզենանք հեռու մնալ ամենուր հայակական հետքի որոնումներից, այս դեպքում չենք կարող չարձանագրել, որ Վլադիմիր Վիսոցկուն «հայտնաբերել» է նրա մտերիմ ընկերը` Լեւոն Քոչարյանը, հայտնի ասմունքող Սուրեն Քոչարյանի հայտնի որդին, ով ընկերական հավաքույթներում ձայնագրել է իր մտերիմ ընկերոջ` հասարակությանն անհայտ Վլադիմիր Վիսոցկու երգերը եւ տարածել մտերիմների շրջանում: Չենք կարող չարձանագրել, որ Վլադիմիր Վիսոցկին` Մարինա Վլադիի եւ բազում ժամանակակիցների պնդմամբ, մեծագույն սիրով է կապված եղել իր հայուհի մայրացուի հետ: Չենք կարող չարձանագրել, որ Վլադիմիր Վիսոցկու ամենամտերիմ ընկերն էր` տաղանդավոր գրող, գրականագետ, թարգմանիչ, արվեստաբան Դավիթ Կարապետյանը ու նրանց հախուռն կյանքի մի մասն է կազմել Վիսոցկու այցը Երեւան եւ նրա համերգները ԿԱ ԳԵ ԲԵ-ի հայտնի ակումբում: Ի դեպ, Վլադիմիր Վիսոցկու մահվանից 10 տարի անց` 1990 թվականի հուլիսի 25-ին, Վլադիմիր Վիսոցկու մահվան օրը Երեւանը հրաժեշտ տվեց աշխարհահռչակ Սերգեյ Փարաջանովին: Հանճարեղ մի մարդու, ում հետ բազմաթիվ շփումներ էր որոնել ու ունեցել տաղանդավոր բարդը: կարող եք դիտել Ռոն Հոլոուեյի «Փարաջանով. Ռեքվիեմ» վավերագրական ֆիլմը, որ նկարահանվել է 1994 թվականին… Հատկանշական է, որ Վլադիմիր Վիսոցկու մեկ այլ մտերիմ բարեկամը, մեծագույն ծաղրածու Լեոնիդ Ենգիբարյանը, նույնպես երկնային կյանքին հրաժեշտ տվեց հուլիսի 25-ին, 1972 թվականի հուլիսի 25-ին: Սքանչելի մի բանաստեղծություն Վլադիմիր Վիսոցկին նվիրեց Լեոնիդ Ենգիբարյանին, ում մահը ցնցել էր արտիստին:

Экс-глава МИД Карабаха: Предложения Медведева не подходят Армении Armenia TodayПроблемаработаетсистеме руководства страной в России также возникнут серьезные проблемы. В ближайшем будущем Россия останется самым серьезным союзником Армении в регионе, и Ереван должен внимательно следить за процессами в этой стране, так как любой кризис может очень негативно отразиться на Армении, считает Мелискян. Обращаясь к процессу урегулирования карабахского конфликта в рамках Минской группы ОБСЕ, экс-министр заявил, что перед трехсторонней встречей президентов Армении, Азербайджана и России в Казани руководство армянского государства было склонно принять предложенный документ. «Я считаю, что предложения российского президента Дмитрия Медведева были в ущерб нашим интересам, и были направлены на получение новых уступок с нашей стороны. Однако Армения пока отметила границу уступок со своей стороны открытым текстом», — отметил Меликян, добавив, что на его взгляд, предложения варьировались вокруг модификации обмена «территории взамен на сравнительную независимость». В заключение он добавил, что речь, возможно, шла об изменении размеров территорий, сроков и подобных вещей, поскольку логика переговоров подразумевает это. Вооруженное противостояние между Арменией и Азербайджаном из-за Нагорного Карабаха началось в 1991 году, когда в Нагорно-Карабахской автономной области (НКАО), входившей в Азербайжанскую ССР, был проведен референдум о статусе НКР. Подавляющее большинство участников референдума высказались за независимость региона, однако референдум не был признан международным сообществом. Армения поддержала республику, и в 1991 разгорелся военный конфликт, завершившийся в мае 1994 года подписанием договоренностей о переходе в режим прекращения огня и начале мирных переговоров под эгидой Минской группы ОБСЕ и при сопредседательстве России, Франции и США.